QUEEN SERIES #3: THE MILK TEA QUEEN [COMPLETED]

CHAPTER THIRTY-FOUR

Shane Andrea Juarez

Noong una akala ko pina-prank lang ako ni Micah. Pero nang ma-realize kong nagsasabi siya nang totoo, bigla akong pinanlamigan. Parang gusto kong ilabas ang lahat ng nakain ko. I couldn't believe it! Maba-bankrupt na raw ang lahat ng negosyong naipundar ni Don Felipe Contreras? Ang hirap paniwalaan.

"I think I have told you how my grandfather was a very good friend of the former chief justice. They were partners in crime---literally." Napangiti nang mapakla si Micah. "Nasabi ko rin yata sa iyo noon na mula sa mayamang angkan ang abuela ko. Lolo was poor compared to them. Mga karaniwang manggagawa lang kasi ang parents niya, samantalang sila Lola naman ay nagmamay-ari na ng malawak na lupain sa Batangas at Laguna. Noong una nga, my maternal great-grandparents didn't approve of Lolo for Lola. Kasi raw ano naman ang future ng abuela ko sa piling ng isang maralita." Ngumiti na naman siya nang mapakla. "But Lolo strived hard. He proved his worth to my great-grandparents by acquiring a vast land which he turned into a fishpond. Natuwa siyempre ang pamilya ng lola. They welcomed her back to the family. Pero hindi nila alam na ang biglaang pagyaman ni Lolo ay hindi nangyari sa legal na pamamaraan. Sa tulong ng kaibigan niyang huwes, iyong dating chief justice, mabilis nilang naisalin sa pangalan ni Lolo ang mga lupain ng mga pamilyang nagkaroon ng problema sa pagbabayad ng buwis. Kinakutsaba nila ang local mayor para i-auction kunwari ang mga lupaing ito. At si Lolo lahat ang bumili niyon sa napakamurang halaga. Of course, he gave something in return to the mayor and to the chief justice."

Hindi ko sukat-akalain na ang isang katulad ni Don Felipe na mukhang may integridad ay may maitim na nakaraan pala. Naisip ko ang mga kawawang may-ari ng lupa at nahabag ako sa kanila. Hindi biro ang maagawan ng lupain lalo pa kung dito ka kumukuha ng iyong ikinabubuhay.

"Some of the poor farmers who owned the land died of a heart attack. Isipin mo, ni hindi na na-harvest ng iba ang tanim nilang palay dahil naunang na-auction ang mga lupain. Si Lolo at ang mga tauhan na raw niya ang nakinabang doon." Sa puntong ito napangiwi si Micah. Maging ako man ay nalungkot nang sobra.

"We negotiated for a lower amount of settlement money, pero hindi pumayag ang grupo. Gusto ng abuelo ko na labanan silang lahat, but my cousins and I decided to give in after hearing the entire story. Hindi namin kayang tatlo na mamuhay na parang hari knowing that some people died just for us to live comfortably."

Napahanga ako sa sinabi niya. Hindi ko rin inasahang maging ganoon din ang kapasyahan ng kanyang mga pinsan. Iba kasi ang first impression ko sa kanila. Naalala ko pang tila nakikipagpaligsahan ang mga ito na magpakasal din. Gusto nilang unahan si Micah para sa kanila mapunta ang kalahati ng mana. Hindi naman pala true-blue na mukhang pera. But then, I remember their moms. Ang alam ko sobrang ganid sa pera ang mga mommy nila. Ano kaya ang naging reaksyon ng mga ito sa desisyon ng mga anak? Naitanong ko tuloy iyon kay Micah.

"They all got mad, of course. They threatened to disown us but we have made up our minds."

Napabuga ako ng hangin. A part of me admired his courage and integrity. Bihira ang may katulad niya ng disposisyon. Tingin ko, kung sa iba nangyari ang ganito, hinding-hindi sila makapapayag na maipagbili ang mga ari-arian mabayaran lang ang danyos sa mga taong nagawan ng masama ng pamilya. Pero sa isang banda naman, labis akong nalungkot. To be honest, nakapagplano na ako ng isang magarbong kasal sa isipan ko. Gusto ko ng katulad ng kay Ate Eileen. Pinangarap ko rin ang buhay na pa-travel-travel na lang sa ibang bansa kung kailan naisin at pa-stock-stock na lang ng groceries sa pantry.

Biglang tila na-suffocate ako. Pinagpag-pagpag ko ang dibdib.

"Are you all right?" nag-aalalang tanong ni Micah sa akin.

Tango lang ang sagot ko sabay inom ng tubig.

"Mas mainam sigurong lumabas na tayo at maglakad-lakad saglit sa baywalk."