[ရုန်းထွက်၍ မလွတ်နိုင်သော ကံကြမ္မာ]
"ရှီးနန်စံအိမ်တော်သားတွေက အလောင်းကောင်အဆိပ်မိတယ်ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်လို့လားဗျ"
"ဖြစ်နိုင်တာပေါ့။ မင်းဟာက သာမန်အလောင်းကောင်အဆိပ်ဟုတ်လို့လား။ လန်ဂျီးဆီကအဆိပ်ကွ"
"သြော်၊ လက်စသတ်တော့......."
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မိမိနှုတ်ခမ်းထောင့်မှ သွေးစက်များကို သုတ်လိုက်ရင်း ခါးသီးစွာ ပြုံးလိုက်သည်။
"သူ့အသက်ကို ကျွန်တော့်လက်ထဲ ဘာလို့များ လွယ်လွယ်ကူကူ အသေခံသွားသလဲလို့ တွေးတော့တွေးမိပါသေးတယ်"
"ထျဲန်းချာ့ဂိုဏ်းလည်း ဖျက်ဆီးခံရတယ်၊ သူ့ရုပ်သွင်ကလည်း ပျက်စီးသွားတယ်၊ အငြိုးအာဃာတတော့ ထားမှာပဲ။ တစ်ယောက်ချင်း မင်းနဲ့ပြိုင်ရင်လည်း ပြိုင်မှမပြိုင်နိုင်ဘဲ။ အဲ့လိုနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်စလုံး သေသွားမယ့်နည်းမျိုး သုံးပစ်လိုက်တာထင်ပါရဲ့။ မင်းကိုဆို သူ့လက်တွေနဲ့ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ သတ်ရမှ ကျေနပ်မှာပေါ့လေ"
"ဒီအဆိပ်ကို ဘယ်လိုဖြေကြမလဲ"
"သူ ဘယ်လိုနည်းသုံးပြီး မင်းကိုအဆိပ်ခတ်ခဲ့မှန်းတောင် မသိရတာကို။ အခုချက်ချင်း ရှီးနန်ပြန်ပြီး ဆေးပြန်ကုရမယ်၊ ဒီထက်ပိုပြီး လုံး၀ လုံး၀ .....ခဏလေးတောင်မှ နောက်ကျလို့မရတော့ဘူး"
"ယွင်တာမြို့က ရှီးနန်နဲ့အရမ်းဝေးတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ရှိအခြေအနေနဲ့ဆို လမ်းမှာ လချီပြီးကြာနေတာနဲ့တင် ရှီးနန်ရောက်တဲ့အထိ ကျွန်တော် တောင့်ခံထားနိုင်မယ်လို့ ရှစ်ဖူးထင်လား"
"အေး၊ မသေချာဘူး"
"......"
"ဒါကြောင့်မို့ မင်းကို ချိတ်ပိတ်ပြီး ပြန်ခေါ်သွားမယ်။ ရှီးနန်ပြန်ရောက်မှ ပြန်ဖွင့်ပြီး အဆိပ်ဖြေကြမယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်သွား၏။ ထို့နောက်မှ သေချာမေးလာ၏။
"စဥ့်အိုးကြီးထဲ ထည့်ပြီး သယ်ပြန်သွားမှာလား"
နန်မော်ယဲ့က သူ့ခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲခေါက်ပစ်လိုက်သည်။
"မင်းအဘ....စဥ့်အိုးထဲထည့်သွားရင် အချဥ်ဟင်းဖြစ်နေပြီကွ"
"ရှစ်ဖူးကလည်းဗျာ.... လက်စွမ်းပြမယ်ဆိုရင်လည်း လက်ဆလေးထိန်းပါဦး"
ခေါင်းကကိုက်နေပြီးသားပါဆိုမှ ထပ်ရိုက်လိုက်တော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။
"ကျောက်စိမ်းဖြူဖယောင်းနဲ့ ချိတ်ပိတ်သွားမယ်"
"စဥ့်အိုးထက် ဘာများသာနေလို့တုန်း"
စဥ့်အိုးကတောင်ပိုကောင်းသေး။ အနည်းဆုံး အသက်ရှူလို့ရသေးတယ်။
နန်မော်ယဲ့က သက်ပြင်းချလိုက်ကာ -
"ပိုင်ယွဲ့၊ ဒီကိစ္စက နောက်စရာမဟုတ်ဘူးကွ"
"ကျွန်တော်သိပါတယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ပြုံးလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းများကတော့ ဖြူဖွေးခြောက်ကပ်နေပေသည်။
"ရှစ်ဖူး မျက်နှာမကောင်းတော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်အောင်ဆိုပြီး ပေါက်တတ်ကရ လျှောက်ပြောပေးရုံပါ။ အဆိပ်ကလည်း မိသွားပြီပဲ၊ အဆိပ်ဖြေရုံကလွဲပြီး ဘာလုပ်လို့ရမတဲ့လဲ။ ရှစ်ဖူး အရမ်းလည်းမစိုးရိမ်ပါနဲ့"
"ဒီခရီးတော့ မင်း ရအောင် တောင့်ခံထားရမယ်။ ရှီးနန်ရဲ့ ရေခဲဂူဗိမာန်ကို ရောက်တာနဲ့ အရာရာတိုင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း အဆင်ပြေလာပါလိမ့်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့"
"လာပါ၊ မင်းထဲက မကောင်းတာတွေ တတ်နိုင်သလောက် ရှစ်ဖူး သန့်စင်ပေးမယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ထုတ်နိုင်မလဲမသိပေမယ့် ထုတ်ကြည့်ကြတာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
*******
နန်းဆောင်အပြင်ဘက်တွင်။
ချူယွမ်မှာ ဘေးရှိနန်းဆောင်များဘက်သို့ပင် သွားမနေဖြစ်ဘဲ အိပ်ခန်းဆောင်ဘေးနားက ကျောက်စားပွဲတွင်သာ တစ်ချိန်လုံး ထိုင်စောင့်နေခဲ့သည်။ နှစ်နာရီတင်းတင်းပြည့်ပြီးခါမှ တံခါးက တဖြည်းဖြည်း ပွင့်ဟလာ၏။
နန်မော်ယဲ့ကလည်း မျက်စိမျက်နှာမကောင်း၊ အမြင်အာရုံလည်း ပြာဝေနေပြီဖြစ်သည်။
"လူကြီးမင်းနန်...."
ချူယွမ်က ချက်ချင်းပင် နန်မော်ယဲ့အား ဖေးမထားလိုက်၏။
"သူ ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"ဒီတစ်ခေါက် ပိုးကောင်တွေက အတော်ဆိုးသွမ်းတယ်နဲ့ တူပါတယ်"
"အဲ့တော့...."
ချူယွမ် အတော်ပင် စိုးရိမ်နေပြီဖြစ်သည်။
"သူ့ကို ခဏလောက် ပေးအိပ်လိုက်ပါဘုရား။ ပြီးမှ ရှီးနန် ပြန်ခေါ်သွားတာပေါ့။ ဆွေလင်တောင်ထွဋ်က ရေခဲဗိမာန်ဟာ သွမ့်မျိုးရိုးတွေ ငယ်စဥ်ကတည်းက သိုင်းပညာ ကျင့်ကြံတဲ့နေရာပါ။ ရှင်သန်ခြင်းစွမ်းအင်တွေ ပြည့်ဝတဲ့နေရာကောင်းတစ်ခုဖြစ်သလို အလျင်အမြန် သိဒ္ဓိခွန်အားပြည့်ဖြိုးစေနိုင် ကျောက်ဖျာကြီးလည်း ရှိနေပါတယ်ဘုရား"
"ဒီမြို့က ရှီးနန်နဲ့အရမ်းဝေးတယ်လေ၊ လမ်းမှာ လနဲ့ချီပြီး ကြာဦးမှာပေါ့"
"သေချင်ယောင်ဆောင်ခိုင်းလိုက်ရင် အဆင်ပြေပါပြီဘုရား"
"သေချင်ယောင်ဆောင်တာ?....."
ချူယွမ် နားမလည်ပေ။
"သေချင်ယောင်ဆောင်လိုက်မှ လချီပြီးကြာမယ့် ခရီးလမ်းမှာ တောင့်ခံထားနိုင်မှာပါ"
ချူယွမ်လည်း ဘာမှမတတ်သာတော့ဘဲ ခေါင်းသာညိတ်ပြရလေ၏။
"ခဏနေ ကျွန်တော်မျိုး ဆေးအမယ်တစ်ချို့ ယူလာပေးပါ့မယ်။ ဟိုကောင်စုတ်လေးကတော့ အိပ်ပျော်သွားပါပြီ။ အခု လောလောဆယ်တော့ မနိုးလောက်သေးပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် စိုးရိမ်သောက ဖြစ်တော်မမူပါနဲ့ဘုရား။ သူ အနားယူနေပလေ့စေ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ လူကြီးမင်းနန်ကို ကိုယ်တော် ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ်"
ထို့နောက် နန်မော်ယဲ့လည်း နန်းဆောင်၀င်းအတွင်းမှ ထွက်သွားတော့သည်။ ချူယွမ်ဘက်ကလည်း တံခါးတွန်းဖွင့်ပြီး အထဲသို့၀င်သွားလိုက်၏။
မှန်းဆထားသည့်အတိုင်း ထိုသူကတော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေချေပြီ။ စောနက အင်မတန်မှ ဝေဒနာ ပြင်းထန်စွာ ခံစားခဲ့ရသည်ထင့်၊ မျက်နှာအသွင်မှာ အရင်ရက်များကထက် ပိုလို့ပင် အင်အားယုတ်လျော့ကာ ဖျော့တော့နေပေသည်။ စောင်ပေါ် တင်ထားသော လက်များကို ဆုပ်ကိုင်ကြည့်တော့လည်း လုံး၀အေးစက်နေပေ၏။
ချူယွမ်က ထိုလက်များကို မိမိနှုတ်ခမ်းနား ဆွဲယူလိုက်ကာ မြတ်နိုးစွာ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ မိမိနှလုံးသားအစုံကလည်း အင်မတန်မှ နာကျင်ပင်ပန်းနေရလေပြီ။
မိမိခန္ဓာထက် ဒဏ်ရာရလျှင်ဖြစ်စေ ၊ စိတ်အစဥ်၌ သောကရောက်နေသည်ဖြစ်စေ ၊ မည်သည့်ဒဏ်ရာမျိုးကိုမဆို ကုစားပေးခဲ့သူမှာ ဤလူသားပင်ဖြစ်သည်။ အငြိုးအာဃာတများကို ချေမှုန်းပေးသူဆိုလျှင်လည်း ဤလူသားသာဖြစ်သည်။ သိကျွမ်းလာသော ဆယ်စုနှစ်ကာလများတွင် ထိုသူက အစဥ်အမြဲ မပြောင်းမလဲ မိမိအတွက် ရပ်တည်ပေးခဲ့သည်။ ယခုလိုမျိုး သူ မလှုပ်မယှက် လဲလျောင်းနေရသည့်အချိန်ရောက်လာပြန်တော့ မိမိမှာ ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့။ တိုင်းပြည်ရေမြေကြီးတစ်ခုလုံး လက်ဝယ်ပိုင်ဆိုင်ထားရသော်လည်း တန်ဖိုးကင်းမဲ့လွန်းလှသည်။ ညီအရင်းတစ်ယောက်လုံး ပြိုင်ဘက်ကင်းသမားတော်ကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေတော့လည်း ဘာမှအကျိုးမထူး။ ဒဏ္ဍာရီလာ ထျဲန်းချန်ရှားကိုလည်း မည်မျှပင်အားထုတ်ကာ ရှာခဲ့ပါစေ၊ ချူယွမ် ရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့။
ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သက်ပြီး စကားစလိုက်တိုင်း ဒီလူသားက မိမိအား အကြောင်းကိစ္စတစ်ခုခုကို ဖုံးကွယ်သိုဝှက်ထားချင်မှန်း ချူယွမ်ရိပ်မိပါသည်။ အနှီဗောဓိစိတ္တသိုင်းကျင့်စဥ်မှာ ရွှေချည်ပိုးကောင်ကို လုံး၀မကုစားနိုင်မှန်း ချူယွမ် များများစားစားတွေးနေစရာမလိုဘဲ သိနေပါသည်။ ထိုသူ မည်သို့ပင် သူ့အားတားမြစ်နေပါစေ၊ ဖျော့တော့ခြောက်ကပ်နေသော နှုတ်ခမ်းအစုံကိုမြင်ရတော့ ချူယွမ် ချက်ချင်းပင် နန်းတော်သို့ပြန်ကာ တောင်အရပ်သို့ စစ်ချီပြီး ဖေမျဲန့်ပြည်အား ကျူးကျော်သိမ်းပိုက်ချင်နေပြီဖြစ်၏။
အရင်ရက်များတွင်လည်း လိုအပ်သမျှ စစ်သည်အင်အားများကို အဆင်သင့် ရွှေ့ပြောင်းပြီး အင်အားချထားပြီးသား။ ဧကရာဇ်အရှင်ဆီမှ အမိန့်တော်ရရန်သာ ကျန်တော့သည်၊ သူ့ဆီမှ အမိန့်ရရုံသာ။
ချူယွမ် မျက်၀န်းများကို ဖြည်းညှင်းစွာ မှေးမှိတ်လိုက်ကာ စိတ်တည်ငြိမ်အောင် မနည်းထိန်းချုပ်လိုက်ရသည်။ သို့သော် စိတ်အစဥ်က ပို၍ပင် ကစဥ့်ကလျားဖြစ်နေ၏။
ထျဲန်းချန်ရှား....ထျဲန်းချန်ရှား....
ချူယွမ် လက်များကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်လိုက်ကာ သလွန်ထက် အိပ်ပျော်နေသော ထိုလူသားကို ငဲ့စောင်းငေးကြည့်နေမိ၏။ သူ လုံး၀မတွေးဝံ့ပါ၊ ဒီလူသားမရှိတော့လျှင် ဟူသော အတွေးမျိုး သူတွေးကြည့်ဖို့ ပင် ခွန်အားလုံး၀မရှိပါ။ ဤသုံးနှစ်ကို သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ မကျော်ဖြတ်ခဲ့လျှင် မိမိလည်း နောင်ဆယ်နှစ်အထိ တစ်ယောက်တည်း မည်သို့ ရှင်သန်သွားနိုင်မည်လဲဆိုသည်ကို ချူယွမ် လုံး၀မတွေးရဲပါပေ။
*****
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တစ်ယောက် ခက်ခဲစွာ အားယူပြီး မျက်လုံးများဖွင့်လိုက်သည်။ထုံးစံအတိုင်းပင် အသိစိတ်ကတော့ ဝေဝါးနေဆဲ။ချူယွမ်ကတော့ သလွန်ဘေးနား ထိုင်နေမြဲဖြစ်သည်။
"ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်တော့ပါဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြုံးရင်းဖြင့်သာ ဆိုလာ၏။
"ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင် ဘာမှမဖြစ်ဘူး လို့ ပြောနေတုန်းလားဟမ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ့်ပါးပြင်နုနုထက် လက်မဖြင့် ပွတ်သပ်ကာ ချော့မြှူနှစ်သိမ့်လိုက်၏။
"မသေသေးဘူးဆိုတော့ ဘာမှမဖြစ်ဘူးလေ"
ချူယွမ် ဘာပြန်ပြောရမည်ကိုပင် မသိတော့။
"မငိုပါနဲ့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ထပ်၍ နှစ်သိမ့်လာပြန်၏။
"ငိုတယ်၊ ဟုတ်လား"
"အင်း၊ ရင်ထဲက ငိုနေရင်လည်း ငိုတာပဲလေ"
"မငိုစေချင်ရင် မင်းမြန်မြန်သက်သာရမယ်"
"အင်းပါ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ စကားနှစ်ခွန်းသုံးခွန်းသာ ပြောလိုက်ရသေး၊ ပြန်ပြီး မိန်းမောတွေဝေသွားကာ တစ်ဖန်ပြန်လည် အိပ်ပျော်သွားပြန်၏။
ချူယွမ်လည်း သွမ့်ပိုင်ယွဲ့နဖူးပေါ် လက်တင်ကာ အပူချိန်စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ရေခဲတမျှ အေးစက်နေခြင်းမျိုး မဟုတ်တော့ဘဲယခုကျတော့ မီးကျီးခဲများနှယ် ခြစ်ခြစ်တောက် ပူပြင်းလောင်မြိုက်နေပေ၏။
ကံကောင်းထောက်မ၍ တောင်နန်းဆောင်တွင် ရေခဲပေါပေါများများ ရနိုင်ခြင်းပင်။ အပူချိန်လျှော့ဖို့အတွက်တော့ ဘာမှခက်ခဲမနေပါလေ။
ထိုညတွင် မြောက်နန်းဆောင်၌ ကျန်ရစ်နေခဲ့သော ရှစ်ဇီသည်လည်း ညတွင်းချင်း ရထားလုံးစီးလာကာ တောင်နန်းဆောင်သို့ အပြေးအလွှား ရောက်လာခဲ့ရ၏။ အနည်းဆုံး အကူတစ်ယောက်လောက် ထပ်တိုးလာလျှင်လည်း သိပ်မဆိုးလောက်ပေ။
******
တောင်ခြေရှိဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် နန်မော်ယဲ့ ဆေးလိုက်ရှာနေစဥ် တစ်ဖက်လမ်းမှ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သွမ့်ယောင်နှင့် တည့်တည့်တိုး၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ ရပ်တန့်သွားကာ မေးလာသည်။
"ရှစ်ဖူး ဘာလို့ တောင်အောက်ဆင်းလာတာလဲဗျ"
"ဟိုထျဲန်းချန်ရှားပုလင်းက သန်ဘက်ခါလောက်ဆို အသုံး၀င်တော့မယ်"
"ဟင်.....ဘာလို့ မှန်းထားတဲ့အချိန်ထက် အရမ်းစောနေတာလဲ"
သွမ့်ယောင်မျက်နှာမဲ့သွားသည်။
"အေး၊အခြေအနေမကောင်းဘူး။ လန်ဂျီးခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှာ အလောင်းကောင်အဆိပ်တွေ ရှိနေခဲ့တယ်"
"ဘာကြီး....ဒါဆို နောင်တော်က အဆိပ်မိနေတယ်ပေါ့"
သွမ့်ယောင်မျက်၀န်းအစုံမှာ ပြူးကျယ်သွားပြီး မေးလာ၏။နန်မော်ယဲ့ကလည်း ခေါင်းအသာညိတ်ပြနိုင်ရုံသာ။
သွမ့်ယောင်တစ်ယောက် စိတ်အလွန်ပူသွားကာ ခြေကိုဆောင့်ပြီး တောင်ပေါ်ပြေးတက်သွားပြီး အစ်ကိုဖြစ်သူကို သွားတွေ့မည်လုပ်၏။ သို့သော် နန်မော်ယဲ့က သူ့အားဆွဲထားလိုက်သည်။
"ဘာတွေလောနေတာလဲ။ အရင်ဆုံး အတိုင်အဖောက်ညီအောင် ဇာတ်တိုက်ရဦးမယ်ကွ"
မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ ဤဧကရာဇ်ငယ်လေးမှာ ငယ်စဥ်ကတည်းက ပရိယာယ်မာယာကြွယ်၀လှသော၊ ဗျူဟာများစွာအား ကျွမ်းကျင်ပိုင်နင်းလှသော လူတော်တစ်ဦးပင်။ သာမန်မုသားစကားလောက်မျှဖြင့် လှည့်ဖျားလို့ရမည်မဟုတ်။
"ဘာအဆိပ်မျိုးတဲ့လဲ"
"သေချာမသိသေးဘူး"
ရှစ်ဖူးတောင် ဤသို့ပြောမှတော့ တော်ရုံထိန်းချုပ်ကိုင်တွယ်ရန် မလွယ်သော အဆိပ်အပြင်းစားတစ်ခု ဖြစ်ရချေမည်။ အရင်ဆုံး သေချာသတိပြုကာမှ တော်ကာကျပေမည်။
*******
ဆူးဟွိုင်တောင်နန်း၏ အတွင်းအပြင် နေရာအနှံ့ကို ဘုရင့်ကိုယ်ရံတော်တပ်ဖွဲ့ဖြင့် အထပ်ထပ် ခြံရံစောင့်ကြပ်ထား၏။ အပြင်လူမဆိုထားနှင့်၊ ယင်တစ်ကောင်ပင် ဖြတ်သန်း ပျံ၀င်သွားလို့မရလောက်သည့်အထိပင် လုံခြုံရေးတင်းကျပ်ထားစေ၏။
အခန်းထဲတွင်တော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေမြဲ။ ငြိမ်သက်နေလွန်း၍ ထွက်သက်၀င်သက်များကိုပါ အတိုင်းသာ ကြားနေရသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ အိပ်မောကျနေဆဲပင်။ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင်တော့ သတိလစ်ကာ မေ့မြောနေဆဲပင်။ ချူယွမ်လည်း တစ်ချိန်လုံး သူ့ဘေးနားရှိနေကာ မကြာခဏဆိုသလို ကိုယ်ပူချိန် လာလာတိုင်းကြည့်၏။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့၏ ခန္ဓာကိုယ်မှာ အေးတစ်ခါ ပူတစ်လှည့် ပြောင်းလဲနေပေရာ အလွန်ဆိုးရွားနေလျှင် ထွက်သက်များပင် မီးမြိုက်နေသည့်အလား ပူပြင်းလှပေ၏။
ရှစ်ဇီကုန်းကုန်း ခေါင်းလေးစောင်းငဲ့ရင်း အခန်ူထဲ ချောင်းကြည့်လာသည်။ တစ်ခုခု ပြောချင်နေသော်ငြား တုံ့ဆိုင်းသွားသလိုပင်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ရှစ်ဇီ"
ချူယွမ်မေးလိုက်တော့မှ -
" အရှင်မင်းမြတ်....ပွဲတော်တည်ပါဦးလားဘုရား"
ရှစ်ဇီက တိုးညှင်းစွာ ပြောလာ၏။
ဘာမှမစားမသောက်ဘဲ တစ်ချိန်လုံး သလွန်တော်ဘေးနား ထိုင်စောင့်နေသည်မှာ ကောင်းသည့်အပြုအမူ မဟုတ်ပေ။
"လူကြီးမင်းနန်ရော ပြန်ရောက်ပြီလား"
"ပြန်မရောက်သေးကြောင်းပါ။ သွမ့်ရှောင်၀မ်ရယ်နဲ့အတူ ဧည့်သည်တစ်ယောက်နဲ့ သွားတွေ့တယ်လို့ သတင်းကြားပါတယ်"
ချူယွမ်လည်း နားလည်ပြီဖြစ်ကြောင်း ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်ကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ထံသို့သာ အကြည့်ပြန်လွှဲထားလိုက်၏။
"ခဏစောင့်ပါဦး ...ရှစ်ဇီ။ ကိုယ်တော် အခု ဘာမှစားချင်စိတ်မရှိပေဘူး"
ရှစ်ဇီကုန်းကုန်းလည်း သက်ပြင်းမောချနိုင်ရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ ထို့နောက် တံခါးကိုဖြည်းညှင်းစွာစေ့ပေးပြီး အပြင်ဘက်ထွက်သွားလိုက်တော့၏။
အခန်းတွင်း၀ယ် တိတ်ဆိတ်မှုများ ပြန်လည်လွှမ်းခြုံသွားသည်။ အပြင်ဘက်တွင် နေ့မှန်းညမှန်း အချိန်မည်မျှကုန်သွားမှန်းမသိရ။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ လူးလွန့်နိုးထလာကာ မျက်နှာကျက်ပေါ်က ကနုတ်ပန်းလက်ရာများကို ငေးကြည့်နေ၏။ အတန်ကြာတော့မှ မြင်ကွင်းက ပြန်လည်ရှင်းလင်းလာသည်။
"မင်း ပြန်နိုးပြီပဲ"
ချူယွမ်က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့၏ချွေးများအား လိုက်လံသုတ်သင်ပေးလာ၏။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အားပြုပြီး ထထိုင်လိုက်ကာ မေးလာသည်။
"ကိုယ် ဘယ်နှစ်ရက်တောင် အိပ်ပျော်သွားတာလဲ"
ချူယွမ်က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ သက်သက်သာသာမှီနိုင်ရန် ခေါင်းအုံးများကို သေချာစီပေးလိုက်ရင်း ဖြေ၏။
"အတွေးများနေပြန်ပြီ။ ဘယ်နှစ်နာရီမှမရှိသေးပါဘူး"
"ဒါဆို အရမ်းကြီး အခြေအနေမဆိုးသေးဘူးပဲ"
ထိုသို့ကြားတော့မှ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ အတော်လေး ပျော်ရွှင်သွားရှာသည်။
"လူကြီးမင်းနန် အပြင်ထွက်မသွားခင် ငါ့ကိုမှာသွားတယ်၊ မင်းနိုးလာတာနဲ့ ဆေးတိုက်ပါတဲ့"
"နေပါဦး၊ ထမင်းအရင်စားပါရစေ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ခမျာ အတော်ဆာလောင်နေထော့ထင် ၊ ၀မ်းဗိုက်မှဂွီခနဲအော်သံပါမြည်လာသည်။ချူယွမ်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိတော့။ ထို့နောက် တံခါးဖွင့်လိုက်ပြီး အစားအသောက်များယူလာပေးရန် ရှစ်ဇီအား မှာကြားလိုက်သည်။ ပွဲတော်အုပ်ရောက်လာတော့ အထဲတွင် ရိုးရိုးဆန်ပြုတ်နှင့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များပါသည်။ အဆီအသားများဟူ၍ စိုးစဥ်းမျှပါမလာခဲ့။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တော့ သက်ပြင်းချနေရပေပြီ။
ချူယွမ်က ဇွန်းဖြင့်ခပ်ကာ သူ့အား ခွံ့ကျွေးလာ၏။
"မင်း မသက်သာသေးသရွေ့တော့ ဒါမျိုးတွေပဲ စားရမယ်နဲ့တူတယ်"
"ကိုယ့်အတွက် ၀မ်းနည်းပေးနေတာလား ၊ဒါက"
"အင်း"
"ဒါဆိုရင်တော့ တန်သွားပြီ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ပြုံးရွှင်စွာဆိုကာ ထိုဆန်ပြုတ်တစ်ဇွန်းကို သောက်လိုက်၏။ချူယွမ်ကတော့ သူ၏ ပေါ့ပေါ့တန်တန်စကားများကို မှုမနေဘဲ အကုန်စားသောက်ပြီးသည့်အထိ လိုက်လံပြုစုပေးလေသည်။ နာရီ၀က်ကြာပြီးနောက် ပြန်နွေးထားစေသောဆေးရည်လည်း ရလာချေပြီ။ထို့နောက် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ဆေးကုန်အောင်သောက်သည့်အထိ စောင့်ကြည့်နေသည်။ စားပွဲပေါ်က အဆင်သင့်ယူထားခိုင်းသော သကြားမုန့်ချိုကိုပါ လာကျွေးဖို့လည်း မမေ့ဖြစ်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ပြုံးမိသွား၏။
"အရင်တုန်းက စိတ်ပူနေခဲ့သမျှ ခုတော့ စိတ်ချသွားပြီ။ ဆန်ဆေးတဲ့ကိစ္စတွေကိုလည်း မင်းသေချာလေ့ကျင့်ရင် ဟင်းတွေတောင် ချက်တတ်မှာသိလား"
အိမ်မှုရေးရာတွေပါ ထိန်းသိမ်းနိုင်လိမ့်မယ်။
"ငါ ......စောန ငါဘာတွေတွေးနေလဲဆိုတာ မင်းသိလား"
ချူယွမ် ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့၏ ပါးပြင်ထက် လက်လှမ်းလိုက်ကာ ယုယမြတ်နိုးစွာ ထိတွေ့ကြည့်နေ၏။ထို့နောက် ကိုယ်ကိုငုံ့ကိုင်းကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့၏နှုတ်ခမ်းများအား နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား၏ နှုတ်ခမ်းလွှာများ ထပ်တူကျသွားတော့ ခါးသက်သောဆေး၏အရသာကိုရော၊ ချိုမွှေးသည့် သကြားမုန့်ချို၏အရသာကိုပါ ပြိုင်တူ ခံစားလိုက်ရပေသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်အား ရင်ခွင်ထဲ ထည့်သွင်းဖက်တွယ်ထားလိုက်သည်။
"ကိုယ် ဘာပဲဖြစ်သွားပါစေ၊ မင်းကိုယ်မင်း ဘာမှအဖြစ်မခံစေနဲ့။ လိမ္မာစမ်းပါကွာ၊ ဒါမှ ကိုယ် ရှီးနန်ကို စိတ်ချလက်ချ ပြန်နိုင်မှာပေါ့"
ချူယွမ်ကတော့ မျက်၀န်းများကို မှေးစက်ထားလျက်၊ အတန်ကြာသည့်အထိ ဘာမှပြန်မဖြေခဲ့။
*******
ညဥ့်သန်းခေါင်ယံကျော်လွန်သွားချိန်။
တောင်ခြေမှ နန်မော်ယဲ့ ပြန်ရောက်လာတော့ အပြင်ဘက်တွင် ရပ်စောင့်နေဆဲဖြစ်သည့် ရှစ်ဇီကုန်းကုန်းကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရှီးနန်၀မ် တစ်ကြိမ်တော့ နိုးလာသေးကြောင်း၊ ဆေးလည်းသောက်ပြီးပြီဖြစ်ကာ ယခုတော့ ပြန်လည် အိပ်စက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း၊ အရှင်မင်းမြတ်ကလည်း ဘေးနားတွင်ပင် အတူရှိနေကြောင်း ပြောပြလာ၏။
"ကုန်းကုန်းကိုလည်း ပင်ပန်းစေမိပါပြီ။ ခဏပြန်ပြီးအနားယူလိုက်ပါဦး"
"လူကြီးမင်းနန်ကို တစ်ခုလောက်မေးပါရစေ"
နန်မော်ယဲ့လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
"ဟုတ်ကဲ့၊ မေးပါ"
"ဒီတစ်ခေါက်လည်း ရှီးနန်၀မ် ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးမလား"
ရှစ်ဇီသည်ပင် အတော်လေး စိုးရိမ်ပူပန်နေချေ၏ ။ နန်မော်ယဲ့က အခန်းထဲ ငေးကြည့်လိုက်ကာ နှစ်သိမ့်လာသည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့၊ ထျဲန်းချန်ရှားအကြောင်း တစ်စွန်းတစ်စ သတင်းရနေပါပြီ။ အချိန်နည်းနည်းစောင့်လိုက်ရုံနဲ့ အမြစ်ပြတ် အဆိပ်ဖြေနိုင်တော့မှာပါ"
"တော်သေးတာပေါ့ ၊တော်သေးတာပေါ့"
ကုန်းကုန်းခမျာ ခုမှ အသက်ရှူချောင်သွားပုံရသည်။ နှစ်ဦးသား အဆောင်ဘက်လမ်းလျှောက်ပြန်သွားရင်း ရှစ်ဇီက ပြောပြလာ၏။
"အရှင်မင်းမြတ်ထံမှာ ကျွန်တော်မျိုး ခစားခဲ့သမျှကာလတစ်လျှောက်လုံး တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် အရှင်မင်းမြတ် ဒီလောက်ထိ စိုးရိမ်သောကဖြစ်ပေးတာမျိုး မတွေ့မြင်ဖူးဘူး။ နန်းစတက်တုန်းက တိုင်းပြည်အခြေအနေမငြိမ်သက်ခဲ့တာတောင်၊ နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း စာကြည့်ဆောင်မှာပဲ အလုပ်ရှုပ်နေခဲ့တာတောင် အမှုကိစ္စတွေကို ခါတိုင်းလိုပဲ ဣန္ဒြေမပျက် မမောမပန်း ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ် ဆောင်ရွက်တော်မူနိုင်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုမျိုး ခံစားချက်ရောနှောရှုပ်ထွေးလှတဲ့ မျက်၀န်းတော်မျိုးရှိတာ ကျွန်တော်မျိုး မတွေ့ဖူးပေဘူး"
နန်မော်ယဲ့လည်း အလိုက်သင့်သာ စကားပြန်လိုက်ပြီး ရှစ်ဇီအား နှုတ်ဆက်လိုက်လေသည်။ သူလည်း သက်ပြင်းမချဘဲ မနေနိုင်တော့။
*******
မနက်စောစော သွမ့်ပိုင်ယွဲ့တစ်ယောက် ခက်ခက်ခဲခဲ နိုးထလာပြီး ချူယွမ်အား မေးလာ၏။
"ရှစ်ဖူးရော"
"မနေ့ညကတည်းက ပြန်ရောက်နေပြီ။ စားဖိုဆောင်မှာ ဆေးကျိုနေတယ်ပြောတယ်။ ယောင်အာကတော့ ပြန်မလာသေးဘူး၊ တောင်ခြေမှာ လုပ်စရာရှိသေးလို့တဲ့"
"ထမင်းသွားစားလိုက်ဦး"
"မင်းရော"
"ဒီနေ့ ဒဏ်ရာတွေကုရမယ်လေ၊ အစာစားလို့မဖြစ်ဘူး"
"ဟင့်အင်း၊ ငါ မင်းနဲ့အဖော်လုပ်ပေးဦးမယ်"
ချူယွမ်က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့၏ ၀တ်ရုံစများကို သေသပ်အောင် ညှိပေးလိုက်ကာ ဆက်ပြော၏။
"လူကြီးမင်းနန်လာမှ စားဖိုဆောင်သွားလိုက်လို့လည်း နောက်မကျသေးပါဘူး"
နှစ်ယောက်သား စကားပြောနေစဥ်မှာပင် ပူပူနွေးနွေးဆေးရည်ပန်းကန် သယ်ဆောင်ထားသည့် နန်မော်ယဲ့ ၀င်ရောက်လာပေ၏။ နက်မှောင်နေသော ဆေးရည်။ မဟားတရားကြီးမားနေသောပန်းကန်လုံး။
အားပါး၊ သောက်ဖို့မပြောနဲ့ မြင်တာနဲ့တောင် ဗိုက်အောင့်ချင်နေပြီ။
"သွားပါ....ကိုယ့်အဖို့ပါ စားပေးခဲ့"
ချူယွမ်လည်း အသာခေါင်းညိတ်လိုက်ရကာ ရိုကျိုးစွာ ထလိုက်၏။
"လူကြီးမင်းနန်ကို ကိုယ်တော် အားကိုးပါတယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်ထွက်သွားသည်အထိ လိုက်ငေးကြည့်နေ၏။
"အချစ်နတ်ဘုရားကြီး....."
နန်မော်ယဲ့မှ သတိပေးလာ၏။
"ရော့.....ဆေးသောက်လို့ရပြီ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း အကြည့်များကို ချက်ချင်း ရုတ်သိမ်းလိုက်ရသည်။
"အကုန်သောက်လိုက်"
နန်မော်ယဲ့က ထိုဆေးပန်ကန်ကြီးကို ပေးလာသည်။
"နောက် ဆေးကျိုမယ်ဆိုရင် ယောင်အာကိုပဲ လုပ်ခိုင်းပါဗျာ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဆေးအမယ်များမှပါလာသော အစအနများကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချကာ ရေရွတ်လာသည်။
နည်းနည်းလောက် စစ်ပေးတာ မဟုတ်ဘူး။
"မြန်မြန်သောက်လိုက်စမ်းပါ။ ပြီးတာနဲ့ ဒီဆရာက မင်းဝေဒနာတွေ သက်သာအောင်လုပ်ပေးမယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း အသက်ရှူအောင့်လိုက်ကာ တစ်ကျိုက်တည်းနှင့် အကုန်မော့သောက်ဘလိုက်၏။ ပန်းကန်ကို ချလိုက်သည်နှင့် ဗိုက်ထဲမှ တစ်ခုခု လိမ်ထွေးနေသလို ရစ်ခွေနာကျင်လာကာ သောက်သမျှကို ပြန်အန်ချပစ်လိုက်သည်။ သွေးများပင် ပါလာပြန်လေရာ ကြည့်ရသည်မှာ မသတီဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။နန်မော်ယဲ့က သူ့ကျောပြင်အား ပုတ်ပေးလိုက်ကာ လက်ကောက်၀တ်မှသွေးကြောကို စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ခမျာ အသက်ပင် ကောင်းစွာမရှူနိုင်တော့။နန်မော်ယဲ့က သူ့လက်အားလွှတ်လိုက်ကာ -
"မနက်ဖြန်ကျ မင်းကို ရှီးနန်ပြန်ခေါ်သွားမယ်။ မင်း ထပ်ပြီး တောင့်မထားနိုင်တော့ဘူး"
အတန်ကြာပြီးမှ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ သတိပြန်၀င်လာကာ မေးလာ၏။
"ရှစ်ဖူး ဒီထက်ပိုပြီးနား၀င်ချိုအောင် မပြောတတ်တော့ဘူးလားဗျ"
"ဒီနေ့ခင်းကျရင် သူ့ကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပါတော့......။ ယောင်အာလည်း တောင်ခြေမှာစောင့်နှင့်နေပြီ။ပြီးတာနဲ့ ထျဲန်းချန်ရှားအတုကို သူ ယူလာပေးလိမ့်မယ်။ဧကရာဇ်လေး မင်းကိုစိတ်ချအောင်လို့..... "
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ခေတ္တမျှ မှင်သက်နေပြီးမှ ခေါ်င်းညိတ်လက်ခံလိုက်ရသည်။
"ဟုတ်ကဲ့"
"မင်း သံယောဇဥ်မပြတ်နိုင်သေးတာကို ရှစ်ဖူးနားလည်ပါတယ်ကွာ။ မပြတ်နိုင်ရင်လည်း ဒီလိုလုပ်ရမှာပဲ၊ ကိုယ့်အသက်ကို အရင် ဆယ်ထားရမှာလေ"
နန်မော်ယဲ့က အိပ်ယာခင်းစကိုဆွဲပြီး ညစ်ပတ်ပေရေသွားသော ကြမ်းပြင်အား သုတ်လိုက်ရင်း ဆက်ဆိုလာ၏။
"ရှီးနန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဆရာ့နောက်လိုက်ပြီး ရေခဲဂူဗိမာန်ထဲ ချက်ချင်းသွားပြီး ကျင့်ကြံအားထုတ်ရမယ်။ ရှောင်ဝူကိုလည်း ကျွေ့ယင်နန်းဆောင်ကနေ ခဏလောက် ခေါ်ထားလိုက်တော့။ သူ့ကို ရှေ့ပြေးအနေနဲ့ ဖေမျဲန့်ပြည်မှာ အကျိုးအကြောင်း သွားစုံစမ်းခိုင်းချေ"
"ဟို...ရှစ်ဖူးဆီမှာ တခြားနည်းရှိသေးလား။ ကျွန်တော့်ကိုပြန်သယ်သွားတဲ့အချိန်ကျ လူသေလိုဖြစ်နေမယ့်နည်းမဟုတ်တာမျိုး"
နန်မော်ယဲ့ ခေါင်းကိုက်သွားသည်။
"အခုအခြေအနေတွေက ဘယ်တွေတောင်ရောက်နေပြီလဲ၊ မင်းက ရဲရင့်ခန့်ငြားတဲ့ပုံစံကြီး ဖြစ်စေချင်တုန်းပဲလား"
"အနည်းဆုံးတော့ သူ နည်းနည်းလောက် စိတ်ချမ်းသာမလားလို့ပါ"
နန်မော်ယဲ့က ဖြူဆွတ်နေသော သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျင်နှာကို ကြည့်လိုက်ကာ တွေးဆဆဆိုလာ၏။
"မျက်နှာချေမှုန့်အနီရောင်တွေ သုံးလို့ဖြစ်လောက်ပါတယ်"
"......"
"အေးပါ အေးပါ၊ တခြားနည်းလမ်းရှာပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား။ အခုလောလောဆယ် မင်းဘာမှ မတွေးနဲ့တော့၊ နောင်တစ်ချိန်ဆိုတာ တကယ်ရှိလာအောင်ပဲ လက်ရှိအသက်လေးကို သေချာထိန်းသိမ်းထားလိုက်ဦး"
"ဟုတ်ကဲ့"
သို့နှင့် နန်မော်ယဲ့လည်း ခါတိုင်းလိုပင် ဝေဒနာများကိုသက်သာလျော့ပါးအောင် ကုသပေးလေသည်။ ချူယွမ်လည်း ပွဲတော်တည်ပြီးကာ ကျောက်သားစားပွဲထက် ထိုင်စောင့်နေပြီးဖြစ်သည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့နဖူးထက်တွင် အေးစက်သော ချွေးသီးချွေးပေါက်များ တဒီးဒီးကျလာ၏။ လက်သီးကိုလည်း ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည်။ နှလုံးအိမ်အား ပိုးကောင်တို့ တတိတိလှိုက်စားနေသဖြင့် အသွေးအသားများကိုတစ်စစီ ဆွဲဖြဲခံနေရသည်နှင့်မခြား။ သို့သော် ထိုလူသားနှင့်ခွဲခွာရမည်ဆိုသော ဝေဓနာထက်တော့ ခံသာပေသေး၏။
သုံးနှစ် ။
သို့မဟုတ် တစ်သက်တာလုံးစာ ဖြစ်ချင်ဖြစ်သွားနိုင်သည်။
နန်မော်ယဲ့က အတွင်းအားများကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်ကာ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့အား သလွန်ထက် ပြန်၍လဲလျောင်းစေ၏။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျက်နှာမှာတော့ သွေးရောင်ကင်းမဲ့နေဆဲပင်။ နှုတ်ခမ်းသားများကအစ ဖြူဖျော့ခြောက်ကပ်ကုန်လေပီ။
"ရုပ်သွင်မပြောင်းဘဲနဲ့တော့ ချောမောလာမှာမဟုတ်ဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဇွဲမလျော့။
"ရှစ်ဖူး.... တခြားနည်းလမ်းရအောင် ကြံပေးပါဦးဗျာ"
နန်မော်ယဲ့က သက်ပြင်းချလိုက်ကာ -
"မျက်နှာမှာ သွေးရောင်လေးနည်းနည်းသမ်းလာအောင်လို့ ခဏနေရင် အပ်စိုက်ပြီးကုပေးမယ်။ နည်းနည်းတော့ အနာခံကွာ"
"ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးပါ ရှစ်ဖူး"
နန်မော်ယဲ့လည်း အ၀တ်အိတ်တစ်ခု ဆွဲထုတ်လာသည်။ အထဲတွင် ငွေအပ်များနှင့် ဆေးမှုန့်များပါလာ၏။ စိတ်ထဲမှလည်း အဘယ်ကြောင့်များ ဤမျှထိရူးမိုက်သော တပည့်မျိုး ပျိုးထောင်မိလေသနည်းဟုသာ ရေရွတ်နေမိသည်။
သောက်ဘ၀ကြီးက ခါးသီးလိုက်တာကွာ။
******
"အရှင်မင်းမြတ်"
နန်းဆောင်၀င်းရှေ့တွင် အတူရပ်စောင့်နေသော ရှစ်ဇီမှ ပြောလာခြင်းဖြစ်သည်။
"ဒီမှာ နေရှိန်အရမ်းပြင်းပါတယ်။ နန်းဆောင်တစ်ခုခုထဲ ကြွသွားတော်မူလှည့်ပါဘုရား"
"ဟင်"
ရှစ်ဇီခေါ်သံကြားမှ ချူယွမ် အတွေးစများပြတ်တောက်သွားသည်။
"ရှီးနန်၀မ်က အချိန်နည်းနည်းထပ်ယူကြမယ်နဲ့တူပါတယ်။ အရှင်မင်းမြတ်သာ နေပူထဲစဆက်ပြီး စံမြန်းနေရင် နာမကျန်းဖြစ်တော်မူရော့မယ်။တစ်ယောက်တောင် နေပြန်မကောင်းသေးဘူး၊ နောက်တစ်ယောက်က ထပ်ပြီး ဖျားနာမယ်ဆို အတော်ပဲ ခေါင်းကိုက်စရာဖြစ်လာမှာနော်"
ချူယွမ်လည်း ထိုင်ရာမှထလိုက်ရာ ခေါင်းထဲမိုက်ခနဲပင်ဖြစ်သွားပေ၏။ ရှစ်ဇီလည်းအမြန်ပင် ဖေးမထားလိုက်သည်။ သို့သော် နန်းဆောင်ထဲမ၀င်ဘဲ လေတဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်သောစင်္ကြံလေးပေါ် ရပ်ပြီး ဆက်စောင့်နေပြန်၏။
ရှစ်ဇီလည်း ဘာမှ များများစားစား ထပ်မပြောရဲတော့။ ထို့ကြောင့် အနားတွင် ရပ်ပြီးအဖော်ပြုပေးနေရုံသာ။
ဤတစ်ခေါက်တော့ တစ်နာရီမျှပင် ကြာမြင့်သည်။ ပွင့်ဟလာသော တံခါးချပ်နှင့်အတူဟနန်မော်ယဲ့တစ်ယောက် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာ အားအင်ချည့်နဲ့စွာ ထွက်လာ၏။
"သူ ဘယ်လိုနေသေးလဲ"
"အတော်လေးတော့ အဆိပ်ထုတ်ခဲ့ပြီးပါပြီ၊ မှန်းရသလောက်တော့ ထျဲန်းချန်ရှားလည်း ဒီနေ့ရောက်လာမှာပါဘုရား။ ကျွန်တော်မျိုးလည်း ယောင်အာရှိနေတဲ့ တောင်ခြေအောက်ကို လိုက်သွားပါဦးမယ်၊ ဒီဘက်ကကိစ္စကိုတော့ အရှင်မင်းမြတ်ကိုပဲ အပ်ထားပါရစေ"
"လူကြီးမင်းနန်းကို တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ချူယွမ် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ကျေးဇူးတင်လာသည်။
''၀င်သွားလိုက်ပါဘုရား။ အခုတော့ နိုးနေတုန်းပဲ၊ ခဏနေကျ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတော့မယ်"
ချူယွမ်လည်း ချက်ချင်းပင် အခန်းထဲ အပြေး၀င်ရောက်သွားလေ၏။
******
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ကတော့ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးနေဆဲပင်။ ချူယွမ်က ရေတစ်ခွက် အမြန်ငှဲ့ပေးလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ကလည်း သလွန်ဘေးနား ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သလွန်ခေါင်းရင်းကိုမှီနေ၏။
"တစ်ရေးလောက်သွားအိပ်ပါလို့ပြောထားတာကို နားလည်းမထောင်ဘူးကြည့်"
"ဘာလို့ ဒီတစ်ခေါက်ကုပေးတာ အရမ်းကြာနေတာလဲ"
ချူယွမ်က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ခန္ဓာထက်က ချွေးစက်များက ညင်သာယုယစွာ သုတ်ပေးလာသည်။
"ရွှေချည်ပိုးကောင်ရဲ့အဆိပ်က တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုပိုဆိုးလာတာဆိုတော့ ကုသပေးရတဲ့အချိန် ကြာသထက်ကြာလာတာ မဆန်းပါဘူးကွာ။စိတ်မပူပါနဲ့"
"......"
"နောက်ကိစ္စတစ်ခု ပြောဖို့ရှိသေးတယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဆက်ဆို၏။
"စောန ဆေးကုပေးပြီးသွားတော့ ရှစ်ဖူကပြောတယ်၊ ရှီးနန်အမြန်ပြန်ပြီး ဆေးကုမှ တော့မယ်တဲ့"
"ဘယ်တော့တဲ့လဲ"
ချူယွမ် ခေတ္တမျှ တုံ့ဆိုင်းပြီးခါမှ မေးလာ၏။
"မြန်မြန်ပြန်လေ ကောင်းလေပဲ။ ခုတော့ ယောင်အာဆီက ထျဲန်းချန်ရှားရတဲ့အထိ စောင့်ကြမယ်၊ ရတာနဲ့ ချက်ချင်း ထွက်သွားတော့မယ်"
"အင်း"
"ဒီတစ်ခါ တကယ်ခွဲကြရတော့မယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်ကို ပြောပြချင်တဲ့စကား မရှိဘူးလား"
"ဟင့်အင်း၊ မရှိဘူး"
ချူယွမ် ခေါင်းခါပြတော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့နှုတ်ခမ်းများ ဆူလာတော့သည်။ ချူယွမ်က သူတို့နှစ်ယောက်၏ လက်ချောင်းများကိုယှက်နွယ်စေလိုက်ပြီးနောက် ပြောလာ၏။
"ကြားချင်သပဆိုရင် ရောဂါကိုပျောက်အောင်ကု။ ပြီးတာနဲ့ ရွှေမြို့တော်ဆီ အပြေးပြန်လာခဲ့။ အဲ့တော့မှ မင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ အကုန်လုံးပြောပြမယ်"
"ဟုတ်ပြီ၊ ဒါဆို အဲ့အချိန်ကျရင် အတိုးပါပေးရမှာနော်"
"အင်း၊ ပေးမယ်"
ဒီထက်ပိုပြီး အကြာကြီး စကားပြောချင်သေးပေမင့် အလောင်းကောင်အဆိပ်ပြန်ကြွပြီး ချူယွမ်ရှေ့ သွေးထအန်မည်ကို သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ စိုးရိမ်ရသေးသည်။ ထို့ကြောင့် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ပြန်လည်မှေးစက်ပြီး အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ရာ ခဏကြာတော့ တကယ်အိပ်ပျော်သွားခဲ့လေသည်။ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲတွင်လည်း မြူခိုးများဖြင့် ပိန်းပိတ်မှုန်ဝါးနေလို့ ၊ နန်မော်ယဲ့မှ သူ့အား သုံးကြိမ်သုံးခါ လာလှုပ်နှိုးသည်ပင် မလှုပ်မယှက် အိပ်စက်နေမြဲ။
******
နေမင်းကြီးသည်လည်း အနောက်ကျွန်းသို့ တစ်စတစ်စ ၀င်သွားချေပြီ။ နန်မော်ယဲ့ကတော့ အခန်းထဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေ၏။
ငါ့တပည့်ငယ်လေးက ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ၊ ဘာလို့ ပြန်မလာသေးတာလဲဟ။
ဖြစ်ချင်တော့ တစ်ဖက်က သွမ့်ယောင်သည်လည်း အတော်ပင် စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီဖြစ်သည်။ ကြွေရည်စိမ်ထားသော ပုလင်းငယ်ကိုကိုင်ကာ အင်မတန်မှ ၀မ်းသာရွှင်ပျသော ပုံစံ ဖြစ်ရန် လေ့ကျင့်နေရသည်။ ထို့နောက် အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ ဆူးဟွိုင်တောင်နန်းသို့ ပြန်တက်လာခဲ့သည်။
"ရှစ်ဖူးရေ.....ကျွန်တော် ဖြေဆေးရလာပြီဗျို့"
********
2020.08.11.
Thz for reading, giving stars and leaving comments.
*******
(ေဇာ္ဂ်ီသမားေတြလည္း ကိုယ္တင္ထားသမ်ွအကုန္မျမင္ရရင္ ေျပာေပးပါ)
အခန္း - ၆၀ (သရုပ္ေဆာင္ျခင္း)
[ရုန္းထြက္၍ မလြတ္ႏိုင္ေသာ ကံၾကမၼာ]
"ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္သားေတြက အေလာင္းေကာင္အဆိပ္မိတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္လို႔လားဗ်"
"ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ မင္းဟာက သာမန္အေလာင္းေကာင္အဆိပ္ဟုတ္လို႔လား။ လန္ဂ်ီးဆီကအဆိပ္ကြ"
"ေၾသာ္၊ လက္စသတ္ေတာ့......."
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က မိမိႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွ ေသြးစက္မ်ားကို သုတ္လိုက္ရင္း ခါးသီးစြာ ၿပံဳးလိုက္သည္။
"သူ႔အသက္ကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ဘာလို႔မ်ား လြယ္လြယ္ကူကူ အေသခံသြားသလဲလို႔ ေတြးေတာ့ေတြးမိပါေသးတယ္"
"ထ်ဲန္းခ်ာ့ဂိုဏ္းလည္း ဖ်က္ဆီးခံရတယ္၊ သူ႔ရုပ္သြင္ကလည္း ပ်က္စီးသြားတယ္၊ အၿငိဳးအာဃာတေတာ့ ထားမွာပဲ။ တစ္ေယာက္ခ်င္း မင္းနဲ႔ၿပိဳင္ရင္လည္း ၿပိဳင္မွမၿပိဳင္ႏိုင္ဘဲ။ အဲ့လိုနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသသြားမယ့္နည္းမ်ိဳး သံုးပစ္လိုက္တာထင္ပါရဲ့။ မင္းကိုဆို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သတ္ရမွ ေက်နပ္မွာေပါ့ေလ"
"ဒီအဆိပ္ကို ဘယ္လိုေျဖၾကမလဲ"
"သူ ဘယ္လိုနည္းသံုးၿပီး မင္းကိုအဆိပ္ခတ္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိရတာကို။ အခုခ်က္ခ်င္း ရွီးနန္ျပန္ၿပီး ေဆးျပန္ကုရမယ္၊ ဒီထက္ပိုၿပီး လံုး၀ လံုး၀ .....ခဏေလးေတာင္မွ ေနာက္က်လို႔မရေတာ့ဘူး"
"ယြင္တာၿမိဳ႔က ရွီးနန္နဲ႔အရမ္းေဝးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ရိွအေျခအေနနဲ႔ဆို လမ္းမွာ လခ်ီၿပီးၾကာေနတာနဲ႔တင္ ရွီးနန္ေရာက္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင့္ခံထားႏိုင္မယ္လို႔ ရွစ္ဖူးထင္လား"
"ေအး၊ မေသခ်ာဘူး"
"......"
"ဒါေၾကာင့္မို႔ မင္းကို ခ်ိတ္ပိတ္ၿပီး ျပန္ေခၚသြားမယ္။ ရွီးနန္ျပန္ေရာက္မွ ျပန္ဖြင့္ၿပီး အဆိပ္ေျဖၾကမယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ အနည္းငယ္တြန္႔ဆုတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္မွ ေသခ်ာေမးလာ၏။
"စဥ့္အိုးႀကီးထဲ ထည့္ၿပီး သယ္ျပန္သြားမွာလား"
နန္ေမာ္ယဲ့က သူ႔ေခါင္းကို ေဒါက္ခနဲေခါက္ပစ္လိုက္သည္။
"မင္းအဘ....စဥ့္အိုးထဲထည့္သြားရင္ အခ်ဥ္ဟင္းျဖစ္ေနၿပီကြ"
"ရွစ္ဖူးကလည္းဗ်ာ.... လက္စြမ္းျပမယ္ဆိုရင္လည္း လက္ဆေလးထိန္းပါၪီး"
ေခါင္းကကိုက္ေနၿပီးသားပါဆိုမွ ထပ္ရိုက္လိုက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။
"ေက်ာက္စိမ္းျဖဴဖေယာင္းနဲ႔ ခ်ိတ္ပိတ္သြားမယ္"
"စဥ့္အိုးထက္ ဘာမ်ားသာေနလို႔တုန္း"
စဥ့္အိုးကေတာင္ပိုေကာင္းေသး။ အနည္းဆံုး အသက္ရႉလို႔ရေသးတယ္။
နန္ေမာ္ယဲ့က သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ -
"ပိုင္ယြဲ႔၊ ဒီကိစၥက ေနာက္စရာမဟုတ္ဘူးကြ"
"ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ၿပံဳးလိုက္၏။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကေတာ့ ျဖဴေဖြးေျခာက္ကပ္ေနေပသည္။
"ရွစ္ဖူး မ်က္ႏွာမေကာင္းေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး ေပါက္တတ္ကရ ေလ်ွာက္ေျပာေပးရံုပါ။ အဆိပ္ကလည္း မိသြားၿပီပဲ၊ အဆိပ္ေျဖရံုကလြဲၿပီး ဘာလုပ္လို႔ရမတဲ့လဲ။ ရွစ္ဖူး အရမ္းလည္းမစိုးရိမ္ပါနဲ႔"
"ဒီခရီးေတာ့ မင္း ရေအာင္ ေတာင့္ခံထားရမယ္။ ရွီးနန္ရဲ့ ေရခဲဂူဗိမာန္ကို ေရာက္တာနဲ႔ အရာရာတိုင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဆင္ေျပလာပါလိမ့္မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
"လာပါ၊ မင္းထဲက မေကာင္းတာေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ရွစ္ဖူး သန္႔စင္ေပးမယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထုတ္ႏိုင္မလဲမသိေပမယ့္ ထုတ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
*******
နန္းေဆာင္အျပင္ဘက္တြင္။
ခ်ူယြမ္မွာ ေဘးရိွနန္းေဆာင္မ်ားဘက္သို႔ပင္ သြားမေနျဖစ္ဘဲ အိပ္ခန္းေဆာင္ေဘးနားက ေက်ာက္စားပြဲတြင္သာ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္နာရီတင္းတင္းျပည့္ၿပီးခါမွ တံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္ဟလာ၏။
နန္ေမာ္ယဲ့ကလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာမေကာင္း၊ အျမင္အာရံုလည္း ျပာေဝေနၿပီျဖစ္သည္။
"လူႀကီးမင္းနန္...."
ခ်ူယြမ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ နန္ေမာ္ယဲ့အား ေဖးမထားလိုက္၏။
"သူ ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"ဒီတစ္ေခါက္ ပိုးေကာင္ေတြက အေတာ္ဆိုးသြမ္းတယ္နဲ႔ တူပါတယ္"
"အဲ့ေတာ့...."
ခ်ူယြမ္ အေတာ္ပင္ စိုးရိမ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"သူ႔ကို ခဏေလာက္ ေပးအိပ္လိုက္ပါဘုရား။ ၿပီးမွ ရွီးနန္ ျပန္ေခၚသြားတာေပါ့။ ေဆြလင္ေတာင္ထြဋ္က ေရခဲဗိမာန္ဟာ သြမ့္မ်ိဳးရိုးေတြ ငယ္စဥ္ကတည္းက သိုင္းပညာ က်င့္ႀကံတဲ့ေနရာပါ။ ရွင္သန္ျခင္းစြမ္းအင္ေတြ ျပည့္ဝတဲ့ေနရာေကာင္းတစ္ခုျဖစ္သလို အလ်င္အျမန္ သိဒၶိခြန္အားျပည့္ၿဖိဳးေစႏိုင္ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးလည္း ရိွေနပါတယ္ဘုရား"
"ဒီၿမိဳ႔က ရွီးနန္နဲ႔အရမ္းေဝးတယ္ေလ၊ လမ္းမွာ လနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာၪီးမွာေပါ့"
"ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခိုင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါၿပီဘုရား"
"ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ?....."
ခ်ူယြမ္ နားမလည္ေပ။
"ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မွ လခ်ီၿပီးၾကာမယ့္ ခရီးလမ္းမွာ ေတာင့္ခံထားႏိုင္မွာပါ"
ခ်ူယြမ္လည္း ဘာမွမတတ္သာေတာ့ဘဲ ေခါင္းသာညိတ္ျပရေလ၏။
"ခဏေန ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ေဆးအမယ္တစ္ခ်ိဳ႕ ယူလာေပးပါ့မယ္။ ဟိုေကာင္စုတ္ေလးကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါၿပီ။ အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မႏိုးေလာက္ေသးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စိုးရိမ္ေသာက ျဖစ္ေတာ္မမူပါနဲ႔ဘုရား။ သူ အနားယူေနပေလ့ေစ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ လူႀကီးမင္းနန္ကို ကိုယ္ေတာ္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"
ထို႔ေနာက္ နန္ေမာ္ယဲ့လည္း နန္းေဆာင္၀င္းအတြင္းမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ခ်ူယြမ္ဘက္ကလည္း တံခါးတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔၀င္သြားလိုက္၏။
မွန္းဆထားသည့္အတိုင္း ထိုသူကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေခ်ၿပီ။ ေစာနက အင္မတန္မွ ေဝဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစားခဲ့ရသည္ထင့္၊ မ်က္ႏွာအသြင္မွာ အရင္ရက္မ်ားကထက္ ပိုလို႔ပင္ အင္အားယုတ္ေလ်ာ့ကာ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေပသည္။ ေစာင္ေပၚ တင္ထားေသာ လက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ၾကည့္ေတာ့လည္း လံုး၀ေအးစက္ေနေပ၏။
ခ်ူယြမ္က ထိုလက္မ်ားကို မိမိႏႈတ္ခမ္းနား ဆြဲယူလိုက္ကာ ျမတ္ႏိုးစြာ နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။ မိမိႏွလံုးသားအစံုကလည္း အင္မတန္မွ နာက်င္ပင္ပန္းေနရေလၿပီ။
မိမိခႏၶာထက္ ဒဏ္ရာရလ်ွင္ျဖစ္ေစ ၊ စိတ္အစဥ္၌ ေသာကေရာက္ေနသည္ျဖစ္ေစ ၊ မည္သည့္ဒဏ္ရာမ်ိဳးကိုမဆို ကုစားေပးခဲ့သူမွာ ဤလူသားပင္ျဖစ္သည္။ အၿငိဳးအာဃာတမ်ားကို ေခ်မႈန္းေပးသူဆိုလ်ွင္လည္း ဤလူသားသာျဖစ္သည္။ သိကြၽမ္းလာေသာ ဆယ္စုႏွစ္ကာလမ်ားတြင္ ထိုသူက အစဥ္အၿမဲ မေျပာင္းမလဲ မိမိအတြက္ ရပ္တည္ေပးခဲ့သည္။ ယခုလိုမ်ိဳး သူ မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းေနရသည့္အခ်ိန္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ မိမိမွာ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့။ တိုင္းျပည္ေရေျမၾကီးတစ္ခုလံုး လက္ဝယ္ပိုင္ဆိုင္ထားရေသာ္လည္း တန္ဖိုးကင္းမဲ့လြန္းလွသည္။ ညီအရင္းတစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္ဘက္ကင္းသမားေတာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ့လည္း ဘာမွအက်ိဳးမထူး။ ဒ႑ာရီလာ ထ်ဲန္းခ်န္ရွားကိုလည္း မည္မ်ွပင္အားထုတ္ကာ ရွာခဲ့ပါေစ၊ ခ်ူယြမ္ ရွာမေတြ့ႏိုင္ခဲ့။
ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စကားစလိုက္တိုင္း ဒီလူသားက မိမိအား အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုခုကို ဖံုးကြယ္သိုဝွက္ထားခ်င္မွန္း ခ်ူယြမ္ရိပ္မိပါသည္။ အႏွီေဗာဓိစိတၲသိုင္းက်င့္စဥ္မွာ ေရႊခ်ည္ပိုးေကာင္ကို လံုး၀မကုစားႏိုင္မွန္း ခ်ူယြမ္ မ်ားမ်ားစားစားေတြးေနစရာမလိုဘဲ သိေနပါသည္။ ထိုသူ မည္သို႔ပင္ သူ႔အားတားျမစ္ေနပါေစ၊ ေဖ်ာ့ေတာ့ေျခာက္ကပ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကိုျမင္ရေတာ့ ခ်ူယြမ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ နန္းေတာ္သို႔ျပန္ကာ ေတာင္အရပ္သို႔ စစ္ခ်ီၿပီး ေဖမ်ဲန္႔ျပည္အား က်ူးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၏။
အရင္ရက္မ်ားတြင္လည္း လိုအပ္သမ်ွ စစ္သည္အင္အားမ်ားကို အဆင္သင့္ ေရႊ့ေျပာင္းၿပီး အင္အားခ်ထားၿပီးသား။ ဧကရာဇ္အရွင္ဆီမွ အမိန္႔ေတာ္ရရန္သာ က်န္ေတာ့သည္၊ သူ႔ဆီမွ အမိန္႔ရရံုသာ။
ခ်ူယြမ္ မ်က္၀န္းမ်ားကို ျဖည္းၫွင္းစြာ ေမွးမိွတ္လိုက္ကာ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အစဥ္က ပို၍ပင္ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေန၏။
ထ်ဲန္းခ်န္ရွား....ထ်ဲန္းခ်န္ရွား....
ခ်ူယြမ္ လက္မ်ားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္လိုက္ကာ သလြန္ထက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ထိုလူသားကို ငဲ့ေစာင္းေငးၾကည့္ေနမိ၏။ သူ လံုး၀မေတြးဝံ့ပါ၊ ဒီလူသားမရိွေတာ့လ်ွင္ ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳး သူေတြးၾကည့္ဖို႔ ပင္ ခြန္အားလံုး၀မရိွပါ။ ဤသံုးႏွစ္ကို သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ မေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့လ်ွင္ မိမိလည္း ေနာင္ဆယ္ႏွစ္အထိ တစ္ေယာက္တည္း မည္သို႔ ရွင္သန္သြားႏိုင္မည္လဲဆိုသည္ကို ခ်ူယြမ္ လံုး၀မေတြးရဲပါေပ။
*****
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔တစ္ေယာက္ ခက္ခဲစြာ အားယူၿပီး မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္လိုက္သည္။ထံုးစံအတိုင္းပင္ အသိစိတ္ကေတာ့ ေဝဝါးေနဆဲ။ခ်ူယြမ္ကေတာ့ သလြန္ေဘးနား ထိုင္ေနၿမဲျဖစ္သည္။
"ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ေတာ့ပါဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ၿပံဳးရင္းျဖင့္သာ ဆိုလာ၏။
"ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာေတာင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး လို႔ ေျပာေနတုန္းလားဟမ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ့္ပါးျပင္ႏုႏုထက္ လက္မျဖင့္ ပြတ္သပ္ကာ ေခ်ာ့ျမႇဴႏွစ္သိမ့္လိုက္၏။
"မေသေသးဘူးဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေလ"
ခ်ူယြမ္ ဘာျပန္ေျပာရမည္ကိုပင္ မသိေတာ့။
"မငိုပါနဲ႔"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ထပ္၍ ႏွစ္သိမ့္လာျပန္၏။
"ငိုတယ္၊ ဟုတ္လား"
"အင္း၊ ရင္ထဲက ငိုေနရင္လည္း ငိုတာပဲေလ"
"မငိုေစခ်င္ရင္ မင္းျမန္ျမန္သက္သာရမယ္"
"အင္းပါ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ စကားႏွစ္ခြန္းသံုးခြန္းသာ ေျပာလိုက္ရေသး၊ ျပန္ၿပီး မိန္းေမာေတြေဝသြားကာ တစ္ဖန္ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္၏။
ခ်ူယြမ္လည္း သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔နဖူးေပၚ လက္တင္ကာ အပူခ်ိန္စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေရခဲတမ်ွ ေအးစက္ေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲယခုက်ေတာ့ မီးက်ီးခဲမ်ားႏွယ္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနေပ၏။
ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ေတာင္နန္းေဆာင္တြင္ ေရခဲေပါေပါမ်ားမ်ား ရႏိုင္ျခင္းပင္။ အပူခ်ိန္ေလ်ွာ့ဖို႔အတြက္ေတာ့ ဘာမွခက္ခဲမေနပါေလ။
ထိုညတြင္ ေျမာက္နန္းေဆာင္၌ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေသာ ရွစ္ဇီသည္လည္း ညတြင္းခ်င္း ရထားလံုးစီးလာကာ ေတာင္နန္းေဆာင္သို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္လာခဲ့ရ၏။ အနည္းဆံုး အကူတစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္တိုးလာလ်ွင္လည္း သိပ္မဆိုးေလာက္ေပ။
******
ေတာင္ေျခရိွေဆးဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ နန္ေမာ္ယဲ့ ေဆးလိုက္ရွာေနစဥ္ တစ္ဖက္လမ္းမွ လမ္းျဖတ္ကူးလာေသာ သြမ့္ေယာင္ႏွင့္ တည့္တည့္တိုး၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ရပ္တန္႔သြားကာ ေမးလာသည္။
"ရွစ္ဖူး ဘာလို႔ ေတာင္ေအာက္ဆင္းလာတာလဲဗ်"
"ဟိုထ်ဲန္းခ်န္ရွားပုလင္းက သန္ဘက္ခါေလာက္ဆို အသံုး၀င္ေတာ့မယ္"
"ဟင္.....ဘာလို႔ မွန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ အရမ္းေစာေနတာလဲ"
သြမ့္ေယာင္မ်က္ႏွာမဲ့သြားသည္။
"ေအး၊အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ လန္ဂ်ီးခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ အေလာင္းေကာင္အဆိပ္ေတြ ရိွေနခဲ့တယ္"
"ဘာႀကီး....ဒါဆို ေနာင္ေတာ္က အဆိပ္မိေနတယ္ေပါ့"
သြမ့္ေယာင္မ်က္၀န္းအစံုမွာ ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး ေမးလာ၏။နန္ေမာ္ယဲ့ကလည္း ေခါင္းအသာညိတ္ျပႏိုင္ရံုသာ။
သြမ့္ေယာင္တစ္ေယာက္ စိတ္အလြန္ပူသြားကာ ေျခကိုေဆာင့္ၿပီး ေတာင္ေပၚေျပးတက္သြားၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူကို သြားေတြ့မည္လုပ္၏။ သို႔ေသာ္ နန္ေမာ္ယဲ့က သူ႔အားဆြဲထားလိုက္သည္။
"ဘာေတြေလာေနတာလဲ။ အရင္ဆံုး အတိုင္အေဖာက္ညီေအာင္ ဇာတ္တိုက္ရၪီးမယ္ကြ"
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ၊ ဤဧကရာဇ္ငယ္ေလးမွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ပရိယာယ္မာယာႂကြယ္၀လွေသာ၊ ဗ်ူဟာမ်ားစြာအား ကြၽမ္းက်င္ပိုင္နင္းလွေသာ လူေတာ္တစ္ၪီးပင္။ သာမန္မုသားစကားေလာက္မ်ျွဖင့္ လွည့္ဖ်ားလို႔ရမည္မဟုတ္။
"ဘာအဆိပ္မ်ိဳးတဲ့လဲ"
"ေသခ်ာမသိေသးဘူး"
ရွစ္ဖူးေတာင္ ဤသို႔ေျပာမွေတာ့ ေတာ္ရံုထိန္းခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ရန္ မလြယ္ေသာ အဆိပ္အျပင္းစားတစ္ခု ျဖစ္ရေခ်မည္။ အရင္ဆံုး ေသခ်ာသတိျပဳကာမွ ေတာ္ကာက်ေပမည္။
*******
ဆူးဟြိုင္ေတာင္နန္း၏ အတြင္းအျပင္ ေနရာအႏွံ႔ကို ဘုရင့္ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ဖြဲ႔ျဖင့္ အထပ္ထပ္ ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္ထား၏။ အျပင္လူမဆိုထားႏွင့္၊ ယင္တစ္ေကာင္ပင္ ျဖတ္သန္း ပ်ံ၀င္သြားလို႔မရေလာက္သည့္အထိပင္ လံုၿခံဳေရးတင္းက်ပ္ထားေစ၏။
အခန္းထဲတြင္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿမဲ။ ၿငိမ္သက္ေနလြန္း၍ ထြက္သက္၀င္သက္မ်ားကိုပါ အတိုင္းသာ ၾကားေနရသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကေတာ့ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပင္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရလ်ွင္ေတာ့ သတိလစ္ကာ ေမ့ေျမာေနဆဲပင္။ ခ်ူယြမ္လည္း တစ္ခ်ိန္လံုး သူ႔ေဘးနားရိွေနကာ မၾကာခဏဆိုသလို ကိုယ္ပူခ်ိန္ လာလာတိုင္းၾကည့္၏။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေအးတစ္ခါ ပူတစ္လွည့္ ေျပာင္းလဲေနေပရာ အလြန္ဆိုးရြားေနလ်ွင္ ထြက္သက္မ်ားပင္ မီးၿမိဳက္ေနသည့္အလား ပူျပင္းလွေပ၏။
ရွစ္ဇီကုန္းကုန္း ေခါင္းေလးေစာင္းငဲ့ရင္း အခႏ္ူထဲ ေခ်ာင္းၾကည့္လာသည္။ တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ေနေသာ္ျငား တံု႔ဆိုင္းသြားသလိုပင္။
"ဘာကိစၥရိွလို႔လဲ ရွစ္ဇီ"
ခ်ူယြမ္ေမးလိုက္ေတာ့မွ -
" အရွင္မင္းျမတ္....ပြဲေတာ္တည္ပါၪီးလားဘုရား"
ရွစ္ဇီက တိုးၫွင္းစြာ ေျပာလာ၏။
ဘာမွမစားမေသာက္ဘဲ တစ္ခ်ိန္လံုး သလြန္ေတာ္ေဘးနား ထိုင္ေစာင့္ေနသည္မွာ ေကာင္းသည့္အျပဳအမူ မဟုတ္ေပ။
"လူႀကီးမင္းနန္ေရာ ျပန္ေရာက္ၿပီလား"
"ျပန္မေရာက္ေသးေၾကာင္းပါ။ သြမ့္ေရွာင္၀မ္ရယ္နဲ႔အတူ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ့တယ္လို႔ သတင္းၾကားပါတယ္"
ခ်ူယြမ္လည္း နားလည္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေခါင္းအသာညိတ္ျပလိုက္ကာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ထံသို႔သာ အၾကည့္ျပန္လႊဲထားလိုက္၏။
"ခဏေစာင့္ပါၪီး ...ရွစ္ဇီ။ ကိုယ္ေတာ္ အခု ဘာမွစားခ်င္စိတ္မရိွေပဘူး"
ရွစ္ဇီကုန္းကုန္းလည္း သက္ျပင္းေမာခ်ႏိုင္ရံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးကိုျဖည္းၫွင္းစြာေစ့ေပးၿပီး အျပင္ဘက္ထြက္သြားလိုက္ေတာ့၏။
အခန္းတြင္း၀ယ္ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ား ျပန္လည္လႊမ္းၿခံဳသြားသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေန့မွန္းညမွန္း အခ်ိန္မည္မ်ွကုန္သြားမွန္းမသိရ။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ လူးလြန္႔ႏိုးထလာကာ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚက ကႏုတ္ပန္းလက္ရာမ်ားကို ေငးၾကည့္ေန၏။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ျမင္ကြင္းက ျပန္လည္ရွင္းလင္းလာသည္။
"မင္း ျပန္ႏိုးၿပီပဲ"
ခ်ူယြမ္က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔၏ေခြၽးမ်ားအား လိုက္လံသုတ္သင္ေပးလာ၏။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က အားျပဳျပီး ထထိုင္လိုက္ကာ ေမးလာသည္။
"ကိုယ္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလဲ"
ခ်ူယြမ္က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ သက္သက္သာသာမွီႏိုင္ရန္ ေခါင္းအံုးမ်ားကို ေသခ်ာစီေပးလိုက္ရင္း ေျဖ၏။
"အေတြးမ်ားေနျပန္ၿပီ။ ဘယ္ႏွစ္နာရီမွမရိွေသးပါဘူး"
"ဒါဆို အရမ္းႀကီး အေျခအေနမဆိုးေသးဘူးပဲ"
ထိုသို႔ၾကားေတာ့မွ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္ရႊင္သြားရွာသည္။
"လူႀကီးမင္းနန္ အျပင္ထြက္မသြားခင္ ငါ့ကိုမွာသြားတယ္၊ မင္းႏိုးလာတာနဲ႔ ေဆးတိုက္ပါတဲ့"
"ေနပါၪီး၊ ထမင္းအရင္စားပါရေစ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ခမ်ာ အေတာ္ဆာေလာင္ေနေထာ့ထင္ ၊ ၀မ္းဗိုက္မွဂြီခနဲေအာ္သံပါျမည္လာသည္။ခ်ူယြမ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ ထို႔ေနာက္ တံခါးဖြင့္လိုက္ၿပီး အစားအေသာက္မ်ားယူလာေပးရန္ ရွစ္ဇီအား မွာၾကားလိုက္သည္။ ပြဲေတာ္အုပ္ေရာက္လာေတာ့ အထဲတြင္ ရိုးရိုးဆန္ျပဳတ္ႏွင့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားပါသည္။ အဆီအသားမ်ားဟူ၍ စိုးစဥ္းမ်ွပါမလာခဲ့။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ေတာ့ သက္ျပင္းခ်ေနရေပၿပီ။
ခ်ူယြမ္က ဇြန္းျဖင့္ခပ္ကာ သူ႔အား ခြံ႔ေကြၽးလာ၏။
"မင္း မသက္သာေသးသေရြ့ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ စားရမယ္နဲ႔တူတယ္"
"ကိုယ့္အတြက္ ၀မ္းနည္းေပးေနတာလား ၊ဒါက"
"အင္း"
"ဒါဆိုရင္ေတာ့ တန္သြားၿပီ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ၿပံဳးရႊင္စြာဆိုကာ ထိုဆန္ျပဳတ္တစ္ဇြန္းကို ေသာက္လိုက္၏။ခ်ူယြမ္ကေတာ့ သူ၏ ေပါ့ေပါ့တန္တန္စကားမ်ားကို မႈမေနဘဲ အကုန္စားေသာက္ၿပီးသည့္အထိ လိုက္လံျပဳစုေပးေလသည္။ နာရီ၀က္ၾကာၿပီးေနာက္ ျပန္ေနြးထားေစေသာေဆးရည္လည္း ရလာေခ်ၿပီ။ထို႔ေနာက္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ေဆးကုန္ေအာင္ေသာက္သည့္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ စားပြဲေပၚက အဆင္သင့္ယူထားခိုင္းေသာ သၾကားမုန္႔ခ်ိဳကိုပါ လာေကြၽးဖို႔လည္း မေမ့ျဖစ္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ၿပံဳးမိသြား၏။
"အရင္တုန္းက စိတ္ပူေနခဲ့သမ်ွ ခုေတာ့ စိတ္ခ်သြားၿပီ။ ဆန္ေဆးတဲ့ကိစၥေတြကိုလည္း မင္းေသခ်ာေလ့က်င့္ရင္ ဟင္းေတြေတာင္ ခ်က္တတ္မွာသိလား"
အိမ္မႈေရးရာေတြပါ ထိန္းသိမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္။
"ငါ ......ေစာန ငါဘာေတြေတြးေနလဲဆိုတာ မင္းသိလား"
ခ်ူယြမ္ ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔၏ ပါးျပင္ထက္ လက္လွမ္းလိုက္ကာ ယုယျမတ္ႏိုးစြာ ထိေတြ့ၾကည့္ေန၏။ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ကိုငံု႔ကိုင္းကာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား နမ္းရိႈက္လိုက္သည္။ ႏွစ္ၪီးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ား ထပ္တူက်သြားေတာ့ ခါးသက္ေသာေဆး၏အရသာကိုေရာ၊ ခ်ိဳေမႊးသည့္ သၾကားမုန္႔ခ်ိဳ၏အရသာကိုပါ ၿပိဳင္တူ ခံစားလိုက္ရေပသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္အား ရင္ခြင္ထဲ ထည့္သြင္းဖက္တြယ္ထားလိုက္သည္။
"ကိုယ္ ဘာပဲျဖစ္သြားပါေစ၊ မင္းကိုယ္မင္း ဘာမွအျဖစ္မခံေစနဲ႔။ လိမၼာစမ္းပါကြာ၊ ဒါမွ ကိုယ္ ရွီးနန္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ႏိုင္မွာေပါ့"
ခ်ူယြမ္ကေတာ့ မ်က္၀န္းမ်ားကို ေမွးစက္ထားလ်က္၊ အတန္ၾကာသည့္အထိ ဘာမျွပန္မေျဖခဲ့။
*******
ညဥ့္သန္းေခါင္ယံေက်ာ္လြန္သြားခ်ိန္။
ေတာင္ေျခမွ နန္ေမာ္ယဲ့ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အျပင္ဘက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနဆဲျဖစ္သည့္ ရွစ္ဇီကုန္းကုန္းကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ ရွီးနန္၀မ္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ႏိုးလာေသးေၾကာင္း၊ ေဆးလည္းေသာက္ၿပီးၿပီျဖစ္ကာ ယခုေတာ့ ျပန္လည္ အိပ္စက္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အရွင္မင္းျမတ္ကလည္း ေဘးနားတြင္ပင္ အတူရိွေနေၾကာင္း ေျပာျပလာ၏။
"ကုန္းကုန္းကိုလည္း ပင္ပန္းေစမိပါၿပီ။ ခဏျပန္ၿပီးအနားယူလိုက္ပါၪီး"
"လူႀကီးမင္းနန္ကို တစ္ခုေလာက္ေမးပါရေစ"
နန္ေမာ္ယဲ့လည္း ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေမးပါ"
"ဒီတစ္ေခါက္လည္း ရွီးနန္၀မ္ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူးမလား"
ရွစ္ဇီသည္ပင္ အေတာ္ေလး စိုးရိမ္ပူပန္ေနေခ်၏ ။ နန္ေမာ္ယဲ့က အခန္းထဲ ေငးၾကည့္လိုက္ကာ ႏွစ္သိမ့္လာသည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႔၊ ထ်ဲန္းခ်န္ရွားအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စ သတင္းရေနပါၿပီ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေစာင့္လိုက္ရံုနဲ႔ အျမစ္ျပတ္ အဆိပ္ေျဖႏိုင္ေတာ့မွာပါ"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၊ေတာ္ေသးတာေပါ့"
ကုန္းကုန္းခမ်ာ ခုမွ အသက္ရႉေခ်ာင္သြားပံုရသည္။ ႏွစ္ၪီးသား အေဆာင္ဘက္လမ္းေလ်ွာက္ျပန္သြားရင္း ရွစ္ဇီက ေျပာျပလာ၏။
"အရွင္မင္းျမတ္ထံမွာ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး ခစားခဲ့သမ်ွကာလတစ္ေလ်ွာက္လံုး တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ အရွင္မင္းျမတ္ ဒီေလာက္ထိ စိုးရိမ္ေသာကျဖစ္ေပးတာမ်ိဳး မေတြ့ျမင္ဖူးဘူး။ နန္းစတက္တုန္းက တိုင္းျပည္အေျခအေနမၿငိမ္သက္ခဲ့တာေတာင္၊ ေန့တိုင္းေန့တိုင္း စာၾကည့္ေဆာင္မွာပဲ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တာေတာင္ အမႈကိစၥေတြကို ခါတိုင္းလိုပဲ ဣႁႏၵေမပ်က္ မေမာမပန္း ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ခံစားခ်က္ေရာေနွာရႈပ္ေထြးလွတဲ့ မ်က္၀န္းေတာ္မ်ိဳးရိွတာ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳး မေတြ့ဖူးေပဘူး"
နန္ေမာ္ယဲ့လည္း အလိုက္သင့္သာ စကားျပန္လိုက္ၿပီး ရွစ္ဇီအား ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေလသည္။ သူလည္း သက္ျပင္းမခ်ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့။
*******
မနက္ေစာေစာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔တစ္ေယာက္ ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုးထလာၿပီး ခ်ူယြမ္အား ေမးလာ၏။
"ရွစ္ဖူးေရာ"
"မေန့ညကတည္းက ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ စားဖိုေဆာင္မွာ ေဆးက်ိဳေနတယ္ေျပာတယ္။ ေယာင္အာကေတာ့ ျပန္မလာေသးဘူး၊ ေတာင္ေျခမွာ လုပ္စရာရိွေသးလို႔တဲ့"
"ထမင္းသြားစားလိုက္ၪီး"
"မင္းေရာ"
"ဒီေန့ ဒဏ္ရာေတြကုရမယ္ေလ၊ အစာစားလို႔မျဖစ္ဘူး"
"ဟင့္အင္း၊ ငါ မင္းနဲ႔အေဖာ္လုပ္ေပးၪီးမယ္"
ခ်ူယြမ္က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔၏ ၀တ္ရံုစမ်ားကို ေသသပ္ေအာင္ ၫွိေပးလိုက္ကာ ဆက္ေျပာ၏။
"လူႀကီးမင္းနန္လာမွ စားဖိုေဆာင္သြားလိုက္လို႔လည္း ေနာက္မက်ေသးပါဘူး"
ႏွစ္ေယာက္သား စကားေျပာေနစဥ္မွာပင္ ပူပူေနြးေနြးေဆးရည္ပန္းကန္ သယ္ေဆာင္ထားသည့္ နန္ေမာ္ယဲ့ ၀င္ေရာက္လာေပ၏။ နက္ေမွာင္ေနေသာ ေဆးရည္။ မဟားတရားႀကီးမားေနေသာပန္းကန္လံုး။
အားပါး၊ ေသာက္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ျမင္တာနဲ႔ေတာင္ ဗိုက္ေအာင့္ခ်င္ေနၿပီ။
"သြားပါ....ကိုယ့္အဖို႔ပါ စားေပးခဲ့"
ခ်ူယြမ္လည္း အသာေခါင္းညိတ္လိုက္ရကာ ရိုက်ိဳးစြာ ထလိုက္၏။
"လူႀကီးမင္းနန္ကို ကိုယ္ေတာ္ အားကိုးပါတယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္ထြက္သြားသည္အထိ လိုက္ေငးၾကည့္ေန၏။
"အခ်စ္နတ္ဘုရားႀကီး....."
နန္ေမာ္ယဲ့မွ သတိေပးလာ၏။
"ေရာ့.....ေဆးေသာက္လို႔ရၿပီ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း အၾကည့္မ်ားကို ခ်က္ခ်င္း ရုတ္သိမ္းလိုက္ရသည္။
"အကုန္ေသာက္လိုက္"
နန္ေမာ္ယဲ့က ထိုေဆးပန္ကန္ႀကီးကို ေပးလာသည္။
"ေနာက္ ေဆးက်ိဳမယ္ဆိုရင္ ေယာင္အာကိုပဲ လုပ္ခိုင္းပါဗ်ာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေဆးအမယ္မ်ားမွပါလာေသာ အစအနမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်ကာ ေရရြတ္လာသည္။
နည္းနည္းေလာက္ စစ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။
"ျမန္ျမန္ေသာက္လိုက္စမ္းပါ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဒီဆရာက မင္းေဝဒနာေတြ သက္သာေအာင္လုပ္ေပးမယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း အသက္ရႉေအာင့္လိုက္ကာ တစ္က်ိဳက္တည္းႏွင့္ အကုန္ေမာ့ေသာက္ဘလိုက္၏။ ပန္းကန္ကို ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ဗိုက္ထဲမွ တစ္ခုခု လိမ္ေထြးေနသလို ရစ္ေခြနာက်င္လာကာ ေသာက္သမ်ွကို ျပန္အန္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေသြးမ်ားပင္ ပါလာျပန္ေလရာ ၾကည့္ရသည္မွာ မသတီဖြယ္ရာေကာင္းလွသည္။နန္ေမာ္ယဲ့က သူ႔ေက်ာျပင္အား ပုတ္ေပးလိုက္ကာ လက္ေကာက္၀တ္မွေသြးေၾကာကို စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ခမ်ာ အသက္ပင္ ေကာင္းစြာမရႉႏိုင္ေတာ့။နန္ေမာ္ယဲ့က သူ႔လက္အားလႊတ္လိုက္ကာ -
"မနက္ျဖန္က် မင္းကို ရွီးနန္ျပန္ေခၚသြားမယ္။ မင္း ထပ္ၿပီး ေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ဘူး"
အတန္ၾကာၿပီးမွ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ သတိျပန္၀င္လာကာ ေမးလာ၏။
"ရွစ္ဖူး ဒီထက္ပိုၿပီးနား၀င္ခ်ိဳေအာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလားဗ်"
"ဒီေန့ခင္းက်ရင္ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေတာ့......။ ေယာင္အာလည္း ေတာင္ေျခမွာေစာင့္ႏွင့္ေနၿပီ။ၿပီးတာနဲ႔ ထ်ဲန္းခ်န္ရွားအတုကို သူ ယူလာေပးလိမ့္မယ္။ဧကရာဇ္ေလး မင္းကိုစိတ္ခ်ေအာင္လို႔..... "
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ေခတၲမ်ွ မွင္သက္ေနၿပီးမွ ေခၚင္းညိတ္လက္ခံလိုက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့"
"မင္း သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ေသးတာကို ရွစ္ဖူးနားလည္ပါတယ္ကြာ။ မျပတ္ႏိုင္ရင္လည္း ဒီလိုလုပ္ရမွာပဲ၊ ကိုယ့္အသက္ကို အရင္ ဆယ္ထားရမွာေလ"
နန္ေမာ္ယဲ့က အိပ္ယာခင္းစကိုဆြဲၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရသြားေသာ ၾကမ္းျပင္အား သုတ္လိုက္ရင္း ဆက္ဆိုလာ၏။
"ရွီးနန္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္လိုက္ၿပီး ေရခဲဂူဗိမာန္ထဲ ခ်က္ခ်င္းသြားၿပီး က်င့္ႀကံအားထုတ္ရမယ္။ ေရွာင္ဝူကိုလည္း ေကြၽ့ယင္နန္းေဆာင္ကေန ခဏေလာက္ ေခၚထားလိုက္ေတာ့။ သူ႔ကို ေရ႔ွေျပးအေနနဲ႔ ေဖမ်ဲန္႔ျပည္မွာ အက်ိဳးအေၾကာင္း သြားစံုစမ္းခိုင္းေခ်"
"ဟို...ရွစ္ဖူးဆီမွာ တျခားနည္းရိွေသးလား။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္သယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က် လူေသလိုျဖစ္ေနမယ့္နည္းမဟုတ္တာမ်ိဳး"
နန္ေမာ္ယဲ့ ေခါင္းကိုက္သြားသည္။
"အခုအေျခအေနေတြက ဘယ္ေတြေတာင္ေရာက္ေနၿပီလဲ၊ မင္းက ရဲရင့္ခန္႔ျငားတဲ့ပံုစံႀကီး ျဖစ္ေစခ်င္တုန္းပဲလား"
"အနည္းဆံုးေတာ့ သူ နည္းနည္းေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာမလားလို႔ပါ"
နန္ေမာ္ယဲ့က ျဖဴဆြတ္ေနေသာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်င္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ကာ ေတြးဆဆဆိုလာ၏။
"မ်က္ႏွာေခ်မႈန္႔အနီေရာင္ေတြ သံုးလို႔ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္"
"......"
"ေအးပါ ေအးပါ၊ တျခားနည္းလမ္းရွာေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ အခုေလာေလာဆယ္ မင္းဘာမွ မေတြးနဲ႔ေတာ့၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ဆိုတာ တကယ္ရိွလာေအာင္ပဲ လက္ရိွအသက္ေလးကို ေသခ်ာထိန္းသိမ္းထားလိုက္ၪီး"
"ဟုတ္ကဲ့"
သို႔ႏွင့္ နန္ေမာ္ယဲ့လည္း ခါတိုင္းလိုပင္ ေဝဒနာမ်ားကိုသက္သာေလ်ာ့ပါးေအာင္ ကုသေပးေလသည္။ ခ်ူယြမ္လည္း ပြဲေတာ္တည္ၿပီးကာ ေက်ာက္သားစားပြဲထက္ ထိုင္ေစာင့္ေနၿပီးျဖစ္သည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔နဖူးထက္တြင္ ေအးစက္ေသာ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ား တဒီးဒီးက်လာ၏။ လက္သီးကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။ ႏွလံုးအိမ္အား ပိုးေကာင္တို႔ တတိတိလိႈက္စားေနသျဖင့္ အေသြးအသားမ်ားကိုတစ္စစီ ဆြဲၿဖဲခံေနရသည္ႏွင့္မျခား။ သို႔ေသာ္ ထိုလူသားႏွင့္ခြဲခြာရမည္ဆိုေသာ ေဝဓနာထက္ေတာ့ ခံသာေပေသး၏။
သံုးႏွစ္ ။
သို႔မဟုတ္ တစ္သက္တာလံုးစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။
နန္ေမာ္ယဲ့က အတြင္းအားမ်ားကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္ကာ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔အား သလြန္ထက္ ျပန္၍လဲေလ်ာင္းေစ၏။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေသြးေရာင္ကင္းမဲ့ေနဆဲပင္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကအစ ျဖဴေဖ်ာ့ေျခာက္ကပ္ကုန္ေလပီ။
"ရုပ္သြင္မေျပာင္းဘဲနဲ႔ေတာ့ ေခ်ာေမာလာမွာမဟုတ္ဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဇြဲမေလ်ာ့။
"ရွစ္ဖူး.... တျခားနည္းလမ္းရေအာင္ ႀကံေပးပါၪီးဗ်ာ"
နန္ေမာ္ယဲ့က သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ -
"မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္ေလးနည္းနည္းသမ္းလာေအာင္လို႔ ခဏေနရင္ အပ္စိုက္ၿပီးကုေပးမယ္။ နည္းနည္းေတာ့ အနာခံကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးပါ ရွစ္ဖူး"
နန္ေမာ္ယဲ့လည္း အ၀တ္အိတ္တစ္ခု ဆြဲထုတ္လာသည္။ အထဲတြင္ ေငြအပ္မ်ားႏွင့္ ေဆးမႈန္႔မ်ားပါလာ၏။ စိတ္ထဲမွလည္း အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား ဤမ်ွထိရူးမိုက္ေသာ တပည့္မ်ိဳး ပ်ိဳးေထာင္မိေလသနည္းဟုသာ ေရရြတ္ေနမိသည္။
ေသာက္ဘ၀ႀကီးက ခါးသီးလိုက္တာကြာ။
******
"အရွင္မင္းျမတ္"
နန္းေဆာင္၀င္းေရ႔ွတြင္ အတူရပ္ေစာင့္ေနေသာ ရွစ္ဇီမွ ေျပာလာျခင္းျဖစ္သည္။
"ဒီမွာ ေနရိွန္အရမ္းျပင္းပါတယ္။ နန္းေဆာင္တစ္ခုခုထဲ ႂကြသြားေတာ္မူလွည့္ပါဘုရား"
"ဟင္"
ရွစ္ဇီေခၚသံၾကားမွ ခ်ူယြမ္ အေတြးစမ်ားျပတ္ေတာက္သြားသည္။
"ရွီးနန္၀မ္က အခ်ိန္နည္းနည္းထပ္ယူၾကမယ္နဲ႔တူပါတယ္။ အရွင္မင္းျမတ္သာ ေနပူထဲစဆက္ၿပီး စံျမန္းေနရင္ နာမက်န္းျဖစ္ေတာ္မူေရာ့မယ္။တစ္ေယာက္ေတာင္ ေနျပန္မေကာင္းေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္ၿပီး ဖ်ားနာမယ္ဆို အေတာ္ပဲ ေခါင္းကိုက္စရာျဖစ္လာမွာေနာ္"
ခ်ူယြမ္လည္း ထိုင္ရာမွထလိုက္ရာ ေခါင္းထဲမိုက္ခနဲပင္ျဖစ္သြားေပ၏။ ရွစ္ဇီလည္းအျမန္ပင္ ေဖးမထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ နန္းေဆာင္ထဲမ၀င္ဘဲ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေသာစႄကၤံေလးေပၚ ရပ္ၿပီး ဆက္ေစာင့္ေနျပန္၏။
ရွစ္ဇီလည္း ဘာမွ မ်ားမ်ားစားစား ထပ္မေျပာရဲေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ အနားတြင္ ရပ္ၿပီးအေဖာ္ျပဳေပးေနရံုသာ။
ဤတစ္ေခါက္ေတာ့ တစ္နာရီမ်ွပင္ ၾကာျမင့္သည္။ ပြင့္ဟလာေသာ တံခါးခ်ပ္ႏွင့္အတူဟနန္ေမာ္ယဲ့တစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ အားအင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ထြက္လာ၏။
"သူ ဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"အေတာ္ေလးေတာ့ အဆိပ္ထုတ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ မွန္းရသေလာက္ေတာ့ ထ်ဲန္းခ်န္ရွားလည္း ဒီေန့ေရာက္လာမွာပါဘုရား။ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးလည္း ေယာင္အာရိွေနတဲ့ ေတာင္ေျခေအာက္ကို လိုက္သြားပါၪီးမယ္၊ ဒီဘက္ကကိစၥကိုေတာ့ အရွင္မင္းျမတ္ကိုပဲ အပ္ထားပါရေစ"
"လူႀကီးမင္းနန္းကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ခ်ူယြမ္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေက်းဇူးတင္လာသည္။
''၀င္သြားလိုက္ပါဘုရား။ အခုေတာ့ ႏိုးေနတုန္းပဲ၊ ခဏေနက် ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့မယ္"
ခ်ူယြမ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ အခန္းထဲ အေျပး၀င္ေရာက္သြားေလ၏။
******
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ကေတာ့ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနဆဲပင္။ ခ်ူယြမ္က ေရတစ္ခြက္ အျမန္ငွဲ႔ေပးလိုက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သလြန္ေဘးနား ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သလြန္ေခါင္းရင္းကိုမွီေန၏။
"တစ္ေရးေလာက္သြားအိပ္ပါလို႔ေျပာထားတာကို နားလည္းမေထာင္ဘူးၾကည့္"
"ဘာလို႔ ဒီတစ္ေခါက္ကုေပးတာ အရမ္းၾကာေနတာလဲ"
ခ်ူယြမ္က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ခႏၶာထက္က ေခြၽးစက္မ်ားက ညင္သာယုယစြာ သုတ္ေပးလာသည္။
"ေရႊခ်ည္ပိုးေကာင္ရဲ့အဆိပ္က တစ္ေန့ထက္တစ္ေန့ ပိုပိုဆိုးလာတာဆိုေတာ့ ကုသေပးရတဲ့အခ်ိန္ ၾကာသထက္ၾကာလာတာ မဆန္းပါဘူးကြာ။စိတ္မပူပါနဲ႔"
"......"
"ေနာက္ကိစၥတစ္ခု ေျပာဖို႔ရိွေသးတယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဆက္ဆို၏။
"ေစာန ေဆးကုေပးၿပီးသြားေတာ့ ရွစ္ဖူကေျပာတယ္၊ ရွီးနန္အျမန္ျပန္ၿပီး ေဆးကုမွ ေတာ့မယ္တဲ့"
"ဘယ္ေတာ့တဲ့လဲ"
ခ်ူယြမ္ ေခတၲမ်ွ တံု႔ဆိုင္းၿပီးခါမွ ေမးလာ၏။
"ျမန္ျမန္ျပန္ေလ ေကာင္းေလပဲ။ ခုေတာ့ ေယာင္အာဆီက ထ်ဲန္းခ်န္ရွားရတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကမယ္၊ ရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားေတာ့မယ္"
"အင္း"
"ဒီတစ္ခါ တကယ္ခြဲၾကရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကို ေျပာျပခ်င္တဲ့စကား မရိွဘူးလား"
"ဟင့္အင္း၊ မရိွဘူး"
ခ်ူယြမ္ ေခါင္းခါျပေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ဆူလာေတာ့သည္။ ခ်ူယြမ္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုယွက္ႏြယ္ေစလိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာလာ၏။
"ၾကားခ်င္သပဆိုရင္ ေရာဂါကိုေပ်ာက္ေအာင္ကု။ ၿပီးတာနဲ႔ ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ဆီ အေျပးျပန္လာခဲ့။ အဲ့ေတာ့မွ မင္းကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီ အကုန္လံုးေျပာျပမယ္"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ဒါဆို အဲ့အခ်ိန္က်ရင္ အတိုးပါေပးရမွာေနာ္"
"အင္း၊ ေပးမယ္"
ဒီထက္ပိုၿပီး အၾကာႀကီး စကားေျပာခ်င္ေသးေပမင့္ အေလာင္းေကာင္အဆိပ္ျပန္ႂကျြပီး ခ်ူယြမ္ေရ႔ွ ေသြးထအန္မည္ကို သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ စိုးရိမ္ရေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ျပန္လည္ေမွးစက္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရာ ခဏၾကာေတာ့ တကယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေလသည္။ အိပ္မက္ကမ႓ာထဲတြင္လည္း ျမဴခိုးမ်ားျဖင့္ ပိန္းပိတ္မႈန္ဝါးေနလို႔ ၊ နန္ေမာ္ယဲ့မွ သူ႔အား သံုးႀကိမ္သံုးခါ လာလႈပ္ႏိႈးသည္ပင္ မလႈပ္မယွက္ အိပ္စက္ေနၿမဲ။
******
ေနမင္းႀကီးသည္လည္း အေနာက္ကြၽန္းသို႔ တစ္စတစ္စ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။ နန္ေမာ္ယဲ့ကေတာ့ အခန္းထဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ေန၏။
ငါ့တပည့္ငယ္ေလးက ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ၊ ဘာလို႔ ျပန္မလာေသးတာလဲဟ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ဖက္က သြမ့္ေယာင္သည္လည္း အေတာ္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီျဖစ္သည္။ ေႂကြရည္စိမ္ထားေသာ ပုလင္းငယ္ကိုကိုင္ကာ အင္မတန္မွ ၀မ္းသာရႊင္ပ်ေသာ ပံုစံ ျဖစ္ရန္ ေလ့က်င့္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ဆူးဟြိုင္ေတာင္နန္းသို႔ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။
"ရွစ္ဖူးေရ.....ကြၽန္ေတာ္ ေျဖေဆးရလာၿပီဗ်ိဳ႕"
********
2020.08.11.
Thz for reading, giving stars and leaving comments.