Jasmin
"It's a wrap!"
Everyone in the stadium applauded as our Japan Concert has just ended. Finally! Makakapag-pahinga na ako. Halos dalawang linggo rin kasi akong walang maayos na tulog because of practice.
"Magpahinga kana, Jas. Maaga flight natin bukas pabalik ng Manila." Manager oppa said.
Nang makarating ako sa hotel room, nag deretso agad ako sa kama at humiga. Ipinikit ko saglit ang aking mga mata. Makakatulog na sana ako pero naalala kong tatawagan ko nga pala si Vince ngayon.
"Nasaan ka ba?" Sabi ko sa sarili ko nung hindi na naman sinagot ni Vince ang tawag ko.
Ilang araw ko na siyang hindi ma-contact and I'm getting worried. The last time na nag usap kami, he seems off. Stressed siguro from work and I just wanted to be there for him pero siya naman yung wala ngayon.
I dialled his number for the last time pero sadly, hindi pa rin siya sumagot. Lalo lang akong nainis kaya naman nag linis nalang ako ng katawan at natulog na.
"May dadaanan lang ako saglit sa ospital ha?" Manager oppa said nung makarating kami ng Manila.
Nasa St. Lukes kami ngayon dahil may dadaanan daw saglit si Manager. Hindi ko pa rin makalimutan yung inis ko because of Vince. Gusto ko lang naman siya kumustahin. I roam my eyes around the parking area of St. Lukes. I remember na dito ko dinala si Lily nung nagpa-check up siya noon. Kumusta na kaya si Lily?
"Vince?"
Nakita ko yung lalake na lumabas ng kotse niya may dalang bulaklak at prutas. Hindi siya ganon kalayo sa pwesto ko kaya naman kitang kita ko siya. His hair looks like Vince's. His height. The way he walks.
Dali dali akong lumabas ng sasakyan at sinundan ang lalakeng nakita ko kanina. Hindi ako nagpahalata dahil ayoko mapahiya. Baka naman kasi hindi si Vince yon at guni guni ko lang ang lahat dahil sa sobrang pagka-miss ko sakaniya. Pero kasi! Kilala ko ang boyfriend ko. Kahit sa malayo, kilala ko siya.
Naka-abot ako sa 4th floor ng ospital. Napatigil ako nung nakita ko na kinausap saglit nang lalake yung nurse. Hindi ko inalis ang tingin ko sa lalake. Maya maya pa, nag lakad na paalis ulit yung lalake at sa gulat ko, napatago ako nung marinig ko na tinawag siya nang isang babae.
"V-Vince?" I said.
Bakit siya nandito? Bakit hindi niya sinabi sa akin? Anong ginagawa niya dito? Ang daming tanong na tumatakbo sa isipan ko ngayon. Gusto ko umiyak, gusto ko siya sugudin pero mas pinili ko na sundan nalang siya ng palihim.
Pumasok siya sa isang kwarto at nawala na sa paningin ko. Hindi ko alam kung ano gagawin ko ngayon. Nanginginig ako. It's the first time na maglihim ng ganito sa akin ni Vince.
Naramdaman ko na nag-vibrate yung phone ko pero binalewala ko ito. Pumunta ako sa labas ng pintuan kung saan pumasok si Vince. Rm 416. Nanginginig kong hinawakan ang door knob, iniisip kung tama ba 'tong gagawin ko. A part of me wants to barge in at sugudin si Vince and also a part of me wants to stay here outside kasi baka hindi ko kayanin ang makikita ko sa loob.
I was about to open the door when suddenly I heard my name.
"Jas? A-anong ginagawa mo dito?"
Tumingin ako sa kung sinong tumawag sakin. And it was Jina. What is she doing here?
"What are you doing here?" Naguguluhan na tanong ko sa kaniya.
"Ah... ano kasi... binibisita ko lang yung lola ko. Oo, tama! Yung lola ko." Jina said.
Hindi ako naniniwala sa sinabi niya.
"Dito ka ba pupunta?" Sabi ko sabay turo sa Rm 416.
"Ha? Ah.. hindi. Dito." Turo ni Jina sa kabilang kwarto.
I'm too tired to argue with her kaya naman I let her slip off. Papasok na sana ulit ako sa kwarto pero bigla itong nagbukas.
"Jas?"
Mas masakit pala kapag nasa harapan mo na siya mismo. Si Vince nga.
"Anong ginagawa mo di-"
Sa sobrang galit ko hindi ko napigilan yung sarili ko. Nasampal ko siya kasabay ng pagtulo ng mga luha ko.
"Anong ginagawa ko dito? Ikaw, anong ginagawa mo dito? Diba nasa Spain ka? Hindi mo ba alam na halos mabaliw ako sa kakaisip kung kumusta ka? Kung okay ka ba? Tapos malalaman ko na nandito ka lang pala? Sa Pilipinas?!"
Wala na akong pake sa mga nakakakita sa akin ngayon. Galit ako! Nasasaktan ako. He better give me some good reason or else... hindi ko alam kung ano magagawa ko sa kaniya.
"Hey... I'm sorry, love. I'm really sorry. Biglaan lang yung pag uwi ko dito because I can't take this anymore. I need to be with my sister. I'm sorry for not telling you everything." Sabi ni Vince.
Huh? Be with her sister?
I slowly look behind Vince. And now I regret everything. I saw Lily at the hospital bed, looking at me. What happened? Akala ko nasa New Zealand na siya? B-bakit ganon ang itsura niya? Anong nangyayari? She lost her hair. Lalo na din siyang pumayat. Her lips are so pale.
Inalalayan ako ni Vince papasok ng kwarto. Nanghihina ako. Pakiramdam ko, nawasak yung puso ko. Hindi ko kaya titigan si Lily ng ganito.
"What's happening here?" Naglakas loob akong tanungin sila. Kay Vince lang ako nakatingin pero kay Lily siya nakatingin.
"Jas... Walang kasalanan si Vince sa mga nangyari. Ako 'yung nakiusap sa kaniya na wag sabihin sayo." Lily said.
Talagang gusto niya ilihim sakin to? Wow. Napaikot niya ako. Paniwalang paniwala ako na nasa New Zealand siya tapos ganito?
"Pwede bang iwan mo muna kaming dalawa? I just need her to explain things to me." Pakiusap ko kay Vince.
"Sure." Vince said then he left.
I was left there with her. I'm still not looking at her direction. Sobrang gulo ng pag iisip ko ngayon. Hindi ko alam kung ilang oras ako nakatayo sa pwesto ko. Yung galit ko kay Vince, napunta kayLily.
"I'm sorry." Lily said pero hindi pa rin ako lumalapit sa kaniya.
"Bakit hindi mo sinabi sa akin?"
I know she has the right to remain silent pero bakit kailangan pa niya magsinungaling sakin? Hindi ba niya ako tinuring na kaibigan kahit papaano? Ang sakit lang na ganito na pala sitwasyon niya tapos ngayon ko lang nalaman.
"Ayoko lang dumagdag sa problema niyo. Hindi ko lang naman sayo tinago 'to eh."
"Since when?" This time, Nakatingin na ako sa kaniya.
"Since the day that we met again after 5 years. Noong gabing pinakilala ka ni Vince sa pamilya niya. Noong gabing nagmakaawa ka sa akin na itago kay Vince ang tungkol sa atin."
It's been almost a year?
"Wow. Hindi mo talaga binalak na sabihin sakin? Kahit nung nagkasama na tayo sa iisang bahay? Kung hindi ko pa malalaman ngayon?"
I'm furious. Hindi ko matanggap na hindi niya sinabi sakin lahat. Eh di sana naalagaan ko pa siya ng maayos. Eh di sana naagapan namin ng mas maaga.
"Because I don't see any reason pa para sabihin sayo lahat. Gusto ko lang na makasama ka kahit saglit. Nung nakita kita na masaya na, na okay na, ayoko nang sirain ka ulit." Lily said.
"Hindi mo ba ako cino-consider as friend? I was there for you the whole time na nagsusuffer ka, Lily. And yet, hindi mo man lang naisipan na sabihin sakin yung totoo mong kalagayan. You even lied to me about this. Sabi mo, nabugbog ka lang sa bar. Pero ang totoo pala, malala na yung sakit mo. Bakit? Deserve ko ba 'yon?"
And now, my tears failed me again. Sobrang bigat. Sobrang sakit. Bakit puro sakit na lang sa tuwing si Lily na yung involved?
"I'm sorry, Jasmin. Ayoko lang din na kaawaan niyo ako. I'm really thankful kasi you were there for me noong panahon na mas kailangan kita. I'm sorry. Please don't cry."
Ilang minuto pa akong umiiyak lang sa pwesto ko. I want to give Lily a hug pero hindi ko magawa. I want to tell her that everything's gonna be okay katulad nang lagi kong sinasabi sa kaniya noon.
"What happened?" I asked Lily. Napa-buntong hininga muna siya bago nakapag salita.
"Leukemia. I'm almost done with my chemotherapy and the doctor said na makaka-uwi na ako anytime soon. Gusto ko na kasi na sa bahay nalang magpahinga."
"You'll get better, right?"
Of course she will, Jasmin. You watched too much movies kaya ganiyan ang nasa isip mo. I know Lily, she's a fighter.
"Oo naman. Kailan ba ako sumuko?" Lily said then laugh.
I'm contemplating whether I should ask her this or not. But I'll ask her anyway.
"Do you still want to spend time with me?"
I was hoping she will say yes. I just felt the need to be with her all the time, to take care of her, to make sure that she will drink her medicine. Just like I've always been from the start.
"No, it's okay. After everything that I did to you, Na-realized ko na hindi mo nga deserve 'yon. So yeah, you don't have to."
We fell silent for awhile. I don't know what to say anymore. Even if I want to spend time with her, I don't think I can handle her situation pa. Ayoko nakikita siyang nahihirapan. I decided to sit beside her bed.
"You have to get better, okay?" I said.
Lily laughed. I realized that her laugh is different now from what I used to love. Is it because she's in pain? If only I could take half of her pain, I would.
"Hindi kana galit sakin?" Lily asked.
"Hindi na, kung magpapagaling ka."
Tumango tango naman si Lily at ngumiti. She slowly closed her eyes and lean back a little. Hindi ko dapat pinapagod si Lily kaya sa susunod nalang ako makikipagtalo sa kaniya.
"I'll get better. Kailangan ko pa masaksihan ang kasal niyo ng kapatid ko." Sabi ni Lily habang nakapikit ang mga mata.
"Let's not talk about that right now. Galit pa rin ako sa kapatid mo." Pagkasabi ko 'non ay biglang napamulat si Lily at napatingin sa direksyon ko.
"Wag kana magalit kay Vince. Kasalanan ko naman lahat eh. Mag usap kayo, okay? Mahal na mahal ka ng kapatid ko, Jasmin. Hindi ako papayag kapag hindi kayo ang nagkatuluyan."
Hindi ako sanay na marinig kay Lily ang mga salitang yon. Parang dati lang, hindi siya papayag na hindi ako mapunta sa kaniya pero ngayon... it's different.
"It's funny how we always talked about our future together before when we're still together. I still remember asking you out of nowhere to be my wife." Lily giggled.
"I clearly remember that day. Hindi na talaga tayo mga bata. Nagbago na lahat. " I said. Everything is just... so different right now.
"Except for one thing. Mrs. Manoban ka pa rin naman in the future, sa kapatid ko na nga lang ikaw ikakasal."
She kept on talking about me being married like it's nothing. Ni-hindi ko pa nga naiisip na magpakasal eh. Not that I don't want to get married with Vince, I'm just not ready yet. And besides, it's not the right time for that. Kailangan muna ni Lily gumaling.
"Can you stop talking-"
"Sana kahit bago ako mawala, Makita ko kayong dalawa ng kapatid ko sa altar. I want to be there on your wedding day."
"Hey! Hindi ka mawawala, okay? You're not going to leave me again." Mangiyak-ngiyak kong sabi. Nakakainis naman tong babaeng to eh! Kung ano ano kasi sinasabi.
"We need to be prepared for that. I'm happy now, Jas. Ngayon ko masasabing... I'm letting you go. I already accepted the fact that we are not for each other. I'm grateful to be part of your life. And kahit wala na ako sa piling mo, you'll always have Vince. Siya na yung makakasama mong tumupad ng mga pangarap mo na hindi ko nagawang tuparin noon kasama mo."
"Bakit mo ba sinasabi yan?! Para ka namang namamaalam nan eh! Kapag iniwan mo ko ulit, magagalit na talaga ako sayo! Stop talking like that. I hate you!" I said between my sobs.
Hinawakan ni Lily yung kamay ko na nasa tabi niya. She gently squeeze it and said....
"Be happy, okay? 'Cause I'm always happy for you. Kahit hindi na ako."