Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 11

Bedankt voor al jullie positieve reacties 😍😄

Als Fleur in bed ligt en Eva een overhemd van Wolfs heeft aangetrokken omdat haar eigen shirt helemaal nat was voegt ze zich bij hem op de bank.
'Ik heb chocolademelk voor je gemaakt' doelt hij op de mok die voor haar op de tafel staat.
'Lekker, dank je wel' kruipt ze tevreden op de bank.
'Dank je wel voor vandaag Eef' glimlachte hij moeizaam.
'Het was alleen mijn idee, ik moet jou bedanken want jij hebt alles betaald' was ze het er niet mee eens.
'Het is lang geleden dat ik zoiets met Fleur heb gedaan. Dat ik onbezorgd kon genieten van haar en van het leven' had hij een treurige blik in zijn ogen.
'He' trok Eva hem tegen zich aan omdat ze medelijden met hem had ook al wist ze niet waar het vandaan kwam dat hij zo treurig was.
'Je maakt me zo gelukkig Eef. Sinds Fleur haar moeder.......... Heb ik dit gevoel niet meer gehad' had hij het er duidelijk moeilijk mee.
'Wil je me vertellen wat er is gebeurd' streelde ze hem zacht over zijn wang. Ze wilde zich niet opdringen maar merkte dat hij er gewoon heel erg mee zat.
'Twee jaar geleden' begon hij zonder tegenstribbelen te vertellen. 'Angelique was met Fleur bij haar ouders geweest. Ik ging niet mee. Ik was volgens haar ouders niet goed genoeg voor haar. Ik was eigenlijk niet eens welkom en daarom bleef ik meestal maar thuis. Het werd er toch niet gezelliger op als ik wel mee ging en ik wilde haar toch haar ouders niet afnemen. Ze was met Fleur een nachtje daar geweest en zou terug naar huis komen' vertelde hij verder terwijl zij aandachtig luisterde en hem geen moment onderbrak. Waarschijnlijk zou hij dan dichtslaan en kwam er helemaal niks meer uit.
'Plots ging mijn telefoon en kreeg ik haar vader aan de telefoon. Angelique was nog even voor een boodschap geweest en had een ongeluk gehad. Ze was opslag dood. Weg, uit het leven gerukt. Hij vertelde dat Fleur bij hun thuis was en dat ik haar op moest komen halen. Over Angelique repte hij met geen woord. Ik wilde haar zien, zeker weten dat zij het was. Mijn grote liefde. Maar hij zei dat het niet mocht. Dat ze zo intens verminkt was dat ze haar aan haar trouwring hebben geïdentificeerd. Daar moest ik het mee doen' hij slikte moeizaam terwijl hij ter vergeefs probeerde zijn tranen binnen te houden.
'Het geeft niet' veegde Eva ze liefkozend weg. Hij zag het misschien als een zwakte, zij zag het al tonen van zijn verdriet om zijn overleden vrouw.
'Ik heb Fleur opgehaald. Ze begreep er niks van waarom mama niet mee naar huis ging. Ik was kapot van verdriet. Zou mijn vrouw nooit meer zien en moest een uitvaart regelen. Dat was de bedoeling tenminste, het afscheid van mijn vrouw, van de moeder van mijn kind. Maar het kwam er niet. Haar vader stuurde me weg met de boodschap dat hun de uitvaart regelde. Ik kon niks, ik was zo in de war dat ze er niet meer was dat ik er niet tegenin kon gaan. Ik ben in die periode ook absoluut geen goede vader geweest voor Fleur, maar ik kon het niet. Ik miste Angelique zo erg. Ze was mijn maatje, mijn soulmate en ineens was ze er niet meer. En ik wilde niet nog meer geruzie, niet nu ze er niet meer was en dus liet ik het zo en wachtte op de dag van de uitvaart. Zodat ik alsnog afscheid van haar kon nemen samen met Fleur die nog altijd niet begreep waar haar moeder nou was. Ik hoopte dat als ze de kist zou zien dat ze snapte dat ik haar al die tijd de waarheid vertelde als ik zei dat mama niet meer thuis kwam omdat mama niet meer leefde. Maar die dag kwam niet' hield hij opnieuw even stil. Alsof hij zo de moed verzamelde om verder te kunnen vertellen.
'Ik was niet welkom en Fleur ook niet. Het was mijn schuld dat zij zich tegen die boom had gereden. Ze was ongelukkig en zag geen andere uitweg. Dat waren de woorden van haar vader. Ik heb nooit afscheid van haar kunnen nemen' stroomde de tranen over zijn wangen heen. Waarschijnlijk had hij het er nog nooit op deze manier met iemand over gehad.
'Wat erg' wist Eva niks anders uit te brengen. Het idee dat je en je grote liefde verliest en er dan ook nog geen afscheid van kunt nemen dat kon ze zich eigenlijk niet eens voorstellen. 'Ben je ook nooit naar de begraafplaats geweest daarna' vroeg ze voorzichtig. Bang dat hij haar vraag dom zou vinden en kwaad op haar zou worden dat ze hem überhaupt gesteld had.
'Ik weet niet waar ze ligt, of ze wel begraven is of gecremeerd. Ik weet het niet' haalde hij zijn schouders op. 'Ik ben een jaar geleden Amsterdam ontvlucht omdat ik er niet meer tegen kon. Steeds had ik de hoop dat ze elk moment binnen kon komen en zou zeggen, daar ben ik weer. Maar het gebeurde niet en ik kon er niet meer tegen. Toen zag ik hier een vacature en ben hierheen gekomen. En vandaag, vandaag heb ik eigenlijk voor het eerst echt kunnen genieten. Genieten van het leven, genieten van Fleur en genieten van jou aanwezigheid' trok hij Eva dicht tegen zich aan. 'Dus ik wil jou bedanken voor dit geweldige idee en dat je ons zo een fijne dag hebt bezorgd. Ik heb geen idee wanneer ik voor het laatst zoiets leuks met Fleur heb gedaan. Terwijl we vroeger heel vaak op stap gingen al was het maar picknicken in het park. Bedankt Eef' drukte hij zijn lippen vol op die van haar om haar alle liefde te geven die hij voor haar voelde.