Bad

Hoofdstuk 9

'Jess, je moet terug komen naar huis..'

'Waarom zou ik?' Ik praat met mijn beste vriendin aan de telefoon. Ze weet altijd raad en staat altijd voor me klaar. Ik vertel haar altijd alles, maar ik kan niks zeggen over de jongens.

'Je moet toch verder met je leven? Ga je nog je hbo opleiding afmaken?'

'Natuurlijk, dat komt nog wel. Ik ben gewoon even op vakantie.'

'Je kunt niet zomaar wegblijven! Ze trappen je van de opleiding af'

'Urgh. Je hebt gelijk.' Ik wrijf met mijn hand in mijn gezicht. Ik ben kapot, heb volgens mijn gevoel net de marathon gelopen.

'Je kunt toch gewoon in je oude huis verblijven?'

'Geen denken aan, teveel herinneringen. Slechte'

'Blijf je daar?'

Misschien blijf ik wel hier. Ik kan hier vast wel een school in de buurt vinden. Mijn tante heeft vroeger wel miljard keer gevraagd of ik bij haar kwam wonen. Voor de grap, maar ik kan het vragen.

'Ja.. Ik blijf hier' Besluit ik. Ik hoor mijn vriendin zuchten aan de andere kant van de lijn. Ze vind het geen goed plan, dat voel ik aan.

'Als dat het beste voor je is. Ik hoop dat je een school kunt vinden'

'Vast wel. Er zijn hier genoeg mogelijkheden' Ik sta op en loop naar het raam. Twee kinderen zijn voor het huis een sneeuwpop aan het maken. Ze lachen vrolijk naar elkaar.

'Heb je al van je moeder gehoord.. Ze heeft me proberen te bellen'

'Ze heeft wat..?'

'Ze vroeg naar jou, Ze klonk verdrietig en moe.' net zoals ik..

'Hoe komt ze aan je nummer?'

'Gegeven'

'Wanneer?'

'Weet ik veel, Een paar weken geleden vroeg ze mijn nummer'

'Ik ben klaar!' Roept vera vanuit de keuken.

'Ik moet gaan. Alsjeblieft geef mijn nummer niet aan haar.'

'Houd je taai, Doei jess'

Ik klik mijn mobiel uit en houd het voor me. Ik kijk naar het scherm. Waarom is contact eigenlijk zo'n groot probleem?

Ik kan haar bellen.

Nee, ik vergeet haar. Zoals zij mij vergat toen mijn vader in de gevangenis kwam. Zijn eigen facking schuld!

'Is er iets?' Vera zet een pan op tafel.
De tafel is weer gedekt voor twee, gelukkig.

'Ik maak me gewoon een beetje zorgen'

'Vertel, kind'

'Daar ga ik jou niet mee opzadelen. Het is beter als ik niets zeg'

'Beloof me dat het niets ergs is.' Ze pakt mijn hand en knijpt erin net zoals mijn grootmoeder dat vroeger deed.

'Het is niks ergs. Ik beloof het' Ik glimlach naar haar. Ik zie aan haar gezicht dat ze bezorgt is. Ze knikt en gaat tegenover me aan tafel zitten.

'Ik heb een lekker soepje gemaakt. Heerlijk voor een koude middag in december, vind je niet?'

'Welke dag is het vandaag?'

'19 december, schat'

'Het is bijna kerst..'

'Heerlijk hè?' Ze neemt haar lepel in haar mond. Ze wuift met haar hand naast haar gezicht.

Kerst.. De twee dagen in het jaar die ik het meest haat. Mijn moeder en vader hadden altijd ruzie, elke kerst.

Ik en mijn broertje Tim zaten achter de kerstboom, in één gedoken terwijl mijn vader glas door de woonkamer smeet.

Ik voel een traan over mijn wang lopen. Ik veeg hem snel weg voordat Vera hem kan zien.

'Ik vier het met mijn kleinkinderen.'

Ik staar uit het raam. Kleinkinderen. Op een dag zal ik ze krijgen. Ik ga ze behandelen als goud, niet zoals een stuk vuilnis.

Ik ben zo kwaad op mijn moeder, ik-

'Snap je, Jessica?'

'Ik moet even iemand bellen..' Ik sta op en leg mijn servet op mijn bord. Ik loop naar de gang. Ik haal mijn mobiel uit mijn zak terwijl ik naar mijn kamer loop. Ik ga op het bed zitten.

'Hallo?'

'Mam..'