Unicode🌻
မဖြစ်နိုင်တာတေွကို ဖမ်းဆုပ်ရင်း
ဖြစ်နိုင်တာတေွ ပေျာက်ရှကုန်ရတယ်။
_Kim Tae Hyung_
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
"ချစ်တယ်"
ချစ်ရသူ၏လက်ကလေးအား တယုတယကိုင်လို့ရေရွတ်နေမိခြင်းမှာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဘယ်နှခါမှန်းတောင် မသိတော့ပေ။ ကလေးငယ်သတိမေ့နေသည်မှာ တစ်ပတ်ကေျာ်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ လည်ပင်းကဒဏ်ရာသည် သိပ်မနက်သော်လည်း ငါးချက်တော့ချုပ်လိုက်ရသည်။ ဆရာဝန်ကစိုးရမ်စရာမရှိဘူးဟု ပြောသော်လည်း ဒီနေ့ထိသတိမရသေးတာကြောင့် ဘယ်လိုမှမစိုးရိမ်ပဲ မနေနိုင်ပါ။
"ဘယ်အချိန်ထိ ဒီတိုင်းထိုင်နေမှာလဲ။ ထမင်းလေးဘာလေး ထစားဦးလေ။"
နောက်ကေျာဘက်မှထွက်လာသော ခပ်မာမာအသံသည် ဘယ်သူ့အသံလဲဆိုတာ နှစ်ခါခန့်မှန်းစရာမလိုပါ။ Han Rae Inဟုခေါ်သော ထိုလူသည် ကလေးငယ်အခုလိုဖြစ်ရခြင်းအား ကျွန်တော့်အပြစ်ဟု ခံယူထားသူဖြစ်သည်။ ထိုလူ့အတေွး မှားလားဆိုတော့မမှားပေ။ တကယ်ပဲ ကလေးငယ်အခုလိုဖြစ်ရခြင်းဟာ ကျွန်တော့်ရဲ့မိုက်မဲသည့်လုပ်ရပ်ကြောင့်ပင်။
"မစားချင်ဘူး။"
"ငါ့ကိုစိတ်တိုအောင်မလုပ်နဲ့နော် Jeon Jung Kook! မင်းကြောင့်သူ..."
"သိတယ်။ သိတယ်လို့!!! အဲ့ဒါကြောင့် ကေျးဇူးပြုပြီး ခဏခဏမပြောပါနဲ့လား။ ကေျးဇူးပြုပြီး"
အံကြိတ်ကာ လေသံခပ်မာမာဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ထိုလူသည် ကျွန်တော့်အား မင်းကြောင့်ဆိုသည့်စကားကို နေ့တိုင်းပြောသည်။ ထိုလူအဲ့လိုပြောတိုင်းလည်း ကျွန်တော်မငြင်းခဲ့ပါ။ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ အပြောခံခဲ့သည်။ သို့သော် ဒီနေ့တော့ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲဘယ်လိုဖြစ်နေလဲဆိုတာ ကျွန်တော်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပါ။ 'မင်းကြောင့်'ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းဟာ အပြောခံရသူအပေါ် မည်မျှခံစားရစေမှန်း ထိုလူသိမှာမဟုတ်ပေ။
"တစ်ချိန်လံုးရေငံုနှုတ်ပိတ်နေနေပြီး အခုမှဘာထဖြစ်တာလဲ။"
"ငါ့ရင်ထဲမှာဘယ်လိုတေွခံစားနေရလဲ မင်းသိလား။ ဟမ်! မင်းသိလားလို့!!!"
ထိုလူရဲ့အင်္ကျီလည်ပင်းစကိုဆွဲကိုင်လို့ ကျယ်လောင်စွာအော်ပြောလိုက်သည်။ အပြင်ကလူကြားမှာတော့ စိတ်ပူစရာမလိုပါ။ VIP အခန်းမို့ အသံလံုသည်လေ။
"သိစရာလိုလို့လား။ မင်းကသစ္စာမရှိတဲ့ သစ္စာဖောက်ကောင်လေ။ မင်းဘာသာမင်း သေပဲသေသေ... ခံစားပဲခံစားခံစား ငါသိစရာမလိုဘူး။ အေး... သိလဲမသိချင်ဘူး။"
လက်ကိုစောင့်ခနဲဆွဲဖြုတ်လို့ ဆိုသည်။ ကျွန်တော်ဟက်ခနဲတစ်ချက်ရယ်မိသည်။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲကခံစားချက်အစစ်အမှန်ကို ဘယ်သူ့ကိုမှထုတ်မပြခဲ့သလို၊ ဘယ်သူကမှလည်း မသိချင်ခဲ့ဘူးပဲ။
သစ္စာဖောက်ကောင်တဲ့။
သူတို့မျက်လံုးထဲမှာ ကျွန်တော်ကိုသစ္စာဖောက်တစ်ကောင်ထက် ပိုမမြင်ကြဘူး။ ချစ်ရသူအတွက် ကျွန်တော့်ရဲ့အနစ်နာခံ ပေးဆပ်မှုတေွကိုကျ သူတို့မမြင်ကြဘူး။ ရင်ကွဲမတတ်နာကျင်မှုတေွ၊ ချစ်ရသူအကြောင်းတေွးမိတိုင်း တခြားအရာတစ်ခုကို အသည်းအသန် အာရံုပြန်လွှဲရတာတေွ၊ အိပ်ချိန်စားချိန်မမှန်တော့တာတေွ၊ အထီးကျန်နေတဲ့အချိန်တေွမှာ ဆေးလိပ်မီးခိုးငေွ ့တေွကို အဖော်ပြုနေခဲ့ရတာတေွ... ဒါတေွသူတို့ ဘာမှမသိကြဘူး။ သူတို့သိတာ မျက်နှာဖံုးထက်က အပြုံးတေွ၊ပေျာ်ရွှင်မှုတေွ... အင်း... မျက်နှာဖံုးထက်က အပြုံးတေွ၊ပေျာ်ရွှင်မှုတေွကိုပေါ့။
"မင်းတို့သိပ်ကို တကိုယ်ကောင်းဆန်တယ်။"
ကုတင်ဘေးရှိထိုင်ခံုထက်ပြန်လည်ထိုင်ရင်း စိတ်ပျက်စွာပြောလိုက်သည်။ အေးဆေးစွာအိပ်စက်နေသည့် ကလေးငယ်၏မျက်နှာလေးဟာ ပကတိဖြူစင်လျက်။ ထိုမျက်နှာလေးအားမြင်တိုင်း 'ငါ့ကြောင့်'ပါလားဆိုတဲ့ အသိက အမြဲအတေွးထဲ တဝဲဝဲလည်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ် ကလေးငယ်... Hyungကြောင့်"
ခွပ်!
"ခေွးကများလူပြန်ဟစ်လို့..."
အငိုက်မိသွားတာကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ဘိုင်းခနဲလဲကျသွားရသည်။ နာသွားသောနှုတ်ခမ်းထောင့်အား လက်မဖြင့်ဖိပွတ်မိတော့ သေွးစအချို့ကပ်ငြိလာသည်။ ကြမ်းပြင်ထက်ကနေကျွန်တော် ပြန်မထမိဘူး။ ထိုသေွးစတေွကိုကြည့်ကာ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တေွကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိသည်။ ထို့အတူ အသက်ရှူပါကြပ်လာရ၏။
"သတ်ပစ်လိုက်စမ်းပါ။ ဟားဟားဟား... ငါ့ကိုသတ်ပစ်လိုက်လို့...ဟားဟားဟား"
မျက်ရည်တေွကျနေသည်။ တကယ်တော့ ကျွန်တော်ရယ်နေတာလေ။ ဘာလို့မျက်ရည်တေွကျနေရတာပါလိမ့်။ ရင်ထဲကမွန်းကြပ်မှုတေွဟာ ဘယ်လိုမှပံုဖော်မပြနိုင်အောင်ပင်။
"ဟောဒီ့ရင်ထဲမှာ သေလောက်အောင်ခံစားနေရတာ မင်းတို့မသိဘူး။ ဟောဒီ့ရင်ထဲက သေပစ်ချင်စရာကောင်းလောက်တဲ့ မွန်းကြပ်မှုတေွရှိနေတာ မင်းတို့မမြင်ဘူး။ ဟောဒီ့ရင်ထဲမှာ ရစရာမရှိအောင် ပြိုလဲပျက်စီးနေတာ မင်းတို့မမြင်ကြဘူး။ ဟောဒီ့ရင်ထဲမှာလေ..."
ဒူးထောက်လျက် ရင်ဘတ်အားလက်နဲ့အသံမြည်အောင်ပုတ်ရင်း ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်ပြောဆိုမိသည်။ ထိုသို့လုပ်လိုက်လျှင်ရင်ထဲကမွန်းကြပ်မှုတေွ အနည်းငယ်များပြေပေျာက်သွားမလားဆိုတဲ့ အတေွးနဲ့ပေါ့။ Hae Rae Inကတော့ ဘာစကားမှမဆိုပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့အပြူအမူကိုသာ ကြောင်ငေးနေခဲ့၏။
"ဘာတေွဖြစ်နေကြတာလဲ။ ထစမ်း Jung Kook"
Mori Saka...
ကျွန်တော့်အား လက်မောင်းရင်းကနေတွဲထူလာတဲ့ ထိုမိန်းကလေးဟာ ဆံပင်ရေွှရောင်တေွနဲ့ သိပ်ကိုလှပလွန်းသည်။ မဟုတ်သေးဘူး။ လှပလွန်းတာထက် ပိုသည်။ မျက်ဝန်းဝိုင်းတေွနဲ့နှုတ်ခမ်းခပ်ရဲရဲဟာ စာအုပ်ထဲမှာအဘွားဖြစ်သူချရေးထားခဲ့တဲ့ ပံုစံအတိုင်းပင်။ Mori Sakaက စကားပြောလို့ဆိုလို့ကောင်းသည်။ ဒီတစ်ကြိမ်နဲ့ဆိုကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့တေွ ့ဆံုခြင်းဟာ နှစ်ကြိမ်မြောက်ပင်။ ပထမတစ်ခေါက်က ပထမဦးဆံုးဆေးရံုစရောက်တုန်းကဖြစ်သည်။
ထိုနေ့က မေ့မြောနေသည့်ကလေးငယ်အား ထေွးပေွ ့လို့ အော်ဟစ်အကူအညီတောင်းကာအိမ်အောက်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ အိမ်အောက်အရောက်မှာပင် ဝတ်စံုအမည်းနှင့်လူလေးယောက်က ကျွန်တော့်ရေှ ့သို့ရောက်လာကာ အကြောင်းစံုကိုမေးမြန်းသည်။ ပြီးတာနဲ့ Mori Sakaဆီဖုန်းဆက်အကြောင်းကြားကာ ကလေးငယ်အား နီးစပ်ရာဆေးရံုသို့ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ဆေးရံုရောက်ရောက်ချင်း Han Rae Inကကျွန်တော့်အား ရန်လိုသောအကြည့်တို့ဖြင့်ကြည့်သော်လည်း Mori Sakaကတော့ ထိုသို့မဟုတ်။ နားလည်မှုတေွပြည့်နေသည့် အကြည့်မျိုးနဲ့သာ ကျွန်တော့်အား ကြည့်လာခဲ့သည်။ Mori Sakaဟာ အရင်ဘဝမှာပဲ နားလည်မှုပေးနိုင်ခဲ့တဲ့အမျိုးသမီးမဟုတ်ခဲ့။ ယခုဘဝမှာပါ နားလည်မှုအပြည့်အဝပေးနိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်သည်ကို သူမရဲ့အကြည့်တေွအား ကြည့်ခြင်းဖြင့် ကျွန်တော်သဘောပေါက်ခဲ့သည်။
"စားပြီးပြီလား။"
"ကျွန်တော်မစားတော့ဘူး။ Tae Hyungကဘာလို့ အခုချိန်ထိ သတိမရသေးတာလဲ Mori Saka..."
"Mooလို့ပဲခေါ်... ဆရာဝန်ကြီးပြောတာတော့ ကြီးကြီးမားမားထိခိုက်တာမဟုတ်လို့ အသက်အန္တရာယ်မစိုးရိမ်ရဘူးလို့ ပြောတယ်။ သတိမရတာကတော့ လူနာရဲ့စိတ်အပေါ်မူတည်တယ်တဲ့လေ။"
"လူနာရဲ့စိတ်"
သံယောင်လိုက်လို့ပြောမိတဲ့စကားမှာ အံ့သြမှုက အပြည့်ပင်။
"ဒါဆို သူရဲ့စိတ်ကအသက်မရှင်ချင်တော့ရင်ရော..."
"အဲ့တာတေွစိတ်ထဲမထားနဲ့ Jung Kook... အခုမင်းလုပ်ရမယ့်အလုပ်က ထမင်းစားဖို့ပဲ"
"ဟင့်အင်း။ ကျွန်တော်မစားချင်... "
ခေါင်းခါငြင်းဆန်မှုသည် အကျုံးမဝင်ခဲ့။ Mooဟာကျွန်တော့်အားလက်မောင်းရင်းကဆွဲလို့ ခံုပေါ်ပြန်ထိုင်စေသည်။ Han Rae Inကတော့ တောက်တခတ်ခတ်နှင့်ရန်လိုသောအကြည့်များနဲ့ ကြည့်နေဆဲ။
"မင်းရဲ့ဒီလိုပံုစံကို Tae Hyungကမြင်ချင်မယ်လို့ထင်လား။"
"သူဘယ်မြင်ချင်ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ့... ကျွန်တော့်ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးနိုင်မလား။ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ချင်တယ်။"
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ရက်ပေါင်း(၄၀)ကြာပြီးနောက်....
အဖြူရောင်သတို့သားဝတ်စံုဖြင့် သိပ်ကုိခန့်ညားနေသော.... သတို့သားတစ်ယောက်။ ပြုံးလိုက်တိုင်းပေါ်လာတတ်တဲ့ ယုန်သွားလေးနှစ်ခေျာင်းဟာ မြင်သူတိုင်းကို ဆွဲဆောင်နိုင်သည်။ သက်ဆိုင်သူ သတို့သမီး၏လက်ကလေးအား လက်မောင်းမှာချိတ်လို့ ပွဲလာပရိတ်သတ်တေွအား လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်မှာ အားကိုးချင်စရာယောကျာ်းသားတစ်ယောက်နှယ်။
"Congratulation... Hyung"
နှင်းဆီပန်းစည်းအနီလေးကိုပိုက်လို့ မျက်စိရေှ ့ရောက်လာသော အင်္ကျီအဖြူလက်ရှည်၊ စတိုင်ပန့်ဘောင်းဘီရှည်အဖြူနှင့် walking shoeအဖြူကလေးစီးထားသော ကလေးငယ်။ တစ်ကိုယ်လံုးဖြူစွတ်နေတာကြောင့် နတ်သားလေးတစ်ယောက်ကောင်းကင်ပေါ်က ဆင်းသက်လာသလားအောက်မေ့ရသည်။
"ကျေးဇူးပါ Tae Hyung...."
တမေ့တမော ငေးကြည့်နေရာမှ Sora၏အသံကြားမှ အသိကပြန်ကပ်သည်။ Soraကပန်းစည်းကိုလက်လွှဲယူလိုက်ပြီး ကလေးငယ်အားအပြုံးနှင့်နှုတ်ဆက်သည်။ သို့သော် ကလေးငယ်ကား ပြန်ပြုံးမပြခဲ့။
"ထိုင်လေ Tae Hyung..."
"မထိုင်တော့ဘူး။"
Soraအားကြည့်နေတဲ့ကလေးငယ်ရဲ့ မျက်ဝန်းတေွဟာ စူးစူးရဲရဲ။ မကေျနပ်ချက်များပြည့်လျှံနေသည့် အကြည့်မျိုးပင်။ သို့သော် ကျွန်တော့်ကိုတော့ နှစ်လိုဖွယ်အပြုံးတို့ ကလေးငယ်ကပေးသနား၏။
"သွားစရာရှိသေးလို့လား။ အရေးမကြီးရင် ခဏလောက်နေပါဦး။"
"ဒီနေ့က Mooရဲ့တစ်လပြည့်..."
ပြောစရာစကားတေွ ပေျာက်ရှသွားရသည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ကို မင်္ဂဆောင်ရက်ဟာ Mooရဲ့တစ်လပြည့်ဖြစ်နေခဲ့သည်တဲ့လေ...။
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Long time no see❤️ ပေါ်လိုက်ပေျာက်လိုက်နဲ့ မုိ ့
မေ့နေကြပြီလား❤️ ဇာတ်လမ်းကမပြီးသေးဘူးနော်
Feedbackလေးတေွ မေျှာ်နေပါတယ်လို့😁😘
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Zawgyi🌻
မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ဖမ္းဆုပ္ရင္း
ျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ေပ်ာက္ရွကုန္ရတယ္။
_Kim Tae Hyung_
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
"ခ်စ္တယ္"
ခ်စ္ရသူ၏လက္ကေလးအား တယုတယကိုင္လို႔ေရ႐ြတ္ေနမိျခင္းမွာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ဘယ္ႏွခါမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ။ ကေလးငယ္သတိေမ့ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ လည္ပင္းကဒဏ္ရာသည္ သိပ္မနက္ေသာ္လည္း ငါးခ်က္ေတာ့ခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ ဆရာဝန္ကစိုးရမ္စရာမရွိဘူးဟု ေျပာေသာ္လည္း ဒီေန႔ထိသတိမရေသးတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွမစိုးရိမ္ပဲ မေနႏိုင္ပါ။
"ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဒီတိုင္းထိုင္ေနမွာလဲ။ ထမင္းေလးဘာေလး ထစားဦးေလ။"
ေနာက္ေက်ာဘက္မွထြက္လာေသာ ခပ္မာမာအသံသည္ ဘယ္သူ႔အသံလဲဆိုတာ ႏွစ္ခါခန္႔မွန္းစရာမလိုပါ။ Han Rae Inဟုေခၚေသာ ထိုလူသည္ ကေလးငယ္အခုလိုျဖစ္ရျခင္းအား ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ဟု ခံယူထားသူျဖစ္သည္။ ထိုလူ႔အေတြး မွားလားဆိုေတာ့မမွားေပ။ တကယ္ပဲ ကေလးငယ္အခုလိုျဖစ္ရျခင္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕မိုက္မဲသည့္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ပင္။
"မစားခ်င္ဘူး။"
"ငါ့ကိုစိတ္တိုေအာင္မလုပ္နဲ႔ေနာ္ Jeon Jung Kook! မင္းေၾကာင့္သူ..."
"သိတယ္။ သိတယ္လို႔!!! အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ခဏခဏမေျပာပါနဲ႔လား။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး"
အံႀကိတ္ကာ ေလသံခပ္မာမာျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုလူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား မင္းေၾကာင့္ဆိုသည့္စကားကို ေန႔တိုင္းေျပာသည္။ ထိုလူအဲ့လိုေျပာတိုင္းလည္း ကြၽန္ေတာ္မျငင္းခဲ့ပါ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ အေျပာခံခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသိႏိုင္ပါ။ 'မင္းေၾကာင့္'ဆိုတဲ့စကားတစ္ခြန္းဟာ အေျပာခံရသူအေပၚ မည္မွ်ခံစားရေစမွန္း ထိုလူသိမွာမဟုတ္ေပ။
"တစ္ခ်ိန္လံုးေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနေနၿပီး အခုမွဘာထျဖစ္တာလဲ။"
"ငါ့ရင္ထဲမွာဘယ္လိုေတြခံစားေနရလဲ မင္းသိလား။ ဟမ္! မင္းသိလားလို႔!!!"
ထိုလူရဲ႕အက်ႌလည္ပင္းစကိုဆြဲကိုင္လို႔ က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ အျပင္ကလူၾကားမွာေတာ့ စိတ္ပူစရာမလိုပါ။ VIP အခန္းမို႔ အသံလံုသည္ေလ။
"သိစရာလိုလို႔လား။ မင္းကသစၥာမရွိတဲ့ သစၥာေဖာက္ေကာင္ေလ။ မင္းဘာသာမင္း ေသပဲေသေသ... ခံစားပဲခံစားခံစား ငါသိစရာမလိုဘူး။ ေအး... သိလဲမသိခ်င္ဘူး။"
လက္ကိုေစာင့္ခနဲဆြဲျဖဳတ္လို႔ ဆိုသည္။ ကြၽန္ေတာ္ဟက္ခနဲတစ္ခ်က္ရယ္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကခံစားခ်က္အစစ္အမွန္ကို ဘယ္သူ႔ကိုမွထုတ္မျပခဲ့သလို၊ ဘယ္သူကမွလည္း မသိခ်င္ခဲ့ဘူးပဲ။
သစၥာေဖာက္ေကာင္တဲ့။
သူတို႔မ်က္လံုးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုသစၥာေဖာက္တစ္ေကာင္ထက္ ပိုမျမင္ၾကဘူး။ ခ်စ္ရသူအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အနစ္နာခံ ေပးဆပ္မႈေတြကိုက် သူတို႔မျမင္ၾကဘူး။ ရင္ကြဲမတတ္နာက်င္မႈေတြ၊ ခ်စ္ရသူအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း တျခားအရာတစ္ခုကို အသည္းအသန္ အာရံုျပန္လႊဲရတာေတြ၊ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္မမွန္ေတာ့တာေတြ၊ အထီးက်န္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေဆးလိပ္မီးခိုးေငြ ့ေတြကို အေဖာ္ျပဳေနခဲ့ရတာေတြ... ဒါေတြသူတို႔ ဘာမွမသိၾကဘူး။ သူတို႔သိတာ မ်က္ႏွာဖံုးထက္က အၿပဳံးေတြ၊ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ... အင္း... မ်က္ႏွာဖံုးထက္က အၿပဳံးေတြ၊ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြကိုေပါ့။
"မင္းတို႔သိပ္ကို တကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္။"
ကုတင္ေဘးရွိထိုင္ခံုထက္ျပန္လည္ထိုင္ရင္း စိတ္ပ်က္စြာေျပာလိုက္သည္။ ေအးေဆးစြာအိပ္စက္ေနသည့္ ကေလးငယ္၏မ်က္ႏွာေလးဟာ ပကတိျဖဴစင္လ်က္။ ထိုမ်က္ႏွာေလးအားျမင္တိုင္း 'ငါ့ေၾကာင့္'ပါလားဆိုတဲ့ အသိက အၿမဲအေတြးထဲ တဝဲဝဲလည္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးငယ္... Hyungေၾကာင့္"
ခြပ္!
"ေခြးကမ်ားလူျပန္ဟစ္လို႔..."
အငိုက္မိသြားတာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚဘိုင္းခနဲလဲက်သြားရသည္။ နာသြားေသာႏႈတ္ခမ္းေထာင့္အား လက္မျဖင့္ဖိပြတ္မိေတာ့ ေသြးစအခ်ိဳ႕ကပ္ၿငိလာသည္။ ၾကမ္းျပင္ထက္ကေနကြၽန္ေတာ္ ျပန္မထမိဘူး။ ထိုေသြးစေတြကိုၾကည့္ကာ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ ထို႔အတူ အသက္ရႉပါၾကပ္လာရ၏။
"သတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ဟားဟားဟား... ငါ့ကိုသတ္ပစ္လိုက္လို႔...ဟားဟားဟား"
မ်က္ရည္ေတြက်ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေနတာေလ။ ဘာလို႔မ်က္ရည္ေတြက်ေနရတာပါလိမ့္။ ရင္ထဲကမြန္းၾကပ္မႈေတြဟာ ဘယ္လိုမွပံုေဖာ္မျပႏိုင္ေအာင္ပင္။
"ေဟာဒီ့ရင္ထဲမွာ ေသေလာက္ေအာင္ခံစားေနရတာ မင္းတို႔မသိဘူး။ ေဟာဒီ့ရင္ထဲက ေသပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့ မြန္းၾကပ္မႈေတြရွိေနတာ မင္းတို႔မျမင္ဘူး။ ေဟာဒီ့ရင္ထဲမွာ ရစရာမရွိေအာင္ ၿပိဳလဲပ်က္စီးေနတာ မင္းတို႔မျမင္ၾကဘူး။ ေဟာဒီ့ရင္ထဲမွာေလ..."
ဒူးေထာက္လ်က္ ရင္ဘတ္အားလက္နဲ႔အသံျမည္ေအာင္ပုတ္ရင္း က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုမိသည္။ ထိုသို႔လုပ္လိုက္လွ်င္ရင္ထဲကမြန္းၾကပ္မႈေတြ အနည္းငယ္မ်ားေျပေပ်ာက္သြားမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ေပါ့။ Hae Rae Inကေတာ့ ဘာစကားမွမဆိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျပဴအမူကိုသာ ေၾကာင္ေငးေနခဲ့၏။
"ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ထစမ္း Jung Kook"
Mori Saka...
ကြၽန္ေတာ့္အား လက္ေမာင္းရင္းကေနတြဲထူလာတဲ့ ထိုမိန္းကေလးဟာ ဆံပင္ေရႊေရာင္ေတြနဲ႔ သိပ္ကိုလွပလြန္းသည္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ လွပလြန္းတာထက္ ပိုသည္။ မ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းခပ္ရဲရဲဟာ စာအုပ္ထဲမွာအဘြားျဖစ္သူခ်ေရးထားခဲ့တဲ့ ပံုစံအတိုင္းပင္။ Mori Sakaက စကားေျပာလို႔ဆိုလို႔ေကာင္းသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္နဲ႔ဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေတြ ့ဆံုျခင္းဟာ ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ပင္။ ပထမတစ္ေခါက္က ပထမဦးဆံုးေဆးရံုစေရာက္တုန္းကျဖစ္သည္။
ထိုေန႔က ေမ့ေျမာေနသည့္ကေလးငယ္အား ေထြးေပြ ့လို႔ ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းကာအိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္အေရာက္မွာပင္ ဝတ္စံုအမည္းႏွင့္လူေလးေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ေရွ ့သို႔ေရာက္လာကာ အေၾကာင္းစံုကိုေမးျမန္းသည္။ ၿပီးတာနဲ႔ Mori Sakaဆီဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားကာ ကေလးငယ္အား နီးစပ္ရာေဆးရံုသို႔ ပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေဆးရံုေရာက္ေရာက္ခ်င္း Han Rae Inကကြၽန္ေတာ့္အား ရန္လိုေသာအၾကည့္တို႔ျဖင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း Mori Sakaကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။ နားလည္မႈေတြျပည့္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔သာ ကြၽန္ေတာ့္အား ၾကည့္လာခဲ့သည္။ Mori Sakaဟာ အရင္ဘဝမွာပဲ နားလည္မႈေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးမဟုတ္ခဲ့။ ယခုဘဝမွာပါ နားလည္မႈအျပည့္အဝေပးႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္ကို သူမရဲ႕အၾကည့္ေတြအား ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့သည္။
"စားၿပီးၿပီလား။"
"ကြၽန္ေတာ္မစားေတာ့ဘူး။ Tae Hyungကဘာလို႔ အခုခ်ိန္ထိ သတိမရေသးတာလဲ Mori Saka..."
"Mooလို႔ပဲေခၚ... ဆရာဝန္ႀကီးေျပာတာေတာ့ ႀကီးႀကီးမားမားထိခိုက္တာမဟုတ္လို႔ အသက္အႏၲရာယ္မစိုးရိမ္ရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ သတိမရတာကေတာ့ လူနာရဲ႕စိတ္အေပၚမူတည္တယ္တဲ့ေလ။"
"လူနာရဲ႕စိတ္"
သံေယာင္လိုက္လို႔ေျပာမိတဲ့စကားမွာ အံ့ၾသမႈက အျပည့္ပင္။
"ဒါဆို သူရဲ႕စိတ္ကအသက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ရင္ေရာ..."
"အဲ့တာေတြစိတ္ထဲမထားနဲ႔ Jung Kook... အခုမင္းလုပ္ရမယ့္အလုပ္က ထမင္းစားဖို႔ပဲ"
"ဟင့္အင္း။ ကြၽန္ေတာ္မစားခ်င္... "
ေခါင္းခါျငင္းဆန္မႈသည္ အက်ဳံးမဝင္ခဲ့။ Mooဟာကြၽန္ေတာ့္အားလက္ေမာင္းရင္းကဆြဲလို႔ ခံုေပၚျပန္ထိုင္ေစသည္။ Han Rae Inကေတာ့ ေတာက္တခတ္ခတ္ႏွင့္ရန္လိုေသာအၾကည့္မ်ားနဲ႔ ၾကည့္ေနဆဲ။
"မင္းရဲ႕ဒီလိုပံုစံကို Tae Hyungကျမင္ခ်င္မယ္လို႔ထင္လား။"
"သူဘယ္ျမင္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ့္ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးႏိုင္မလား။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။"
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
ရက္ေပါင္း(၄၀)ၾကာၿပီးေနာက္....
အျဖဴေရာင္သတို႔သားဝတ္စံုျဖင့္ သိပ္ကုိခန္႔ညားေနေသာ.... သတို႔သားတစ္ေယာက္။ ၿပဳံးလိုက္တိုင္းေပၚလာတတ္တဲ့ ယုန္သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ ျမင္သူတိုင္းကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သည္။ သက္ဆိုင္သူ သတို႔သမီး၏လက္ကေလးအား လက္ေမာင္းမွာခ်ိတ္လို႔ ပြဲလာပရိတ္သတ္ေတြအား လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသည္မွာ အားကိုးခ်င္စရာေယာက်ာ္းသားတစ္ေယာက္ႏွယ္။
"Congratulation... Hyung"
ႏွင္းဆီပန္းစည္းအနီေလးကိုပိုက္လို႔ မ်က္စိေရွ ့ေရာက္လာေသာ အက်ႌအျဖဴလက္ရွည္၊ စတိုင္ပန္႔ေဘာင္းဘီရွည္အျဖဴႏွင့္ walking shoeအျဖဴကေလးစီးထားေသာ ကေလးငယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးျဖဴစြတ္ေနတာေၾကာင့္ နတ္သားေလးတစ္ေယာက္ေကာင္းကင္ေပၚက ဆင္းသက္လာသလားေအာက္ေမ့ရသည္။
"ေက်းဇူးပါ Tae Hyung...."
တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ေနရာမွ Sora၏အသံၾကားမွ အသိကျပန္ကပ္သည္။ Soraကပန္းစည္းကိုလက္လႊဲယူလိုက္ၿပီး ကေလးငယ္အားအၿပဳံးႏွင့္ႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးငယ္ကား ျပန္ၿပဳံးမျပခဲ့။
"ထိုင္ေလ Tae Hyung..."
"မထိုင္ေတာ့ဘူး။"
Soraအားၾကည့္ေနတဲ့ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဟာ စူးစူးရဲရဲ။ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားျပည့္လွ်ံေနသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးပင္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္အၿပဳံးတို႔ ကေလးငယ္ကေပးသနား၏။
"သြားစရာရွိေသးလို႔လား။ အေရးမႀကီးရင္ ခဏေလာက္ေနပါဦး။"
"ဒီေန႔က Mooရဲ႕တစ္လျပည့္..."
ေျပာစရာစကားေတြ ေပ်ာက္ရွသြားရသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ကို မဂၤေဆာင္ရက္ဟာ Mooရဲ႕တစ္လျပည့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္တဲ့ေလ...။
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Long time no see❤️ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ မုိ ့
ေမ့ေနၾကၿပီလား❤️ ဇာတ္လမ္းကမၿပီးေသးဘူးေနာ္
Feedbackေလးေတြ ေမွ်ာ္ေနပါတယ္လို႔😁😘