အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရွာင္က်န္႔တစ္ေယာက္ အေမာေလးေျဖေနမိသည္။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေမာဟိုက္ကာ လမ္းမွအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးရင္း သူရင္တုန္းပန္းတုန္ေတာင္ျဖစ္မိသည္။
ေရွာင္ယန္ေလးက ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေရ႔ွေလ်ွာက္ ေနာက္ေလ်ွာက္နဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနသည္
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထိုေကာင္ေလးဆီမွ သတ္ပ်င္းခ်သံေလးေတြလည္းထြက္လာေနသည္။
"ပါပါးရာ...ပါပါး....!!"
ထိုေကာင္ေလးက က်စ္တစ္ခ်က္ေလးသတ္ရင္း ဆိုဖာေပၚသို႔ စိတ္တိုတိုျဖင့္ထိုင္ခ်လိုက္တာမို႔ ေရွာင္က်န္႔ေတာင္အေပၚသို႔ျမင့္တက္သြားသည္။
"ပါပါး အဲ့အလုပ္ကထြက္လိုက္ေတာ့ဗ်ာ.."
"ဟမ္...ငါက အလုပ္ကေနထြက္ရမွာလား၊မထြက္ႏိုင္ပါဘူး"
ေရွာင္က်န္႔က ျငင္းဆိုလိုက္ေတာ့ ေရွာင္
ယန္ေလးက ထိုင္ေနရာမွဆက္ခနဲေလးထလိုက္သည္။
"ပါပါးဘာေတြမ်ား တြယ္ကပ္ေနတာလဲ၊ဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္ေတြမ်ားေပါလို႔ အဲ့လိုေမာက္မာတဲ့ လူဆီမွာ ကြၽန္ေတာ္ပါပါးကို ဆက္မလုပ္ခိုင္းႏိုင္ဘူး"
ေရွာင္က်န္႔က သက္ပ်င္းေမာေလးခ်သည္။သူ႔ကေလးက ရိေပါနဲ႔အျဖစ္အပ်က္အား ျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ စိတ္တိုေနျခင္းပင္။
"ေရွာင္ယန္...ပါပါးကေလး ထိုင္ပါအံုး"
ေရွာင္က်န္႔က သူ႔သားေရွာင္ယန္ရဲ့ လက္အားဆြဲၿပီးေတာ့ သူ႔နံေဘးနားေလးမွာထိုင္ခိုင္း လိုက္သည္။သူ႔ပါပါး ေအာက္က်ံဳ႔ေနရသည့္ျမင္ကြင္းကို သူ႔သားေလးျမင္လိုက္ရလို႔ ခံစားေနရတာကို သူသိသည္။သူ႔ကေလးရဲ့ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ပါပါးက တစ္ပါးသူဆီမွာ ဒီလိုအလုပ္လုပ္ေနရတယ္ဆိုၿပီး ခံစားမေနေစခ်င္။သူေအး ေအးေဆးေဆးစကားေလးေျပာရင္းပဲ သူ႔ကေလးကိုႏွစ္သိမ့္မည္ဟုပဲ ေရွာင္က်န္႔ေတြးလိုက္သည္။
"ေရွာင္ယန္ ပါပါးေျပာျပမယ္ေနာ္...
ဒီၿမိဳ႔မွာ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရိွတာသိေပမဲ့.. အလုပ္တစ္ခုကို လြယ္လြယ္နဲ႔ထြက္ၿပီး လြယ္
လြယ္နဲ႔ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ပါပါးတို႔လိုလူေတြအ
တြက္က မလြယ္ကူဘူးေလ အထိုင္က်ၿပီးသား
အလုပ္တစ္ခုကေန ထြက္ဖို႔ဆို ေနာက္အလုပ္
တစ္ခုက အဆင္သင့္ရိွေနမွပဲ ပါပါးလိုလူက
အဆင္ေျပမွာ"
