"သေဘၤာမနက္ျဖန္ညေန5နာရီေလာက္ Don Won သေဘၤာဆိပ္မွာ ဆိုက္မယ္ Rae In"
"ဟင္ တစ္ပတ္ေတာင္မျပည့္ေသးဘူးေလ... အေစာႀကီးပါလား"
အေရးတႀကီးအလုပ္ရွိသည္ဟုဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့္အားHotelသို႔ ဖုန္းဆက္ေခၚတာေၾကာင့္ အိပ္ရာႏိုးႏိုးခ်င္းထရလာခဲ့သည္။ မပြင့္ေသးသည့္မ်က္လံုးမ်ားမွာ အခုလိုမ်ိဳး စကားကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ျပဴးက်ယ္ကုန္ရၿပီပင္။
"JapanကStar Hotelမီးေလာင္မႈေၾကာင့္ ရဲေတြကအဲဒီ့ဘက္ကို အာရံုေရာက္ေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူး။"
"ေကာင္းၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ကားအဆင္သင့္လုပ္ထားလိုက္ပါ့မယ္။ Sakaေရာ လိုက္မယ္မလား?"
"Kim Myung Sooကေတာ့ ေႁမြေပြးကိုခါးပိုက္ပိုက္ထားမိတာပဲ... ဟားဟား"
အေမးနဲ႔အေျဖသည္ တျခားစီပင္။
ကြၽန္ေတာ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးႀကီးခံစားလိုက္ရသည္။ ရိသဲ့သဲ့ပံုစံႏွင့္ေျပာကာ ဟားတိုက္ရယ္ေနသည့္Sakaေၾကာင့္ မရည္႐ြယ္ပါပဲ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ ့လိုက္မိ၏။
"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ Saka"
"ႏိုင္ငံတကာမွာTOP (1)ျဖစ္ေနတဲ့ Hotelႀကီးကို မီးေလာင္ေအာင္လုပ္ၿပီး Kim Myung Sooလိုလူကိုေတာင္ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ႏိုင္တာ ေတာ္ရံုရဲတင္းမႈလား ဟမ္..."
"ဒါက..."
Sakaသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုစကားဆံုးေအာင္ေတာင္ ေျပာခြင့္မေပးပါ။
"ဒီကိစၥကေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ၿပီးမသြားေလာက္ဘူး။ ယူတို႔ Kim Tae Hoonကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ေနာ္။"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း အေဖ့ကိုသတိနဲ႔ေနဖို႔ေျပာထားပါတယ္။"
"တို႔လည္း ဒီကိစၥၿပီးရင္ အနားယူေတာ့မွာ...ဘာျပႆနာမွရွိမလာဖိို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲ"
အဆုံးသတ္ အသံေတြဟာ ခပ္တိမ္တိမ္။
မွန္ေတြကာရံထားတဲ့ၾကားကေန ကြၽန္ေတာ္အျပင္ဘက္ကိုေငးၾကည့္မိတယ္။
မၾကာခင္မိုး႐ြာေတာ့မည္။ ေကာင္းကင္ႀကီးကလည္း ေမွာင္မိုက္လို႔... စိတ္ထဲမွာလည္း အေလးတံုးႀကီးဆြဲထားရသလို ေလးလံေန၏။
•••••••••••••••••
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရွိ ရဲစခန္းတစ္ခုတြင္ျဖစ္၏။
"မင္းကဂ်ပန္လူမ်ိဳးလား?"
"မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က အေမရိကန္လူမ်ိဳးပါ။"
"နာမည္က..."
"Daniel Mike ပါ..."
ေကာင္ေလးအားစစ္ေဆးေမးျမန္းေနသည့္ သူမွာ အဂၤလိပ္စကားကိုအေတာ္ေလး ကြၽမ္းက်င္ပံုရ၏။ ကြၽန္ေတာ့္မွာအခန္းအျပင္ဘက္ကေနသာ သူတို႔အေမးအေျဖလုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ခြင့္ရွိသည္။ အသံကိုလည္း အျပင္ကပါၾကားေအာင္ ဖြင့္ေပးထားတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပ၏။
"မင္းနဲ႔Park Ji Wooၾကားမွာ ဘယ္လိုပတ္သတ္မႈမ်ိဳးရွိလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ္နဲ႔က ဘယ္လိုမွမပတ္သက္ပါဘူး။ အေမနဲ႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။"
ေကာင္ငယ္ေလး၏ လက္တို႔သည္ ထိုင္ခံုလက္တန္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ႀကိဳးေတြႏွင့္ခ်ည္တုပ္ခံထားရသည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ငယ္ေလးကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ စံုစမ္းစစ္ေဆးေရးမႉး၏ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကားေန၏။
"မင္းကိုသူက ဒီအလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ ဘယ္လိုကမ္းလွမ္းမႈမ်ိဳး လုပ္ခဲ့လဲ? မင္းကေရာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကို အလြယ္တကူလက္ခံခဲ့တာလဲ?"
"ကြၽန္ေတာ့္အေမက အသည္းကင္ဆာျဖစ္ေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီမွာ အလုပ္တစ္ခုေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။ သူကေျပာတယ္ သူ႔မွာကြၽန္ေတာ့္ကိုေပးစရာ အလုပ္တစ္ခုရွိတယ္တဲ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရမယ္ဆို အဲ့ေန႔ကကြၽန္ေတာ္ ေသမတတ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ကြၽန္ေတာ္ကသူခိုင္းတဲ့ အဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေပးၿပီးရင္ အေမ့ေရာဂါကို အေကာင္းဆံုးဆရာဝန္ေတြနဲ႔ ေပ်ာက္ေအာင္ကုေပးမွာတဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံျဖစ္ခဲ့တာပါ။"
အေျဖသည္ ႐ိုးရွင္းပါသည္။
အေမ့ေရာဂါကို ေပ်ာက္ေစခ်င္သည့္စိတ္ကေလးနဲ႔ ဒီအလုပ္ကိုလက္ခံခဲ့သည္။
ေကာင္ငယ္ေလး၏ အေတြးတို႔ဟာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္သည္။ သူ႔အေတြးေတြထဲမွာ အေမဆိုသည့္ သူသာရွိမည္။ Hotelမွာတည္းခိုေနၾကသည့္ လူေပါင္းမ်ားစြားကို သူေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္လား။ လူတစ္ေယာက္အသက္ရွင္ဖို႔ရာ အျခားလူေပါင္းမ်ားစြာ၏ အသက္ကိုစေတးရမည့္အလုပ္ကို မစဥ္းစားမဆင္ျခင္ပဲ ေကာင္ငယ္ေလးဟာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။
အေတြးေတြဟာ တိမ္လြန္း၏။
စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းလဲ မဲ့၏။
"မီးျပင္သမားအဖြဲ႕ထဲမွာ မင္းအမည္စာရင္းမပါဘူးDaniel... မင္းဒီထဲကို ဘယ္လိုဝင္ခဲ့တာလဲ?"
"အဲ့အဖြဲ႕ထဲမွာ Moon Seungဆိုတဲ့လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူမလာႏိုင္လို႔ သူ႔ေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္အစားထိုးဝင္ခဲ့တာပါ။ Park Ji Wooရဲ႕အကူအညီေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ဝင္ခြင့္ကဒ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။"
"မီးေလာင္မႈျဖစ္ပြားေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ အေသးစိတ္ေျပာျပေပးႏိုင္မလား?"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပပါ့မယ္။"
ေကာင္ငယ္ေလးဟာ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေခါင္းကိုငံု႔ခ်သည္။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာေတာ့မွ ေခါင္းကိုျပန္ေမာ့လာ၏။ အျပင္ဘက္ကေနေသခ်ာၾကည့္ေနေသာ္လည္း ေကာင္ငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာအား သိပ္မျမင္ရပါ။ ၾကားထဲမွာမွန္သားထူထူက ျခားေနသည္မဟုတ္လားေလ။
"Hotelမွာတည္းတဲ့လူေတြကို ေန႔လည္11ကေန3နာရီထိ မီးျဖတ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အလုပ္လုပ္ရမွာက 12နာရီမွပါ။ ေန႔လည္စာ စားၾကေသာက္ၾကေသးတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ကိုေစာၿပီးမီးျဖတ္ထားခဲ့တာပါ။ 11:45ေလာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္သူတို႔အဖြဲ႕နားကေန ခိုးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ Park Ji Wooကကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေနရာမွာဘာရွိတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာေျပာျပထားတာေၾကာင့္ သြားရလာရတာ သိပ္ေတာ့မခက္ခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ မီးဘုန္းထားတဲ့အခန္းနားေရာက္ေတာ့ 11:55ပါ။ အခန္းထဲဝင္ဖို႔ ကဒ္ရဲ႕အကူအညီလိုတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္Moon Seungရဲ႕ကဒ္ကို အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ အထဲကိုေရာက္ေတာ့ 12:00အတိပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မီးႀကိဳးကိုျပင္ဖို႔ 15မိနစ္ေလာက္ပဲအခ်ိန္ရမယ္။မီးျပင္တဲ့အဖြဲ႕ကလည္း ဒီကိုအဲ့ေလာက္ၾကာမွေရာက္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ကြၽန္ေတာ့္ကို ရွာရဦးမယ္ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လႈပ္ရွားတယ္။ မိန္းကခ်ထားၿပီးသားမို႔ မီးႀကိဳး3ေပေလာက္ကို ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာပါလာတဲ့ လက္ညိဳွးတစ္လံုးစာေလာက္ပဲရွိတဲ့ မီးႀကိဳးအေသးကိုခုနကျဖတ္ခ်လိုက္တဲ့ အပိုင္းေနရာမွာျဖည့္စြက္ခဲ့ပါတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲကိုထည့္စရာရွိတာ ထည့္ၿပီး မိန္းကိုတင္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔အခန္းထဲကေန ကြၽန္ေတာ္ေျပးထြက္ၿပီး ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့အေရးေပၚေလွကားကေန ကားပါကင္ကိုဆင္းပါတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာ အုန္းဒိုင္းဆိုတဲ့ေပါက္ကြဲသံေတြၾကားရပါတယ္။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မီးကမီးႀကိဳးတစ္ေလွ်ာက္ စတင္ေလာင္ကြၽမ္းပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ဒီမီးႀကိဳးအေသးေလးက Hotelတစ္ခုလံုးသံုးတဲ့မီးအားကို ဘယ္လိုမွမႏိုင္ဘူးေလ။ ဒါပါပဲ... ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တာက"
"ေကာင္းၿပီ Daniel... မင္းကိုဒီမွာပဲ ခဏတာခ်ဳပ္ထားရလိမ့္မယ္။ ငါတို႔အျမန္ဆံုး Park Ji Wooကိုဖမ္းမွာပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့ တရားရံုးမွာျပန္ေတြ ့ၾကတာေပါ့။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါ။"
•••••••••••••••••
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ Kim Myung Sooကိုအခုပဲ ျပန္လႊတ္ေပးပါ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ America ကိုေတာ့ျပန္ခြင့္ မျပဳႏိုင္ေသးဘူး။"
မီးေလာင္တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းၾကားကတည္းက America ကေနဒီကို မိသားစုသံုးေယာက္ ခ်က္ခ်င္းလာခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမွာလည္း အိမ္ရွိေနတယ္၊ ကုမၸဏီခြဲလည္းရွိေနတာေၾကာင့္ Americaကိုမျပန္ရေသးလည္း ကိစၥမရွိပါ။ ဒယ္ဒီလြတ္လာတာနဲ႔တင္ ေက်နပ္ၿပီမို႔။
"ရပါတယ္ဗ်... လြတ္ၿပီဆိုရံုနဲ႔တင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။"
"ဒါဆို ေရွ ့ကိုလိုက္ခဲ့ေပးပါ။"
"ဟုတ္ကဲ့"
အရာရွိႀကီးနဲ႔စကားေျပာေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြဟာ ေကာင္ငယ္ေလးဆီမွ မခြာႏိုင္ခဲ့ပါ။
"ေကာင္ေလး"
"ဗ်ာ"
ရဲေတာက္ေနသည့္မ်က္ဝန္းေတြကိုၾကည့္ကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။
"အေမ့အတြက္စိတ္ခ်ေနာ္ ေကာင္ေလး... ကိုယ့္ကိုယံုပါ။ ေကာင္ေလးကိုလည္း ကိုယ္အၿမဲလာေတြ ့ပါ့မယ္။ စိတ္ဓာတ္မက်နဲ႔ေနာ္။"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
႐ုတ္တရက္ေပြ ့ဖက္လာသူေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးျဖစ္သြားရ၏။ ျပန္လည္းမဖက္တြယ္မိသလို၊ တြန္းလည္းမထုတ္မိ။ သို႔ေသာ္ ရင္ထဲမွာေတာ့ လႈပ္ခတ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။
"ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္။ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ အစ္ကို"
ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြားတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းညိဳညိဳေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြမဲ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အငယ့္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြက ဘာသာစကားေတြကိုသာ နားလည္တက္ခဲ့သူကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို ေနရင္းထိုင္ရင္း ဘာသာျပန္တက္ေနပါလိမ့္။
"ေစာင့္ေနမယ္။ အထဲမွာသက္ေတာင့္သက္သာေနႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမွာမို႔ က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ။ ကိုယ္ ေကာင္ေလးကို ေစာင့္ေနပါ့မယ္။"
ေကာင္ငယ္ေလးဟာ ဂ႐ုမစိုက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္အား တစ္ခ်က္မွလွည့္ၾကည့္မသြားခဲ့ပါ။ တုန္႔ျပန္မႈဆိုတာ ေဝးလို႔။
ျမင္ျမင္ခ်င္းအခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ားလား။
"မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ငါသူ႔ကိုသနားလြန္းလို႔ ဒီလိုမ်ိဳးခံစားေနရတာပဲ ျဖစ္မွာ..."
ညာဘက္လက္ကေလးႏွင့္ ဘယ္ဘက္ရင္အံုကိုဖိကာ ေရ႐ြတ္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာ အငယ္ပါ။ရင္ထဲကလႈပ္ခတ္ေနမႈဟာ ဒီေကာင္ငယ္ေလးကို အသနားလြန္ေနတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
🌻မရႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို
ေမွ်ာ္ေငးရင္း
ရႏိုင္မယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို
ပစ္ပယ္ခဲ့မိတယ္။🌻
••••••••••••••••
အႀကံအစည္အား အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ရာ Jake တစ္ေယာက္ Jung Kookအား စည္းရံုးေရးဆင္းရန္ ညဏ္နီ၊ညဏ္နက္ေတြ ထုတ္ေနမိသည္။
"ေဟ့ေကာင္ Jung ႀကီး... ငါတို႔သြားေသာက္ရေအာင္။"
"ေအး သြားရေအာင္။ ငါလည္းစိတ္ညစ္ေနတာနဲ႔အေတာ္ပဲ။"
ႏွစ္ခါေတာင္ မစြယ္လိုက္ရပါ။ ခ်က္ခ်င္းကိုလက္ခံလာတဲ့ Jung Kookေၾကာင့္ စိတ္ထဲနည္းနည္းေတာ့ ရႈပ္ေထြးသြားရသည္။
"မင္းကညစ္ျပန္ၿပီလား။ ဘာကိစၥေၾကာင့္ ညစ္တာလဲ?"
"ငါ့အေမကSoraနဲ႔ငါ့ကို အျမန္ဆံုးလက္ထပ္ေစခ်င္ၿပီတဲ့"
ဒါေၾကာင့္ကိုး... ဒီကိစၥကိုအေကာင္အထည္ေဖာ္သူဟာ ကြၽန္ေတာ္ပင္။ ေနာက္လကုန္က်ရင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔Yuriလက္ထပ္မည္။ အဲ့က်ရင္ Jung Kookတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ အတူတူပါဝင္ေစခ်င္သည္။ တစ္မဂၤလာတည္းျဖစ္သြားေအာင္လို႔ေလ။ သို႔ေၾကာင့္ အန္တီSaeအား Jung Kookမသိေအာင္ အပူကပ္ခဲ့သည္။ အန္တီSaeကလည္း ထိုကိစၥကို သေဘာတူလက္ခံခဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ first stepႀကီးေအာင္ျမင္ခဲ့ရသည္။ Soraကလည္း အေတာ္ေလးကို ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အခုေတာ့ ဒင္းကဒါေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနသည္ဆိုပဲ။
"ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုယ္လက္ထပ္ရမွာကို မင္းကဘာညစ္ေနတာလဲ? တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္ပဲတြဲဖူးတဲ့သူေတြလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔"
"သြားရေအာင္ကြာ... စကားမ်ားမေနနဲ႔"
ဂုတ္ကေနဆြဲေခၚသြားတဲ့Jungႀကီးေၾကာင့္ အေနာက္ကေနယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ပါသြားရ၏။
•••••••••••••••••
'Berry bar'
"ငါဒီကိုလာတာ ဒုတိယအႀကိမ္ပဲJake..."
Barရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေမာ့ၾကည့္ကာ ေျပာလာတဲ့Jung Kookေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ပါ ေယာင္ၿပီးေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္တုန္းကြ... မင္းလုပ္တာနဲ႔ငါပါေယာင္ၿပီး ၾကည့္မိကုန္ၿပီ။ ဝင္စရာရွိမဝင္ဘူး။"
"ေအးပါကြာ။"
Barမွာဝင္ထိုင္လိုက္တာႏွင့္ ဟိုတစ္ေခါက္ကေကာင္ေလးပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔နားေရာက္လာျပန္၏။
"ဘာေသာက္မလဲ အစ္ကို"
"ပထမတစ္ေခါက္ကလိုပဲ... Jake... မင္းေရာ"
"မင္းလိုပဲ"
"5ဘူးေလာက္ခ် ေကာင္ေလး"
"ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို... အျမည္းယူဦးမလား။"
"မယူေတာ့ဘူး။ ျမန္ျမန္ခ်"
"ဟုတ္ကဲ့"
Jakeတစ္ေယာက္လက္ညႇိဳးႏွင့္ေမးေစ့ကိုပြတ္လ်က္ Jung Kookကိုဘယ္လိုစကားစရင္ေကာင္းမလဲလို႔ေတြးေနမိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ second step ကိုစတင္ရေတာ့မည္။ Jungႀကီး'ကေလး'လို႔ ေခၚေခၚေနတဲ့ Soraရဲ႕CEOကို ဒီေန႔ေတြ ့ျဖစ္ေအာင္ေတြ ့မည္။ ဒါဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕second stepပင္။
"ရပါၿပီ အစ္ကို"
ဘူးကိုခ်လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းကိုေဖာက္ၿပီး ေမာ့ခ်ေနသူေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခုကဝင္ေရာက္လာသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ၿပဳံးကာ Jung Kookအား ေျမႇာက္ပင့္ေပးလိုက္၏။
"ေသာက္Jung ႀကီး... စိတ္ညစ္တာေတြေပ်ာက္သြားေအာင္ ေသာက္ပစ္... မင္းမူးရင္ ငါကိုယ္တိုင္အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္။"
"ေအး ေက်းဇူးပဲကြာ"
ထိုတစ္ခြန္းသာလွည့္ေျပာၿပီး ဘီယာဆက္ေသာက္၏။
ဘီယာသံုးဘူး ကုန္ေလၿပီ။
မၾကာခင္စပ္ၾကားတြင္ ဒီေကာင္ေမွာက္ေတာ့မည္။ မ်ားမ်ားစားစားေသာက္ႏိုင္သူမဟုတ္တာေၾကာင့္ အခုေတာင္ ေခြးမွန္း၊ လူမွန္း ခြဲျခားႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေၾကာင့္ Jungႀကီးဖုန္းကို အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲမွေျဖးေျဖးခ်င္းႏႈိက္လိုက္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကို ရွာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့...
တီ... တီ... တီ... တီ...
"Hello... Hyung"
ၾသရွရွအသံပိုင္ရွင္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတဒဂၤရႈပ္ေထြးသြားရသည္။ Soraေျပာေတာ့ သူတို႔CEOသည္ ငယ္ငယ္ေလးတဲ့ေလ။ Jungႀကီးကလည္းေခၚတာ 'ကေလး'တဲ့။ သို႔ေသာ္ အခုၾကားေနရတဲ့အသံဟာ ၾသရွရွႏွင့္လူႀကီးဆန္၏။
"Hello... ကြၽန္ေတာ္ကBerry Barက waiterပါ။ ဒီဖုန္းပိုင္ရွင္အစ္ကိုက မူးၿပီးေမွာက္ေနလို႔'ကေလး'ဆိုတဲ့ contact nameကို ဆက္ၾကည့္တာပါ။ အစ္ကိုကသူနဲ႔ ဘာေတာ္လဲဗ်။"
ဘာအေျဖမ်ားထြက္လာမလဲဟု ညစ္ၿပီးေမးလိုက္ေသာ္လည္း အခ်ည္အႏွီးသာ။
"ကြၽန္ေတာ္အခုပဲ လာေခၚပါ့မယ္။"
တိကနဲျပတ္က်သြားတဲ့ဖုန္းေလးကိုၾကည့္ကာ ေၾကာင္ေနရသည္။ ဒီအေကာင့္ကို ဘယ္လိုမွေလွ်ာ့တြက္ထားလို႔ မျဖစ္ဘူးပဲ။
ဖုန္းကိုေဘးနားခ်ထားလိုက္ကာ တျခားဝိုင္းတစ္ခုကိုေျပာင္းဖို႔ျပင္ရသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ရမယ့္ ေနရာမ်ိဳး။
•••••••••••••••••••
နာရီဝက္ေလာက္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း... Jungႀကီးနားသို႔ ဘယ္ေကာင္မွေရာက္မလာေသးပါ။ သို႔ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ Jungႀကီးနားသြားရန္ျပင္ေတာ့ Hoodieအျဖဴေလးႏွင့္ ဒူးေလာက္ရွိသည့္Short pantအမည္းေလးကို walking shoeအမည္းေလးႏွင့္ တြဲဖက္ဝင္ဆင္ထားသည့္ ဆံပင္ျပာလဲ့လဲ့ႏွင့္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေျပးဝင္လာတာကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
"သူလား?"
ထိုင္ခံုမွာျပန္ထိုင္ရင္းဖုန္းကို နားနားကပ္ထားလိုက္သည္။ အခုနကေလးတင္ Jungႀကီးဖုန္းႏွင့္ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းကို ဆက္သြယ္ထားခဲ့သည္။ သူတို႔ဘာေတြေျပာလည္းဆိုတာ သိရေအာင္လို႔ပင္။
"Hyung..."
ေကာင္ေလးသည္Jungႀကီး၏ ပုခံုးအားခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ ႏႈိးေတာ့Jungႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲေခါင္းေမာ္ၾကည့္လာသည္။
"ကေလး... ဟား... တကယ္ပဲ Hyungရဲ႕ကေလးေလးလား?"
"အင္းေပါ့... ထေတာ့Hyung ျပန္ရေအာင္ေနာ္။"
Jungႀကီးထံမွ ျပန္လည္ေျဖၾကားသံမထြက္လာခဲ့ပါ။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲအတင္းတိုးဝင္ကာ ခါးကိုဖက္တြယ္ထား၏။ ဒီေလာက္ဆိုရၿပီပင္။ သူတို႔ရဲ႕အေျခအေနကို ကြၽန္ေတာ္ေသခ်ာသိျမင္ရၿပီမို႔ ဖုန္းကိုခ်ကာ သူတို႔အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားလိုက္သည္။
"ေဟး ေကာင္ေလး... မင္းက Kim Tae Hyungမလား?"
အင္း... Jungႀကီးႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ခ်င္စရာပင္။ ေမာ့ၾကည့္လာတဲ့ မ်က္ဝန္းဝိုင္းေတြဟာလွပေသသပ္သည္။ အသံႏွင့္လူ မလိုက္ပါ။ အသံကႀကီးၿပီး လူကကေလးသာသာ ခ်စ္စရာေလးပင္။
"ဟုတ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကဘယ္သူလဲ?"
"အစ္ကို႔နာမည္က Jake ပါ။ Jungႀကီးရဲ႕ Best friend ေပါ့။"
"ဒါဆိုဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီေခၚတာလဲ? လိမ္ၿပီးေတာ့"
ဒီေကာင္ေလးဟာ ညဏ္သိပ္ေကာင္းသည္။ ခုနကအသံပိုင္ရွင္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ဆိုတာ သိေနသည္ဆိုသည့္သေဘာပဲေပါ့။ Jungႀကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ထိုင္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီပင္။
"မင္းနဲ႔ေတြ ့ၿပီး သတိေပးစရာရွိလို႔..."
"ေျပာပါ ေျပာစရာရွိတာ... အားနာစရာမလိုပါဘူး။"
"ဒါဆို ေျပာမယ္ေနာ္။ အားမနာေတာ့ဘူး။"
"ဟုတ္ကဲ့"
"Jung Kookနဲ႔Soraက ေနာက္လဆိုလက္ထပ္ၾကေတာ့မွာ... သူတို႔ကတြဲေနၾကတာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။"
"ဗ်ာ!!!"
_____________________________________________
Kim Tae Hoon+Daniel Mike ေနာက္လာမယ့္
Ficအတြက္ ဇာတ္လမ္းကိုအစပ်ိဳးထားခဲ့ပါၿပီ။
ကဲကဲ... Jake ကေတာ့ဖြင့္ခ်လိုက္ပါၿပီ။ Tae Hyungတစ္ေယာက္ Jake စကားကိုဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ေလမလဲ? ဆက္လက္ရႈစားၾကပါဦးရွင္👀
ေနာက္ၿပီးေတာ့...
Taeေလး Jung Kookကို ရင္ဖြင့္ခဲ့တဲ့အပိုင္းမွာ ေျပာခဲ့တဲ့ဝွက္ဖဲဆိုတာေလးကို ဒီေန႔အပိုင္းမွာ အစပ်ိဳးထားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘာလဲဆိုတာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ စဥ္းစားၾကကုန္ေလာ့။ ♥️😆
See u❤️
Thank for reading❤️