Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 33

Afwachtend keek ze hem aan. Bang voor wat er zou komen. Wat nou als hij er alsnog mee wilde stoppen, niet met haar verder wilde.
'He Eef' plaatste hij zijn vinger onder haar kin zodat ze hem wel aan moest kijken.
'Dit heeft niks met ons te maken, maar ik wil niet dat Fleur het hoort. Dan gaat ze straks allemaal vragen stellen' lichtte hij toe waarom hij met haar alleen wilde praten.
'Maar wat is er dan' begreep ze er niks van. 'Ben je daarom zo vroeg thuis' probeerde ze er in elk geval iets van te begrijpen. Hij knikte als bevestiging.
'Ik werd vanochtend gebeld door de juf van Fleur, van school' begon hij te vertellen. 'Er stond een vrouw voor de schooldeur die zei Fleur haar moeder te zijn en dat ze haar kwam ophalen omdat ze naar de dokter moest ofzo. De conciërge had de deur geopend en die ging dat dus navragen bij de juf van Fleur. Maar zij weet dat ik Fleur alleen opvoed en ze wist gelukkig dan wel dat jij nu mijn vriendin bent en dat er helemaal geen moeder was' vervolgde hij zijn verhaal.
'Was het Angelique' keek Eva geschrokken op.
'Ja. De juf heeft haar weggestuurd en gedreigd dat ze de politie zou bellen als ze haar nogmaals zag en toen heeft ze mij gebeld om te vragen hoe of wat. Eigenlijk wilde ik Fleur meteen ophalen maar ze had me verzekerd dat ze Fleur extra in de gaten zou houden met buitenspelen en dat haar niks zou overkomen en anders zou Fleur er waarschijnlijk meer van mee krijgen dus heb ik het maar zo gelaten. Maar ik wilde niet dat ze naar de opvang zou gaan waar ze niet goed op haar letten en dus heb ik haar net opgehaald bij school. Maar wat moet ik nou' voelde hij zich zo hopeloos dat hij niet wist hoe hij zijn dochter moest beschermen. 'Ze moet uit haar buurt blijven' fokte hij zich op dat zijn ex dit had gedaan.
'We bedenken wel wat' verzekerde ze hem al had ze nog totaal geen idee hoe ze dit moesten aanpakken. Maar ze wilde dat ze samen iets zouden bedenken en dat ze dit samen zouden doen. Samen waren ze immers sterker en ze wilde hem helpen en daarnaast wilde ook zij Fleur gewoon beschermen. Beschermen tegen haar eigen moeder was toch wel een beetje gek, maar het moest want Fleur hoorde bij hen.
'Weet je wat het is, we kunnen helemaal niks. Geen straatverbod, geen contactverbod, helemaal niks' liet hij zuchtend zijn hoofd tegen haar voorhoofd aan leunen.
'Waarom niet' begreep ze het niet, het was niet eens in haar opgekomen.
'Ze bestaat niet, je kunt niet iemand iets opleggen die niet bestaat, die dood is' legde hij haar uit.
'Maar dan kan zij ook niks eisen of zo toch' zag Eva er tenminste nog een lichtpuntje in.
'Nee klopt' knikte hij dat ze gelijk had. 'Ze zal eerst haar indentiteit terug moeten hebben voordat ze gerechtelijk iets kan. Ze kan natuurlijk wel ons lastig vallen' zuchtte hij opnieuw. 'Weet je, misschien had ze wel gewoon echt dat ongeluk moeten krijgen. Dan had ik er nu vrede mee, maar ik word nu zo heen en weer geslingerd dat ik gewoon niet weet wat ik moet. Ik weet niet eens of ik kwaad ben op haar, of op haar vader' leunde hij tegen de muur terwijl hij zijn hoofd er tegenaan liet vallen.
'He, we komen hier wel uit' drukte ze zichzelf tegen hem aan waarna ze een kus op zijn lippen plantte.
'Je bent zo lief Eef' glimlachte hij terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg zodat ze dicht tegen hem aan bleef staan en niet meer weg kon.
'Misschien dat ik voor de persoon een verbod kan krijgen, ik wil haar gewoon uit de buurt van Fleur hebben. Ook al is ze haar moeder, die familie is krankzinnig en die wil ik niet in de buurt hebben' was zijn resolute besluit.
'En tot die tijd, zijn wij het weekend lekker met z'n drieën' wilde ze hun weekend niet laten verpesten.
'Zo is het' was hij het ermee eens. 'En als ik haar hier in de buurt zie zorg ik wel dat ze niet meer komt' had hij ook nog besloten.
'Geen gekke dingen doen he' benadrukte ze hem. 'Misschien is ze al in de buurt van Fleur geweest. Heb je niet nog ergens een foto van haar' gaf het haar een ingeving.
'En dan' zag hij er niks in.
'Dan weten we dat en weten we dat we haar beter moeten beschermen' was ze ervan overtuigd.
'Ja wacht' dook hij de slaapkamer in om ergens onderuit de kast een foto vandaan te vissen.
'Waarom heb je eigenlijk nergens foto's van haar staan. Ook niet voordat wij iets hadden' maakte het haar nieuwsgierig waarom de foto's van zijn overleden vrouw zover weggestopt waren.
'Dat deed pijn. En ik wilde Fleur er niet mee confronteren' haalde hij zijn schouders op. 'Vraag jij het haar maar' overhandigde hij haar vervolgens de foto.
'Fleurtje, heb je deze mevrouw weleens gezien' liep Eva regelrecht naar de kleuter die naar de televisie staarde.
'Ja' riep ze meteen uit. 'Die was bij mij school en toen was juffie heeel boos op die mevrouw' keek ze er ernstig bij. 'Toen zei juffie dat ze ging de politie bellen he, want mij papa werkt bij de politie zij weet dat' ratelde ze gelijk door.
'Was ze bij jou op school, of op het plein' dook Wolfs er gelijk boven op.
'Bij de hek toen wij was buiten, maar juffie was heel boos en toen ging die mevrouw weer weg zodat de politie hoeven niet te komen' schudde ze haar heftig haar hoofd.
'Dus die mevrouw is niet bij jou of andere kindjes geweest' wilde hij nogmaals weten.
'Nee. Juffie zeit dat wij mogen niet met vreemde mensen meegaan en ook niet als zij ons snoepjes geven' had ze dat toch goed in haar oren geknoopt.
'Goed zo als je dat maar weet. Altijd eerst aan papa of Eva of de juf vragen he' was hij gerust dat ze dat goed begreep.
'Ja papa' knikte ze nogmaals dat ze het nu echt wel wist waarna ze weer naar de televisie staarde. Al was het maar voor enkele seconde.
'Wie is die mevrouw papa' had die foto en al die vragen van haar vader haar juist vragen opgeleverd. Waarom deed papa ineens zo raar?