Bad

Hoofdstuk 98

Ik word wakker van de deur die krakend open gaat. Voetstappen lopen naar me toe, stoppen voor mijn bed. Ik schrik op.

Niall deinst naar achter met zijn armen omhoog. 'Sorry ik wilde je niet wakker maken'

'Wat doe je hier?' Zeg ik schor. Ik wrijf door mijn slaperige ogen.

'Ik heb je medicijnen' Hij gaat op het einde van mijn bed zitten en houd het pakje omhoog.

'Bedankt' Ik pak het pakje aan.

'Hoe voel je je nu?' Vraagt hij.

'Ik voel me nog steeds best duizelig, maar dat hoort erbij al je.. bloedarmoede hebt'

'Hopelijk helpen de medicijnen' Ik zie zijn tanden in het donker twinkelen.

'Ik hoop het..' Ik maak de verpakking open en haal de bijsluiter eruit.

'Harry had het me verteld.' Zegt hij dan.

Ik laat de bijsluiter uit mijn handen vallen. 'Hij heeft het je verteld?!' Roep ik verbaasd. Ik leg de medicijnen op het nachtkastje.

'Ja. Laten we maar snel hopen dat het weg is. Ik geef het een maand'

'Hoe bedoel je, ik laat mijn kind niet weghalen' Zeg ik boos. Ik sla mijn armen over elkaar.

'Je kind?' zijn ogen vliegen naar die van mij. Hij wist het niet?

'Harry had het je verteld, zei je' shit..

'Van je bloedarmoede ja.. Wat.. je..' Hij springt op van het bed. 'Ben je..?' Stottert hij.

'Niall.. Ik dacht dat..' Zonder na te denken sta ik op mijn benen.

'Je bent zwanger?' Zijn stem klinkt verdrietig, machteloos en teleurgesteld.

Ik knik. 'Het is niet te geloven.' Sist hij door zijn tanden. 'Was het gepland!? Dat deed die klootzak alleen maar zodat je niks meer met mij zou beginnen!' Schreeuwt hij. Hij balt zijn vuisten en draait zich om.

'Het was niet gepland, Niall. We hebben geen-'

Zijn handen vliegen naar zijn oren. 'ik hoef het niet te weten' Bijt hij me toe. Hij loopt naar het raam en gooit het open.

'Hij deed dit expres. Ik weet het zeker. Facking klootzak' Gromt hij.

'Hou op! Je hebt geen idee wat je zegt. Waar is hij eigenlijk'

'Hij is weg. We zijn alleen thuis' hij staat nog steeds met zijn rug naar me toe.

'Niall. Waarom ben je nou boos op me!' Ik zet een stap in zijn richting.

'Ik ben niet boos op jou'

'Op Harry. Je bent boos op Harry. Wanneer laat je het nou eens los!?'

'Dat kan ik niet!' Hij draait zich om. Zijn ogen zijn rood.

'Niall..' Ik zet nog een stap in zijn richting.

'Blijf daar staan' commandeert hij en draait zich weer om. Zijn schouders schokken.

'Nee.' Ik stap op hem adem draai hem weer om. 'Waarom huil je?'

'Ik huil niet.' Gromt hij.

'Ik zie het toch. Wat is er?'

'Weet je dat nou nog niet?' Hij veegt zijn tranen af aan zijn trui. 'Ik had geen spijt die ene avond, maar jij overduidelijk wel'

'Ik ben niet nieuwsgierig. Ik wil gewoon weten waarom je spijt hebt' zei ik.

'Is dat het? Je denkt dat ik spijt heb? Jessica..' Zuchtte hij toen.

'Waarom huil je?' Vroeg hij.

.

'Ik..' Ik wist geen antwoord.

'Stop, alsjeblieft' Hij zet een stap naar me toe. Hij slaat zijn armen om mijn middel. Ik leg mijn hoofd op zijn borst. Hij neuriet zachtjes een liedje in mijn oren.

'Natuurlijk weet ik dat nog, maar dat was-'

'Een fout' maakt hij mijn zin af. Hij kijkt me aan. 'Wat maakt het ook nog uit. Je draagt zijn kind'

'Waarom voel ik me nu schuldig? Ik heb je de verkeerde indruk gegeven toen. Het spijt me, Niall.' Ik wil zijn arm pakken, maar hij deinst terug.

'Een kind.' Grijnst hij en draait om. Hij gaat hetzelfde staan als Harry toen hij erachter kwam. Ze zijn overduidelijk broers.

Ik loop naar hem toe en omhels hem. Zijn schouders ontspannen. 'Het spijt me. Ben alsjeblieft niet boos op, Harry.'

'Ik zal het proberen. Ik zal proberen om je los te laten' Zegt hij dan. Ik maak mijn handen los en knik.

'Vrienden?' Fluister ik. Hij draait om met een glimlach op zijn gezicht.

'Ja, natuurlijk. Hoe ga je het kindje eigenlijk noemen?'

'Geen derby' lach ik.

'Derby?' Hij barst in lachen uit. 'Hoe weet je dat ik daar van houd?'

'Harry vertelde me dat jullie in Ierland hebben gewoond' Ik ga op mijn bed zitten, vouw mijn benen naar me toe.

'Wat dacht je van Fc Barcelona? Of-'

'Ik ga mijn kind niet vernoemen naar een voetbalclub' Lach ik.

'What the fuck?!' Harry staat in de deuropening. Ik spring op van het bed, alsof ik iets verkeerd deed.

'Je hebt het hem verteld?!' Hij stapt naar me toe. Niall springt tussen ons in.

'Ik hoorde het zelf. Ze wilde niks zeggen.' Zegt hij snel.

Harry kijkt naar Niall, naar mij en terug. 'Ik kan jullie ook nooit alleen laten hé' Hij kijkt me aan met een lege blik in zijn ogen, schud zijn hoofd en loopt de kamer uit.

'Harry, wacht!'