"Hello ...Mori Saka"
"အို Rae Inပါလား...ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ?"
"Saka ကို ကိုယ္အလုပ္တစ္ခုအပ္ခ်င္လို႔..."
"ဝိုး ေျပာၾကည့္ေလ..."
ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည့္အရာကို ေသေသခ်ာခ်ာေျပာျပကာ ေဈးညႇိလိုက္တယ္။ Saka ကဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ အေမွာင္ေလာကသားတစ္ေယာက္ပင္။ မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ္ျငား မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် သူမကိုမယွဥ္ႏိုင္ၾကေပ။ တရားမဝင္စက္႐ုပ္ထုတ္သည့္လုပ္ငန္းႏွင့္ ေဆးေမွာင္ခိုေဈးကြက္တို႔ကို သူမက ႀကီးစိုးအုပ္ခ်ဳပ္သည္ဟု အေဖကကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။ သူမႏွင့္သိခဲ့ရသည္မွာလည္း အေဖႏွင့္ပတ္သက္၍ သိခဲ့ရျခင္းပင္။
"Kim Tae Hyung...Kim Tae Hyung ခဏေလးပဲေစာင့္ မင္းရဲ႕ဇာတ္သိမ္းကို ငါကိုယ္တိုင္ေရးဆြဲေပးမယ္။ မၾကာခင္ ပြဲကၾကည့္ေကာင္းေတာ့မွာ...ဟားဟားဟား"
ခုံေပၚမွပစၥည္းမ်ားအား အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ကာ အၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္ အစည္းအေဝးခန္းထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အရာအားလုံးဟာ ကြၽန္ေတာ္စီစဥ္သည့္အတိုင္း ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္ဟုလည္း တထစ္ခ်ယုံၾကည္ထား၏။
...................
...................
...................
At Brown Perfume Company....
Min Yuriတစ္ေယာက္ CEO႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ ဖုန္းတစ္လုံးကိုလက္ကကိုင္လ်က္ ေရွ႕ေလ်ာက္လိုက္၊ ေနာက္ေလ်ာက္လိုက္ႏွင့္ ေယာက္ယတ္ခတ္ေနရတယ္။ လက္မွာပတ္ထားတဲ့ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ ၂နာရီထိုးေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုႏွိပ္ကာ ဆက္လိုက္တယ္။
"Hel..."
"Jeon!!! Jung!!! Kook!!! ေခြးေကာင္...နင္ဘယ္အရပ္မွာလဲဟ။"
ကေလးငယ္တို႔ကုမၸဏီထဲဝင္သြားကတည္းက ကားပါကင္ဝင္ထိုးကာ ဖုန္းစက္ပိတ္ၿပီး ခဏအိပ္ေနမိလိုက္တယ္။ ျပန္ႏိုးလာသည့္အခ်ိန္တြင္ ဖုန္းျပန္ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ Yuriထံမွ အခါ၅၀ဆိုေသာmiss callနီနီမ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ ဒီေန႔အလုပ္နားမည့္အေၾကာင္း မေျပာရေသးတာကိုသတိရကာ ခ်က္ခ်င္းဖုန္းျပန္ဆက္မလို႔လုပ္ေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ ဝမ္းသာအားရကိုင္လိုက္ေသာ္လည္း ပိတ္ေအာ္ခံလိုက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဘာအမွားေတြမ်ား လုပ္မိထားၿပီလဲ မသိဘူး။
"ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီေလာက္ေအာ္ေနတာလဲဟာ...လိပ္ျပာေတာင္ လြင့္သြားၿပီမွတ္တာ နင့္အသံေၾကာင့္..."
ကြၽန္ေတာ္အျပစ္ေလ်ာ့ေအာင္ ရယ္သြမ္းေသြးကာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း တစ္ဖက္ကျပန္ေျဖလာသည့္ေလသံေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္ေတာ့မယ္မွန္း အတတ္သိလိုက္တယ္။
"သေတာင္းစား...နင္နာရီကိုၾကည့္လိုက္စမ္း။"
"မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာဟယ္...၂နာရီဆယ္မိနစ္ရွိၿပီ။ အဲ့ကနာရီေတြက ပ်က္ေနလို႔လား?"
"ရံုးမွာနာရီေတြအမ်ားႀကီးပဲဟဲ့...နာရီေမးရံုေလးနဲ႔ နင့္ဆီဖုန္းဆက္ရေအာင္ ငါက႐ူးေနတာမွမဟုတ္တာ"
"အဲ့တာဆို ဘာျဖစ္လို႔တုန္း...ရွင္းရွင္းနဲ႔ျမန္ျမန္ေျပာစမ္းပါဟယ္"
Yuriကစကားေျပာရင္ လည္လည္သြားတတ္တာရယ္၊ကေလးငယ္တို႔ျပန္ထြက္လာေတာ့မွာရယ္ေၾကာင့္ အျမန္ေျပာခိုင္းလိုက္ျခင္းပင္။
"တစ္ေန႔ကေလးတင္ ႐ုံးကအထက္လူႀကီးေတြအကုန္ ဒီေန႔၃နာရီအစည္းအေဝးရွိတယ္ဆိုၿပီး နင္ပဲေျပာခိုင္းထားတာေလ...မသာရဲ႕။"
"ေဟ ဟုတ္လို႔လားဟ?"
"ဟုတ္တယ္ေဟ့ ဟုတ္တယ္...နင္အခုဘယ္အရပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကို၂နာရီခြဲအတြင္းေရာက္ေအာင္ ျပန္လာ ၾကားလား...ဟဲ့။"
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းကုတ္ေနရၿပီ။ Yuriကလည္း အျမန္လာဖို႔ေခၚေနၿပီ။ ကေလးငယ္တို႔ကလည္း အခုထိထြက္မလာေသးဘူးဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမည္လဲ?
"ဟို..."
ကြၽန္ေတာ္အထြန္႔တက္ရင္ ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း Yuriက...
"ဟိုေတြဒီေတြလုပ္မေနနဲ႔...အစည္းအေဝးက ကေလးကစားစရာမဟုတ္ဘူးေနာ္ Jeon Jung Kook..."
"ေအးပါ ငါနားလည္ပါတယ္...အခ်ိန္မွီေရာက္ေအာင္ျပန္လာခဲ့မယ္ ဟုတ္ၿပီလား။"
"ေအး ၿပီးတာပဲ...ဖုန္းကိုဖြင့္ထား ဟဲ့အေကာင္...ေတာ္ၾကာ ေသရင္ေတာင္ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ပဲေနမယ္။"
ေျပာလိုက္ရင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ေတြခ်ည္းပါပဲေလ။
"ေအးပါ...ငယ္ကြၽန္ႀကီးရဲ႕ ရည္းစားပီသပါေပတယ္။ေတာ္ေတာ္ကို လွ်ာရွည္တယ္နင္...ဒါပဲဒါပဲ။"
ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂နာရီ၁၅ရွိေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးငယ္တို႔ထြက္အလာကိုသာ စကၠန္႔ေတြေရတြက္ရင္း ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ ဒီၾကားထဲ အထဲမွာအဆင္မွေျပပါ့မလားလို႔ေတြးမိေသးတာေၾကာင့္ ရင္ကပူရျပန္တယ္။
ေနာက္ထပ္၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္စကားေျပာကာ ထြက္လာေသာ ကေလးငယ္အား ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွအပူလုံးႀကီးက်သြားရတယ္။
"ဟူး လြယ္မေနဘူးပဲ...Hotelကိုပဲေမာင္းဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္နားခ်င္ၿပီ။"
ကားေပၚတက္တက္ျခင္းသက္ျပင္းခ်ၿပီး နက္ကတိုင္ကိုဆြဲခြၽတ္ကာကြၽန္ေတာ့္အား စတင္အမိန႔္ေပးေလသတယ္။ မသြားခင္က'ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ၿပီးမွေတြ႕မယ္'ဟုဆိုကာ က်ိန္းၿပီးထြက္သြားေသာသူသည္ ျပန္အလာမွာေတာ့ ရန္ေတြ႕ႏိုင္သည့္ပုံမေပၚေတာ့။ သိပ္ကိုပင္ပန္းေနသည့္ပုံပင္။
"တစ္ခုခုစားဦးေလ Tae Hyung..."
Sora ေမးလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ တကယ္လို႔တစ္ခုခုသာဝင္စားလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုမွအစည္းအေဝးကို မမွီႏိုင္ေတာ့။ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ပင္ ကေလးငယ္၏အေျဖအား နားစြင့္ကာေစာင့္ဆိုင္းေနမိတယ္။
"မစားေတာ့ဘူး Noona...ကြၽန္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။Noonaလည္းဒီေန႔ ေစာေစာျပန္နားလိုက္ေနာ္။"
"အင္းပါ...အိပ္ခ်င္အိပ္ေလ Hotelေရာက္ရင္ႏႈိးလိုက္မယ္။"
"ဟုတ္"
ကေလးငယ္ရဲ႕ မစားေတာ့ဘူးဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ စိတ္သက္သာရသြားေပမယ့္ ဗိုက္ဆာေနရင္ဆိုေသာအေတြးက ဝင္ေႏွာက္လာျပန္တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အစီအစဥ္တစ္ခုဆြဲလိုက္တယ္။
"Oppa...အိမ္ကိုဘာလို႔လာတာလဲ?"
"Soraကိုအရင္လိုက္ပို႔တာ..."
ေနာက္ဆက္တြဲစကားကို ကေလးငယ္ၾကားသြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ Soraနားနားကပ္ကာတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တယ္။
"ကိုယ္အစည္းအေဝးရွိတာ ေမ့ေနလို႔...ခုနကေလးတင္ပဲ Yuriဖုန္းဆက္လာလို႔...ကိုယ္အခုသြားမွရမွာ"
"အင္းအင္း...သြားေလ။ တာ့တာ Oppa..."
"Bye Sora..."
Soraအားႏႈတ္ဆက္ကာ ကားေလးအားHotelသို႔ဦးတည္ေမာင္းႏွင္လိုက္တယ္။ အရွိန္ျပင္းျပင္းျဖင့္ေမာင္းႏွင္လာတာေၾကာင့္ မိနစ္20ေလာက္မွာHotelေရွ႕ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးငယ္အားမႏႈိးခ်င္ေပမယ့္ ႏႈိးလိုက္ရ၏။
"Tae Hyung...Taeေလး..."
"ဟင္...ေရာက္ၿပီလား?"
"အင္း ေရာက္ၿပီ...ဗိုက္ဆာရင္ ေအာက္ဆင္းစားေနာ္။ ကိုယ့္အေမမူးလဲလို႔ ကိုယ္အခုေဆး႐ုံလိုက္သြားရမယ္...အဲ့တာ"
"ရပါတယ္ သြားပါ...ေအာ္ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့ဦးေလ။ ကိုယ့္ဒါ႐ိုက္ဘာရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္ေလးေတာ့ သိထားသင့္တယ္ထင္တာပဲ။"
"ဟမ္!"
ကေလးငယ္၏ ဒါ႐ိုက္ဘာဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ခဏတာ ဆြံအသြားရတယ္။ ၿပီးမွကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္သတိထားကာ...
"ဟုတ္တယ္...ရတဲ့အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ ကေလးကငါ့ကိုသူ႔ဒါ႐ိုက္ဘာလို႔ထင္ေနတာ ငါ့အတြက္အခြင့္အေရးပဲ...yes"
ကိုယ့္နားကိုယ္ၾကား႐ုံသာ တီးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္သည္ကို ကေလးငယ္က...
"ေဟ့လူ ဘာေတြတိုးတိုးတိုးတိုးေျပာေနတာလဲ?"
"ေအာ္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေရာ့ေရာ့...ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္႐ိုက္ထည့္လိုက္"
ၿပဳံးစိၿပဳံးစိမ်က္ႏွာႀကီးအားမနည္းဖုံးဖိကာ အက်ႌအိတ္ကပ္ထဲမွဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ကေလးငယ္ကိုလွမ္းေပးလိုက္တယ္။ အခ်ိန္မွာ3နာရီထိုးေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အစည္းအေဝးအားစိတ္မေရာက္ေတာ့။ မ်က္စိေရွ႕ကအိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္ကေလးႏွင့္ အသည္းယားစရာေကာင္းလွေသာ ကေလးငယ္ဆီမွာသာကြၽန္ေတာ့္ အာရံုေတြအကုန္လံုးပံုအပ္ထားမိတယ္။
"ေဟ့လူ ေရာ့...ဖုန္းလာေနတယ္။"
ဆူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းအားျပန္ေပးလာတယ္။
"ေအာ္ အင္း ေပးေပး။"
contact nameကိုၾကည့္မိေတာ့ Yuriျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အက်ပ္႐ိုက္သြားရတယ္။ ကိုင္ရႏိုးႏိုး၊ မကိုင္ရႏိုးႏိုးနဲ႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္ေနတုန္း ကေလးငယ္က စိတ္မရွည္သည့္ေလသံျဖင့္...
"ကိုင္လိုက္ေလ...ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္။ လိုရင္ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္မယ္...ရတယ္မလား။"
"အင္း ရတာေပါ့...ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ေခၚလိုက္ ကိုယ္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္။"
"ၿပီးတာပဲ"
မ်က္ႏွာႀကီးဆူပုတ္ကာ ကားေပၚမွေအာင့္ေအာင့္ေဆာင့္ေဆာင့္ဆင္းသြားေသာ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အားစိတ္ဆိုးေနသည္ကိုေတာ့ ေတြ ့မွပဲေမးၾကည့္ပါေတာ့မည္ေလ။
ကေလးငယ္ကကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာအၿပဳံးပန္းေတြကို အၿမဲပြင့္ေစႏိုင္သည့္ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူ...။
"တကယ္ပဲ ဘယ္လိုေလးလဲမသိဘူးကြာ။"
အေတြးေတြထဲနစ္ျမဳပ္ေနေသာကြၽန္ေတာ့္အား ဖုန္းျမည္သံတဂ်ီဂ်ီက လက္ရွိေနရာသို႔ျပန္ဆြဲေခၚတယ္။ တစ္ဂ်ီဂ်ီျမည္ေနေသာဖုန္းကို ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ၿပဲလန္ေနေသာအသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ခံရပါေတာ့တယ္။
"Jeon Jung Kook!!! နင္ဒီေန႔ေရာက္ဦးမွာလားဒီကို"
"အာ ငါလာေနပါၿပီဟ...ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္ဆိုေရာက္ၿပီ။"
"ဘာ!!!"
ဖုန္ကိုနားနားမွ အျမန္ခြာလိုက္ရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္နားကန္းေတာ့မွာ အေသအခ်ာ။
"ေျဖးေျဖးေအာ္ပါဟဲ့...ဖုန္းspeakerမဖြင့္ထားတာေတာင္ နင့္အသံကငါ့ကားထဲမွာ လႊမ္းသြားတာပဲ။"
"အဲ့တာအေရးမႀကီးဘူး...ဒီမွာနင့္အလာကိုေစာင့္ေနၾကတာဟဲ့။"
အခ်ိန္ေတြကမနည္းၾကာေနၿပီမို႔ ျပန္သြားေလာက္ၿပီေတာင္ထင္တာ မျပန္ေသးဘူးတဲ့ေလ။ Min Yuriတစ္ေယာက္နဲ႔လဲ ခက္တယ္။
"မဖ်က္လိုက္ဘူးလား... အစည္းအေဝးကို"
"မဖ်က္ဘူးေလ...ငါ နင္လမ္းမွာကားအက္စီးဒန႔္ျဖစ္လို႔ နည္းနည္းႀကံ ့ၾကာေနတာပါလို႔ ေျပာထားတယ္။"
ဘာေတြညဏ္မ်ားဦးမလဲမသိဘူး။ Yuriျပဳသမွ်ႏုရေတာ့မယ့္ အေျခအေနႀကီးကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကြၽန္ေတာ့္ကို ကယ္တင္ေပးၾကပါဦး။
"Min Yuri တို႔ကေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။"
"ငါဒီမွာပတ္တီးလိပ္ဝယ္ထားၿပီးၿပီ...ကားပါကင္မွာ ငါႀကိဳေစာင့္ေနမယ္။ ကားကိုျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ေအာင္ ေမာင္းလာခဲ့...ဒါပဲ။"
ဒီတစ္ခါေတာ့ခံလိုက္ရသူက ကြၽန္ေတာ္ပါေလ။ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္ဒင္းက...။ ဘာေတြဘယ္လိုႀကံစည္ထားသည္လဲ မသိေပ။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ Min Yuriဆိုသည့္ ထိုဂ်ပုမအားတိတ္တဆိတ္က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကားကိုအရွိန္တင္ေမာင္းကာ ကုမၸဏီရွိရာဦးတည္ရတယ္။ ေခါင္းထဲတြင္လည္း အစည္းအေဝးမွာတင္ျပရမည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား ျပန္စဥ္းစားေနမိ၏။
မီးပြိဳင့္မမိတာေၾကာင့္ ကုမၸဏီရွိရာသို႔မိနစ္၂၀ျဖင့္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ကားပါကင္တြင္ေစာင့္ေနမည္ဆိုသူေၾကာင့္ ကားကိုကုမၸဏီေရွ႕မွာမရပ္ေတာ့ပဲ ကားပါကင္ထဲသို႔ တစ္ခါတည္းေမာင္းဝင္လိုက္တယ္။ ကားပါကင္ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ကားေရွ႕မွအရိပ္တစ္ခုကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထို႔ေနာက္ ကားတံခါးကိုအတင္းဆြဲဖြင့္ကာ lover seatတြင္ဝင္ထိုင္တယ္။
"ဟူး နင့္ေခါင္းကိုဒီဘက္ကိုတိုး..."
"ဘာ ဘာလုပ္မလို႔လဲဟ။"
႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုလာသူေၾကာင့္ ၾကက္သီးပါထကာလန္႔သြားရတယ္။
"ပတ္တီးစည္းမလို႔ေလဟယ္...လာစမ္းပါဒီနားကို..."
"ေန ေနစမ္းပါဦး...အဲ့ေလာက္ထိလိုလို႔လား?"
"လိုတယ္...ငါသူတို႔ကိုဒီအခ်ိန္ထိ မျပန္ေအာင္ထိန္းထားရတာ လြယ္တယ္ထင္ေနလားနင္။"
"မထင္ပါဘူး...စည္းစည္း"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန..."
"ေအးပါ။"
ပတ္တီးစည္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကယူလာမွန္းမသိေသာ လက္သန္းေလာက္ရွိသည့္ဘူးေသးေသးေလးကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကထုတ္တယ္။ ထို႔ေနာက္ဘူးေလးထဲမွ အနီေရာင္အရည္အခ်ိဳ႕အား ပတ္တီးေပၚအနည္းငယ္ သုတ္လိမ္းေနေလ၏။
"ရၿပီ...သြားရေအာင္။"
"အင္း"
မစည္းခ်င္ဘူးဆိုၿပီး အထြန္႔တက္ခ်င္ေသာ္လည္း အိမ္ကအေမထက္သူတို႔ကိုပိုေၾကာက္ရတာေၾကာင့္ မေျပာရဲ။ အေနာက္ကေနသာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးကပ္လိုက္သြားရတယ္။
...................
အစည္းအေဝးခန္းထဲရွိ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ားအား ဒဏ္ရာဗန္းျပကာ မနည္းေတာင္းပန္ခဲ့ရတယ္။ ေဟာ...အခု ႐ုံးခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အတြင္းေရးမႉးဂ်ပုမအားဆက္ၿပီး ေတာင္းပန္ေနရျပန္တယ္။ ဝဋ္ေႂကြးေတြႀကီးသလား မေမးနဲ႔။
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ဟာ...တကယ္ကိုေမ့ေနလို႔ပါ။"
"နင္ Soraနဲ႔dateလုပ္ေနတာလား? သူ႔ဖုန္းဆက္ေတာ့လည္း စက္ပိတ္ထားပါသည္ဆိုတာပဲ ေအာ္ေနတာ...နင္တို႔မ႐ိုးဘူးေနာ္။ ငါ့ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း..."
ကြၽန္ေတာ့္အားမယုံသကၤာျဖင့္ ပုလိပ္စစ္စစ္ေနသူအား မဟုတ္ပါဘူးဟုျငင္းမည္ႀကံလိုက္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ထပ္ေျပာလာေသာစကားေၾကာင့္ ပါးစပ္ကိုပိတ္လိုက္ရတယ္။
"နင္မေျပာရင္ငါ Soraကိုအခု ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္မွာေနာ္။
"ဟိုးထား ဟိုးထား...ငါပဲေျပာျပပါ့မယ္ဟယ္။ နင္ထင္သလိုမဟုတ္ပါဘူး...အျဖစ္ကဒီလိုဟ..."
ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းစုံစုံလင္လင္အား ကြၽန္ေတာ္ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္...
"အဲဒီ့ေတာ့ နင္ကSoraအကူအညီေတာင္းတာကို အလုပ္ပ်က္ခံၿပီး သြားလုပ္ေပးေနတယ္ေပါ့ေလ။"
"ဒါေပါ့ ... ကိုယ့္ခ်စ္သူကအကူအညီေတာင္းတဲ့ကိစၥပဲ ေသခ်ာေပါက္လုပ္ေပးရမွာေပါ့။"
"ေအာ့ေအာ့...ဘယ္တုန္းကမွ အလုပ္ပ်က္မခံတဲ့သူကမ်ား...အံ့ဩပါ့ဟယ္။"
"ဒါနဲ႔ ဒီအပတ္ထဲ အစည္းအေဝးမရွိေတာ့ဘူးမလား? "
"ေအး မရွိေတာ့ဘူးေလ။"
"တျခားခ်ိန္းထားတာေတြေကာ ရွိေသးလား?"
"ေနဦး...ငါ Schedule တစ္ခ်က္ၾကည့္ေပးမယ္။"
"အင္း"
Yuriတစ္ေယာက္မွတ္စုစာအုပ္အား ဟိုလွန္ဒီလွန္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လည္းမ်က္လုံးမ်ားကိုခဏမွိတ္ကာ ဒါ႐ိုက္ဘာကိစၥအားဘယ္လိုလုပ္ရေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနမိတယ္။
အၿမဲတမ္းေတာ့ ကေလးငယ္ရဲ႕ဒါ႐ိုက္ဘာအျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္မည္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ယုံၾကည္ရမည့္တစ္စုံတစ္ေယာက္အား ရွာမွကိုျဖစ္လိမ့္မည္။ထို႔အတူ ကေလးငယ္ယုံၾကည္ႏိုင္မည့္ ဆင္ေျခဆင္လက္မ်ားကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ေပးရဦးမည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္အေတြးလြန္ေနတုန္း...
"ဟဲ့ Jeon Jung Kook..."
"ေဟ ေဟ ဘာျဖစ္လို႔လဲ? ၾကည့္ၿပီးၿပီလား?"
"ေအး ၿပီးၿပီ...ဘာမွေထြေထြထူးထူးမရွိဘူး...ဒီအပတ္ထဲမွာ။"
"ေအးပါ...ဒါနဲ႔ ငါနင့္ကိုအကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လို႔။"
"ေျပာေလ။ဘာကိစၥ..."
"ဒါ႐ိုက္ဘာတစ္ေယာက္ရွာေပးစမ္းပါ ငါ့ကို...ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမယ့္သူမ်ိဳးေပါ့ဟာ..."
Yuriကထိုင္ေနရာမွဝုန္းကနဲထလာကာ ကြၽန္ေတာ့္နဖူးအားဟိုစမ္းဒီစမ္း လုပ္လာတယ္။ထို႔အတူ သူ႔နဖူးသူလည္း ျပန္စမ္းေနေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြစိတ္႐ူးေပါက္ျပန္ၿပီလဲမသိပါဘူးဟု ေတြးမိလိုက္တယ္။
"ဟဲ့ နင္ ေနေတာ့ေကာင္းတယ္မလား?"
"ေအး ေကာင္းပါတယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟ။"
"မသိပါဘူး...မေျပာဘူးတာေတြ ေျပာေနလို႔ေလ။"
"ဟာ နင္ကလည္း...ငါကအတည္ေျပာေနတာဟ။ ဒါေပမယ့္ ဒါ႐ိုက္ဘာရွာခိုင္းတာက ငါ့အတြက္မဟုတ္ဘူး။"
"ဟင္ ဒါဆိုဘယ္သူ႔အတြက္..."
"Sora..."
စကားအစပဲရွိေသးသည္ကို ဂ်ပုမကဘူမသိကိုးမသိျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္စကားအား ျဖတ္ကာေျပာလာတယ္။
"ဝိုး Soraအတြက္လား? မိုက္တယ္ကြာ...Jeon Jung Kookတို႔ကေတာ့ ခ်စ္သူကိုခ်စ္ခ်က္က လက္လန္တယ္။"
"မဟုတ္..."
ျငင္းရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း...
"ငါရွာေပးပါ့မယ္...စိတ္မပူနဲ႔ ငါ့ကိုသာယုံလိုက္ ဟုတ္ၿပီလား။"
"ငါေျပာခ်င္တာက အဲ့လိုမဟုတ္..."
ထပ္ျငင္းရန္ျပင္ျပန္ေတာ့လည္း သူ႔ေလႏွင့္သူပိေနျပန္တယ္။
"တကယ္ေတာ့နင္ကသူ႔ကို ကားေမာင္းအရင္သင္ေပးရမွာ...ဒါ႐ိုက္ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့သူ..."
ဘုန္း!!!
"Min !!! Yuri !!!"
စားပြဲခုံအားလက္ႏွင့္ခပ္ျပင္းျပင္း႐ိုက္လိုက္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္လိုက္မွ မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အားေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ Min Yuriဆိုသည္မွာ သူမ်ားေျပာမည့္စကားက ဘာမွန္းေသခ်ာမသိပဲ စြတ္ေျပာတတ္တယ္။ ရွင္းျပမည္ဆိုသည္ကိုလဲလက္မခံပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္သူ႔အေတြးထဲရွိရာေတြ ဒိုင္ခံေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ဆုံး စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ေအာ္မိျပန္ေတာ့လည္း ယခုလို သနားစရာပုံစံေလးကလုပ္ျပတတ္ေသးတယ္။ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး။
"နင္ ငါေျပာမယ့္စကားကိုဆုံးေအာင္ နားေထာင္ၾကည့္ပါဦးလား...ဘယ့္ႏွယ့္ သူေျပာခ်င္တာေတြႀကီးစြတ္ေျပာေနတယ္။"
"ေအးပါ...ငါမွားပါတယ္။ ေျပာေျပာ ငါနားေထာင္မယ္အဆုံးထိ။"
"ေအး...ဒါ႐ိုက္ဘာလိုတာ Soraတို႔ကုမၸဏီရဲ႕CEOအတြက္..."
ထိုအခါက်မွ...
"ေအာ္ မသိပါဘူးဟယ္။ ငါကSoraအတြက္လို႔ထင္သြားတာ...sorry sorry...ဟီးဟီး...ဒါနဲ႔ေလ နင္ေျပာသလိုဆိုCEOက ငယ္ငယ္ေလးပဲရွိေသးတယ္ေနာ္။ သူကေခ်ာလားဟင္?"
"အဲ့တာ နင့္ကိစၥလား? မျပန္ေသးဘူးလားနင္...၅နာရီေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။"
"ငါ့ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးစမ္းပါဟယ္...ဒီေန႔နင္ေၾကာင့္နဲ႔ ငါ ပင္ပန္းထားရတယ္ေလေနာ္။"
"ေအးပါ ေအးပါ...ျပန္မယ္ အဲ့တာဆိုလဲ။"
"အင္း"
႐ုံးခန္းထဲရွိမီးခလုတ္မ်ားအားလိုက္ပိတ္ကာ ေသာ့ကိုေသခ်ာခတ္လိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ကားပါကင္ရွိရာသို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္ၾကတယ္။
ကလင္ ကလင္ ကလင္...
ကားတံခါးဖြင့္ဖို႔လက္လွမ္းေနတုန္း ဖုန္းဝင္လာတာေၾကာင့္ အက်ႌအိပ္ကပ္ထဲမွထုတ္ကာ ကိုင္သင့္မကိုင္သင့္contact nameအား ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားရတယ္။
"အစ္ကိုႀကီး!"
ထိုအမည္နာမေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အစ္ကိုလဲမရွိသလို ဒီလိုနာမည္မ်ိဳးလဲcontactထဲ တစ္ခါမွထည့္မမွတ္ဖူးပါ။ ဘယ္သူလဲ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းကိုအျမန္ကိုင္လိုက္မိတယ္။
"Hello...ဘယ္သူပါလဲ?"
"ဗိုက္ဆာလို႔..."
တစ္ဖက္မွအသံကို.ၾကားဖူးသလိုလိုရွိတာေၾကာင့္ဖုန္းကိုနားနားမွခြာကာ contact nameကိုျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ထိုအသံ ဟုတ္သည္ ထိုအသံမွာကေလးငယ္အသံသာ ျဖစ္ရမည္။ အခုမွကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ညေနကကေလးငယ္ကို ဖုန္းနံပါတ္မွတ္ဖို႔ဖုန္းေပးလိုက္မိသည္ပဲ။ အစ္ကိုႀကီးဆိုသည့္နာမည္ကိုလည္း ကေလးငယ္ပဲ႐ိုက္ထည့္သြားတာျဖစ္ရမယ္။ တကယ့္ကိုမႏိုင္စိန္ပါပဲေလ။
"ဘာစားခ်င္လဲ? ကိုယ္အခုလာခဲ့ရမလား?"
"လာလို႔ရလို႔လား?"
"ရတာေပါ့...Tae Hyungကဘာစားခ်င္လို႔လဲ? ကိုယ္ဝယ္လာေပးမယ္ေလ။"
"ဟို ပဲေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္"
"အိုေက ကိုယ္နာရီဝက္အတြင္းအေရာက္လာခဲ့မယ္... ေစာင့္ေနေနာ္။"
"အင္း..."
ကေလးငယ္၏အိပ္ခ်င္မူးတူးအသံေလးကို ဖုန္းထဲမွၾကားရသည္မွာတကယ္ကို အသည္းယားဖြယ္အတိပင္။
"Yuriေရ...ငါအခုပဲအေရးႀကီးကိစၥေပၚလာလို႔...အဲ့တာနင္ Taxi နဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္။"
"ဟာ နင္ကလည္းအဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔ဟာ။"
"တကယ္အေရးႀကီးလို႔ပါဟ...သြားၿပီ...တာ့တာ"
ကားေပၚအေျပးတက္ကာ ကားတံခါးကိုေလာ့ခ်လိုက္တယ္။ အျပင္မွဂ်ပုမ၏တဒုန္းဒုန္းထုကာ ေအာ္ေနသံအားလ်စ္လ်ဴရႈကာ ကားကိုစက္ႏႈိးလိုက္တယ္။ ၿပီးတာႏွင့္ မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ျဖင့္ထိုဂ်ပုမအား လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ကားကိုထိုေနရာမွ အျမန္ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ Yuriအတြက္မ်က္ရည္ႏွစ္စက္...သူ႔ထက္ ကေလးငယ္ကပို အေရးႀကီးသည္ေလ။
......................
......................
......................
At Star Hotel...
Tae Hyungတစ္ေယာက္ Jeon Hyungအား အိပ္ရင္းျဖင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အျပင္မွတံခါးေခါက္ၿပီးဘဲလ္ပါတီးေနသူေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ရတယ္။
"ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဗ် ဂ်ာႀကီး..."
"ဥကၠဌႀကီးဖုန္းဆက္လာလို႔ပါ အစ္ကိုေလး..."
"အာ ဟုတ္သားပဲ...ကြၽန္ေတာ္အခုပဲ ျပန္ေခၚလိုက္ပါ့မယ္...ေက်းဇူးပါပဲေနာ္။"
"ဟုတ္ ရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး။"
"ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ။"
ဂ်ာႀကီးထြက္သြားသည္ႏွင့္ အခန္းထဲျပန္ဝင္ကာ Momတို႔အားဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။ တစ္တူတူႏွင့္ သုံးခါေလာက္ေအာ္အၿပီးမွာ တစ္ဖက္မွဖုန္းကိုင္လာတယ္။
"Hello..mom ေနေကာင္းတယ္ဟုတ္။"
"ေကာင္းပါ့ရွင္...momရဲ႕သားေလးေရာ အဲ့မွာေနရတာအဆင္ေျပရဲ႕လား?"
"ဟုတ္ ေျပတယ္mom...Papaနဲ႔ကိုႀကီးေရာ"
ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ေတာ့မွPapaက ဖုန္းနားသို႔မ်က္ႏွာဆူပုတ္ကာ ေရာက္လာတယ္။
"သားရဲ႕ပါးပါးက စိတ္ေကာက္ေနတာပဲ...ၾကည့္စမ္း လွလည္းမလွပဲနဲ႔။"
မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာစလိုက္ေတာ့မွ Papaကၿပဳံးျပလာတယ္။
"Papaကစတာပါ...ေနေကာင္းရဲ႕လား Papaရဲ႕အသဲတုန္းေလး။"
"ေကာင္းတယ္Papa...Papaတို႔လည္း က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ...ဒါနဲ႔ ဒီေန႔ အစည္းအေဝးဘယ္လိုလဲသား?"
"အဆင္မေျပဘူးPapa...ဒါေပမယ့္ သားေသခ်ာကိုင္တြယ္မွာပါ...သားကိုယုံတယ္မလား Papa?"
"ယုံတာေပါ့ သားရဲ႕..."
ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္
ဖုန္းေျပာေနတုန္း အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ Jeon Hyungေရာက္လာၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ထို႔ေၾကာင့္...
"Papa ဒါပဲေနာ္...သား ဧည့္သည္လာေနလို႔။"
"အိုေကပါဗ်ာ...See u my son..."
"see u မြမြ..."
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေမ့ေနခဲ့တယ္။
ဖုန္းက်သြားသည္ႏွင့္ ဆိုဖာေပၚမွအေျပးထကာ အခန္းတံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။
"အို တစ္ခါထဲထည့္လာတာလား? ေပးေပး ကြၽန္ေတာ့္ကို..."
"သြားပါအထဲကိုပဲ..."
ဟုဆိုကာကြၽန္ေတာ့္အားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ အတင္းထိုးထည့္ေလတယ္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ျပတင္းေပါက္နားတြင္ရွိေနေသာ စားပြဲခုံအဝိုင္းေပၚတြင္ ယူလာေသာဗန္းကိုတင္ကာ...
"ကိုယ္တံခါးေခါက္ေနတာၾကာၿပီ...ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။"
ပါးစပ္ကေမးေနေပမယ့္ လက္ကလည္းေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္အား ေသခ်ာႏွံ႔ေအာင္နယ္ေနသူကိုၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာၿပဳံးမိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ Jeon Hyungကကြၽန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အလိုလိုက္သည္ဟုထင္မိတယ္။ ဆိုးခ်င္တိုင္းလည္းဆိုးလို႔ရမည့္ ပုံမွာရွိတယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ HyungသာJeon hyungျဖစ္ေနရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ကြၽန္ေတာ္ေတြးမိပါေသးတယ္။
"sorry...ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းေျပာေနလို႔ မၾကားလိုက္တာပါ။"
"အင္းပါ...စားေတာ့ ပြကုန္မယ္။"
"အင္း"
စားစရာရွိတာမစားပဲ ကြၽန္ေတာ္စားေနတာကိုၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ထိုင္ၾကည့္ေနသူေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပင္ပူလာတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္...
"စားေလ...ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲၾကည့္ေနတာလဲ?"
"ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔..."
ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ကေလးငယ္၏မ်က္ႏွာကေလး ရဲကနဲျဖစ္သြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ ထို႔အတူ နီေဆြးေနေသာႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေပၚတြင္ ကပ္ၿငိေနေသာ ညိဳမည္းမည္းအေရမ်ားေၾကာင့္ ကေလးငယ္နားတိုးကပ္သြားလိုက္ကာ...
"ေပကုန္ၿပီ...ဘယ္လိုေတြစားေနတာတုန္း။"
ဗန္းထဲမွတစ္ရႉးတစ္႐ြက္ယူကာ ခပ္တည္တည္ျဖင့္သုတ္ဖယ္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါကို ကေလးငယ္ကဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိ ထသီးေလတယ္။
"အဟြတ္ အဟြတ္ ... ေရ ေရ"
ေရကိုခြက္ထဲသို႔အျမန္ထည့္ကာ ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အားဘုၾကည့္ၾကည့္ကာ တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ခ်ေလတယ္။
"ခင္ဗ်ားကတကယ့္ကို အေမႊေကာင္ပဲ။"
------------------------------
Fbေလးေတြေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္💜