"Anong oras na?" Tingin ng tingin si Dominic sa orasan niya. Dahil ang sistema nila ay parang nung sa prom lang, hindi magkapartner ang mga couples gaya nila Dominic at Marielle. Si Hazel at Chai, relieved dahil hindi na sila magmamarch.
"Hindi ka kakausapin niyan." Sinabat ni Marielle. Nagsimula nang magmarch ang mga tao. Nagskip sila sa turn ni Dominic. Natatakot sila kasi baka iboycott sila ni Yana. Alam nila na pag ayaw niya pumunta sa isang lugar, makakahanap siya ng excuse.
"Kailangan pumunta ni Yana." Parang ewan si Dominic na paikot ikot.
"She will." Sinagot ni Marielle.
"How come can you tell that?"
"Cause I'm here." Nagulat si Dominic sa biglang pag-appear ni Yana. Nagwink si Marielle kay Dominic bago magsneak sa loob.
"You're late."
"I know, right?" Inisling ni Yana ang kamay niya kay Dominic bago magsignal sa isa sa mga marshal. Narinig niya ang pagtawag ng kanilang mga pangalan mula sa loob.
"Ready?"
"More than ever." At sila ay pumasok sa loob. It's just the start of a night to remember.
XXXXXXXXXXXXXXXX
Yana's POV
Nakatutok sa amin ang spotlight. Puno ng bulaklak ang red carpet. Ang daming nagtinginan pagkasulpot namin. Para bang hindi sila makapaniwala na nandoon ako. Feeler much? I don't think so.
"Si Alyanna ba talaga yan?"
"Wow. She changed a lot."
"Parang hindi siya yan."
"Ganyan ba talaga pag napapadpad sa ibang bansa?"
"I wonder why guys never noticed her before"
"Must be their poor eyesight."
Pagkatawag ng pangalan namin ni Dominic, nagbulungan ang karamihan. Missed me much? Hinayaan ko na magtake-over yung confidence at rumampa. Nagsimulang magclick ang mga camera. I smiled to everyone, looking for familiar faces. Ang dami na talagang nag-iba.
Pagkapose namin sa dulo ng red carpet, pumunta na kami sa designated table. Scattered kami. Naaalala ko pa yung mga kasama ko sa table. Though may dalawang pair sa kanila na hindi nagwork out at nagkakailangan, naayos naman ito. Nakipagkwentuhan agad sila pagkaupo ko. I really thought seeing them will be refreshing, pero hindi.
Feel ko kasi may nagmamasid sa akin buong gabi.
---
Around 11:00, niretrieve ko yung long gown ko mula sa dressing room at nagpalit. Nakabox pa nga siya e. Si Mama ang pumili. I trust her, though I'm not sure of myself. Baka pumalpak ako! Alam mo naman, wrong timing.
Binuksan ko na ang box. Pagkatanggal ko ng top cover, sobrang napangiti ako. Sakto, puti yung color ng dress. Ball gown siya actually, na may gold patterns. Yung mask naman, ganoon din. Parang nilagyan ng heavy make-up yung sa may eye part. Dahan dahan ko siyang sinuot.
I look decent, maybe more than decent. Tinitigan ko ang aking itsura sa salamin. Sana nandito si Josh para makita niya ko.
"Guys, one minute!" Narinig ko ang pagtawag ng coordinator. After one last look, inayos ko ang mask ko bago lumabas ng room.
Nagform na ng pila ang iba pang cotillion dancers sa labas. Nakakahiya lumabas nung una, pero no choice. Hinila ako ng coordinator.
"Nasaan ang partner niya?" Tinanong niya yung kasama niya.
"Here." Mula sa CR, lumabas si Stranger. Sinet aside ko muna yung worries ko. Buti na lang nandito na siya. Instead na magmukmok ako sa biglaang pag-alis ni Josh, napangiti ako. At least I have my new friend. Kahit panandalian na kasiyahan lang.
"I thought you're gonna ditch me."
"I'm not as bad as you think." Pwede naman akong magkacrush kahit may boyfriend ako 'di ba? With the mask, he looks elegant. May dating, kumbaga.
"Maybe." Narinig ko na yung pagstart ng kanta para sa cotillion. Inoffer ni Stranger yung arm niya ng parang lalaki mula sa past century.
"Do that more often."
"You bet." Nilagay ko naman yung kamay niya. Nasa dulo na kami ng line. Nakita ko ang pagpasok ni Tricia.
"Nervous?"
"Like hell?" Natawa siya dun. Sa totoo lang, nanlalamig yung kamay ko. This is it. Hindi ako makapaniwala.
"Relax. Parang rumampa ka lang ulit."
"What if I trip?"
"Then I'll carry you to the middle." Basag ako, okay. Nanahimik na lang ako at hinayaan siya na ilead ako papasok. Wala namang unusual sa mga itsura ng mga nanunuod. A few more steps..
Naramdaman ko yung edge nung red carpet bago tuluyan na napatapak sa dance floor. Kami yung kumumpleto sa formation bago nagstart yung kanta.
Una, step back. Pagkaoffer ng kamay, inabot ko yung akin at nagstep tapos hawak sa balikat, tapos siya sa waist ko. Nagsmile ako sa kanya. It continued that way -- dancing and smiling -- habang kami yung magkapartner.
"You seem to enjoy the dance."
"Everything's going smoothly. Reason yun." Sabay ikot. Tapos sway. One. Two. Three. Then ikot, then let go.
Nang makabalik ako sa hawak ni Stranger, medyo nagulat ako sa sudden na paghawak niya. Hindi man halata yung pagflinch ko, bumilis yung heart rate ko. Too much coffee, I suppose. It's bad for my health.
"Is this ending soon?"
"A few more steps." Then naghiwalay kami ulit. Natawa ako ng muntik na niyang makabangga yung dapat na katabi niya.
"Tawa ka pa." Narinig ko na sinabi ni Louie. Magiging kasayaw ko pala 'tong ungas na 'to!
"Para kasi siyang ewan eh." Napatingin siya sa direksyon ni Stranger.
"Kilala mo ba kung sino siya?"
"No." Ngayong gabi ko palang malalaman. Sana.
"Ano gagawin mo pag nalaman mo kung sino siya?"
"I'll thank him for his entertaining remarks." Napangiti pa ako lalo. Si Stranger kasi, para siyang hangin. Hinahayaan ko lang siya na dalin ako kung saan niya gusto, and alam niya kung saan niya dapat ako dalin. Alam niya ang dapat sabihin.
Hindi na ako inimik ni Louie hanggang sa pagpapalit ulit ng partners. Hindi man lang siya makangiti.
"Last routine." Binulong ni Stranger sa akin. Hawak niya yung isa kong kamay. As the song ended, lalo akong naexcite. Onti na lang. Onti na lang.
Then the song ended. We bowed while the audience clapped. I made it through unscathed! Aalis na sana ako ng biglang magsara ang ilaw sa area ng dance floor.
"As we all know, our cotillion dancers have practiced for two weeks under masks that have hid their true identities. Tonight, the secret shall be revealed. Drum roll please." Nafeel ko ang pag-iba ng aura ng mga tao sa dance floor. Ako rin eh. Hindi ko ineexpect na gagawin nila 'to.
"Face me." His fingers were under my chin, willing me to face him. Hinawakan niya yung kamay ko at pinaabot yung mukha niya. Slowly, tinanggal ko yung mask niya, the same pace as he did in mine. At first, hindi ko makita yung mukha niya. Bigla na lang nagflash ulit yung ilaw. Napapikit ako.
"Stupid light." Binulong ko habang nagbiblink. Noong okay na yung mata ko, tumingin ako pataas.
Sana hindi na lang.
Of course, how come could I forget that face? The neatly trimmed brows, the intense eyes, the thin lips, the button-like nose.
How come could I forget the face of Justine Abalos?
—————-———————
To be continued ..
