တီတီတီတီ...
"ဦးေလး Sungေရ... တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ပါဦး။"
ၿခံေရွ႕မွကားဟြန္းသံေၾကာင့္Yongသည္သူမ၏အိမ္မွၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးအားလွမ္းေခၚကာ တံခါးအျမန္သြားဖြင့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ အိမ္ေပၚထပ္တြင္သားေလးနဲ႔ေဆာ့ေနတဲ့ခင္ပြန္းျဖစ္သူကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
"အစ္ကိုJeonတို႔လာၾကၿပီနဲ႔တူတယ္ေယာက္်ားေရ...ေအာက္၏ကိုဆင္းခဲ့ပါဦး။"
"လာၿပီမိန္းမေရ...လာၿပီ။"
ဒီေန႔Yongတို႔ရဲ႕သားေလး အသက္၅ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုJeonတို႔မိသားစုကို အိမ္လာဖို႔ Yongကိုယ္တိုင္ ဖိတ္ထားခဲ့တာ။ တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ့ မဖိတ္ထားပါဘူး။ Yongမွာသားေလးရွိတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွအသိမေပးထားတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။
အစ္ကိုJeonတို႔နဲ႔အေနေဝးေနခဲ့ၾကတာအစ္ကိုJeonတို႔ရဲ႕သားေလး တစ္သက္ေတာင္ရွိၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ပြဲတစ္ခုမွာမထင္မွတ္ပဲျပန္ေတြ ့ခဲ့ရတာ။
အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့မိသားစုသံုးေယာက္နားသြားၿပီး အေဖာ္ေရြဆံုးၿပဳံးကာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
"အစ္ကိုJeon...ဟယ္ Kookieေလးေတာင္မနည္းထြားလာတာပဲ။"
"သားငယ္ အန္တီတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးေလ။"
အစ္မSae၏စကားေၾကာင့္ KooieေလးကYongကိုယုန္သြားေလးမ်ားေပၚသည္အထိၿပဳံးျပကာ ခါးခ်ိဳး၍ ႏႈတ္ဆက္လာတယ္။
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္အန္တီ...သားနာမည္က Jeon Jung Kookပါခင္ဗ်။"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္ လိမၼာလိုက္တာသားေလးက"
"ဟီးဟီး"
"ဒါနဲ႔ေမြးေန႔ရွင္က ဘယ္မွာတုန္းYongေရ...ေတြ႕ခ်င္လွၿပီ။"
Yongကေမြးရာပါႏွလံုးအားနည္းတာေၾကာင့္ ကေလးေမြးဖို႔ရန္အခက္အခဲရွိခဲ့တယ္။ မိသားစုဝင္ေတြအားလံုးက ဖ်က္ခ်ဖို႔ေျပာခဲ့ေပမယ့္ Yongအမ်ားႏွင့္တစ္ေယာက္အတိုက္အခံလုပ္ကာ သားေလးကိုရေအာင္ေမြးခဲ့တယ္။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို အစ္ကိုJeonတို႔နဲ႔ ဟိုတစ္ေန႔ကေတြ ့ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သားေလးကိုအသည္းအသန္ေတြ ့ခ်င္ေနၾကတာ။
Yongအိမ္ေပၚထပ္မွ ေယာက်ာ္းျဖစ္သူကို ထပ္မံလွမ္းေခၚလိုက္တယ္။
"ေယာက်ာ္းေရ... ျမန္ျမန္ဆင္းခဲ့ေတာ့။"
"ဒီမွာပါဗ်ာ...ဒီမွာပါ။တကယ့္ကိုအဆိုးေကာင္ေလး မနည္းလိုက္ဖမ္းလိုက္ရတယ္။"
ကြၽန္ေတာ့္စကားလဲဆံုးေရာ Saeဆီကစကားသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္က်လာတယ္။
"ဟယ္ ကေလးကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ဒီကိုေပးပါဦး အစ္ကိုရယ္..."
Saeက ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲကသားေလးကို ဆြဲေပြ႕ကာ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကေလးႏွစ္ဖက္အား တစ္လွည့္စီနမ္းတယ္။ ခ်စ္စရာေလးဆိုတဲ့စကားကိုလည္းပါးစပ္ဖ်ားမွမခ်။
"ကေလးကတစ္ကယ္ခ်စ္စရာေလးပဲ...သမီးေလးသာဆိုSaeရဲ႕သားေလးနဲ႔ေပးစားမိမွာအမွန္ပဲ။"
Sae၏႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္စကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးဝိုင္းရယ္မိလိုက္ၾကတယ္။
"ကေလးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲအစ္ကို..."
"Kim Tae Hyung..."
"ဒါဆို Tae ေလးလို႔ပဲေခၚမယ္ကြာ။ခ်စ္စရာေကာင္းခ်က္က အ႐ုပ္ကေလးက်ေနတာပဲ။"
"ကဲကဲ ကိတ္မုန႔္ခြဲက်ရေအာင္။သားေလးကကိတ္မုန႔္ဆီကေနမ်က္ႏွာကိုမခြာေတာ့ဘူး...ဟားဟားဟား"
အစ္ကိုJeonက ရယ္သံလႊမ္းေသာအသံနဲ႔ ထၿပီးေျပာလိုက္တာပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ သားေလးရဲ႕မ်က္လုံးတို႔မွာ သူတို႔ရဲ႕အလယ္စားပြဲဝိုင္းတြင္တင္ထားတဲ့ ေခ်ာကလက္ကိတ္မုန႔္ႀကီးဆီမွာပင္။ သူတို႔လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ Birthday song ဆိုကာကိတ္မုန႔္ခြဲလိုက္ၾကတယ္။ ကိတ္မုန႔္ခြန႔္မယ္လဲဆိုေရာ သားေလးက သူတို႔ကိုအရင္မခြံ႕ပဲ သူူ႔ေဘးတြင္ရပ္ေနေသာkookieေလးဆီသို႔လက္ကိုလွမ္းကာ ခြံ ့ရန္ျပင္ေလတယ္။
"အင့္"
"ဟင္"
Taeေလးေကြၽးေနတာကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့သားျဖစ္သူေၾကာင့္ Saeတစ္ေယာက္ဝင္ေျပာရေတာ့တယ္။
"စားလိုက္ေလသားရဲ႕ Taeေလးကခ်စ္လို႔ေကြၽးတာကို"
"ဟုတ္ကဲ့"
Jung Kookတစ္ေယာက္သူ႔ေရွ႕မွျဖဴျဖဴလုံးလုံးေကာင္ေလးေကြၽးေသာကိတ္မုန႔္ကိုစားလိုက္ၿပီး အခ်ိဳဆုံးၿပဳံးျပလိုက္တယ္။
"အင့္"
႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲသို႔ ကိတ္မုန႔္ပန္ကန္ႀကီးထိုးေပးလာတာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္လိုက္မိတယ္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ taeေလးရဲ႕..."
"အင့္"
"ေအာ္ သိၿပီသိၿပီ။Hyungခြံ႕ေကြၽးရမွာလား...ဟုတ္လား။"
ေခါင္းညိမ့္ျပလာတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ "အင့္"တစ္လုံးမွလြဲၿပီးက်န္တာဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာေသးတဲ့ ကေလးငယ္အား...
"ေခါင္းပဲညိမ့္မေနနဲ႔ေလ...Hyungလို႔ေခၚ...မေခၚရင္မေကြၽးဘူး။"
မ်က္ေတာင္ေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ လက္ကိုလည္းအတင္းဆြဲခ်ေနေသးတာေၾကာင့္ ဒါဟာကြၽန္ေတာ့္ကိုခါးကုန္းခိုင္းတာျဖစ္ရမယ္လို႔ေတြးၿပီး ခါးကုိုအနည္းငယ္ကုန္းေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ့္နားနားကပ္ကာ ေလသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္...
"Hyung"
"လိမၼာလိုက္တာ taeေလးက..."
"ဟီး..."
Tae ေလးရဲ႕ အျပာေရာင္ဆံႏြယ္မ်ားအား ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၿပဳံးျပလာတယ္။ ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အၿပဳံးေလးနဲ႔ သိပ္ကိုခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးငယ္ပါေလလို႔လည္း ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။
"အာ..."
ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲကကိတ္မုန္႔ကို ေကာ္ဇြန္းကေလးနဲ႔အနည္းငယ္ဖဲ့ကာ Taeေလးကိုခြံ႕ေကြၽးလိုက္တယ္။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ေဖာင္းကာ ပလုတ္ပေလာင္းဝါးေနတဲ့ Taeေလးကိုၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးမိပါေသးတယ္။ ေတြ ့ဆံုရတဲ့ဒီအခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာေတာင္ Taeေလးကကြၽန္ေတာ့္အာရံုေတြအကုန္လံုးကို ဖမ္းစားထားႏိုင္ခဲ့တယ္ထင္ပါရဲ႕။
"momတို႔ကိုလဲ ေကြၽးပါဦးသားေလးရဲ႕..."
အန္တီ့စကားေၾကာင့္ Taeေလးကလူႀကီးေတြဘက္လွည့္ကာ တစ္ေယာက္စီလိုက္ခြံ႕ေကြၽးတယ္။ ေလးေထာင့္ဆန္ဆန္အၿပဳံးေတြကေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားပါ။ ေမေမတို႔ကလည္းTaeေလးကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပံုရတယ္။ 'TaeေလးTaeေလး'ဆိုတာ ပါးစပ္ဖ်ားကကိုမခ်ပါ။
"ကဲကဲ တို႔ေတြလည္း ေရွးေဟာင္းေနာက္ျဖစ္ေလးဘာေလး ေျပာၾကရေအာင္လား။"
"အင္း အဲ့တာေကာင္းတာေပါ့"
ေဖေဖ့့စကားကို အန္တီတို႔ကေထာက္ခံၾကတယ္။ Taeေလးက ကြၽန္ေတာ့္နားမွာထိုင္ေနတာေၾကာင့္ အန္တီကကြၽန္ေတာ္တို႔ဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္လာတယ္။
"သားKookieေလး ညီေလးနဲ႔အေပၚထပ္မွာသြားေဆာ့ေနေနာ္။ ျပန္ခါနီးမွ အန္တီလာေခၚမယ္။"
"ဟုတ္အန္တီ"
လူႀကီးေတြစကားေျပာေနၾကၿပီမို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းအိမ္ေပၚထပ္သို႔တက္လာခဲ့လိုက္ၾကတယ္။ ေလွကားကတက္တက္ျခင္းဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ အခန္းႏွစ္ခန္းရွိတယ္။ အဲဒီ့အခန္းေတြရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေနာက္ထပ္အခန္းႏွစ္ခန္းထပ္ရွိေသးတယ္။ ညာဘက္အျခမ္းမွာေတာ့ Hallခန္းလိုအခန္းအက်ယ္ႀကီး တစ္ခန္းရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲဘာေတြမ်ားရွိေနမလဲဆိုတဲ့သိခ်င္စိတ္နဲ႔ အဲဒီ့အခန္းက်ယ္ႀကီးနား ခ်ဥ္းကပ္မိတယ္။
အခန္းေထာင့္မွာ စႏၵယားအႀကီးႀကီးတစ္လံုးရွိတယ္။ တစ္ျခားဘာပစၥည္းမွ ရွိမေနဘူး။ ကြၽန္ေတာ္အဲဒီ့စႏၵယားႀကီးနား ေသခ်ာသြားၾကည့္မိတယ္။ အဝတ္စေတြဘာေတြနဲ႔အုပ္ဆိုင္းထားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ဖုန္တစ္စက္မွရွိမေနတာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ Taeေလးဘက္လွည့္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္။
"ဒီစႏၵယားကTaeေလးရဲ႕momတီးေလ့ရွိတာလား?"
"No...momက ဒါႀကီးတီးတတ္ဘူး။ဒါမဲ့ အၿမဲသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။"
"ေအာ္..."
တစ္လံုးခ်င္းေျပာလာတဲ့ Taeေလးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ စကားေျပာပံုေလးကလည္း တကယ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနျပန္တယ္။
"Hyungကလိုခ်င္လို႔လား? Taeေလးmomကိုေျပာေပးမယ္ေလ။"
Taeေလးစကားေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အသည္းအသန္လက္ကာျပလိုက္မိတယ္။ ေတာ္ၾကာ အန္တီတို႔ကိုုသြားေျပာေနမွျဖင့္ ခက္ရေခ်ရဲ႕။
"ေနပါေစဗ်ာ... ေနပါေစ။ Hyungကဒီတိုင္းေမးၾကည့္ရံုပါ။ ဒါနဲ႔ Taeေလးရဲ႕အခန္းက ဘယ္မွာလဲဟင္?"
Taeေလးကကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲကာ အခန္းတစ္ခန္းေရွ႕သို႔ေခၚလာတယ္။ သူမွတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ Taeေလးရဲ႕ အခန္းဟာေလွကားကတက္တက္ျခင္း ျမင္ရတဲ့ ညာဘက္ကအခန္းဆိုတာကိုေပါ့။
"ဒီအခန္းလား..."
ဆိုေတာ့ေခါင္းညိမ့္ျပတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအခန္းထဲအတင္းထိုးထည့္ၿပီး တံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚေျပးတက္ကာကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႔အနားလာဖို႔ လက္ယက္ေခၚေနတယ္။
"ကဲ Taeေလးက ဘာတိုင္းကစားခ်င္လဲ။Hyungတူတူကစားေပးမယ္ေလ။"
ေခါင္းခါျပန္တယ္။ ၾကည့္ရတာTaeေလးက အေဆာ့သိပ္မမက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။
"စကားေျပာေလTaeေလးရဲ႕...Taeေလးကစကားမေျပာေတာ့Hyungကပ်င္းတာေပါ့..."
"Hyung နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ? Taeေလးနာမည္က Kim Tae Hyung... အသက္ကငါးႏွစ္ရွိၿပီ။"
လက္ကေလးငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာေျပာေနေသာ Taeေလးေၾကာင့္ အသည္းယားလာရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ Taeေလးရဲ႕ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွစ္ဖက္အား ခပ္ဖြဖြဆြဲလိုက္မိတယ္။
"အ နာတယ္။"
"sorry sorry... hyungက အသည္းယားလြန္းလို႔ပါ။အံုဖြ အံုဖြ..."
ကြၽန္ေတာ့္လက္ခ်က္ေၾကာင့္နီရဲသြားတဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ခပ္ဖြဖြဖိအုပ္ကာ ေတာင္းပန္စကားဆိုရျပန္တယ္။ မေတာ္လို႔ငိုသြားရင္ ေမေမကကြၽန္ေတာ့္ကိုဆူမွာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း အ႐ိုက္ကခံရဦးမယ္ေလ။
"ရပါတယ္ Hyungရဲ႕... Taeေလးကိုပံုျပင္စာအုပ္ ဖတ္ျပ။"
"အင္း ဖတ္ျပမယ္။"
ကုတင္ေပၚတြင္စီတန္းထားေသာအ႐ုပ္ႀကီးအ႐ုပ္ငယ္မ်ားၾကားထဲမွ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လာတယ္။
"အင့္"
ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲစာအုပ္ကေလးကို ထိုးေပးကာကုတင္ေခါင္းရင္းက ေခါင္းအံုးကိုလွမ္းယူတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကုတင္ေပၚကန္႔လန္႔ျဖတ္လွဲအိပ္ကာ ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ျပလာမယ့္ ပံုျပင္ကိုေစာင့္စားေနတယ္။
"ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကေလးရာ...ဒါဆိုHyungဖတ္ျပမယ္ေနာ္။
"ဟုတ္"
Taeေလးထုတ္ေပးလာတဲ့ စာအုပ္ကေလးက ယုန္နဲ႔လိပ္ပုံျပင္စာအုပ္ကေလးပါ။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပါဝင္စားစြာျဖင့္ Taeေလးအားဖတ္ျပလိုက္တယ္။ သို႔ေသာ္ Taeေလးက ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ျပတာ တစ္ဝက္ေတာင္မက်ိဳးေသးခင္မွာပဲ ပါးစပ္ကေလးဟစိဟစိျဖင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနေလၿပီ။ အိပ္ေနတာေလးကအစ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတဲ့ Taeေလးေၾကာင့္နဖူးေပၚရွိဆံပင္မ်ားအားသပ္တင္ကာ ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ တံခါးေခါက္သံနဲ႔အတူအခန္းထဲသို႔ အန္တီဝင္လာတယ္။
"သားKookieေလးေရ ေမေမတို႔ကျပန္ေတာ့မလို႔တဲ့...သားညီေလးကအိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား။"
"ဟုတ္အန္တီ... ခုနကေလးတင္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ...ဒါဆိုသားသြားလိုက္ပါဦးမယ္အန္တီ..."
အန္တီ့အားေခါင္းငုံ႔အ႐ိုအေသေပးကာ အခန္းျပင္ကိုထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာက္ကိုေတာ့တစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါဘူး။ Taeေလးနဲ႔မခြဲႏိုင္ ျဖစ္ေနမွာစိုးတာေၾကာင့္ပါ။
🍀🍀🍀🍀
"အီးဟီးဟီး...Hyung...အီးဟီးဟီး"
ေလွကားေျခရင္းတြင္ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပြတ္တိုက္ကာ ငိုေနေသာသားျဖစ္သူေၾကာင့္Yongလန႔္သြားရတယ္။ သားေလးကတစ္ခါမွဒီေလာက္အထိ အသည္းအသန္မငိုဖူးဘူးေလ။
"သား ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနတာလဲဟင္။အိမ္မက္ထဲမွာအေကာင္အႀကီးႀကီးေတြ႕လို႔လား... ဟုတ္လားသား...momကိုေျပာပါဦး"
"No, Hyung...Hyung"
"Hyung"
Yongခဏေတာ့ေၾကာင္သြားမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ KookieေလးကသားေလးကိုHyungလို႔ေခၚခိုင္းတာကိုသတိရလိုက္မိတယ္။
"အို Hyungကအိမ္ျပန္သြားၿပီေလသားရဲ႕..."
"အီးဟီးဟီး...Hyung!!!..."
ျပန္သြားၿပီလို႔ေျပာလိုက္မွ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုမီးပြင့္မတက္ပြတ္ကာ အာေခါင္ျခစ္ၿပီးေအာ္ငိုေနတဲ့သားျဖစ္သူေၾကာင့္.Yongမွာေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနရၿပီ။ ထိုစဥ္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူေရာက္လာကာ ...
"သား မငိုရဘူးေလ...တိတ္ေတာ့ေနာ္။Hyungနဲ႔ဖုန္းေျပာမလား Papaေခၚေပးမယ္ေလ။"
"Yes, Papa call now!"
ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းအငိုရပ္သြားတဲ့သားျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာ ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ သားေလးက မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွဒီေလာက္ထိငိုယိုၿပီးလိုက္မရွာဖူးပါ။ Jung Kookေလးကိုေတာ့ ခဏပဲေတြ႕လိုက္ရတာေတာင္အေတာ္ခင္သြားပုံရတယ္။
"သား ဖုန္းေခၚၿပီးရင္Hyungကိုစကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာပါ့မယ္လို႔Papaကိုကတိေပးမွာလား...promise"
"Promise Papa hurry up!"
သားေလးက မိခင္ဘာသာစကားကိုေကာင္းစြာမေျပာတတ္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စကားကိုေတာ့သူတို႔ေတာင္မသင္ေပးရပါပဲ စကားစေျပာတတ္ကတည္းကကြၽမ္းက်င္စြာေျပာတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့သားေလးကို လူဝင္စားေလးလို႔ယုံၾကည္ေပမယ့္ မိန္းမျဖစ္သူကေတာ့ဒီလိုမဟုတ္ေပ။အခုေနာက္ပိုင္းမွသာ သားေလးရဲ႕ဘယ္ဘက္ရင္အုံကခြဲစိတ္ရာတစ္ခုကဲ့သို႔ရွိေနတဲ့ အမာ႐ြတ္ကေလးမွာ တေျဖးေျဖးထင္ရွားလာတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စကားအားေထာက္ခံလာတယ္ေလ။
7/8/2020 💜