Gentle kiss of madness (DBS SERIES 1)

Kabanata 24

Did you know?
- That EZRA means help or 'Yahweh has helped'.

MATTHEW 5:3-9,14
Blessed are the poor in spirit: for theirs is the kingdom of heaven.

Blessed are they that mourn: for they shall be comforted.

Blessed are the meek: for they shall inherit the earth.

Blessed are they which do hunger and thirst after righteousness: for they shall be filled.

Blessed are the merciful: for they shall obtain mercy.

Blessed are the pure in heart: for they shall see God.

Blessed are the peacemakers: for they shall be called the children of God.

Ye are the light of the world. A city that is set on an hill cannot be hid.

K A B A N A T A  24

Hindi mawala-wala sa isipan ko ang galit sa nakita.

It was all gore in my mind that I thought of repeatedly piercing knife on his mistress's chest.

Kahit anong gawin kong magpapagaan ng loob at paglimot, kusang bumabalik at naapektuhan ako muli ako.

What I saw is like a stain in my head. Like a broken plate repeatedly playing inside my head.

I became silent until we got home. Nagtaka pa ang tatlo sa inasal ko kaya tinanong ni Sapphira kung anong nangyari sa akin kay Isaac at sila na ang tahimik na nag-usap.

Ginusto ko nalang ang mabilis na makarating sa dorm namin kaya hindi na ako naka-ngiti ng iabot sa akin ni Isaac ang paper bag nang may nanantiyang tingin.

Pagok akong umakyat ng dormitory at agad pumasok sa kwarto para magkulong. I thank the three for cooperating. Hindi sila nagkulit at pinagpatuloy ang general cleaning namin nang hapong iyon.

Though naguguilty ako dahil hindi tumulong pero mas mabigat pa rin ang loob ko na gusto ko nalang tumulog.

Hawak ko rin ang cellphone sa mga kamay at kanina pa nagdadalawang isip kung tatawagan ba si Mama at sasabihin ang nakita.

But in the end, I chose to send her a message saying I love her and she's the best Mom in the world. Para sa gayong mawala ang kahit kunting guilt sa kaniya.

Then I powerd off my phone. I put my hands on my chest, monitoring my breathe. Kahit gaano ay nabawasan ang bigat na dinadala ko. Kahit gaano ay nakatulog ako at pansamantaang nakalimutan ang nakita.

Kinaumagahan, nagising akong may dinadala pa rin pero hindi na gaanong mabigat. Nakukuha ko nang ngumiti sa mga biro ni Nahien at Ruzzel.

"I'm sorry. I wasn't able to help you guys yesterday. I promise I will help next time." I assured them.

They smiled at me reassuringly.

"H'wag ka nang mag-alala. Naiintindihan ka naman namin e." Ruzzel said politely.

"Oo nga. Magkakaibigan na tayo rito sa dorm. Naiintindihan namin." Dugtong ni Nahien na inabot ang kamay ko na naka latag sa mesa.

"Kaibigan na ang turing namin sa 'yo. H'wag kang mahiyang magsabi sa amin kung may bumabagabag sa 'yo."