စတွေ့တုန်းက
ကျီ ဘုန်း......
" ဆရာတို့ တိုက်မိပြီလား မသိဘူး "
" မင်း သေချာ မမောင်းဘူးလား "
" ကျွန်တော် သေချာ မောင်းတာ သူကဝင်လာတာ "
" တော်ပြီ ဆင်းကြည့်လိုက်"
" ဟုတ် "
....
" ကောင်လေး အဆင်ပြေလား "
ကား driver ကသာ မေးနေတာ ကားရှေ့မှာ လဲကျနေတဲ့ တယောက်ကတော့ ဘာမှ ပြန်မဖြေ
" ကောင်လေး အဆင်ပြေရဲ့လား "
ဘာမှ မဖြေသေးပဲ တနေရာကို မျက်လုံးသေကြီးနဲ့ ကြည့်နေပြီး အလိုလို မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတဲ့ ကောင်လေး
"Driver Lee ဘယ်လိုလည်း "
ကားပေါ်ကနေ အခြေအနေ သိချင်လို့ လှမ်းမေးလိုက်တဲ့ သူ့ရဲ့ဆရာ ဒါပေမယ့် ဘာပြန်ဖြေရမလည်း မသိတဲ့ Driver..
Driver လည်း သူ့ဆရာ တံခါးနဲ့ ကမန်းကတန်းပြေးသွားလိုက်ပြီး
" ဆရာ ကောင်လေးက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး တနေရာကို ပဲ ငေးကြည့်နေတယ် ပြီးတော့ ငိုနေတယ် "
" ဟင် အရူးများလား "
" မရူးဘူး ပစ္စည်းပို့တာ နို့ပုလင်းတွေရော သတင်းစာတွေရော အကုန်ကွဲ ပြီးပေကုန်ပါတယ် "
" ငါတို့လာခဲ့မယ် "
" hyung ဆင်းခဲ့အုံး လိမ်ဆင်လားဘာလား
ကြည့်ပေးအုံး "
" မင်းတို့ကားနဲ့ တရက်လေးလိုက်လာပါတယ် အာရုံကွာ "
..
ကျွန်တော်တို့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကားရှေ့က ကောင်လေး စီ လျှောက်လာလိုက်တော့ ကားရှေ့မှာ တုတ်တုတ် မှ မလှုပ်ထိုင်နေတဲ့ကောင်လေး
Driver အမေးကို ခေါင်းလေးသာ ခါပြတဲ့ကောင်လေး ခါလိုက်တဲ့ အခါ လွှင့်သွားတဲ့ အမဲရောင်ဆံပင်ကောက်ကောက်လေးတွေ
လူကောင်သေးသေးလေးနဲ့ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးကောင်လေး ငိုထားတဲ့ မျက်လုံး ညိုညို လေးတွေနဲ့ မော့ကြည့်လာတဲ့ ကောင်လေး
နီနေတဲ့ နှာခေါင်းထိပ်က မှဲ့လေး က ထင်းလို့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက လည်း စတော်ဘယ်ရီသီး တလုံးအလား ရဲလို့
ဘာလည်း လူသားယောက်ကျားလေးတယောက်က အဲ့လောက် တောင်ချောတာလား မဟုတ်ဘူး လှတာ အဲ့လောက်တောင် လှတာလား....
