Voorgelogen (flikken maastricht story)

Hoofdstuk 27

Terwijl hij de wekker met een loei harde knal uitsloeg, rekte zij zich nog maar eens goed uit.
'Heb je een beetje geslapen' streelde ze hem door zijn wilde blonde haar.
'Niet echt, jij ook niet he' schudde hij zijn hoofd. Hij had wel gemerkt dat ook zij constant lag te draaien en te zuchten al dacht zij waarschijnlijk dat hij sliep. Dat wilde hij ook, want hij had geen zin om te praten, hij had al genoeg gehad aan zijn eigen gedachte en gevoelens. Laat staan dat hij die van haar er ook nog bij zou hebben.
'Niet echt nee' gaf ze toe. Ze wist dat ontkennen toch geen zin zou hebben. Hij had haar altijd door.
'Ik vind het moeilijk Eef. Ik weet niet wat ik ermee aan moet' gaf hij eerlijk toe. 'Ik kan toch niet tegen Fleur zeggen, het was een grapje kijk eens mama leeft nog. Straks denkt ze dat het normaal is om grapjes over de dood te maken' was het meer zijn eigen gedachte die hij hardop uitsprak dan dat hij echt tegen haar sprak.
'Hou je nog van haar' hoe kwetsend het ook kon zijn, ze moest het gewoon weten. Ze wilde niet aan het lijntje gehouden worden als ze bij voorbaat al wist dat Wolfs zijn leven weer op zou pakken met de moeder van Fleur en dan kon ze het maar beter gelijk weten.
'Ik hou van haar zoals ze twee jaar geleden was. Toen ik dacht dat ze dood was. Niet van de persoon die ze nu is. Ik heb haar twee jaar lang niet gezien, ik ken deze persoon niet en misschien is ze juist heel erg veranderd' schudde hij dan ook ontkennend zijn hoofd.
'Maar je houd dus wel van haar' was Eva niet tevreden met het antwoord.
'Niet zoals ik van jou hou' schudde hij opnieuw zijn hoofd.
'Je houd wel van haar dan moet je geen nee zeggen' deed het haar pijn.
'Wat wil je horen dan. Ik dacht dat mijn vrouw dood was. Ik hou van de vrouw die ze toen was ja' verhief hij zijn stem omdat het hem irriteerde dat ze er zo op door bleef gaan.
'Dan kan ik maar beter gaan' stapte ze uit bed terwijl ze en snik niet binnen kon houden.
'Hoe bedoel je' schoot hij overeind.
'Jullie zijn een gezin, getrouwd, hebben een dochter' trok ze snikkend de eerste de beste kleren aan die ze tegen kwam.
'Nee Eef. Ik hou nu van jou' hield hij haar tegen weg te gaan.
'Ik kan dit niet Wolfs. Denk eerst maar na over wat je wilt, over wat je voelt' schudde ze haar hoofd. 'Ik ga na het werk naar Marion' deelde ze hem mee.
'Nee, Marion vermoord me, alsjeblieft Eef blijf hier. We komen hier samen wel uit' smeekte hij haar nog net niet op zijn knieën.
'Ik heb tijd nodig' bleef ze erbij dat het beter was.
'Ik kan dit niet alleen, ga alsjeblieft niet weg, wat moet ik tegen Fleur zeggen' raakte hij totaal in paniek.
'Dat ik bij Marion logeer. En dat ik heel veel van haar hou' was haar antwoord waar hij het mee kon doen voordat ze de slaapkamer en daarna ook het huis verliet. Misschien was dit niet de juiste keus maar wat moest ze bij iemand die zelf niet meer wist wat hij dacht of wat hij voelde. Zij moest voor zichzelf en haar ongeboren kindje kiezen. Wolfs zou zichzelf wel redden, hij had het al twee jaar lang alleen gered dus dan kon hij dat nu ook wel.

Met een bonkend hoofd begaf ze zich richting het huis van haar vriendin. Haar eigen huis had ze immers vier maanden geleden opgezegd omdat ze bij Wolfs introk. Het was een zware dag geweest en continue twijfelde ze of ze wel de juiste keus gemaakt had. Of ze niet gewoon weer terug naar huis moest gaan en het goed moest maken met Wolfs. Er samen uitkomen zoals hij ook de hele tijd had gezegd. Maar ze wilde rust en dat zou ze thuis niet hebben. Continue zouden ze het er weer over hebben en dat zou haar helemaal gek maken en dan zou het hen zeker uit elkaar drijven en dat was wel het  laatste dat ze wilde. Ze houd immers van Wolfs en van Fleur en ze draagt nog altijd zijn kindje dat ze samen met hem op wil voeden zoals een vader en moeder dat horen te doen. Hetgeen dat zij zelf altijd gemist heeft en datgeen wat ook Fleur een tijdje heeft moeten missen. Maar ze was ook bang om ze kwijt te raken. Dat Fleur haar niet meer zou zien staan omdat ze nu haar echte moeder weer terug zou hebben. Wie was zij dan nog voor haar. Misschien de vriendin van papa, en misschien wel helemaal niks. Nee het was beter om maar even wat afstand te houden voordat het straks toch fout zou gaan. Dan zou het allemaal al genoeg pijn doen.

'He wat doe jij nou hier' opende Marion verbaasd de deur voor haar vriendin.
'Mag ik bij jou slapen' durfde Eva haar niet aan te kijken. Vaak genoeg had Marion er op door gehamerd dat haar relatie met Wolfs geen stand zou houden en nu stond ze hier.
'Hebben jullie ruzie' verbaasde het Marion toch wel. Ze had niet gedacht dat haar mening waarheid zou worden. Ze leken zo intens gelukkig met elkaar.
'Niet echt' schudde Eva haar hoofd terwijl ze het droog hield.
'Kom eerst maar even binnen' ving Marion haar vriendin op die in huilen uitbarstte op haar schouder.

'Wat is er gebeurt' schonk Marion een kop thee voor haar vriendin en zichzelf in.
'Ik heb je toch verteld over de vrouw van Wolfs, de moeder van Fleur' polste ze snikkend of haar vriendin het nog wist.
'Ja' knikte Marion bevestigend.
'Dat is helemaal niet waar' begon ze harder te snikken.
'Heeft Wolfs daarover gelogen' kon Marion haar oren niet geloven terwijl ze de woede naar haar collega voelde opborrelen.
'Hij zegt dat hij het niet wist' schudde ze haar hoofd. 'En volgens mij wist hij het echt niet' voegde ze er aan toe.
'Ze stond ineens bij ons voor de deur, ze zocht hem en ze wilde Fleur zien. Ik ben zo bang om ze kwijt te raken Marion' ging het snikken over in echt huilen.
'Oh meisje toch' probeerde Marion haar te troosten. 'En hoe reageerde Wolfs erop dan' wilde ze de rest van het verhaal ook weten.
'Hij weet niet wat hij ermee aan moet en zegt wel dat hij van mij houd. Maar hij houd ook van haar zoals hij haar voor het laatst zag en hij weet niet hoe erg ze veranderd is of niet. Dus straks houd hij wel van haar en dan ben ik hem kwijt' gooide ze eruit wat haar zo dwars zat.
'En waarom hebben jullie nou ruzie dan' kon Marion het niet helemaal volgen.
'We hebben geen ruzie, maar hij weet zelf niet wat hij wil en ik wil die onzekerheid niet. Ik wil dat hij voor de volle honderd procent voor mij kiest en niet dat hij me straks laat zitten als hij toch liever met haar doorgaat' legde ze snikkend uit aan haar vriendin.
'Je creëert vast afstand. Zo raak je hem juist kwijt' schudde Marion haar hoofd.
'Als die echt van me houd dan komt hij wel' was Eva het er niet mee eens. 'En anders weet ik tenminste gelijk waar ik aan toe ben' was haar conclusie.
'Zo kun je het ook zien ja' gaf Marion toe dat ze daar wel een punt had. 'Maar ik snap het niet, waar was die vrouw dan al die tijd' bedacht Marion zich.
'Zij zegt dat haar vader haar voor Wolfs wilde behoede omdat hij geen goeie echtgenoot zou zijn en dat hij haar daarom bij hun thuis verborgen heeft gehouden. En nu is die man dood en kon zij weer gaan en staan waar ze wilde of zo' haalde Eva haar schouders op.
'Juist en nu wil ze haar leven met Wolfs en Fleur weer oppakken' fronste Marion haar voorhoofd.
'Ik denk het, en Wolfs weet niet wat hij wil, wat hij voelt' haalde Eva wederom haar schouders op.
'Moet ik met hem praten. Jullie zijn nu een gezin' wilde Marion haar helpen ondanks dat ze altijd van mening was geweest dat het fout zou gaan tussen de twee. Maar ze wilde haar vriendin niet zo ongelukkig zien.
'Doe maar niet. Hij knijpt hem voor jou en ik wil dat hij het zelf in ziet, dat hij zelf een keuze maakt' schudde Eva haar hoofd.
'Dan heb ik in elk geval indruk gemaakt. Niemand doet mijn Eva pijn als ze dat niet verdient heeft' sloeg Marion trots haar arm om haar heen om haar wederom te troosten. 'Het komt allemaal goed lieverd' drukte ze al wiegend aan kus op haar hoofd.
'Ik hoop het' kon Eva alleen maar zuchtte en hopen dat het daadwerkelijk goed zou komen.

Sorry 😘