Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 38

Met z'n drieën genoten ze van het avondeten dat Eva bereid had. Ook al was het maar iets simpels, het smaakte prima.
'Eva' onderbrak Fleur de stilte die er heerste aan tafel terwijl ze even snel naar haar vader keek.
'Ja lieverd' legde Eva haar vork neer ten teken dat ze luisterde naar het meisje.
'Wanneer ga jij mij weer naar school brengen' vroeg ze voorzichtig, want van papa mocht ze niet zo zeuren maar ze wilde het zo graag.
'Fleur, je weet toch wat ik daar over heb gezegd' waarschuwde Wolfs haar dan ook meteen.
'Maar ik wil dat zo graag' snikte ze geschrokken van haar vader.
'Ik wil ook weleens wat' werd hij gek van het gezeur. Hij kon het er gewoon even niet bij hebben. Dat gedoe steeds met Angelique en dan ging Fleur ook nog eens moeilijk doen.
'Dat hoeft niet gelijk zo he' kreeg hij meteen van Eva er van langs terwijl zij het snikkende meisje troostte.
'Als Eva een beetje minder moe is dan ga ik jou weer brengen, goed' verzon ze ter plekke. Wat moest ze anders zeggen. Ze kon onmogelijk zeggen, als je moeder stopt met ons stalken.
'Komt dat door de baby' vroeg ze door haar tranen heen.
'Ja de baby maakt Eva een beetje moe' knikte ze bevestigend. 'Maar dat is nog maar eventjes he en dan word de baby geboren' verzekerde ze het meisje dat het goed zou komen.
'Heel eventjes' keek Fleur vragend op.
'Ja nog een klein beetje wachten en geduld hebben' verzekerde Eva haar.
'Ik kan niet meer zo goed zo lang wachten hoor. Ik wacht al zo lang' spreidde het meisje demonstrerend haar armen.
'Ik weet het liefje, maar de baby moet wel eerst groot genoeg zijn he' veegde Eva haar traantjes weg die op haar wangetjes achter waren gebleven.
'Vind je het met Eva gezelliger dan met papa' zei Wolfs voor het eerst sinds zijn uitbrander ook iets. Hij had het gesprek tussen zijn dochter en zijn geliefde uitvoerig bekeken. Hoeveel geduld zij had en hoe rustig ze kon blijven dat bewonderde hij in haar. Alhoewel hij zelf normaal gesproken ook niet zo snel boos werd en zeker niet op zijn dochter. Maar het werd hem gewoon allemaal even te veel.
'Ja, met Eva gaat ik altijd liedjes zingen' knikte zijn dochter dan ook terwijl ze weer een glimlach op haar gezicht kreeg als ze eraan dacht. 'Ja toch Eva' zocht ze bevestiging die ze dan ook kreeg.
'Maar papa kan ook liedjes zingen toch. Vroeger voordat Eva hier was zongen we toch ook altijd samen liedjes' hielp hij haar herinneren.
'Jawel, maar Eva kan dat beter' was de conclusie van het meisje.
'Nou ja' moest hij daar maar genoegen mee nemen. 'Misschien moeten we Eva dan maar met de auto meenemen en dan brengt papa haar daarna weer thuis voordat hij naar zijn werk gaat' stelde hij voor.
'Ja' juichde Fleur opgelucht. 'Ben je nu niet meer boos op mij papa' keek ze angstvallig op naar haar vader.
'Papa is niet boos op jou. Ook papa is gewoon een beetje moe' knuffelde hij zijn dochter. Het deed hem pijn dat hij onterecht boos werd op zijn dochter terwijl ze dat eigenlijk niet verdiend had. Hij snapte het ook wel, elke dag bracht Eva haar naar school en ineens deed hij het weer dus was het logisch dat ze er niks van begreep. Hij had het haar ook gewoon moeten uitleggen, maar hij had geen goeie reden kunnen bedenken zoals Eva dat nu wel had gedaan en het had afgeschoven op haar vermoeidheid die best wel mee viel. Behalve als ze samen een lange nacht gehad hadden, maar dan kon ze vervolgens de hele dag bij slapen terwijl hij gewoon moest werken.
'Zullen we zo dan nog maar even een ijsje halen' stelde hij haar voor om het goed te maken, hij voelde zich tenslotte toch wel een beetje schuldig.
'Ja ijsje' was Fleur uiteraard meteen enthousiast.
'Je hoopt het zo goed te maken he' liet Eva haar handen via zijn schouders over zijn buik glijden terwijl ze achter hem stond. De rest van de tafel zou ze zo meteen wel opruimen.
'Ja' knikte hij lachend terwijl hij zijn hoofd in zijn nek legde en zijn lippen tuitte in afwachting van een kusje, die hij dan ook kreeg. 'Voor jou heb ik wel iets anders straks' grijnsde hij nog steeds.
'En als ik daar nu eens geen zin in heb' liet ze haar hoofd lachend boven het zijne hangen.
'Dat zullen wel nog wel eens zien' reikte hij zijn armen omhoog om haar hoofd omlaag te trekken zodat hij haar kussen kon.

'Mag met rolschaatsen papa' had ze de dingen al in haar hand mee genomen naar de woonkamer zodat hij eigenlijk al geen nee meer kon zeggen. Fleur en haar rolschaatsen waren buiten dan ook onafscheidelijk.
'Vooruit maar dan' gaf hij haar dan ook maar haar zin. En daarbij schoot ze meer op als ze haar rolschaatsen aan had dan als ze moest lopen, dan treuzelde ze bijna altijd omdat ze stoeptegels moest tellen en doen.
'Ja jippie' plofte ze op de bank neer zodat haar vader ze bij haar aan kon trekken zodat ze konden vertrekken.
Voor hun uit rolde ze dan ook de straat uit, op weg naar de ijssalon terwijl ze netjes wachtte als ze moest oversteken want dat mocht ze niet alleen en ze wilde niet dat haar papa weer boos op haar zou worden. En terwijl de ijssalon al in zicht kwam, zag ze een uitstekende stoeptegel over het hoofd waardoor ze met haar rolschaats erachter bleef hangen en languit op de stoep belandde. Wat dan ook regelrecht ontaarde in luid gegil.
'Papaa' klonk er luid gehuil om de hoek vandaan want zover waren Wolfs en Eva van haar verwijderd waardoor Wolfs meteen een sprintje trok om bij zijn dochter te komen met Eva die hem probeerde bij te houden want natuurlijk niet te doen was in haar positie. Terwijl ze daar huilend op de grond lag en om haar vader riep knielde er een vrouw bij haar neer.
'Stil maar liefje, mama is hier..'