Copycat ✔️

33. Gertie

Szampan był zdecydowanie zdradliwy. Uświadomił mi to niemiłosierny ból głowy towarzyszący każdemu mojemu oddechowi, odkąd tylko otworzyłam oczy pierwszy raz tego poranka.

Potarłam dłońmi twarz, przetaczając się po materacu. Uderzyłam o plecy Hayesa, który spał w najlepsze, cicho pochrapując. Miałam wielką nadzieję, że gdy w końcu się obudzi, dopadnie go cierpienie równie wielkie co moje.

Wciąż nie mogłam uwierzyć, że dwa powoli sączone kieliszki niepozornego trunku zwalą mnie z nóg, a na drugi dzień wprowadzą w krainę kaca. Zastanawiałam się tylko, jakim cudem trafiłam do pokoju i rozebrałam się do samej bielizny. Za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć tego momentu. No chyba, że...

Z całej siły zamachnęłam się nogą i uderzyłam kolanem w żebra Kaidena. Ten podskoczył, wyrwany nagle ze snu i odwrócił się, szukając półprzytomnym wzrokiem sprawcy.

— Czy możesz mi wytłumaczyć, dlaczego jestem w samej bieliźnie?! — syknęłam. — Jak śmiałeś mnie rozebrać?!

— Że słucham?! — Hayes spojrzał na mnie, jakbym powiedziała coś najbardziej niedorzecznego na świecie. — Nie pamiętasz wczorajszego wieczora?

— Yyyy... Cóż... Niezbyt... — odparłam zdezorientowana.

— Czyli nie pamiętasz, jak nie mogłaś znaleźć piżamy i prawie poszłaś spać nago? — Uniósł jedną brew, patrząc, jak moja twarz stopniowo przybierała koloru buraka.

— Jak to? — zapiałam niczym zdychający kogut.

— Ostatkiem sił powstrzymałem cię przed ściągnięciem wszystkiego i wepchnąłem do łóżka w tym, co masz aktualnie na sobie. Na szczęście zasnęłaś od razu po kontakcie z poduszką. Ku mojej uldze nie budziłaś się w nocy, by dokończyć proces rozbierania się.

— Kurwa, ale wstyd... — Usiadłam na materacu, zasłaniając dłońmi czerwone i rozgrzane policzki.

— Daj spokój. — Kaiden przeciągnął się, a potem rozmasował żebro w miejscu, w którym wylądowało moje kolano. — Tu nie widział cię nikt, kto teoretycznie nie powinien. Zabrałem cię z bankietu, zanim wpadłaś na pomysł, by zrobić striptiz przy wszystkich gościach.

— To nie jest wcale zabawne! — warknęłam.

— Zabawny nie był też ten kopniak, którym mnie obdarowałaś, nie mając pewności, że to ja postanowiłem cię rozebrać. Nie jestem przecież jakimś zboczeńcem!

— Dobrze, już dobrze. Pomyliłam się. Karę dostałam przedwcześnie, bo głowa pulsuje mi, jakby miała zaraz wybuchnąć.

— Mówiłem, że z szampanem robionym przez Goldbergów trzeba uważać. Nieźle cię załatwił ten jeden kieliszek.

— W zasadzie to dwa. Wypiłam jeszcze jeden wcześniej, gdy wznosiłam toast z Connorem za sukces zbiórki charytatywnej.

— W takim razie masz właśnie okazję odczuć skutki tego sukcesu. — Kaiden zaczął się śmiać, a ja poczułam kolejne ukłucie bólu w okolicach skroni.

— Chyba zaraz zacznę wymiotować...

***

Nie miałam pojęcia, kto wymyślił pastylki leczące kaca, ale dla mnie był bohaterem. Po zażyciu leku w mgnieniu oka poczułam się o niebo lepiej i znalazłam się znów wśród żywych.

Przez ostatnie kilka godzin, zanim wróciłam do domu, moja głowa prawie wybuchła, a żołądek okręcił się na drugą stronę i z powrotem kilka dobrych razy. Pokój hotelowy wyglądał jak podrzędna melina, a Hayes tłumaczący nas przed recepcjonistką prawie udusił mnie na jej oczach.