Gece zifiri karanlığı esir alıp saatlerce boğuştuğum kötü düşünceler kapanan gözlerimle son buldu. Yaşadığım onca stres gördüğüm kabuslara el uzattı. Boş bir beşik, inen karnım ve karanlık...
Terlerle uyandığım yine kaçıncı gece? Üç ay boyunca tam seksendokuz gece kabuslar oldu uykumu bölen.
Karanlık saran odamda etrafıma baktığım sırada sessizce açılan kapı içime dolan korku ile yorganı başıma çektim. Daha önce ben uyurken gelen oldumu? hatırlamıyorum, ama geceleri sık sık uyandığım için hiç kimse odama gelmemişti. Bir elim karnımda bebeğimi korurken diğer elimle yorganı tutuyordum. Kuzuların sessizliğini yaşıyordum adeta. Yorganı aralayıp baktığımda bir adam başıma eğilmiş yorganı üzerimden asılmak üzereyken başımı çıkardım.
"Sen kims-" cümlemi yarım bırakan dudaklarıma değen yabancının eliydi.
"şşş sessiz ol!" Dedi ve beni aydınlatan o isim çıktı ağzından "ben Tarık! Seni almaya geldim!" Diye parmakları dudaklarımı okşadı. Beni bırakmamıştı. Beni unutmamıştı. Annesinin sesini ilk kez duyan bebek gibi gülümsedim o an. Mutluydum. Ve aynı zamanda korkuyordum.
Tarık yorganı üzerimden kaldırıp ayağa kalkmama yardım etti. Kapıdan çıktığımızda küçük bir şok daha yaşadım. Eli silahlı iki adam kapının önünde durmuş bizi bekliyorlardı.
"Bunlar kim?" Dedim şaşkınlıkla. Kolumdan hala asılarak merdivenlere çekiştiren Tarık'a.
"Buradan bir çıkalım sana herşeyi detaylıca anlatacağım güzelim." Merdivenlerden yavaş ve ses çıkarmamaya dikkat ederek dışarı açılan kapıya geldik. Bana üzerinden çıkardığı paltoyu giydirdi ve başımada bir bere takıp saçlarımı berenin içine yerleştirdi. Bana giydirdiği paltoda küçücük kalmıştım. Eminim ki şuan bir ördek gibi görünüyordum.
Evin arka tarafında halen çalışır durumdaki arabanın yanına ulaştığımızda heyecan artı korku etkisini azaltıyordu. Aracın arka kapısını açan Tarık binmeme yardım etti. Dışarıda kalan bir kaç adamla birşeyler fısıldayıp yanıma oturdu.
"Devam et..." Dedi şoför koltuğundaki adama. Tarık arka camdan takip edilip edilmediğimizi kontrol ediyordu. O karanlık hapishanem artık ardımda kaldı. Nefes almayı bile özlemiştim. Onca zaman sonra ciğerlerime bağlı zincir teker teker açılıp yok oluyordu. Artık nefes almam kolaylaşıyor kalbim sanki her hucremde atarken yenileniyordu.
"Nasıl geldin? Beni nasıl buldun? Oradan nasıl çıktık? Nereye gidiyoruz?" Arka arkaya sorduğum sorulara Tarık arka cama bakarak yanıt verdi.
"Bekle güzelim şimdi zamanı değil takip edilmediğimizden emin olalım olmamız gereken yere sağsağlim ulaştığımızda herşeyi tek tek anlatacağım. Sadece bekle..." Araba orman yolundan ana yola ulaştı. Uzun süren anayolun ardından karanlık caddeler, sokak lambalarının yaydığı loş ışıkların arasından ince taneleri akan kar gördüğüm en güzel kartpostal manzarasıydı.
Haftalarca kaldığım bir dağda yeniden şehir hayatına kavuşmak aklıma gelmeyen belkide tek şeydi. Cama yaslanıp herkesin her gün her gece şahit olduğu sıradanlık bana bir lükstü. Özlemiştim.
Gecenin en zifiri karanlığını kaplayan kar, evlerin pencerelerinden tek tük yanan ışıklar yanımda Tarık hala benimle olan kızım hernerdeysek işte benim hayatımı geri aldığım o nokta ogün, bu gece tarihe yazılacak belkide tek hatıra olacaktı. Sokaklar aştık caddeler, yollar, kavsaklar.... Yüzümde günler sonra beliren bir gülümseme... Rüya olmadığına inanmak istemeyeceğim kadar derinde olmak istediğim.
Ya rüyaysa!? Bir anlık korkuyla sağıma dönüp Tarık'ın yanımda olup olmadığına baktığımda içimden binlerce kez şükrettim. Hala arka cama bakan Tarık'a yüzümü çevirip onun o kokusunu üzerimde taşıdığım paltosuna kollarımı sarıp ön cama odaklandım. Çeşit çeşit arabalar geliyor ve gidiyordu. Gözlerim kapanmaya yemin etmişken önce esneyip gözlerimi kapattım. Korku benimle özdeşleşmişti sanki. Korkuyla yeniden açtım göz kapaklarımı kaybolmaktan, kaybetmekten yeniden yenilmekten...
Uyku ve korkularım savaş veriyordu. Fakat korku uykumu siper olarak kullanıyordu. Yine en önde saf tutan uykum galip geldi. Beni ışıkların tek tek yandığı, yemyeşil bir ormana, masmavi bir gökyüzüne kısacası koskoca bir yola çekti.
Izdırap bitti. Haftalar önce önüme sağıma ve soluma engel olan insan, arkamdan gelen benim bile tahmin etmeyeceğim biri tarafından zorlukla çekildi.
'kurdun pençeleri üzerimde değildi artık. Genç bir adam geldi kızı beyaz atına bindirip uzaklara götürdü.' kurt ölmeden rahat olmayacaktı. Kurt ölmeli ki kız mutluluğu tatsın! Kurt yok olmalı ki yeni misafire dünyada bir yer açsın!
Göz kapaklarımı yeni bir güne gözlerimi kamaştıran güneş ışınlarına gölge yapmadan açtım. Yerimden kalkmadan gece kaçtığım kabuslardan rüya bile olamayacak kadar güzel bir boyuta atladım.
Karnımda minik prensesimin hareketlenmesiyle gülümseyip onu okşadım. Öyle güzel bir duygu ki anne olmak, bazen diyorum keşke sevdiğim adamla ortak aldığımız bir karar sonucu olsaydı miniğim.
Geçmiş izleri düşünmeyi bir kenarıya bırakıp gıcırdayan yataktan doğruldum. Gözlerimi açtığım bu küçük odanın içinde gezdirdim.
Bir dolap, bir yatak, küçük bir kilim, yeşil tonlarında boyanmış duvar, eski bir tahta pencere ve çatlamış camlar...
Bir kafesten kurtulmuş bir kuş kadar hürdüm. Kalbim, ruhum ve korkularım kilit altında kalsa da benim için bizim için cesaretin ilk adımını atan adam tarafından bedenim o kafesten kurtuldu. Her hareketimde tuhaf sesler çıkaran yataktan inip kapıya ilerledim. Küçük bir salona açılan kapıda ilk gözüme çarpan şey, yanan bir soba oldu. Çıkardığı o cayırtı sesleri bir ailenin varolan huzurunun tek başına simgeleyen tek şeydi.
Bir odadan çıkan bir kadın gördüm önce, arkasından elinde çaydanlık la gelen bir delikanlı, anne oğuldu sanırım.
Beni gördükleri anda bir gülümseme kondurdu kadın yüzüne içtenlikle. Bende ona gülümsedim ve davet edilmeyi bekledim.
"Gel kızım!" Dedi kadın en sıcak tavrıyla. Kapıyı kapatıp hazırladıkları yer sofrasının önüne kadar gelip etrafına baktım.
"Tarık... yokmu?" Dedim mahcubiyetle.
"Daha uyanmadı kızım. Uğur oğlum git abilerini uyandır." delikanlı başını sallayıp sofranın etrafından dolanıp gittiğinde kadın bana banyonun yerini söyleyip bardaklara çay doldurmaya başladı.
Bonyoya girdim. Aynanın karşısında dağılmış saçımı tepemde topuz yapıp, elimi yüzümü yıkayıp ağzımı çalkaladım. Henüz üzerimde olan beyaz elbiseye elimi silerken dün bu elbiseyle yaşadığım o derin düşünce ile gözlerimi kırpıştırdım. Banyo kapısını açtığımda gözlerim tanıdık bir yüzle karşılaştı. Gülümsememe engel olamadım. Tarık önümde durup baştan aşağı beni süzdü.
"İyimisin?" Diye sordu yorgun çıkan sesiyle. Başımı onaylarca salladım. Gülümseyip banyoya girdi.
"Anne, kızı çağırsana.." dedi dün Tarık'a beni kaçırmak için yardım eden adam. Utangaç bir tavırla adama başımı çevirdim.
"Yok böyle iyiyim." Ne saçmalıyorum! ben... ayakta rahat! İçimden kendime bir küfür savurduğum sırada arkamdan Tarık konuşmaya dahil oldu.
"Evet o böyle gayet iyi. Hamile olan Fatih haftalarca tutsak edilense ben!"
"Hiç olurmu yenge gel otur acıkmışsındır."
"geç!"dedi Tarık arkadaşının ardından. Arkamda Tarık önde ben yer sofrasına ilerleyip diz çöküp oturdum. Yanıma oturan Tarık'a kadın iyi uyuyup uyuyamadığını sorunca isminin Fatih olduğunu öğrendiğim adam hazır ekmeğin arasına kaşar yerleştirirken güldü.
"Ne rahat uyuyacak anacığım yorgunluktan ölüyordur. Adam kız kaçırdı!" Dudaklarımı birbirine bastırıp göz ucuyla Tarık'a baktım. Belli belirsiz güldüğünü görünce utançla üzerimdeki sofra bezini iteleyip kalktım.
"Nereye kızım, doydunmu?" Dedi kadın dizlerinin üzerine yükseldi.
"Teşekkür ederim, doydum. Size afiyet olsun!" Odaya tekrar girdiğimde arkamdan Tarık'ın geldiğini görüp kenarıya çekildim. Yatağın üzerine yataktan destek alarak oturduğum sırada Tarık'ta yanıma oturdu.
"Üşümüyorsundur da sen şimdi."dedi alayla. Başımı kaldırıp bana bakan gözlerine baktım.
"Nasıl buldun beni? Benim öldüğüme inandır-"
"Evet..." Diye kesti sözümü devam etti. "öldüğüne inandık, inandırdı bizi. Bize yanmış bir ceset gösterip mezar açtırdılar. Sensiz ne hale geldik biliyormusun?"
"Ya ben..."dedim çektiğim acıları paylaşmak istercesine.
"Biliyorum." Dedi birden. Şaşkınlıkla baktığım sırada odadan çıktı. Bir dakikayı asmadan geri geldiğinde elinde bir gazete kupürü vardı. Önüme uzattı. Elime aldığım gazete kupürüne anlamsızca bakarken
"arkasını çevir." dedi. Elimdeki gazete kupürünü çevirdiğimde büyük bir şok yaşadım.
"İşte.."dedi yanıma oturup oda kupüre bakarken devam etti. "Senin yaşadığını anladığım ve çektiğin acıların kanıtını bulduğum o fotoğraf! O siktiğimin..."
Devamını getirmek istediği ama çaresiz kaldığı o anda boynuna sarıldım.
"Teşekkür ederim!"
B.S.
❣️❣️❣️
Okuduktan sonra yıldız butonuna basmayı unutmayın değil ihmal etmeyin benim en değerlilerim. Sevgilerle...