Pumasok na ako sa kwarto, quarter to eight at ang plano kong magbasa ay hindi ko na nagawa.
Nahiga ako pero sa kisame lang ako nakatingin. Hindi ko iniisip ang sinabi ni Abby kundi ang isip ko ay sa sakit na nararamdaman ko.
Hindi madaling maging ama at ina sa isang tulad ni Abby. I thought, all along that even her Mum was not around ay ok lang, hindi pala.
Hindi ko napag-handaan ito, masiyado kasi akong kampante na sapat na ako sa anak ko dahil lahat naman ng kulang pinupunan ko at sapalagay ko naman ay masaya siya.
Pero siguro marami pa rin talagang pwedeng gawin ang isang ina na kahit kailan ay hindi pwedeng magawa ng isang ama.
Sa nangyari, hindi ko napansin na ilang minuto rin pala akong nakatingin lang sa kisame.
Inalis ko ang salamin ko at pinatong yon sa tabing mesa, napa-buntong hininga ako, nahiga ako at pumikit.
Kakausapin ko na lang si Abby bukas. Hindi ko maiwasan ang masaktan kapag naiisip ko ang sinabi ni Abby.
Hindi ko napansin na medyo nakaidlip ako at naramdaman ko na may sumampa sa kama ko. Si Abby at nakaluhod siya sa tabi ng kama ko.
"I can't sleep." sabi niya at nahiga siya sa tabi ko. "I shouldn't said what I said should I?"
Hindi ako nagsalita pinakinggan ko lang ang sinasabi niya. She murmured.
"It wasn't a good thing to say-- I f-feel really bad about it-- so-- I came here to tell you, I'm sorry."
Tiningnan ko siya at nakahiga siya ng patungo sa kama. Umayos ako ng higa na paharap sa kanya. Nakita ko na may luha siya sa mata niya kaya niyakap ko siya.
Wala akong masabi ilang minuto lang kaming nakahiga ng ganoon ng magsalita ulit siya.
"I really don't need Mum, I mean, I don't hate her, either you, it's just that I feel there's always space part of me that is empty and--" Bigla siyang naupo mula sa pagkakahiga. "Can you tell me about how come I become me?"
Saglit akong nakatingin lang sa kanya. How become what? Paano ko ba yon sasabihin? Hinila niya ako paupo sa kama at nagsalita ulit siya.
"Julian I want to know how come it is me." she said
"I mean, I know Mum can't leave her job but, why after all this time she didn't bother to show up and I wanted to know more about her--"
She looked at me apologetically pero tinuloy pa din niya ang sinasabi niya.
"--how you've met, how come I'm here but you guys can't be together-- stuffs like that."
Huminga ako ng malalim. "It's a long story." sabi ko lang at hinihintay pa niya ang sasabihin ko pero hindi na ako nagsalita.
"And so what? I think you owe me the truth?" she said.
By the way she said that, it was not a matter of factly kundi his asking me if she can know the whole story.
Of course she can. Bakit hindi? Karapatan niyang malaman at siguro nga ito na ang tamang panahon though I think she's too young.
"Ok--" sabi ko pero pinigilan niya ako sa pagsalita.
"Wait." she said at lumapit siya sa may head board, inayos ang pagkakalagay ng mga unan don at sumandal.
"You can start now." she said and smile.
"I can tell it to you next time but not tonight it's past eight and tomorrow is Monday Abby."
BINABASA MO ANG
Miss Popular
RomanceAko si Julian, isang HGC Scholar sa Mitchel Academy, isang Ancient History Student, Varsity player at member ng sumisikat na J.E.M. Band. Nagkaroon ako ng instant bestfriend, si Jin Eloise sa unang bakasyon ko sa Marinduque, kaya lang masisira ang m...
