Bad

Hoofdstuk 37

'Jessica? Oh wat fijn om je gezichtje even te zien' Mijn tante zit rechtop in het ziekenhuisbed. Ze heeft een infuus aan haar hand dat zachtjes drupt.

'Ik ben ook zo blij dat alles goed met je gaat' Een traan rolt over mijn wang. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. Ik leg de paarse bloemen die ik voor haar gekocht had op haar kastje.

'Wat een prachtige bloemen. Jij weet toch ook altijd wat ik mooi vind hè?'

Dan ziet ze Zayn die me naar het ziekenhuis heeft gebracht. Hij staat ongemakkelijk met zijn handen in zijn zakken naast de deur.

Mijn tante kijkt me verbaasd aan. 'Is dat..?' Fluistert ze.

'Oh! Dit is Zayn. Een vriend van me' Zayn loopt naar mijn tante toe en schud haar hand.

'Aha, ik ben haar tante Marieke. Heb ik jou niet eerder gezien?' Mijn maag maakt een salto.

'Mij? Nope' Hij kijkt meteen de andere kant op. Marieke kijkt hem even bedenkelijk aan, maar draait zich dan weer naar mij.

'Ik vind het zo vervelend dat ik met Kerstmis een auto ongeluk gekregen heb, schat.'

'Jij kan er niks aan doen, als hij.. als je .. het was glad op de weg, de afgelopen dagen'

Zayn kijkt me aan met een 'goede redding' blik en loopt dan naar de gang.

'Dat is niet echt een prater hè?' vraagt mijn tante.

'Geloof het niet nee' grinnik ik. Ik kijk mijn tante aan. Wat heeft Josh gedaan.. Ze heeft verband op haar nek, arm en in haar gezicht zitten sneetjes. Ze zal zo bang geweest zijn en ze weet het niet eens meer.

'Hij is wel ruig hoor. Je mag met hem omgaan, maar als dat de type is waarop je valt..'

'Dan wat?' zeg ik net iets te bot. Ik denk aan Harry, met zijn tattoos ziet hij er ook best ruig uit. Ik weet wel beter.

'Dan niks.. Het is jou leven, schat' Ze knijpt zachtjes in mijn hand.

'Wanneer mag je naar huis?'

'Ik krijg het straks te horen, maar ik voel me prima. Ik moet hier blijven omdat ik er gewoon niks meer van weet.. Niks'

'Dat geeft niet, misschien komt dat nog' Hopelijk niet.

'Is mijn auto beschadigd? Heb ik nog meer mensen aangereden?'

'Nee, wat hebben ze je verteld?'

'Je bent gevonden in een berm. Een jongen met bruine krullen heeft je gebracht? Weet je wie?' Een dokter loopt de kamer binnen. Ik weet precies over wie hij het heeft.

'Nee, ik heb geen idee, jij?' Ze knijpt in mijn hand.

'Uhm.. nee.'

'Lange jongen. Groene ogen. Zwarte kleren'

'We weten het niet oké. De jongen heeft mijn tante gevonden, we weten niet wie hij is!'

Mijn tante knijpt hard in mijn han en geeft me een 'gedraag je' blik. Ik rol met mijn ogen.

De dokter haalt een pen uit zijn borstzakje. hij loopt naar het bed einde en haalt een dossier van het kastje naast het bed af. 'Dat is gek, die jongen beweerde je te kennen..' mompelt hij.

'Ik zal goed om me heen kijken' Glimlacht mijn tante. Ik slik hoorbaar.

Mijn tante kijkt me lief aan en laat mijn hand los om met de dokter te praten.

'Tante, ik kom morgen weer! Ik zie je dan' Ik geef haar een kus op haar wang en laat de twee achter, druk pratend.