Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 1

Daar is die dan...

Nog een laatste blik wierp ze op zichzelf terwijl ze in de spiegel keek. Kon er best mee door, was ze toch best tevreden. Vanavond had ze een etentje bij haar beste vriendin Marion thuis. Die werkte bij de politie van Maastricht en vanavond zouden haar collega's bij haar thuis komen eten. Dat doen ze schijnbaar vaker en dan steeds bij een ander thuis en nu was zij aan de beurt en daarbij had ze ook Eva uitgenodigd om te komen. Gewoon omdat Eva verder eigenlijk niet echt vrienden had en Marion gunde haar ook een gezellige avond en met haar collega's erbij zou dat vast lukken. Snel pakte Eva haar spullen bij elkaar zodat ze kon vertrekken, ze wilde niet pas binnen komen als iedereen er al was. Ze haatte het om het middelpunt van de belangstelling te zijn.
'He Eva wat ben je vroeg' opende Marion enthousiast de deur voor haar jongere vriendin.
'Je weet hoe ik ben hé' haalde Eva schuldig haar schouders op.
'Geen zorgen lieverd. Mijn collega's zijn echt de allerleukste' stelde Marion haar gerust dat het allemaal wel mee zou vallen. 'Wel mooi dat je er al bent dan kan je me nog even helpen' sleurde Marion haar vriendin inmiddels al mee naar binnen.
'Gezellig' knikte Eva goedkeurend terwijl ze de kamer rondkeek. Haar vriendin had echt enorm haar best gedaan om er iets van te maken. 'Zeg maar wat ik moet doen' hing ze haar vest over een stoel heen zodat ze haar handen vrij had om haar vriendin te helpen.

Langzaam aan druppelde de collega's van Marion binnen. Sommige alleen, sommige met hun partner en eentje met zijn dochter. Een vrolijk meisje met een wilde bos blonde krullen dat was het eerste dat Eva aan haar op viel. Hetzelfde blonde haar had ook de man die haar handje vast hield.
'Hé Fleur' begroette Marion het meisje waarbij een enorme glimlach op het gezicht verscheen.
'Hoi Marion' bleek ze toch minder verlegen te zijn dan dat ze eruit zag terwijl ze zwaaide naar degene die tegen haar praatte ter begroeting.
'Hoe is het prinses' knielde Marion zodat ze op oog hoogte was met het meisje terwijl Eva de reactie van de vader peilde. Die keek glimlachend toe naar Marion en zijn dochter die een gesprekje met elkaar voerde.
'Goed. Papa zegt dat jij mooie kleurplaten hebt' keek het meisje naar haar vader op die schuldig zijn schouders ophaalde.
'Ik had haar verteld, dat je mij had gezegd dat je wat te kleuren voor haar zou hebben. Zoals ik al zei, ze is gek op kleuren' bekende hij.
'Het is oké Wolfs' knikte ze glimlachend terwijl ze een stapel kleurplaten en een pot potloden tevoorschijn haalde.
'Dit is trouwens Eva. Een goede vriendin van mij' bedacht ze zich ineens dat Eva er al die tijd bij had staan kijken. 'Sorry Eef. Ze is zo'n lieverd' verontschuldigde ze zich tegenover haar vriendin.
'Floris Wolfs. Maar iedereen noemt me altijd Wolfs' stak hij uitnodigend zijn hand uit die Eva aannam en voor de zoveelste keer deze avond ook zichzelf voorstelde. En terwijl Marion de goede gastvrouw was en met iedereen een praatje maakte , praatte Eva wat met Wolfs die ondertussen zijn dochter in de gaten hield die helemaal opging in het inkleuren van haar kleurplaat. Ze kletsen over van alles alsof ze elkaar al jaren kende, zo vertrouwd voelde het meteen van beide kanten.
'Ik ga deze prinses naar haar bed brengen' moest hij helaas een eind aan de gezelligheid maken omdat zijn dochter luid zat te geeuwen en met moeite nog haar oogjes kon open houden.
'Het is al erg laat he voor grote prinsessen' glimlachte hij naar haar waarna ze zelfs moeizaam met haar hoofd knikte. Het zorgde voor een glimlach bij Eva, hoe lief en zorgzaam deze man was voor zijn dochter.
'Ze is tenslotte al vijf, en dan ben je al heel groot' fluisterde Wolfs haar lachend toe terwijl hij keek of Fleur het niet zag.
'Dat vond jij vast ook toen je net zo oud was. Maar dat is waarschijnlijk al heel lang geleden' moest ze er toch om lachen. Volgens haar dachten alle kinderen op die leeftijd dat ze al heel groot en oud waren.
'Oppassen he jij' stak hij lachend zijn vinger naar haar uit die dreigend moest overkomen maar wat dus totaal niet het geval was.
'Ik kijk wel uit' grijnsde ze uitdagend naar hem terwijl het eigenlijk vreemd was. Ze kende hem amper, wist nauwelijks iets van hem en toch durfde ze het aan omdat het zo goed voelde. Ze kon het eigenlijk niet echt omschrijven wat het was, hij was een vreemde maar zo voelde het absoluut niet. Ze kon met hem lachen terwijl ze hem niet kende, hadden ze in elk geval dezelfde humor. Of het was gewoon het feit dat er iemand was die met haar praten over gewone dagelijkse dingen en dat het niet Marion was. Dat er dus wel degelijk andere mensen waren die wel met haar wilde praten en zich niet resoluut omdraaide en wegliepen omdat er iets niet goed aan haar was. Dat ze te dik was, te lelijk was, te mislukt was, dat ze toch alles fout deed. Voor het eerst in haar leven buiten Marion om had er iemand echt met haar gesproken en dat deed haar goed. Of hij had gewoon het lef niet om zich om te draaien in het bijzijn van Marion, of omdat hij een voorbeeld functie heeft maar was die anders ook gewoon omgedraaid en weggelopen. Een vraag waar ze waarschijnlijk nooit antwoord op zou krijgen. Of misschien toch sneller dan ze zelf had gedacht of aankon..