Chasing Wesia

Kabanata 1

Lost



Every memory gives me pain. Naisip ko na siguro, hindi nga talaga kami para sa isa't isa. Feelings can change and maybe, his feelings for me has changed and he may also fell in love with someone else. Pero bakit? Bakit hindi niya na lang sabihin sa akin ang lahat. Ang reason niya kung bakit siya nakipaghiwalay sa akin. 

Isa-isa kong tinatapon sa trash bin ang mga naipon na pictures naming dalawa. Every picture will be hold and will give memory at pagkatapos ng ilang segundo ay ilalagay ko sa basurahan.

Renz Guivera is not just a good man. He has a word of honor. Kung anong sinasabi niya ay siyang ginagawa niya. Iyon ang isang bagay kaya ako nahulog sa kanya.

But one thing that he didn't do is to make me happy with him forever na siyang pangako niya dahil nasaktan niya ako. Nangako siya noon na ako lang ang mahal niya at ipapangakong maghahatid ang pagmamahal niyang 'yon ng saya sa akin. But now, I feel like everything that happened to us was just a lie. Biglaan. Hindi ko matanggap.

Sinunog ko ang mga bagay na maaaring makapagpaalala lang sa akin ng lahat. Natawa ako. We're in the same school and it's obvious na kahit sunugin ko pa ang lahat ng bagay na iyon ay magiging mahirap parin sa akin ang kalimutan siya. Araw-araw ko siyang makikita.

"Wesia, hindi ka ba kakain?" Tanong ni Kuya Kevin. Naroon lang siya sa pinto ng kwarto habang nakatingin sa akin. Umiling ako pero mas umiling din siya. He, then close the door pero bumalik nang may dalang pagkain.

Palaging ganon ang senaryo sa nagdaang isang buwan. I wouldn't eat with them. Laging sa kwarto at madalas ay konti lang. Papasok ako sa paaralan ng lutang. Everyone's staring like I deserved it. They like him. They want him. Therefore, separation between us was like a victory for them.

Masyado ko ng sineryoso ang lahat. At ganon din ako sa kanya kaya ganito ang epekto sa akin. May mga araw pa nga na napagagalitan lang ako ng mga instructors dahil lagi akong mentally absent sa klase.




—


"Huy, Wesia. Ano ba, umayos ka naman! Tignan mo nga 'tong scores mo rito. Puro bagsak!" Freya said, worried. Lahat ng mga ibinalik na papers na na-checked na at may pirma ay puro bagsak. Ni hindi man lang umabot sa pasang awa.

Narito kami ngayon sa gym. Maingay ang kapaligiran dahil na rin sa mga tao'ng nakatambay at sa mga lalaking naglalaro ng basketball doon sa gitna.

"Isang buwan ka ng ganito, huh? Anong plano mo sa buhay?"

"I just need time."

"Hanggang kailan?" Tanong niya na ikinalingon ko sa kanya. I can see how really worried she is in her eyes. Naguilty ako. Napaka-selfish ko talaga. Sarili ko na lang ang iniisip ko.

Hindi ko rin alam kung hanggang kailan ako magiging ganito. Hindi ko alam kung makikinig pa ba ako. I have a friend. I have families. I have my own home pero hindi ko maramdaman ang comfort. Pakiramdam ko ay lagi akong homesick. Hindi ko madala ng maayos ang sarili ko.

"I don't know." Iyon nalang ang lagi kong sagot.

A day always ends and it doesn't change a thing for me. Kahit si Kuya ay naiinis na sa akin dahil ayaw niya ako na bumabagsak sa klase.




—

"Wesia, pull yourself up, please? Hindi ka naman ganito dati!" halos sigawan niya ako. We always remain a good grades. Ang image niya sa campus ay konektado ng sa akin. Magkapatid kami at never kaming nagfailed sa lahat ng subjects. Ngayon lang at ako 'yon. "You have one semester left. Umayos ka na dahil kapag hindi, baka mag-ulit ka pa!"