[ ယွီ့ကွမ်းတောင်ဘက် တစ်ခါလောက်တော့ သွားချင်တယ်]
Unicode version :
"ငါ တကယ် အဲ့ဒီအဖိုးမုချီဆိုတဲ့လူ မဟုတ်ရပါဘူးကွာ"
နန်မော်ယဲ့က စိတ်ညစ်စွာ အော်ဟစ်ပြီးဆိုလာ၏။
ဘာလို့ ငါ့ကို ကြိုးတုပ်ပြီး ခေါ်လာတာလဲဟ။
ဆိုက်ဖန်းအန်းက တည်းခိုဆောင်အခန်းတစ်ခန်းထဲရှိ ထိုင်ခုံပေါ် သူ့အားထိုင်စေလိုက်ကာ အမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေသဖြင့် နီရဲနေပြီဖြစ်သော မျက်၀န်းများဖြင့် မေးလာ၏။
"ဒီထက်ပိုပြီး ဖုံးကွယ်လိမ်ညာနေမယ်ဆိုရင် အဖိုး ကျွန်တော့်ကို အဆိုးမဆိုပါနဲ့"
နန်မော်ယဲ့ အကျယ်ကြီးမအော်ရဲတော့၊ တိုးတိုးလေးသာ ရှိုက်ငိုတော့၏။ဆိုက်ဖန်းအန်းကလည်း လေသံကိုနှိမ့်လိုက်ကာ-
"ချဲန်းဟေဟွမ်ပြီးဖို့ ဘယ်နှစ်ရက်လိုလဲ"
"ခုနစ်ရက်"
"အရင်တစ်ခေါက်တုန်းက နေ့တစ်၀က်ပဲကြာပါတယ်"
"အဲ့တာ အရင်တုန်းကလေကွာ၊ အခု ငါ အသက်ကြီးပြီလေ၊ မျက်စိကလည်း မှုန်နေပြီ"
"ဟုတ်ပြီ၊ ခုနစ်ရက်ဆိုလည်း ရပါတယ်။ ချိုးရွှမ်ကျီးယန္တရားတိုက်လည်း ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရပြီ၊ ဖန်ရှင်းပုလဲလည်း အခိုးခံလိုက်ရပြီ၊ အဖိုး ဒီကိစ္စတွေကိုရော သိရဲ့လား"
နန်မော်ယဲ့က ခေါင်းခါပြသည်။
"သိုင်းလောကကလူတွေတော့ အမျိုးမျိုးပြောဆိုနေကြတယ်၊ တွေးကြည့်လိုက်ရင်တော့ သိုင်းပညာအဆင့်အရမ်းမြင့်တဲ့လူကပဲ ယူသွားတာဖြစ်လောက်တယ်"
နန်မော်ယဲ့က စိတ်ထဲမှ တွေးလိုက်၏။
အဆင့်မြင့်တာပေါ့ကွ ။ မင်းဘိုးအေ ငါကိုယ်တိုင် ပြုစုပျိုးထောင်လာခဲ့တဲ့ တပည့်ကွ။
"ခုနစ်ရက်ပြည့်တာနဲ့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ချဲန်းဟေဟွမ်ကို ရချင်တယ်"
ဆိုက်ဖန်းအန်းလေသံက ညှိနှိုင်းစရာ လမ်းပင် ချန်မထား။ နန်မော်ယဲ့က အသာထိုင်နေကာ ပါးစပ်မှ ပွစိပွစိ ဆို၏။
"အဖိုးဘက်က ဘာပြဿနာရှိသေးလဲ"
"ချဲန်းဟေဟွမ်ကို လုပ်ဖို့ဆိုရင် ငါ့မှာ ပစ္စည်းတစ်မျိုး လစ်လပ်နေတယ်"
"ဘာပစ္စည်းလဲ"
"လရောင်ငေး"
"လရောင်ငေးက ဘာကြီးလဲ"
မှန်းဆထားသည့်အတိုင်းပင် ဆိုက်ဖန်းအန်းက နားမလည်။
"ပြောပြလို့မရဘူး၊ ကောင်းကင်အလိုတော်အရ ငါ သူများတကာကို လျှောက်ပြီးပြောလို့မရဘူး"
"အဲ့ပစ္စည်းကို ဘယ်ကနေ ရှာရမလဲ"
"ငါ့ကို တစ်ယောက်တည်း လွှတ်ပေးပြီး ရှာခိုင်းပါ့လား"
"မရဘူး"
"ပြီးတာပဲ၊ လရောင်ငေးမှမရှိရင် ချဲန်းဟေဟွမ်ကို လုပ်ချင်လို့မရဘူး၊ ငါ့ကိုသတ်ပစ်လိုက်ရင်လည်း အလကားပဲ"
ဆိုက်ဖန်းအန်းက ခေတ္တတုံ့ဆိုင်းသွားပြီးနောက် အင်္ကျီထဲမှ ပုလင်းတစ်ခုကိုထုတ်ပေးလာသည်။
"ဒါ သောက်လိုက်စမ်း"
"အားးးးး"
နန်မော်ယဲ့တစ်ယောက် ထိုင်ခုံမှ ထပြေးတော့မတတ်။ သိုင်းလောကတွင်ကျင်လည်ခဲ့သည်မှာ ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်သော်လည်း၊ အဆိပ်တိုက်ကျွေးသည့်ဖြစ်ရပ်ကို မြောက်များစွာ ကြားဖူးမြင်ဖူးသော်လည်း အခုလိုမျိုး တိုက်ရိုက်ကြီး ထုတ်ပေးပြီး သောက်ခိုင်းသည်က မရှိစဖူး။
မင်း ငါ့ကို ငတုံးလို့ မှတ်နေလားကွ။
"အဖိုးတစ်ယောက်တည်းသွားချင်တယ်၊ အဖော်မခေါ်ချင်ဘူးဆိုရင်တော့ ဒီနည်းကပဲ အသုံး၀င်ပါမယ်"
"ဂျင်ဆင်းရယ် သမင်ချိုရယ် ပေါင်းထားတဲ့ဆေးမလားဟင်"
"အဆိပ်ပေါင်းစုံရောထားတဲ့ဆေးလေ"
နန်မော်ယဲ့ - "......"
"ဒီအဆိပ်က သုံးရက်နေမှ အစွမ်းပြလိမ့်မယ်၊ အဖိုးကသာ အချိန်မီပြန်ရောက်လာရင် အဆိပ်ဖြေဆေးကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ရိုရိုသေသေ ပေးပါ့မယ်၊ ဒီလိုလုပ်မှလည်း နှစ်ဦးနှစ်ဖက်လုံး အဆင်ပြေမှာပါ"
"ငါ မသောက်ဘူး"
ဆိုက်ဖန်းအန်းက နန်မော်ယဲ့၏ လည်ပင်းကို ဆွဲညှစ်ပြီး ပါးစပ်ဟအောင်လုပ်လာ၏။ ခထို့နောက် ဆေးလုံးတစ်လုံးကို နန်မော်ယဲ့ပါးစပ်ထဲ အတင်း သွတ်သွင်းမျိုချစေ၏။ နန်မော်ယဲ့က ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးပြီး သီးနေရှာသည်။
"အဖိုး ကျွန်တော့်ကို ဗွေမယူပါနဲ့ဗျာ"
နန်မော်ယဲ့၏ ဇရာထောင်းနေသော မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာ၏။
မင်းကို ဗွေမယူပါနဲ့ဆိုတော့တော့ ဘယ်သရဲကို ငါ သွားစိတ်တိုရမှာတုန်းဟ ၊ ဒီကိစ္စပြီးရင် မင်းဆွေမျိုးအဆက်ဆက်ကို ဒီဘိုးအေ အကုန်မျိုးတုံးပစ်မယ်။
"ကဲ.....အဖိုး သွားလို့ရပါပြီ"
"ပိုက်ဆံ ပေးဦးလေ"
နန်မော်ယဲ့က မကျေနပ်စွာဆိုလာတော့ ဆိုက်ဖန်းအန်းက ခေတ္တမျှ ငြိမ်သက်သွားပြီး ငွေဒင်္ဂါးတစ်ပြား ထုတ်ပေးလာ၏။
"မလောက်ဘူး"
ဆိုက်ဖန်းအန်းက နောက်တပြား ထပ်ပေး၏။
"အသပြာတစ်ထောင်"
ဆိုက်ဖန်းအန်း မျက်နှာထား တင်းမာသွား၏။
"ရွှေဒင်္ဂါးနော်....ရွှေဒင်္ဂါးတစ်ထောင် ဟဲဟဲ"
ဆိုက်ဖန်းအန်း၏ နားထင်ရှိသွေးကြောများမှာ တဒုန်းဒုန်းခုန်နေပြီဖြစ်၏။
"အရင်ဆယ်နှစ်ကျော်တုန်းကနဲ့ယှဥ်ရင် အဖိုး တော်တော်ပြောင်းလဲသွားတာပဲ"
"လူဆိုတာ ပြောင်းလဲတတ်တာချည်းပဲ။သားသမီးမြေးမြစ်မရှိတော့ ကိုယ့်၀မ်းစာအတွက် ဒီလိုပဲ စုဆောင်းရှာဖွေတတ်ရမယ်လေ"
ဆိုက်ဖန်းအန်းက ငွေစက္ကူတစ်ရွက်ကို သူ့ရှေ့ထုတ်ပေးလာ၏။ (မှတ်ချက်- ၀တ္ထုထဲကအတိုင်းဆို သူပေးလိုက်တာ ချက်လက်မှတ်သဘောဖြစ်ပါတယ်)
ဒီလိုမှပေါ့၊ ဒါမှ ပင်ပန်းရကျိုးနပ်တာ။
နန်မော်ယဲ့က ငွေစက္ကူကိုလိပ်ပြီး အိတ်ထဲထည့်လိုက်ကာ တည်းခိုဆောင်သို့ ပြန်လာလိုက်လေသည်။
********
လမ်းကြိုလမ်းကြားအချို့ကို ဖြတ်လာပြီးသော် သစ်ပင်အောက်တစ်နေရာတွင် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ရပ်စောင့်နေပြီး ဘေးနားတွင်လည်း သွမ့်ယောင်က အတူထိုင်စောင့်နေ၏။
"ရှစ်ဖူး!!!!"
သွမ့်ယောင်က နန်မော်ယဲ့ကိုမြင်တော့ ချက်ချင်းထရပ်လိုက်ကာ ၀မ်းမြောက်၀မ်းသာ ပြေးလာ၏။
"မဆိုးဘူး၊ ရုပ်ဖျက်ထားတာတောင် ရှစ်ဖူးကို မှတ်မိတယ်ပေါ့"
နန်မော်ယဲ့က ငွေစက္ကူလိပ်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ကာ-
"မုန့်သွား၀ယ်စားလိုက်နော်..."
"ကျေးဇူးပါ ရှစ်ဖူး..."
သွမ့်ယောင်က ပျော်ရွှင်စွာ ယူထားလိုက်လေ၏။
"အကြာကြီးလှည့်ဖျားခဲ့တာတောင် ဒီငွေလေးပဲရလာတယ်လို့တော့ မပြောနဲ့နော်"
"အကြာကြီး....ဟုတ်လား"
နန်မော်ယဲ့က ဒေါသတကြီးမေးလာ၏။
နာရီ၀က်တောင်မရှိသေးတာကိုလေ....
အကြာကြီးဟုတ်လား။
"ရှစ်ဖူးကလည်း....ရှစ်ဖူးကိုမတွေ့ရတာ တစ်ရက်ပဲရှိသေးရင်တောင် ကျွန်တော်တို့အတွက်တော့ တစ်နှစ်လောက် ကြာသလိုဖြစ်တာကို...."
သွမ့်ယောင်က အမြန်ပင် သူ့လက်ကိုဆွဲဖက်ပြီးပြောလာတော့မှ နန်မော်ယဲ့ ပြုံးရွှင်သွား၏။
"ဟိုဘက်အခြေအနေကရော"
"ငါထင်သလောက်တော့ အဲ့တုန်းက ချိုးကျီဆိုတဲ့လူပဲဖြစ်မယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွား၏။
"ရှစ်ဖူးပြောတဲ့ ချိုးကျီဆိုတာ လန်ယီကျန့်နဲ့ ယှဥ်ပြိုင်တိုက်ခိုက်ပြီး အသေသတ်နိုင်ခဲ့တယ်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်လား"
နန်မော်ယဲ့က ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဆက်ဆို၏။
"အဲ့အချိန်တုန်းက နှစ်ယောက်စလုံး အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်ပဲရှိတယ်ထားဦး၊ ဒီကိစ္စက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ငါးဆယ်ကတည်းက ဖြစ်ခဲ့တာလေ၊ ဆိုက်ဖန်းအန်းရဲ့ လက်တွေကြည့်ရင် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ပဲ ရှိလောက်သေးတယ်မဟုတ်လား "
နန်မော်ယဲ့က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ခေါင်းကို တစ်ချက် ခေါက်ပစ်လိုက်လေ၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "....."
ဘာဖြစ်ရပြန်ပြီတုန်း။
နန်မော်ယဲ့က သက်ပြင်းချလို့မဆုံးတော့။
"ရှီးနန်စံအိမ်တော်မှာ လာမွေးတဲ့ မင်းရဲ့ကုသိုလ်ကံကို ကျေးဇူးသာတင်နေလိုက်တော့၊ မင်းကတော့ ရှီးနန်၀မ်အိုကြီးအတွက် အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်စရာကောင်ပဲ"
"ဆိုက်ဖန်းအန်းက ကူအဆိပ်ပိုးကိုသုံးပြီး ရုပ်ရည်နုပျိုအောင် ထိန်းသိမ်းထားတယ်လို့ ရှစ်ဖူးဆိုလိုချင်တာလား၊ တကယ်လို့ သူသာ ချိုးကျီဖြစ်နေရင် ရဲရင့်ထက်မြက်တဲ့တစ်ကိုယ်တော် လူစွမ်းကောင်းဖြစ်နေမှာလေ။ ဘာလို့ ဒီလိုအောက်တန်းကျတဲ့နည်းတွေ သုံးနေရတာလဲ။ ကူပိုးကောင်သာ ခန္ဓာကိုယ်ထဲထည့်လိုက်ရင် ခွန်အားဗလတွေလျော့ကုန်မှာပဲ၊ သူ့ရုပ်ရည်ကို ထိန်းသိမ်းထားဖို့လုပ်တယ်ဆိုရင်တောင် ဘာမှမတန်ဘူး။ မှော်နက်ဂိုဏ်းက မိစ္ဆာမကြီးတောင် ဒီနည်းမျိုး လုပ်ရဲမှာမဟုတ်ဘူး "
"သတင်းစကားတွေပြောကြတဲ့အတိုင်း အဲ့လိုပုံစံဖြစ်နေကြမယ်လို့ထင်လား။ ဒီလိုသာဆို မင်းလည်း ဒီမှာကို ရှိမနေသင့်တော့ဘူး၊ ရွှေနန်းဆောင်ရဲ့ပလ္လင်ပေါ်တက်နေပြီး အမျိုးဂုဏ်သိက္ခာကို မြှင့်တင်ပေးသင့်နေပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ ၊ တပည့်နားလည်ပါပြီ။ ဆုံးမ
သွန်သင်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ရှစ်ဖူး"
"အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကလည်း သူ့ကိုယ်ထဲမှာ အဆိပ်ရှိကြောင်း မင်း ပြောဖူးတယ်၊ ရုပ်ရည်ကို ထိန်းသိမ်းထားနိုင်ဖို့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်တာပေါ့ ။ ငါ ထွက်မလာခင်တုန်းကတောင် သူက အဆိပ်မျိုးစုံရောထားတဲ့ဆေးလုံးကို ငါ့ကိုအတင်းတိုက်လွှတ်လိုက်သေူတယ်"
သွမ့်ယောင်စိုးရိမ်သွား၏။
"ရှစ်ဖူးက စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အတင်းလုသောက်လိုက်သေးလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ မဟုတ်ဘူး။ ငါ အရမ်းသနားဖို့ကောင်းအောင်ကို သရုပ်ဆောင်ပြနိုင်လိုက်တယ်"
"တော်သေးတာပေါ့"
သွမ့်ယောင် ခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်၏။ ရှီးနန်စံအိမ်တော်၌ဆိုလျှင် အားအားရှိ ထိုအဆိပ်ဆေးလုံးကိုသာ မုန့်ပဲသွားရည်စာသဖွယ် ချိုချဥ်သကြားလုံးသဖွယ် တဂွပ်ဂွပ် ယူစားနေလေရာ မည်သူတားတား အရာမထင်ခဲ့ဖူးသည်လေ။
"ပိုင်ယွဲ့...မင်းဆီမှာ သိုင်းလောကထဲကလူတွေနဲ့ အဆက်အသွယ်အများကြီးရှိတာပဲ။ ယွီ့ကွမ်းတောင်မှာ ဘာများထူးထူးဆန်းဆန်းဖြစ်သေးလဲလို့ ကြားသေးလဲ"
"ကျွန်တော်လည်း အဖိုးမုချီပြောပြလိုက်တဲ့အချိန်ကတည်းက လူလွှတ်ပြီးမေးခိုင်းပြီးခဲ့ပါပြီ၊ လူတိုင်းကလည်း ဘာမှ မူမမှန်တာမဖြစ်ဘူးလို့တော့ပြောတယ်၊ ပကတိအတိုင်းပဲတဲ့"
"အဲ့ဒီဆိုက်ဖန်းအန်းက ချိုးကျီဟုတ်တာ မဟုတ်တာ အပထား။ သူ့ရည်ရွယ်ချက်က အဖိုးအိုမုချီကိုဖမ်းပြီး ချဲန်းဟေဟွမ်ကို ဖန်တီးဖို့ပဲ၊ ယွီ့ကွမ်းတောင်မှာ ဘာများဖြစ်သလဲလို့ စုံစမ်းဖို့၊ လန်ယီကျန့် တကယ်လွတ်ထွက်လာပြီလားလို့ သိချင်လို့ရယ်ပဲပေါ့"
"လန်ယီကျန့်က မိစ္ဆာလမ်းကျင့်ကြံသူဆိုတော့ သူ့အသက်ကိုလိုချင်တဲ့လူများမှာပဲ။ အခု ယွီ့ကွမ်းတောင်ဘက်ကလည်း ငြိမ်းချမ်းတယ်၊ သိုင်းလောကဘက်ကလည်း ဘာမှသတင်းမကြားရဘူး၊ ဘာလို့များ သူတစ်ယောက်တည်းကပဲ လန်ယီကျန့်ပြန်ရှင်လာလိမ့်မယ်လို့ တထစ်ချထင်နေတာလဲ"
နန်မော်ယဲ့က ချောင်းအနည်းငယ်ဟန့်လိုက်၏။
"အဟမ်း....ငါကြားရသလောက်တော့ ချိုးရွှမ်ကျီးယန္တရားတိုက်နဲ့ ဖန်ရှင်းပုလဲလုံးနဲ့ သက်ဆိုင်တယ်တဲ့။ ဒါကြောင့် သူက လန်ယီကျန့်လက်ချက်လို့ ထင်နေတာ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "......"
သွမ့်ယောင် - "......"
အဲ့လိုလား။
နန်မော်ယဲ့က ဆက်မေးလာ၏။
"ဒီကိစ္စမှာ အရေးအကြီးဆုံးလုပ်ရမှာက ဘာလဲဆိုတာ မင်းတို့သိလား"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က နှိုင်းဆချင့်ချိန်ပြီးမှ ဆိုလာ၏။
"သက်သေအထောက်အထားနောက် လိုက်စုံစမ်းပြီး အဲ့ဒီဆိုက်ဖန်းအန်းကို စစ်ဆေးအေး့မန်းရမယ်။ချိုးရွှမ်ကျီးယန္တရားတိုက်ကို ဖျက်ဆီးတဲ့သူဟာ လန်ယီကျန့်ပဲလို့ ဘာကြောင့် တထစ်ချယုံကြည်တာလဲလို့ မေးရမယ်၊ သူ ဘာလို့ ဖန်ရှင်းစစ်တုရင်ကွက်ကို လာပြီးစိတ်ခေါ်ယှဥ်ပြိုင်သလဲဆိုတာရယ်၊ ချိုးရွှမ်ကျီးယန္တရားတိုက်ထဲက ဖန်ရှင်းပုလဲနှင့် ဖန်ရှင်းစစ်တုရင်ကွက်နဲ့ ဘယ်လိုပတ်သက်နေသလဲဆိုတာလည်း မေးရမယ်"
သွမ့်ယောင်နားထောင်ရင်း ခေါင်းမူးလာ၏။
"ဒီကိစ္စတွေ ဘာတစ်ခုမှ အရေးမကြီးဘူး၊ မင်း အရင်ဆုံးလုပ်ရမှာက ချဲန်းဟေဟွမ်ကို ရှစ်ဖူးအတွက် သွားယူလာပေး"
ငါက ကြားတောင်မကြားဖူးတာ၊ ဘယ်နှယ့် ဖန်တီးတတ်မှာလဲဟ။ ဟိုဘက်က ဘာသံသယမှမ၀င်အောင်တော့ ပိပ်ိရိရိ ဆက်လိမ်မှဖြစ်မယ်။
"ဟုတ်ကဲ့။ မနက်ဖြန် ညနေကျရင် ရှစ်ဖူးရှိတဲ့တည်းခိုဆောင်ဆီ ကျွန်တော် လာပို့လှည့်မယ်"
နန်မော်ယဲ့က ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး သွမ့်ယောင်ကို မေးလာ၏။
"ခရမ်းရောင်ဖားပြုပ်လေးရော ယူလာခဲ့ရဲ့လား"
"ယူလာတယ်ဗျ"
"ရှစ်ဖူးကို နှစ်ကောင်သုံးကောင်လောက် ငှားစမ်းပါကွယ်"
နန်မော်ယဲ့မှာ မုတ်ဆိတ်မွေးပွတ်ကာသပ်ကာနှင့်ဆိုလာ၏။ အင်မတန်မှ လူယုတ်မာဆန်လှသော ရုပ်ကြီးနှင့်ဆိုလာခြင်းဖြစ်သည်။
******
နန်းတော်ထဲတွင်လည်း ချူယွမ်က လုပ်ဆောင်စရာ တာ၀န်များအားလုံးကို အပြီးသတ်လိုက်သွားပြီဖြစ်၏။
"အရှင်မင်းမြတ်...ညစာအတွက် ပွဲတော်တည်သင့်နေပါပြီဘုရား"
"အင်း၊ ခဏလေး ထပ်စောင့်ပါဦး"
ချူယွမ်က အစီရင်ခံစာနောက်တစ်ခုကို ယူလိုက်သည်။ လုံး၀ပင်မော့ကြည့်မလာပေ။
ရှစ်ဇီလည်း အလွန်ပင် စိုးရိမ်ပူပန်နေပြီဖြစ်ကာ အပြင်ဘက်သို့ လှမ်းလှမ်းမျှော်ကြည့်လေ၏၏
ရှီးနန်၀မ် ဘာလို့မလာသေးတာလဲ ၊ အရှင်မင်းမြတ်က ခုထိ စောင့်ဆိုင်းတော်မူနေတာကို ။ စက်တော်ခေါ်ချိန်တောင် ရောက်ခါနီးနေ
ပြီ။
နောက်ထပ်နာရီ၀က်မျှ ကုန်လွန်ပြီးသော် ရုတ်ခြည်းပင် မိုးခြိမ်းသံများ ကြားလာရသည်၊ မုန်တိုင်းရှိသည်ထင်၏။
ရှီးနန်၀မ်တော့ ဒီည မလာလောက်တော့ဘူးထင်တယ်....
ချူယွမ်လည်း မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားပြီး ထရပ်လိုက်ကာ အပြင်ဘက် လှမ်းမျှော်လာ၏။
"အရှင်မင်းမြတ်....ပွဲတော်အုပ်တွေ အထဲသယ်လာခိုင်းတော့မယ်နော်"
"ဒီည မစားတော့ဘူး"
ရှစ်ဇီကုန်းကုန်း - "......"
ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီည ညစာမစားရတော့ဘူးလဲ။ ရှီးနန်၀မ်မရှိတာနဲ့ ထမင်းဟင်းတောင် စားမ၀င်တော့ဘူးလားဘုရား။ ဒါဆို နောင်တစ်ချိန်ကျ ၀မ်ရယ်သာ ယူနန်ကို ပြန်သွားရင် သုံးရက်မပြည့်သေးတဲ့အချိန်မှာတင် အရှင်မင်းမြတ်တော့ ပိန်ချုံးသွားတော့မှာနော်။
ချူယွမ် ခေါင်းအနည်းငယ်မူးေ၀နေပေမင့် စားချင်စိတ်မရှိ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ခန်းဆောင်ဘက်သို့ လျှောက်လှမ်းရန် ကြွတော့မည်ပြုစဥ် သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က တံတိုင်းပေါ်မှ လွှားခနဲခုန်၀င်လာ၏။တစ်ကိုယ်လုံးလည်း မိုးရေတို့ဖြင့် ရွှဲနစ်လို့။
"အမလေး.....၀မ်ရယ်ရောက်လာပြီပဲ"
ရှစ်ဇီက အလွန်အမင်းပင်လန့်ဖျတ်သွားသည်။ ထို့နောက် တံခါးအမြန်ဖွင့်ပေးလိုက်ကာ-
"အမြန်၀င်လာခဲ့ပါခင်ဗျာ...၀မ်ရယ်"
"အင်း၊ လမ်းမှာ ပြဿနာနည်းနည်းတက်နေတာနဲ့...."
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ရင်ဘတ်ပေါ်က မိုးရေများကို ခါထုတ်ရင်း ဆိုလာ၏။ ချူယွမ်က သူ့အတွက် ပ၀ါတစ်ထည်ကမ်းပေးလာ၏။
"ဟင်.....ကိုယ်လာမယ်မှန်း သိနေတယ်လား။ လမ်းတစ်လျှောက်မှာလည်း ဘာအစောင့်မှ မတွေ့မိပေါင်"
"ဒီနေ့ အဖိုးမုချီပြန်လာပြီး ပြောပြတယ်၊ သွမ့်နေ့ကိုတွေ့လိုက်တယ်တဲ့၊ ကိစ္စတစ်ခုရှိတယ်ထင်တယ်လို့ သူထင်တယ်ဆိုပဲ"
"အင်း၊ ပြောရမှာ ရှည်တော့ရှည်တယ်။ အခန်းထဲ အရင်၀င်ကြရအောင်ပါ"
ချူယွမ်လည်း ခေါင်းညိတ်လက်ခံလိုက်ကာ အထဲ၀င်မသွားခင် ရှစ်ဖီအား ဂျင်းပြုတ်ရည်တစ်ခွက် သွားကြိုစေ၏။ မိုးကြောင့် အအေးမိသွားမည်စိုးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ပြုံးလိုက်ကာ-
"သိုင်းကျင့်ကြံသူတစ်ယောက်ပဲလေ၊ ဒီမိုးလောက်နဲ့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ရှစ်ဇီ သက်ပြင်းချလိုက်လေ၏။
ရှီးနန်၀မ်ကလည်းနော်၊ နည်းနည်းလေး နေမကောင်းဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်လို့တောင် မတတ်ဘူးလား။ အမြဲတမ်းပဲ ကျန်းမာပြနေတယ်၊ တခြားလူက ပြုစုယုယချင်ရင်တောင် အခွင့်ကိုမသာရှာဘူး။
ထို့နောက်တွင်တော့ ရေချိုးသန့်စင်ရန် ရေနွေးပါ ယူလာရန်နှင့် ညစာပါ လာရောက်ဆက်သရန် ချူယွမ် မိန့်လာလေသည်။
ရှစ်ဇီခမျာ ခုမှ ပြုံးဖြီးနိုင်တော့သည်။
အခြားရံရွှေတော်များကတော့ စိတ်ထဲမှ သံသယ၀င်နေကာ မည်သို့မှ စဥ်းစားလို့မရတော့။
ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ရေချိုးတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပွဲတော်တည်တာပဲဖြစ်ဖြစ် အရှင်မင်းမြတ်က အိပ်ခန်းဆောင်အပြင်ဘက်ထွက်ကိုမလာတော့ဘူး၊ ဘာလို့များလဲ။
ကန့်လန့်ကာ နောက်ကွယ်မှ ရေသံများ ကြားနေရသည်။ ချူယွမ်လည်း စားပွဲပေါ် မှောက်အိပ်နေကာ ရောက်တတ်ရာရာ တွေးနေ၏။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ဆံပင်များကို ရေသုတ်နေရင်းနှင့်မှ ပြန်ထွက်လာတော့ ချူယွမ်၏ ပုံစံလေးကိုမြင်သော် မရယ်ဘဲမနေနိုင်တော့။
"ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ထောင်လျဲန်တာက စိတ်ရှုပ်အောင် လာလုပ်နေပြန်ပြီလား"
ချူယွမ်က သူ့အားမော့ကြည့်လာသည်။ ထို့နောက် မျက်မှောင်ကြုတ်သွားကာ-
"အ၀တ်သွား၀တ်"
"မိုးစိုကုန်ပြီလေ၊ အသစ်တစ်စုံလောက် ရှိလား"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အတွင်း၀တ် အထည်တစ်လွှာသာ လွှမ်းခြုံထားရင်း ချူယွမ်နား လာထိုင်၏။
"နန်းတော်ထဲမှာ ဘာကိစ္စ မင်းအတွက် အ၀တ်အစားသစ်တွေ အဆင်သင့် ရှိနေရမှာလဲ"
"ကြည့်လေ....ကိုယ်၀တ်ချင်တာတောင် ၀တ်စရာမှ မရှိတာကို"
ချူယွမ် - "....."
"အိပ်ချင်နေပြီလား"
ချူယွမ်က စားပွဲပေါ်မှာပင် မှောက်အိပ်နေတော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ဆက်ပြောလာ၏။
"ဒါဆို စောစော အိပ်ယာ၀င်တော့၊ တခြားကိစ္စ မနက်ဖြန်မှပြောကြမယ်"
"ညစာတောင် ရောက်မလာသေးဘူးလေ"
"ဟင်....ဘာလို့ ညစာမစားရသေးတာလဲ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့မျက်နှာမှာ မှုန်ကုတ်သွား၏။ ချူယွမ်ကတော့ သမ်းေ၀နေကာ တစ်လက်မမှပင် နေရာမရွှေ့ချင်သည့်နှယ်။
"မင်း မနက်ဖြန် ညီလာခံမတက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်"
"မကောင်းဘူး"
"မင်း တစ်ရက် အိပ်ယာထနောက်ကျရင် ဆုတစ်ခု ပေးမယ်"
"မယူဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မိမိနှုတ်ခမ်းနားသို့ ယူလာကာ ခပ်ဖွဖွ နမ်းလိုက်၏။ ချူယွမ်က ပျင်းရိလေးတွဲ့စွာနှင့်-
" ဒီလူကို အပြင်ခေါ်ထုတ်သွားပြီး ခေါင်းဖြတ်သတ်ပစ်လိုက်...."
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ရယ်မောလိုက်သည်။
"ဒီလိုမှန်းသိရင် ဒီထက်ပိုပြီး မဖွယ်မရာတွေ လုပ်လိုက်ပါတယ်၊ မဟုတ်ရင် ခေါင်းဖြတ်ခံရတာနဲ့ မတန်ဘူး"
"မင်းက လုပ်ရဲတယ်ပေါ့"
နောက်ဆုံးတော့ ချူယွမ်ပြန်ထလိုက်သည်။ အခုမှ တကယ်ဗိုက်ဆာလာသလိုပင်။
ရှစ်ဇီက ခပ်သွက်သွက်ပင် အစားအသောက်များကို ယူဆောင်လာသည်။ သို့သော် အရင်တုန်းကလို ဟင်းပွဲတစ်၀က်ကအသား၊ တစ်၀က်က အရွက် မဟုတ်တော့ဘဲ စားပွဲတစ်ခုလုံးအပေါ်တွင် ရှီးနန်ဒေသ၏အရသာ ဖြစ်သာ ဟင်းပွဲများဖြစ်နေသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ အတော်ပင် အံ့အားသင့်သွား၏။
"ရှီးနန်စံအိမ်တော်ကနေ ပို့ပေးတဲ့ပစ္စည်းတွေပဲလေ"
"အာ....ကိုယ်ပို့ပေးတယ်ဆိုတာက မင်း စားနေကျဟင်းတွေကိုရိုးသွားရင် တခါတလေ ထူးထူးခြားခြားအရသာတွေ စားဖို့ ပို့ပေးထားတာ၊ တစ်နေကုန် ဒါကြီးပဲ စားလို့ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး။ ရှီးနန်အစားအသောက်တွေက ပူပူစပ်စပ်တွေချည်းပဲ၊ မင်း မစားနိုင်လောက်ဘူး"
"သြော်...ဟုတ်လား"
ချူယွမ်က သူ့စကားကိုနားမထောင်ဘဲ ဟင်းချိုတစ်ဇွန်းခပ်သောက်လိုက်သည်။ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချက်ချင်းပင် ဇွန်းကိုပြန်လုလိုက်ကာ-
"စပ်တယ်လို့ ပြောနေတယ်လေ"
ချူယွမ်က ရယ်ချင်သွား၏။
"ဒါဆို ဒီတစ်နပ် ဘာမှမစားရတော့ဘူးပေါ့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က တောင်ပေါ်ဆန်မွှေးမှချက်ထားသော ထမင်းပူပူကို ခပ်ပေးလာသည်။
"ဒါလေးစား၊ ချိုတယ်"
ချူယွမ်က တစ်လုပ်မျှ ၀ါးမျိုလိုက်ပြီးနောက် ဆိုလာ၏။
"လက်စသတ်တော့ မင်းက ဒါတွေစားပြီး ကြီးလာတာကိုး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "......"
"ငါက.....ဒီတိုင်း....ရှီးနန်စံအိမ်တော်မှာစားနေကျ ဟင်းအစပ်တွေ စားကြည့်ချင်လို့ရယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ဟင်းရွက်ခပ်မွှေးမွှေးများဖြင့်ရောချက်ထားသော ငရုတ်သီးခြောက်များ၊
နှမ်းများဖြူးထားသော ငါးသေးသေးလေးများကို ရွေးထည့်ပေးလိုက်ကာ-
"တစ်လုပ်တည်းပဲနော်"
ချူယွမ်က ဇွန်းတစ်၀က်စာသာ စားကြည့်လိုက်ရသေး ၊ မျက်နှာမှာ အရောင်ပြောင်းလာချေပြီ။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သူ့နှုတ်ခမ်းနား လက်ကို ဆန့်ပေးလာပြီး-
"ထွေးထုတ်လိုက်"
ချူယွမ်ကတော့ ကျိတ်မှိတ်ပြီး မျိုချပစ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစပ်ပြေစေရန်လက်ဖက်ရည်ကိုသာ အဆက်မပြတ် သောက်နေလိုက်၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "....."
ချူယွမ်မျက်နှာမှာ နီရဲနေကာ နဖူးပြင်တွင် ချွေးသီးများပင်သီးလို့။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သူနှင့်အကြည့်ချင်းဆုံလာကာ-
"ထပ်ပြီး ခေါင်းဖြတ်သတ်ခိုင်းဦးမှာလားဟင်"
ချူယွမ်က ကောက်ညှင်းဆန်ချိုချိုတစ်ပွဲကိုသာ ဆက်စားနေလိုက်သည်။
"ကျန်သမျှ မင်းဆက်စားလိုက်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ရှစ်ဇီအား ချက်ချင်းခေါ်လိုက်ကာ အရသာပေါ့ပါးသော ဟင်းအမယ် နှစ်ပွဲသုံးပွဲမျှ ချက်ရန် စေခိုင်းလိုပ်၏။
ထို့နောက်တွင်တော့ ချူယွမ်က လက်ဖက်
ရည်သောက်နေရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့အား ငေးကြည့်နေ၏။ ချဥ်ချဥ်စပ်စပ်ဟင်းအမယ်မျိုးစုံကို မျက်နှာမပျက်တမ်း စားသောက်နေသော ထိုသူ့ကို ငေးကြည့်နေ၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ဤကိစ္စမျိုးက ကြွား၀ါရန် ဂုဏ်ယူ၀င့်ကြွားရန် ထိုက်တန်ရဲ့လားဟု တွေးနေမိသေးသည်။ သို့သော် မိမိအား တအံ့တသြငေးကြည့်နေသော ထိုမျက်၀န်းများကို မြင်တော့ ဒီထက်စပ်လျှင်တောင် စားနိုင်လောက်သည်ဟုပင် ခံစားလိုက်ရ၏။
နန်မော်ယဲ့သာသိလျှင်တော့ ခါးသီးနာကျင်စွာ ထပ်ငိုလောက်ပေမည် ။ တပည့်ဖြစ်သူကို သုံးနှစ်ခွဲကလေးသာသာဖြစ်အောင် ပြုစုပျိုးထောင်မိသဖြင့် ၀မ်ရယ်အိုကြီးနှင့် တမလွန်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် သွားမတွေ့ရဲကြောင်း၊ သေမည်ဆိုလျှင်တောင် စိတ်မအေးသေးကြောင်း ပြောလာမည်ဖြစ်၏။
"စားလို့ကောင်းလား"
ချူယွမ်က နှိုင်းနှိုင်းဆဆ မေးလာ၏။
"ကောင်းတယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က လက်ထဲမှတူကို ချလိုက်သည်။
ချူယွမ် - "......"
"မင်းသေချာပြင်ဆင်ပေးတဲ့ ဘာမဆို ငါ့အတွက်ကောင်းတယ်၊ တကယ်စားလို့ကောင်းတယ်"
*****
အခန်းတွင်းမှ အခြေအနေမှာ အရမ်းအဆင်ပြေနေသည်။ အပြင်ဘက်တွင် မိုးသက်လေပြင်း သည်းထန်စွာရွာနေသည်ကိုပင် မဆိုထားနှင့်၊ ဓားမိုး လှံမိုး ရွာချလာလျှင်တောင် အခြေအနေက ကောင်းနေမြဲသာ ဖြစ်နေမည်။
ချူယွမ်က အခုမှ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရသွားဟန်ဖြင့်မေးလာ၏။
"စောနကကိစ္စအကြောင်း မပြောပြရသေးဘူးနော်၊ အဖိုးမုချီ လမ်းပေါ်မှာ ဘာတွေ့ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ဟာ"
"သြော်...အဲ့ဒါက လျှို့၀ှက်ချက်ပေါက်ကြားသွားမှာစိုးလို့"
"ဘာကြီး"
ချူယွမ် နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ဆိုက်ဖန်းအန်းအကြောင်းကို အကြမ်းဖျင်းတစ်ခေါက်မျှ ပြောပြလိုက်သည်။ ချူယွမ်စိတ်ထဲ တွေေ၀လေးလံသွားပြီး ပြောလာ၏။
"ဖန်ရှင်းပုလဲအခိုးခံရတာတစ်ခုတည်းနဲ့ လန်ယီကျန့် သေရွာကနေပြန်လာတယ်လို့ သူထင်တယ်ဟုတ်လား"
"ဟုတ်မယ်ထင်ရတာပဲ"
ချူယွမ် - "....."
သို့ပေမင့် ဖန်ရှင်းပုလဲကို ယူလာသည်မှာ မိမိတို့ပင်ဖြစ်ပြီး စူးစမ်းလေ့လာလိုသောဆန္ဒဖြင့်သာ လိုချင်ခဲ့ခြင်းသက်သက်ပင်။
"ပြောလိုက်ရင် ရယ်ရမလား ငိုရမလားမသိတဲ့ အဖြစ်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အကျိုးအမြတ်လေးတော့ရလာတယ်လေ၊ ဖန်ရှင်းပုလဲနဲ့ပတ်သက်တာလေး ပိုသိလာတာပေါ့"
"ဒါကို အကျိုးအမြတ်ရတယ်ပြောတယ်ပေါ့၊ အဲ့ဒီဖန်ရှင်းပုလဲကို အရမ်းလိုချင်ခဲ့တာလည်းမဟုတ်ဘူး၊ တိုက်ဆိုင်သွားရုံပဲ။ သိုင်းလောကကလူတွေလိုချင်တယ်ဆိုတာက ဘာမှ မထူးဆန်းဘူး၊ သိုင်းတွေကျင့်ပြီး အတော်ဆုံးကျင့်ကြံသူဖြစ်ရမယ်ဆိုတာမျိုးက ငါ့အတွက် လိုမှမလိုပဲ"
"မင်းတစ်ယောက်တည်းကပဲ ဖန်ရှင်းပုလဲကို လင်းအောင် လုပ်နိုင်တာလေ။ ဒီတစ်ချက်နဲ့တင် အကြောင်းရင်းအစစ်အမှန်ကို ကိုယ်ရအောင်စုံစမ်းရမယ်"
ချူယွမ်ကတော့ လက်မခံနိုင်သေး။ ငယ်ငယ်တုန်းက မိမိ၏ ဘာမဟုတ်သောစကားတစ်ခွန်းက ဤမျှထိ ပြဿနာတက်စေနိုင်မည်မှန်း မသိခဲ့။
"ဟုတ်သားပဲ၊ နောက်တစ်ခုရှိသေးတယ်။ အဖိုးမုချီကို ချဲန်းဟေဟွမ်တစ်ခု လုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုချင်တယ်။ ဆိုက်ဖန်းအန်းရသွားရင် ယွီ့ကွမ်းတောင်ကို သူ သေချာပေါက်သွားမှာပဲ၊ ကိုယ်လည်း လိုက်သွားကြည့်မယ်"
"မရဘူး၊ ငါ ခွင့်မပြုဘူး"
ချူယွမ် မျက်နှာရှုံ့မဲ့နေပြီဖြစ်၏။
"မင်းက သိုင်းလောကကလူလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ ဘာကိစ္စ သူများပြဿနာ ၀င်ရှုပ်ရမှာလဲ၊ မြို့တော်ထဲမှာပဲ လိမ်လိမ်မာမာ နေနေစမ်း"
"ဘာများလဲလို့ သေချာအောင်သွားကြည့်ချင်ရုံတင်ပါ။ ထိပ်တိုက်ကြီး သွားရင်ဆိုင်မှာမှမဟုတ်ဘဲ"
ချူယွမ်က ခေါင်းခါနေမြဲပင်။
"ဖန်ရှင်းပုလဲကြောင့်ပဲ မဟုတ်လား။ ရတယ်၊ မင်းသာ ဒီကိစ္စထဲ အဲ့လောက်၀င်ပါနေရတယ်ဆိုရင် အဲ့ပုလဲကို လွှင့်ပစ်လိုက်တော့၊ ကိုယ်
တော်လည်း မလိုချင်တော့ဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "......"
လွှင့်ပစ်လိုက်တော့ဟုတ်လား။
"ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အဲ့တောင်ဆီ ပေးမသွားဘူး၊ ဒီကိစ္စကို ဘာမှ လာညှိနှိုင်းဖို့လည်း မလုပ်နဲ့"
ချူယွမ်တစ်ယောက် အင်မတန်မှ ပြတ်သားခိုင်မာလှပေ၏။
"မဖြစ်မနေ သွားကိုသွားရမှာဆိုရင်ကော"
ချူယွမ်အကြည့်များ သူ့ဆီသို့ စူးစိုက်ရောက်ချလာ၏။
ခဏကြာတော့ သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ဘာပြောသင့်မှန်း ဘာမပြောသင့်မှန်း ချက်ချင်းသဘောပေါက်သွား၏။
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ၊ ကိုယ်မသွားတော့ပါဘူး"
ချူယွမ်က အေးစက်စွာ ဟွန့်ခနဲအသံပြုပြီးသည်နှင့် အဆောင်အတွင်းခန်းထဲသို့ ချာခနဲ လှည့်၀င်သွားလေသည်။
********
ညမှာ အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။ ရှီးနန်၀မ်ကလည်း နန်းဆောင်အပြင်ဘက်တွင် ကျောမှီရင်း လမင်းကို မော့ကြည့်နေလျက်။
ရှစ်ဇီက သူ့အား တံတောင်ဖြင့်တွတ်လာပြီး-
"ညဥ့်နက်နေပြီ... ၀မ်ရယ် အမြန်၀င်သွားပါတော့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းနေသေးသဖြင့် ရှစ်ဇီက တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဆိုလာ၏။
"အခုနေ ၀င်မသွားမှ တကယ် အမျက်တော်ရှမှာနော် ၀မ်ရယ်"
ပြီးရင် ရက်အကြာကြီး စိတ်ကောက်နေဦးမှာ၊ ဒါမျိုးကိုမှ ခေါင်းကိုက်စရာပြဿနာလို့ခေါ်တယ်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ထရပ်လိုက်ကာ အထဲ၀င်သွားလေ၏။
"ကျေးဇူးပါ ...ကုန်းကုန်း"
ရှစ်ဇီလည်း အတွင်းဆောင်သို့၀င်သွားသောသူ့ကိုကြည့်ပြီး ပီတိဖြာနေလျက်။
*****
ချူယွမ်ကတော့ အိပ်မောကျသွားပေပြီ။
ခါတိုင်းလိုပင် တံခါးဘက် ကျောပေးကာ မလှုပ်မယှက်အိပ်နေ၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က သူ့ဘေးနား လဲလျောင်းလိုက်တော့ ချူယွမ်က ခေါင်းမြီးခြုံလိုက်ကာ နှင်ထုတ်လာ၏။
"ထွက်သွား...."
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ခပ်တိုးတိုးရယ်လိုက်ကာ လက်ကတော့ ထိုအမိန့်ကိုသွေဖီစွာ ချူယွမ်ဆီ လှမ်းလိုက်ပြီး ထိုကိုယ်လုံးအား မိမိရင်ခွင်ထဲ သိမ်းသွင်းထားလိုက်လေသည်။
"ကိုယ်မသွားတော့ဘူးလို့ ကတိပေးပြီးပြီလေ၊ ဘာလို့ စိတ်ဆိုးနေတုန်းလဲ"
ချူယွမ် ပြန်မဖြေ။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်ခေါင်းမြီးခြုံထားသည်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။
"နောက်ကျရင် သိုင်းလောကအရှုပ်အထွေးတွေကြား ၀င်မပါတော့ပါဘူး။ ဒီလောက်ဆို ရပြီမလား။ မနက်ဖြန် မင်းလုပ်ချင်တာရှိရင် ကိုယ်ရုပ်ဖျက်ပြီး နောက်ကလိုက်လုပ်ပေးမယ်၊ ကောင်းတယ်ဟုတ်..."
"မကောင်းဘူး"
ချူယွမ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ အတင်းရုန်းပြီး
သလွန်တော်ထက် မှောက်လျက်အိပ်လိုက်လေ၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ တကယ် နာကျင်နေရပါပြီ။
"တကယ်ကြီးစိတ်ဆိုးနေတာပဲ....ကိုယ့်ကို နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် ရိုက်လိုက်စမ်းပါ"
ချူယွမ် ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘဲ တစ်ချက်မျှ ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။
"မနက်ဖြန် အဲ့ဒီ ကောင်လိမင်းသမီးက ကြင်ယာတော်လာရှာဦးမှာ ၊ မင်း လုံး၀ အပြင်ဘက် ထွက်မလာနဲ့....."
မျက်နှာမှာ ဓားဒဏ်ရာအပြည့်နဲ့ဖြစ်နေတာတောင် မျက်စိလာကျသေးတာ၊ မျက်နှာအသစ်ထပ်လဲရင်လည်း ဆက်ကြိုက်နေဦးမလားပဲ။
"ဘာကြီး ၊ သူက ထပ်လာရွေးဦးမှာလား...ဒါ ဘယ်နှစ်ခေါက်မြောက် ရှိနေပြီလဲ"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ နှုတ်ခမ်းဆူလျက် ဆက်ဆို၏။
လူပျိုမပြောနဲ့၊ ကလေးအဖေတွေကိုတောင် အေးဆေး ခေါင်းခေါက်ပြီး ရွေးလို့တောင်ရနေတဲ့ကိစ္စကို။
"ကျင်းဆူးက သူ့ကြင်ဖက်မှာ ဘာတွေပြည့်စုံရမယ်လို့ မျှော်လင့်ထားမှန်း မင်းသိလား"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"မိဘမျိုးရိုး၊ အကျင့်စရိုက်၊ ရုပ်ရည်ရူပကာ အားလုံးအားလုံးက ပထမမဟုတ်ရင်တောင် ဒုတိယလောက်အကောင်းဆုံးဖြစ်နေမှတဲ့။ နောက်နှစ်ချက်ပါ ရှိသေးတယ်၊ သိုင်းပညာအဆင့်မြင့်ရဦးမှာရယ်၊ ရှီးနန်၀မ်နဲ့လည်း ရုပ်ဆင်ရမယ်တဲ့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "...."
ကိုယ် တကယ် အပြစ်ကင်းတာပါနော်။
"ဆုပေး"
ချူယွမ်က သူ့ကိုမော့ကြည့်ရင်းဆိုလာ၏။
"ဘာဆုလဲ"
အစက သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ နားမလည်၊ ထို့နောက်တွင်မှ ဒီမတိုင်ခင် မိမိပြောထားသောကိစ္စကို မှတ်မိသွား၏။ မနက်ဖြန် ညီလာခံမတက်ဘဲ အိပ်ရေး၀၀အိပ်လျှင် ဆုချမည်ဆိုသည့်ကိစ္စဖြစ်သည်။
"ဆုပေးလို့...."
ချူယွမ်က တစ်ဖက်သို့လှည့်သွားပြီး ခေါင်းမြီးထပ်ခြုံလိုက်ပြန်၏။
တကယ်ကြီး အမှတ်သည်းခြေ ကြီးတာပါ့ရော။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ရယ်ချင်စိတ်ပေါက်လာ၏။
"မနက်ဖြန် ညီလာခံမတက်တော့ဘူးပေါ့"
"တက်မယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ ချက်ချင်း မှင်သက်သွား၏။
ချူယွမ်က လက်ကို ဆန့်တန်းထုတ်လာသည်။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့လည်း ချက်ချင်းပင် ထိုလက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ထိုလက်ဖ၀ါးပြင်နုနုကို နမ်းလိုက်၏။
"အခုတော့ အကြွေးမှတ်ထားပေး၊ နောက်ကျ ရင် ဒို့နှစ်ယောက် ရှီးနန်အတူပြန်ရောက်တာနဲ့ မင်းကို ဆက်ဆက်လိုက်ပြစရာရှိတယ်"
ချူယွမ်က နှုတ်ခမ်းဆူပြီး လက်ကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်၏။
"တကယ်လည်း မပေးနိုင်ဘဲနဲ့၊ မင်း လျှောက်ပြောနေမှန်း ထင်သားပဲ"
"မဟုတ်တာ၊ ကိုယ် မင်းကို ဘယ်တုန်းက လိမ်ဖူးလို့လဲ"
ချူယွမ်ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ မျက်လုံးသာ မှိတ်ထား၏။
လိမ်တာမလိမ်တာက တစ်ကိစ္စ။ ရှီးနန်ကို ဘယ်အချိန်ကျမှ လိုက်သွားနိုင်မလဲဆိုတာက နောက်ကိစ္စတစ်ခု။ ခုလို ပြောလိုက်ပေမယ့် ဘာမှဆက်ဖြစ်မလာနိုင်တာမို့ မပြောလိုက်သလို ပျောက်ကွယ်သွားမှာပါပဲ။
"အင်း...မနက်ဖြန်ကျ ကိုယ် အဖိုးမုချီဆီ သွားလို့ရမလား"
"မရဘူး"
ချူယွမ်က ပျင်းရိစွာ ဆက်ငြင်းနေ၏။
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ - "....."
"ဆိုက်ဖန်းအန်းနဲ့ လန်ယီကျန့်နှစ်ယောက်ကြားကကိစ္စ ၀င်ပါဖို့ ခွင့်မပြုဘူးလို့ ပြောနေတာတောင် မင်းက ချဲန်းဟေဟွမ်ကို ဘာကိစ္စ လိုချင်နေသေးတာတုန်း။ ဟိုက မိစ္ဆာတစ်ကောင်ဖြစ်ပြီး ပြန်ရှင်လာတယ်ထားဦးတော့၊ တိုင်းသူပြည်သားတွေကို လာနှောင့်ယှက်မယ်၊ သိုင်းလောကကို ဂယက်ထစေမယ်၊ ဒါမျိုးဖြစ်လာရင်တောင် တာ့လီရုံးတော်နဲ့ သိုင်းလောကက ထိပ်တန်းပညာရှင်တွေ သူ့ကို ၀ိုင်းပြီး ဟန့်တားပါလိမ့်မယ်။ ရှီးနန်ပြည်ဘုရင်ဖြစ်တဲ့ မင်းက ဘာလို့ အဲ့ဒီလို အုတ်အော်သောင်းနင်း အရေးအခင်းတွေ သွားသွားကြည့်ချင်နေတာလဲ"
"သြော်....ဒါလည်း ကောင်းသားပဲ"
"ကျင်းထိုင်ကို ကြည့်ပြီး အတုယူစမ်းပါ၊ တစ်နေ့တစ်နေ့ လမ်းပေါ်လျှောက်သွားလိုက်၊ မုန့်စားလိုက်၊ ပြီးရင် ငါ့ဆီ ငွေလာတောင်းလိုက်နဲ့။ ဒါမှ လက်အောက်ခံပြည်နယ်ဘုရင်ပီသတယ်လို့ခေါ်တယ်။မင်းကို အဖိုးမုချီနဲ့လည်း ပေးမတွေ့ဘူး၊ မဟုတ်ရင် မင်းကို ကြိမ်ဒဏ်ပေးမယ်"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့ နှုတ်ခမ်းစွန်းများ ပြုံးသွားလေ၏။
"ကြိမ်ဒဏ်ပဲလား၊ ကိုယ်က အပယ်ခံနန်းဆီကို နှင်ထုတ်ခံရပြီမှတ်နေတာ"
ချူယွမ်က တုံ့ဆိုင်းသွား၏။ ထို့နောက် အကြောင်းအရင်းမရှိဘဲ မျက်နှာများ နီရဲလာ၏။
"အိပ်တော့နော်၊ မင်းကို ထပ်မစတော့ဘူး"
ချူယွမ်၏ ဆံနွယ်များကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြုပြင်ပေးနေသည့် ထိုသူကို ချူယွမ်မေးလာ၏။
"ခုတလော...မင်းခန္ဓာကိုယ်က ဘယ်နှယ့်နေသေးလဲ"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ မင်းလဲ သိုင်းသင်ဖူးတာပဲ၊ သိုင်းကျင့်ကြံရင် တစ်ချက်မှားသွားတာနဲ့ မတော်တဆ သိဒ္ဓိစွမ်းအင် ဖောက်ပြန်ပျက်ယွင်းတတ်တာ ထုံးစံပဲလေ"
"လျှောက်ပြောနေပြန်ပြီ။ မိစ္ဆာဂိုဏ်းရဲ့လမ်းစဥ်တွေမှာတောင် မင်းလိုမျိုး နေ့တိုင်း သွေးအန်နေတဲ့လူမျိုး ငါမတွေ့ဖူးဘူး"
"ဘာကို နေ့တိုင်း သွေးအန်တာတုန်း။ ဘယ်နှစ်ခေါက်ပဲ အန်ဖူးလို့တုန်း၊ မင်းကမှ အခေါက်တိုင်း လာလာမြင်တာကို"
"ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နေမကောင်းရင် ရှီးနန်ပြန်ပြီး ဆေးကုလိုက်စမ်းပါ ၊ တောင့်ခံမထားနဲ့။ မြို့တော်မှာလည်း အကာအကွယ် ခိုင်ခံ့ပါတယ်၊ ဘယ်သူမှ မပုန်ကန်ရဲပါဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ခေါင်းခါလိုက်ကာ -
"ကိုယ် ဒီမှာဆက်နေချင်တာ မင်းရှိနေလို့ပဲ။ မြို့တော်ကြီး စည်ပင်သာယာနေတာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ ရှုပ်ထွေးနေတာပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ ဘာပဲဖြစ်နေနေ ဘာမှ ဆိုင်မနေဘူး"
ချူယွမ်က သွမ့်ပိုင်ယွဲ့နှာခေါင်းကို ခပ်ဖွဖွ ဆွဲညှစ်လိုက်ပြီး ဆက်မေး၏။
"ရှီးနန်ကိုရော......မယူတော့ဘူးလား"
"မယူတော့ဘူး"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်နား တိုးကာ တည်ကြည်လေးနက်စွာ ဆက်ပြောလာ၏။
"ကိုယ်တို့ အပေးအယူတစ်ခု ထပ်လုပ်ကြမလား"
"ဘာကိုလဲ"
ချူယွမ် မိမိလက်ကိုပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်၏။
"၀မ်းလျိုနင်ကို ရှီးနန်မှာ အမတ်ကြီးအဖြစ်
ခန့်အပ်လိုက်၊ ကိုယ့်ကိုတော့ မြို့တော်မှာခေါ်ထား ၊ အိမ်အသစ်တွေ ပေးစရာမလိုဘူး၊ အပယ်ခံနန်းမှာ နေခိုင်းလို့လည်း ရတယ်"
ချူယွမ်က သူ့အား ကျောပေးလှည့်ထွက်သွားပြန်သည်။
"မရဘူး၊ ၀မ်းအိုက်ချင်းကို ငါ လက်မလွှတ်ရက်ဘူး"
"ကိုယ့်ကိုရော.....ကိုယ့်ကိုကျတော့ လက်လွှတ်ခံရဲတယ်ပေါ့၊ အဆုံးရှုံးခံရဲတယ်ပေါ့"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က အရှက်တရားဘေးဖယ်ထားပြီး ထိုသူ့ကို နောက်ကျောပြင်ဖက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်လေ၏။
"အင်း"
သွမ့်ပိုင်ယွဲ့က ချူယွမ်၏ ဆံနွယ်များကို အသာဖယ်လိုက်ပြီး ထင်ပေါ်လာသော ဂုတ်သားဖြူဖြူထက် အနမ်းတစ်ခု ခပ်ဖွဖွ ခြွေချကျန်ရစ်စေခဲ့လေသည်။
ချူယွမ်ကလည်း ပြုံးနေလျက်။
သန်းခေါင်လွန်သွားတော့ နှစ်ယောက်စလုံး၏ လက်များမှာ ယှက်နွယ်ပြီး အချင်းချင်းဆုပ်ကိုင်ထားလျက်၊ မည်သူက မည်သူ့ကို အရင်ဆုပ်ကိုင်ထားလေသလဲဟုပင် မသဲကွဲတော့ပေ။
အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲတွင်လည်း ပန်းမာလာတို့ လှပစွာ ပွင့်လန်းေ၀ဖြာနေခဲ့လေသည်။
******
Thz for reading.
2020.05.24.
* ချူယွမ်ကလည်း သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ချစ်တတ်ရှာပါတယ်။ Tsun character typeရယ် တော်၀င်မျိုးနွယ်ဖြစ်နေတာနဲ့တင် အပြောကတစ်မျိုးဖြစ်နေပေမယ့် ၊ သူ လိုက်လျောနိုင်သမျှ လိုက်လျောပေးတာလေး ကြည့်ရင်၊ သူ စိတ်ပူတတ်တာ သ၀န်တိုတာတွေ၊ ပိုင်ယွဲ့အတွက် စဥ်းစားပေးတာတွေကြည့်ရင် သူ့ကို နည်းနည်းလေး နားလည်လာလိမ့်မယ်လို့ထင်ပါတယ်။
အားမရသေးရင်လည်း စိတ်မပူပါနဲ့။ ဧကရာဇ်ချူ characterက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တိုးတက်လာဖို့ရှိသေးလို့ပါ။
*******
အခန္း - ၃၄ (ရွီးနန္၏ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အစံုအလင္)
[ ယြီ႔ကြမ္းေတာင္ဘက္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားခ်င္တယ္]
Zawgyi version :
"ငါ တကယ္ အဲ့ဒီအဖိုးမုခ်ီဆိုတဲ့လူ မဟုတ္ရပါဘူးကြာ"
နန္ေမာ္ယဲ့က စိတ္ညစ္စြာ ေအာ္ဟစ္ၿပီးဆိုလာ၏။
ဘာလို႔ ငါ့ကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ေခၚလာတာလဲဟ။
ဆိုက္ဖန္းအန္းက တည္းခိုေဆာင္အခန္းတစ္ခန္းထဲရိွ ထိုင္ခံုေပၚ သူ႔အားထိုင္ေစလိုက္ကာ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနသျဖင့္ နီရဲေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ေမးလာ၏။
"ဒီထက္ပိုၿပီး ဖံုးကြယ္လိမ္ညာေနမယ္ဆိုရင္ အဖိုး ကြၽန္ေတာ့္ကို အဆိုးမဆိုပါနဲ႔"
နန္ေမာ္ယဲ့ အက်ယ္ႀကီးမေအာ္ရဲေတာ့၊ တိုးတိုးေလးသာ ရိႈက္ငိုေတာ့၏။ဆိုက္ဖန္းအန္းကလည္း ေလသံကိုႏိွမ့္လိုက္ကာ-
"ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ၿပီးဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ရက္လိုလဲ"
"ခုနစ္ရက္"
"အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ေန့တစ္၀က္ပဲၾကာပါတယ္"
"အဲ့တာ အရင္တုန္းကေလကြာ၊ အခု ငါ အသက္ႀကီးၿပီေလ၊ မ်က္စိကလည္း မႈန္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ၿပီ၊ ခုနစ္ရက္ဆိုလည္း ရပါတယ္။ ခ်ိဳးရႊမ္က်ီးယႏၲရားတိုက္လည္း ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရၿပီ၊ ဖန္ရွင္းပုလဲလည္း အခိုးခံလိုက္ရၿပီ၊ အဖိုး ဒီကိစၥေတြကိုေရာ သိရဲ့လား"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေခါင္းခါျပသည္။
"သိုင္းေလာကကလူေတြေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာဆိုေနၾကတယ္၊ ေတြးၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ သိုင္းပညာအဆင့္အရမ္းျမင့္တဲ့လူကပဲ ယူသြားတာျဖစ္ေလာက္တယ္"
နန္ေမာ္ယဲ့က စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္၏။
အဆင့္ျမင့္တာေပါ့ကြ ။ မင္းဘိုးေအ ငါကိုယ္တိုင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာခဲ့တဲ့ တပည့္ကြ။
"ခုနစ္ရက္ျပည့္တာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို ရခ်င္တယ္"
ဆိုက္ဖန္းအန္းေလသံက ၫွိႏိႈင္းစရာ လမ္းပင္ ခ်န္မထား။ နန္ေမာ္ယဲ့က အသာထိုင္ေနကာ ပါးစပ္မွ ပြစိပြစိ ဆို၏။
"အဖိုးဘက္က ဘာျပႆနာရိွေသးလဲ"
"ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို လုပ္ဖို႔ဆိုရင္ ငါ့မွာ ပစၥည္းတစ္မ်ိဳး လစ္လပ္ေနတယ္"
"ဘာပစၥည္းလဲ"
"လေရာင္ေငး"
"လေရာင္ေငးက ဘာႀကီးလဲ"
မွန္းဆထားသည့္အတိုင္းပင္ ဆိုက္ဖန္းအန္းက နားမလည္။
"ေျပာျပလို႔မရဘူး၊ ေကာင္းကင္အလိုေတာ္အရ ငါ သူမ်ားတကာကို ေလ်ွာက္ၿပီးေျပာလို႔မရဘူး"
"အဲ့ပစၥည္းကို ဘယ္ကေန ရွာရမလဲ"
"ငါ့ကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္ေပးၿပီး ရွာခိုင္းပါ့လား"
"မရဘူး"
"ၿပီးတာပဲ၊ လေရာင္ေငးမွမရိွရင္ ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို လုပ္ခ်င္လို႔မရဘူး၊ ငါ့ကိုသတ္ပစ္လိုက္ရင္လည္း အလကားပဲ"
ဆိုက္ဖန္းအန္းက ေခတၲတံု႔ဆိုင္းသြားၿပီးေနာက္ အက်ႌထဲမွ ပုလင္းတစ္ခုကိုထုတ္ေပးလာသည္။
"ဒါ ေသာက္လိုက္စမ္း"
"အားးးးး"
နန္ေမာ္ယဲ့တစ္ေယာက္ ထိုင္ခံုမွ ထေျပးေတာ့မတတ္။ သိုင္းေလာကတြင္က်င္လည္ခဲ့သည္မွာ ၾကာျမင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း၊ အဆိပ္တိုက္ေကြၽးသည့္ျဖစ္ရပ္ကို ေျမာက္မ်ားစြာ ၾကားဖူးျမင္ဖူးေသာ္လည္း အခုလိုမ်ိဳး တိုက္ရိုက္ႀကီး ထုတ္ေပးၿပီး ေသာက္ခိုင္းသည္က မရိွစဖူး။
မင္း ငါ့ကို ငတံုးလို႔ မွတ္ေနလားကြ။
"အဖိုးတစ္ေယာက္တည္းသြားခ်င္တယ္၊ အေဖာ္မေခၚခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီနည္းကပဲ အသံုး၀င္ပါမယ္"
"ဂ်င္ဆင္းရယ္ သမင္ခ်ိဳရယ္ ေပါင္းထားတဲ့ေဆးမလားဟင္"
"အဆိပ္ေပါင္းစံုေရာထားတဲ့ေဆးေလ"
နန္ေမာ္ယဲ့ - "......"
"ဒီအဆိပ္က သံုးရက္ေနမွ အစြမ္းျပလိမ့္မယ္၊ အဖိုးကသာ အခ်ိန္မီျပန္ေရာက္လာရင္ အဆိပ္ေျဖေဆးကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ရိုရိုေသေသ ေပးပါ့မယ္၊ ဒီလိုလုပ္မွလည္း ႏွစ္ၪီးႏွစ္ဖက္လံုး အဆင္ေျပမွာပါ"
"ငါ မေသာက္ဘူး"
ဆိုက္ဖန္းအန္းက နန္ေမာ္ယဲ့၏ လည္ပင္းကို ဆြဲၫွစ္ၿပီး ပါးစပ္ဟေအာင္လုပ္လာ၏။ ခထို႔ေနာက္ ေဆးလံုးတစ္လံုးကို နန္ေမာ္ယဲ့ပါးစပ္ထဲ အတင္း သြတ္သြင္းမ်ိဳခ်ေစ၏။ နန္ေမာ္ယဲ့က ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးၿပီး သီးေနရွာသည္။
"အဖိုး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဗြမယူပါနဲ႔ဗ်ာ"
နန္ေမာ္ယဲ့၏ ဇရာေထာင္းေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာ၏။
မင္းကို ေဗြမယူပါနဲ႔ဆိုေတာ့ေတာ့ ဘယ္သရဲကို ငါ သြားစိတ္တိုရမွာတုန္းဟ ၊ ဒီကိစၥၿပီးရင္ မင္းေဆြမ်ိဳးအဆက္ဆက္ကို ဒီဘိုးေအ အကုန္မ်ိဳးတံုးပစ္မယ္။
"ကဲ.....အဖိုး သြားလို႔ရပါၿပီ"
"ပိုက္ဆံ ေပးၪီးေလ"
နန္ေမာ္ယဲ့က မေက်နပ္စြာဆိုလာေတာ့ ဆိုက္ဖန္းအန္းက ေခတၲမ်ွ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး ေငြဒဂၤါးတစ္ျပား ထုတ္ေပးလာ၏။
"မေလာက္ဘူး"
ဆိုက္ဖန္းအန္းက ေနာက္တျပား ထပ္ေပး၏။
"အသျပာတစ္ေထာင္"
ဆိုက္ဖန္းအန္း မ်က္ႏွာထား တင္းမာသြား၏။
"ေရႊဒဂၤါးေနာ္....ေရႊဒဂၤါးတစ္ေထာင္ ဟဲဟဲ"
ဆိုက္ဖန္းအန္း၏ နားထင္ရိွေသြးေၾကာမ်ားမွာ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနၿပီျဖစ္၏။
"အရင္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္တုန္းကနဲ႔ယွဥ္ရင္ အဖိုး ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားတာပဲ"
"လူဆိုတာ ေျပာင္းလဲတတ္တာခ်ည္းပဲ။သားသမီးေျမးျမစ္မရိွေတာ့ ကိုယ့္၀မ္းစာအတြက္ ဒီလိုပဲ စုေဆာင္းရွာေဖြတတ္ရမယ္ေလ"
ဆိုက္ဖန္းအန္းက ေငြစကၠူတစ္ရြက္ကို သူ႔ေရ႔ွထုတ္ေပးလာ၏။ (မွတ္ခ်က္- ၀တၴုထဲကအတိုင္းဆို သူေပးလိုက္တာ ခ်က္လက္မွတ္သေဘာျဖစ္ပါတယ္)
ဒီလိုမွေပါ့၊ ဒါမွ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တာ။
နန္ေမာ္ယဲ့က ေငြစကၠူကိုလိပ္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္လိုက္ကာ တည္းခိုေဆာင္သို႔ ျပန္လာလိုက္ေလသည္။
********
လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားအခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္လာၿပီးေသာ္ သစ္ပင္ေအာက္တစ္ေနရာတြင္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ရပ္ေစာင့္ေနၿပီး ေဘးနားတြင္လည္း သြမ့္ေယာင္က အတူထိုင္ေစာင့္ေန၏။
"ရွစ္ဖူး!!!!"
သြမ့္ေယာင္က နန္ေမာ္ယဲ့ကိုျမင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္ကာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေျပးလာ၏။
"မဆိုးဘူး၊ ရုပ္ဖ်က္ထားတာေတာင္ ရွစ္ဖူးကို မွတ္မိတယ္ေပါ့"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေငြစကၠူလိပ္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ကာ-
"မုန္႔သြား၀ယ္စားလိုက္ေနာ္..."
"ေက်းဇူးပါ ရွစ္ဖူး..."
သြမ့္ေယာင္က ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ယူထားလိုက္ေလ၏။
"အၾကာႀကီးလွည့္ဖ်ားခဲ့တာေတာင္ ဒီေငြေလးပဲရလာတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္"
"အၾကာႀကီး....ဟုတ္လား"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေဒါသတႀကီးေမးလာ၏။
နာရီ၀က္ေတာင္မရိွေသးတာကိုေလ....
အၾကာႀကီးဟုတ္လား။
"ရွစ္ဖူးကလည္း....ရွစ္ဖူးကိုမေတြ့ရတာ တစ္ရက္ပဲရိွေသးရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာသလိုျဖစ္တာကို...."
သြမ့္ေယာင္က အျမန္ပင္ သူ႔လက္ကိုဆြဲဖက္ၿပီးေျပာလာေတာ့မွ နန္ေမာ္ယဲ့ ၿပံဳးရႊင္သြား၏။
"ဟိုဘက္အေျခအေနကေရာ"
"ငါထင္သေလာက္ေတာ့ အဲ့တုန္းက ခ်ိဳးက်ီဆိုတဲ့လူပဲျဖစ္မယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်က္ႏွာရႈံ႔မဲ့သြား၏။
"ရွစ္ဖူးေျပာတဲ့ ခ်ိဳးက်ီဆိုတာ လန္ယီက်န္႔နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္တိုက္ခိုက္ၿပီး အေသသတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္လား"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဆက္ဆို၏။
"အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္စလံုး အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲရိွတယ္ထားၪီး၊ ဒီကိစၥက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ကတည္းက ျဖစ္ခဲ့တာေလ၊ ဆိုက္ဖန္းအန္းရဲ့ လက္ေတြၾကည့္ရင္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရိွေလာက္ေသးတယ္မဟုတ္လား "
နန္ေမာ္ယဲ့က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ေခါက္ပစ္လိုက္ေလ၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "....."
ဘာျဖစ္ရျပန္ၿပီတုန္း။
နန္ေမာ္ယဲ့က သက္ျပင္းခ်လို႔မဆံုးေတာ့။
"ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္မွာ လာေမြးတဲ့ မင္းရဲ့ကုသိုလ္ကံကို ေက်းဇူးသာတင္ေနလိုက္ေတာ့၊ မင္းကေတာ့ ရွီးနန္၀မ္အိုႀကီးအတြက္ အရွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းျဖစ္စရာေကာင္ပဲ"
"ဆိုက္ဖန္းအန္းက ကူအဆိပ္ပိုးကိုသံုးၿပီး ရုပ္ရည္ႏုပ်ိဳေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားတယ္လို႔ ရွစ္ဖူးဆိုလိုခ်င္တာလား၊ တကယ္လို႔ သူသာ ခ်ိဳးက်ီျဖစ္ေနရင္ ရဲရင့္ထက္ျမက္တဲ့တစ္ကိုယ္ေတာ္ လူစြမ္းေကာင္းျဖစ္ေနမွာေလ။ ဘာလို႔ ဒီလိုေအာက္တန္းက်တဲ့နည္းေတြ သံုးေနရတာလဲ။ ကူပိုးေကာင္သာ ခႏၶာကိုယ္ထဲထည့္လိုက္ရင္ ခြန္အားဗလေတြေလ်ာ့ကုန္မွာပဲ၊ သူ႔ရုပ္ရည္ကို ထိန္းသိမ္းထားဖို႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘာမွမတန္ဘူး။ ေမွာ္နက္ဂိုဏ္းက မိစၧာမႀကီးေတာင္ ဒီနည္းမ်ိဳး လုပ္ရဲမွာမဟုတ္ဘူး "
"သတင္းစကားေတြေျပာၾကတဲ့အတိုင္း အဲ့လိုပံုစံျဖစ္ေနၾကမယ္လို႔ထင္လား။ ဒီလိုသာဆို မင္းလည္း ဒီမွာကို ရိွမေနသင့္ေတာ့ဘူး၊ ေရႊနန္းေဆာင္ရဲ့ပလႅင္ေပၚတက္ေနၿပီး အမ်ိဳးဂုဏ္သိကၡာကို ျမႇင့္တင္ေပးသင့္ေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ ၊ တပည့္နားလည္ပါၿပီ။ ဆံုးမ
သြန္သင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွစ္ဖူး"
"အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကလည္း သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ အဆိပ္ရိွေၾကာင္း မင္း ေျပာဖူးတယ္၊ ရုပ္ရည္ကို ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ ။ ငါ ထြက္မလာခင္တုန္းကေတာင္ သူက အဆိပ္မ်ိဳးစံုေရာထားတဲ့ေဆးလံုးကို ငါ့ကိုအတင္းတိုက္လႊတ္လိုက္ေသူတယ္"
သြမ့္ေယာင္စိုးရိမ္သြား၏။
"ရွစ္ဖူးက စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ အတင္းလုေသာက္လိုက္ေသးလား"
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ ငါ အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းေအာင္ကို သရုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္လိုက္တယ္"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့"
သြမ့္ေယာင္ ခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္၏။ ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္၌ဆိုလ်ွင္ အားအားရိွ ထိုအဆိပ္ေဆးလံုးကိုသာ မုန္႔ပဲသြားရည္စာသဖြယ္ ခ်ိဳခ်ဥ္သၾကားလံုးသဖြယ္ တဂြပ္ဂြပ္ ယူစားေနေလရာ မည္သူတားတား အရာမထင္ခဲ့ဖူးသည္ေလ။
"ပိုင္ယြဲ႔...မင္းဆီမွာ သိုင္းေလာကထဲကလူေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္အမ်ားႀကီးရိွတာပဲ။ ယြီ႔ကြမ္းေတာင္မွာ ဘာမ်ားထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေသးလဲလို႔ ၾကားေသးလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္လည္း အဖိုးမုခ်ီေျပာျပလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက လူလႊတ္ၿပီးေမးခိုင္းၿပီးခဲ့ပါၿပီ၊ လူတိုင္းကလည္း ဘာမွ မူမမွန္တာမျဖစ္ဘူးလို႔ေတာ့ေျပာတယ္၊ ပကတိအတိုင္းပဲတဲ့"
"အဲ့ဒီဆိုက္ဖန္းအန္းက ခ်ိဳးက်ီဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အပထား။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က အဖိုးအိုမုခ်ီကိုဖမ္းၿပီး ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို ဖန္တီးဖို႔ပဲ၊ ယြီ႔ကြမ္းေတာင္မွာ ဘာမ်ားျဖစ္သလဲလို႔ စံုစမ္းဖို႔၊ လန္ယီက်န္႔ တကယ္လြတ္ထြက္လာၿပီလားလို႔ သိခ်င္လို႔ရယ္ပဲေပါ့"
"လန္ယီက်န္႔က မိစၧာလမ္းက်င့္ႀကံသူဆိုေတာ့ သူ႔အသက္ကိုလိုခ်င္တဲ့လူမ်ားမွာပဲ။ အခု ယြီ႔ကြမ္းေတာင္ဘက္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္၊ သိုင္းေလာကဘက္ကလည္း ဘာမွသတင္းမၾကားရဘူး၊ ဘာလို႔မ်ား သူတစ္ေယာက္တည္းကပဲ လန္ယီက်န္႔ျပန္ရွင္လာလိမ့္မယ္လို႔ တထစ္ခ်ထင္ေနတာလဲ"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေခ်ာင္းအနည္းငယ္ဟန္႔လိုက္၏။
"အဟမ္း....ငါၾကားရသေလာက္ေတာ့ ခ်ိဳးရႊမ္က်ီးယႏၲရားတိုက္နဲ႔ ဖန္ရွင္းပုလဲလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူက လန္ယီက်န္႔လက္ခ်က္လို႔ ထင္ေနတာ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "......"
သြမ့္ေယာင္ - "......"
အဲ့လိုလား။
နန္ေမာ္ယဲ့က ဆက္ေမးလာ၏။
"ဒီကိစၥမွာ အေရးအႀကီးဆံုးလုပ္ရမွာက ဘာလဲဆိုတာ မင္းတို႔သိလား"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ႏိႈင္းဆခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွ ဆိုလာ၏။
"သက္ေသအေထာက္အထားေနာက္ လိုက္စံုစမ္းၿပီး အဲ့ဒီဆိုက္ဖန္းအန္းကို စစ္ေဆးေအ့းမန္းရမယ္။ခ်ိဳးရႊမ္က်ီးယႏၲရားတိုက္ကို ဖ်က္ဆီးတဲ့သူဟာ လန္ယီက်န္႔ပဲလို႔ ဘာေၾကာင့္ တထစ္ခ်ယံုၾကည္တာလဲလို႔ ေမးရမယ္၊ သူ ဘာလို႔ ဖန္ရွင္းစစ္တုရင္ကြက္ကို လာၿပီးစိတ္ေခၚယွဥ္ၿပိဳင္သလဲဆိုတာရယ္၊ ခ်ိဳးရႊမ္က်ီးယႏၲရားတိုက္ထဲက ဖန္ရွင္းပုလဲႏွင့္ ဖန္ရွင္းစစ္တုရင္ကြက္နဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနသလဲဆိုတာလည္း ေမးရမယ္"
သြမ့္ေယာင္နားေထာင္ရင္း ေခါင္းမူးလာ၏။
"ဒီကိစၥေတြ ဘာတစ္ခုမွ အေရးမႀကီးဘူး၊ မင္း အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာက ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို ရွစ္ဖူးအတြက္ သြားယူလာေပး"
ငါက ၾကားေတာင္မၾကားဖူးတာ၊ ဘယ္ႏွယ့္ ဖန္တီးတတ္မွာလဲဟ။ ဟိုဘက္က ဘာသံသယမွမ၀င္ေအာင္ေတာ့ ပိပ္ိရိရိ ဆက္လိမ္မျွဖစ္မယ္။
"ဟုတ္ကဲ့။ မနက္ျဖန္ ညေနက်ရင္ ရွစ္ဖူးရိွတဲ့တည္းခိုေဆာင္ဆီ ကြၽန္ေတာ္ လာပို႔လွည့္မယ္"
နန္ေမာ္ယဲ့က ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး သြမ့္ေယာင္ကို ေမးလာ၏။
"ခရမ္းေရာင္ဖားျပဳပ္ေလးေရာ ယူလာခဲ့ရဲ့လား"
"ယူလာတယ္ဗ်"
"ရွစ္ဖူးကို ႏွစ္ေကာင္သံုးေကာင္ေလာက္ ငွားစမ္းပါကြယ္"
နန္ေမာ္ယဲ့မွာ မုတ္ဆိတ္ေမြးပြတ္ကာသပ္ကာႏွင့္ဆိုလာ၏။ အင္မတန္မွ လူယုတ္မာဆန္လွေသာ ရုပ္ႀကီးႏွင့္ဆိုလာျခင္းျဖစ္သည္။
******
နန္းေတာ္ထဲတြင္လည္း ခ်ူယြမ္က လုပ္ေဆာင္စရာ တာ၀န္မ်ားအားလံုးကို အၿပီးသတ္လိုက္သြားၿပီျဖစ္၏။
"အရွင္မင္းျမတ္...ညစာအတြက္ ပြဲေတာ္တည္သင့္ေနပါၿပီဘုရား"
"အင္း၊ ခဏေလး ထပ္ေစာင့္ပါၪီး"
ခ်ူယြမ္က အစီရင္ခံစာေနာက္တစ္ခုကို ယူလိုက္သည္။ လံုး၀ပင္ေမာ့ၾကည့္မလာေပ။
ရွစ္ဇီလည္း အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၿပီျဖစ္ကာ အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းလွမ္းေမ်ွာ္ၾကည့္ေလ၏၏
ရွီးနန္၀မ္ ဘာလို႔မလာေသးတာလဲ ၊ အရွင္မင္းျမတ္က ခုထိ ေစာင့္ဆိုင္းေတာ္မူေနတာကို ။ စက္ေတာ္ေခၚခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ခါနီးေန
ၿပီ။
ေနာက္ထပ္နာရီ၀က္မ်ွ ကုန္လြန္ၿပီးေသာ္ ရုတ္ျခည္းပင္ မိုးၿခိမ္းသံမ်ား ၾကားလာရသည္၊ မုန္တိုင္းရိွသည္ထင္၏။
ရွီးနန္၀မ္ေတာ့ ဒီည မလာေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္....
ခ်ူယြမ္လည္း မ်က္ႏွာရႈံ႔မဲ့သြားၿပီး ထရပ္လိုက္ကာ အျပင္ဘက္ လွမ္းေမ်ွာ္လာ၏။
"အရွင္မင္းျမတ္....ပြဲေတာ္အုပ္ေတြ အထဲသယ္လာခိုင္းေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဒီည မစားေတာ့ဘူး"
ရွစ္ဇီကုန္းကုန္း - "......"
ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီည ညစာမစားရေတာ့ဘူးလဲ။ ရွီးနန္၀မ္မရိွတာနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတာင္ စားမ၀င္ေတာ့ဘူးလားဘုရား။ ဒါဆို ေနာင္တစ္ခ်ိန္က် ၀မ္ရယ္သာ ယူနန္ကို ျပန္သြားရင္ သံုးရက္မျပည့္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာတင္ အရွင္မင္းျမတ္ေတာ့ ပိန္ခ်ံဳးသြားေတာ့မွာေနာ္။
ခ်ူယြမ္ ေခါင္းအနည္းငယ္မူးေဝနေပမင့္ စားခ်င္စိတ္မရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းေဆာင္ဘက္သို႔ ေလ်ွာက္လွမ္းရန္ ႂကြေတာ့မည္ျပဳစဥ္ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က တံတိုင္းေပၚမွ လႊားခနဲခုန္၀င္လာ၏။တစ္ကိုယ္လံုးလည္း မိုးေရတို႔ျဖင့္ ရႊဲနစ္လို႔။
"အမေလး.....၀မ္ရယ္ေရာက္လာၿပီပဲ"
ရွစ္ဇီက အလြန္အမင္းပင္လန္႔ဖ်တ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးအျမန္ဖြင့္ေပးလိုက္ကာ-
"အျမန္၀င္လာခဲ့ပါခင္ဗ်ာ...၀မ္ရယ္"
"အင္း၊ လမ္းမွာ ျပႆနာနည္းနည္းတက္ေနတာနဲ႔...."
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ရင္ဘတ္ေပၚက မိုးေရမ်ားကို ခါထုတ္ရင္း ဆိုလာ၏။ ခ်ူယြမ္က သူ႔အတြက္ ပဝါတစ္ထည္ကမ္းေပးလာ၏။
"ဟင္.....ကိုယ္လာမယ္မွန္း သိေနတယ္လား။ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္မွာလည္း ဘာအေစာင့္မွ မေတြ့မိေပါင္"
"ဒီေန့ အဖိုးမုခ်ီျပန္လာၿပီး ေျပာျပတယ္၊ သြမ့္ေန့ကိုေတြ့လိုက္တယ္တဲ့၊ ကိစၥတစ္ခုရိွတယ္ထင္တယ္လို႔ သူထင္တယ္ဆိုပဲ"
"အင္း၊ ေျပာရမွာ ရွည္ေတာ့ရွည္တယ္။ အခန္းထဲ အရင္၀င္ၾကရေအာင္ပါ"
ခ်ူယြမ္လည္း ေခါင္းညိတ္လက္ခံလိုက္ကာ အထဲ၀င္မသြားခင္ ရွစ္ဖီအား ဂ်င္းျပဳတ္ရည္တစ္ခြက္ သြားႀကိဳေစ၏။ မိုးေၾကာင့္ အေအးမိသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ၿပံဳးလိုက္ကာ-
"သိုင္းက်င့္ႀကံသူတစ္ေယာက္ပဲေလ၊ ဒီမိုးေလာက္နဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
ရွစ္ဇီ သက္ျပင္းခ်လိုက္ေလ၏။
ရွီးနန္၀မ္ကလည္းေနာ္၊ နည္းနည္းေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ေတာင္ မတတ္ဘူးလား။ အၿမဲတမ္းပဲ က်န္းမာျပေနတယ္၊ တျခားလူက ျပဳစုယုယခ်င္ရင္ေတာင္ အခြင့္ကိုမသာရွာဘူး။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးသန္႔စင္ရန္ ေရႏြေးပါ ယူလာရန္ႏွင့္ ညစာပါ လာေရာက္ဆက္သရန္ ခ်ူယြမ္ မိန္႔လာေလသည္။
ရွစ္ဇီခမ်ာ ခုမွ ၿပံဳးၿဖီးႏိုင္ေတာ့သည္။
အျခားရံေရႊေတာ္မ်ားကေတာ့ စိတ္ထဲမွ သံသယ၀င္ေနကာ မည္သို႔မွ စဥ္းစားလို႔မရေတာ့။
ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ ေရခ်ိဳးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပြဲေတာ္တည္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရွင္မင္းျမတ္က အိပ္ခန္းေဆာင္အျပင္ဘက္ထြက္ကိုမလာေတာ့ဘူး၊ ဘာလို႔မ်ားလဲ။
ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္မွ ေရသံမ်ား ၾကားေနရသည္။ ခ်ူယြမ္လည္း စားပြဲေပၚ ေမွာက္အိပ္ေနကာ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေန၏။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ဆံပင္မ်ားကို ေရသုတ္ေနရင္းႏွင့္မွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ခ်ူယြမ္၏ ပံုစံေလးကိုျမင္ေသာ္ မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့။
"ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေထာင္လ်ဲန္တာက စိတ္ရႈပ္ေအာင္ လာလုပ္ေနျပန္ၿပီလား"
ခ်ူယြမ္က သူ႔အားေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ-
"အ၀တ္သြား၀တ္"
"မိုးစိုကုန္ၿပီေလ၊ အသစ္တစ္စံုေလာက္ ရိွလား"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က အတြင္း၀တ္ အထည္တစ္လႊာသာ လႊမ္းၿခံဳထားရင္း ခ်ူယြမ္နား လာထိုင္၏။
"နန္းေတာ္ထဲမွာ ဘာကိစၥ မင္းအတြက္ အ၀တ္အစားသစ္ေတြ အဆင္သင့္ ရိွေနရမွာလဲ"
"ၾကည့္ေလ....ကိုယ္၀တ္ခ်င္တာေတာင္ ၀တ္စရာမွ မရိွတာကို"
ခ်ူယြမ္ - "....."
"အိပ္ခ်င္ေနၿပီလား"
ခ်ူယြမ္က စားပြဲေပၚမွာပင္ ေမွာက္အိပ္ေနေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ဆက္ေျပာလာ၏။
"ဒါဆို ေစာေစာ အိပ္ယာ၀င္ေတာ့၊ တျခားကိစၥ မနက္ျဖန္မွေျပာၾကမယ္"
"ညစာေတာင္ ေရာက္မလာေသးဘူးေလ"
"ဟင္....ဘာလို႔ ညစာမစားရေသးတာလဲ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔မ်က္ႏွာမွာ မႈန္ကုတ္သြား၏။ ခ်ူယြမ္ကေတာ့ သမ္းေဝနေကာ တစ္လက္မမွပင္ ေနရာမေရႊ့ခ်င္သည့္ႏွယ္။
"မင္း မနက္ျဖန္ ညီလာခံမတက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္"
"မေကာင္းဘူး"
"မင္း တစ္ရက္ အိပ္ယာထေနာက္က်ရင္ ဆုတစ္ခု ေပးမယ္"
"မယူဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး မိမိႏႈတ္ခမ္းနားသို႔ ယူလာကာ ခပ္ဖြဖြ နမ္းလိုက္၏။ ခ်ူယြမ္က ပ်င္းရိေလးတြဲ႔စြာႏွင့္-
" ဒီလူကို အျပင္ေခၚထုတ္သြားၿပီး ေခါင္းျဖတ္သတ္ပစ္လိုက္...."
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရယ္ေမာလိုက္သည္။
"ဒီလိုမွန္းသိရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး မဖြယ္မရာေတြ လုပ္လိုက္ပါတယ္၊ မဟုတ္ရင္ ေခါင္းျဖတ္ခံရတာနဲ႔ မတန္ဘူး"
"မင္းက လုပ္ရဲတယ္ေပါ့"
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်ူယြမ္ျပန္ထလိုက္သည္။ အခုမွ တကယ္ဗိုက္ဆာလာသလိုပင္။
ရွစ္ဇီက ခပ္သြက္သြက္ပင္ အစားအေသာက္မ်ားကို ယူေဆာင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အရင္တုန္းကလို ဟင္းပြဲတစ္၀က္ကအသား၊ တစ္၀က္က အရြက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စားပြဲတစ္ခုလံုးအေပၚတြင္ ရွီးနန္ေဒသ၏အရသာ ျဖစ္သာ ဟင္းပြဲမ်ားျဖစ္ေနသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ အေတာ္ပင္ အံ့အားသင့္သြား၏။
"ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္ကေန ပို႔ေပးတဲ့ပစၥည္းေတြပဲေလ"
"အာ....ကိုယ္ပို႔ေပးတယ္ဆိုတာက မင္း စားေနက်ဟင္းေတြကိုရိုးသြားရင္ တခါတေလ ထူးထူးျခားျခားအရသာေတြ စားဖို႔ ပို႔ေပးထားတာ၊ တစ္ေနကုန္ ဒါႀကီးပဲ စားလို႔ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ရွီးနန္အစားအေသာက္ေတြက ပူပူစပ္စပ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ မင္း မစားႏိုင္ေလာက္ဘူး"
"ေၾသာ္...ဟုတ္လား"
ခ်ူယြမ္က သူ႔စကားကိုနားမေထာင္ဘဲ ဟင္းခ်ိဳတစ္ဇြန္းခပ္ေသာက္လိုက္သည္။ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဇြန္းကိုျပန္လုလိုက္ကာ-
"စပ္တယ္လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ"
ခ်ူယြမ္က ရယ္ခ်င္သြား၏။
"ဒါဆို ဒီတစ္နပ္ ဘာမွမစားရေတာ့ဘူးေပါ့"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေတာင္ေပၚဆန္ေမႊးမွခ်က္ထားေသာ ထမင္းပူပူကို ခပ္ေပးလာသည္။
"ဒါေလးစား၊ ခ်ိဳတယ္"
ခ်ူယြမ္က တစ္လုပ္မ်ွ ဝါးမ်ိဳလိုက္ၿပီးေနာက္ ဆိုလာ၏။
"လက္စသတ္ေတာ့ မင္းက ဒါေတြစားၿပီး ႀကီးလာတာကိုး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "......"
"ငါက.....ဒီတိုင္း....ရွီးနန္စံအိမ္ေတာ္မွာစားေနက် ဟင္းအစပ္ေတြ စားၾကည့္ခ်င္လို႔ရယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ဟင္းရြက္ခပ္ေမႊးေမႊးမ်ားျဖင့္ေရာခ်က္ထားေသာ ငရုတ္သီးေျခာက္မ်ား၊
ႏွမ္းမ်ားျဖဴးထားေသာ ငါးေသးေသးေလးမ်ားကို ေရြးထည့္ေပးလိုက္ကာ-
"တစ္လုပ္တည္းပဲေနာ္"
ခ်ူယြမ္က ဇြန္းတစ္၀က္စာသာ စားၾကည့္လိုက္ရေသး ၊ မ်က္ႏွာမွာ အေရာင္ေျပာင္းလာေခ်ၿပီ။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနား လက္ကို ဆန္႔ေပးလာၿပီး-
"ေထြးထုတ္လိုက္"
ခ်ူယြမ္ကေတာ့ က်ိတ္မိွတ္ၿပီး မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစပ္ေျပေစရန္လက္ဖက္ရည္ကိုသာ အဆက္မျပတ္ ေသာက္ေနလိုက္၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "....."
ခ်ူယြမ္မ်က္ႏွာမွာ နီရဲေနကာ နဖူးျပင္တြင္ ေခြၽးသီးမ်ားပင္သီးလို႔။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သူႏွင့္အၾကည့္ခ်င္းဆံုလာကာ-
"ထပ္ၿပီး ေခါင္းျဖတ္သတ္ခိုင္းၪီးမွာလားဟင္"
ခ်ူယြမ္က ေကာက္ၫွင္းဆန္ခ်ိဳခ်ိဳတစ္ပြဲကိုသာ ဆက္စားေနလိုက္သည္။
"က်န္သမ်ွ မင္းဆက္စားလိုက္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ရွစ္ဇီအား ခ်က္ခ်င္းေခၚလိုက္ကာ အရသာေပါ့ပါးေသာ ဟင္းအမယ္ ႏွစ္ပြဲသံုးပြဲမ်ွ ခ်က္ရန္ ေစခိုင္းလိုပ္၏။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ခ်ူယြမ္က လက္ဖက္
ရည္ေသာက္ေနရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရိွ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔အား ေငးၾကည့္ေန၏။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္ဟင္းအမယ္မ်ိဳးစံုကို မ်က္ႏွာမပ်က္တမ္း စားေသာက္ေနေသာ ထိုသူ႔ကို ေငးၾကည့္ေန၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ဤကိစၥမ်ိဳးက ႂကြားဝါရန္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားရန္ ထိုက္တန္ရဲ့လားဟု ေတြးေနမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိအား တအံ့တၾသေငးၾကည့္ေနေသာ ထိုမ်က္၀န္းမ်ားကို ျမင္ေတာ့ ဒီထက္စပ္လ်ွင္ေတာင္ စားႏိုင္ေလာက္သည္ဟုပင္ ခံစားလိုက္ရ၏။
နန္ေမာ္ယဲ့သာသိလ်ွင္ေတာ့ ခါးသီးနာက်င္စြာ ထပ္ငိုေလာက္ေပမည္ ။ တပည့္ျဖစ္သူကို သံုးႏွစ္ခြဲကေလးသာသာျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မိသျဖင့္ ၀မ္ရယ္အိုႀကီးႏွင့္ တမလြန္မွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ သြားမေတြ့ရဲေၾကာင္း၊ ေသမည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ စိတ္မေအးေသးေၾကာင္း ေျပာလာမည္ျဖစ္၏။
"စားလို႔ေကာင္းလား"
ခ်ူယြမ္က ႏိႈင္းႏိႈင္းဆဆ ေမးလာ၏။
"ေကာင္းတယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က လက္ထဲမွတူကို ခ်လိုက္သည္။
ခ်ူယြမ္ - "......"
"မင္းေသခ်ာျပင္ဆင္ေပးတဲ့ ဘာမဆို ငါ့အတြက္ေကာင္းတယ္၊ တကယ္စားလို႔ေကာင္းတယ္"
*****
အခန္းတြင္းမွ အေျခအေနမွာ အရမ္းအဆင္ေျပေနသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ မိုးသက္ေလျပင္း သည္းထန္စြာရြာေနသည္ကိုပင္ မဆိုထားႏွင့္၊ ဓားမိုး လွံမိုး ရြာခ်လာလ်ွင္ေတာင္ အေျခအေနက ေကာင္းေနၿမဲသာ ျဖစ္ေနမည္။
ခ်ူယြမ္က အခုမွ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသြားဟန္ျဖင့္ေမးလာ၏။
"ေစာနကကိစၥအေၾကာင္း မေျပာျပရေသးဘူးေနာ္၊ အဖိုးမုခ်ီ လမ္းေပၚမွာ ဘာေတြ့ခဲ့သလဲဆိုတဲ့ဟာ"
"ေၾသာ္...အဲ့ဒါက လ်ိႈ႔၀ွက္ခ်က္ေပါက္ၾကားသြားမွာစိုးလို႔"
"ဘာႀကီး"
ခ်ူယြမ္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ေပ။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ဆိုက္ဖန္းအန္းအေၾကာင္းကို အၾကမ္းဖ်င္းတစ္ေခါက္မ်ွ ေျပာျပလိုက္သည္။ ခ်ူယြမ္စိတ္ထဲ ေတြေဝလေးလံသြားၿပီး ေျပာလာ၏။
"ဖန္ရွင္းပုလဲအခိုးခံရတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ လန္ယီက်န္႔ ေသရြာကေနျပန္လာတယ္လို႔ သူထင္တယ္ဟုတ္လား"
"ဟုတ္မယ္ထင္ရတာပဲ"
ခ်ူယြမ္ - "....."
သို႔ေပမင့္ ဖန္ရွင္းပုလဲကို ယူလာသည္မွာ မိမိတို႔ပင္ျဖစ္ၿပီး စူးစမ္းေလ့လာလိုေသာဆႏၵျဖင့္သာ လိုခ်င္ခဲ့ျခင္းသက္သက္ပင္။
"ေျပာလိုက္ရင္ ရယ္ရမလား ငိုရမလားမသိတဲ့ အျဖစ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အက်ိဳးအျမတ္ေလးေတာ့ရလာတယ္ေလ၊ ဖန္ရွင္းပုလဲနဲ႔ပတ္သက္တာေလး ပိုသိလာတာေပါ့"
"ဒါကို အက်ိဳးအျမတ္ရတယ္ေျပာတယ္ေပါ့၊ အဲ့ဒီဖန္ရွင္းပုလဲကို အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တာလည္းမဟုတ္ဘူး၊ တိုက္ဆိုင္သြားရံုပဲ။ သိုင္းေလာကကလူေတြလိုခ်င္တယ္ဆိုတာက ဘာမွ မထူးဆန္းဘူး၊ သိုင္းေတြက်င့္ၿပီး အေတာ္ဆံုးက်င့္ႀကံသူျဖစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ငါ့အတြက္ လိုမွမလိုပဲ"
"မင္းတစ္ေယာက္တည္းကပဲ ဖန္ရွင္းပုလဲကို လင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဒီတစ္ခ်က္နဲ႔တင္ အေၾကာင္းရင္းအစစ္အမွန္ကို ကိုယ္ရေအာင္စံုစမ္းရမယ္"
ခ်ူယြမ္ကေတာ့ လက္မခံႏိုင္ေသး။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိမိ၏ ဘာမဟုတ္ေသာစကားတစ္ခြန္းက ဤမ်ွထိ ျပႆနာတက္ေစႏိုင္မည္မွန္း မသိခဲ့။
"ဟုတ္သားပဲ၊ ေနာက္တစ္ခုရိွေသးတယ္။ အဖိုးမုခ်ီကို ခ်ဲန္းေဟဟြမ္တစ္ခု လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္။ ဆိုက္ဖန္းအန္းရသြားရင္ ယြီ႔ကြမ္းေတာင္ကို သူ ေသခ်ာေပါက္သြားမွာပဲ၊ ကိုယ္လည္း လိုက္သြားၾကည့္မယ္"
"မရဘူး၊ ငါ ခြင့္မျပဳဘူး"
ခ်ူယြမ္ မ်က္ႏွာရႈံ႔မဲ့ေနၿပီျဖစ္၏။
"မင္းက သိုင္းေလာကကလူလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာကိစၥ သူမ်ားျပႆနာ ၀င္ရႈပ္ရမွာလဲ၊ ၿမိဳ႔ေတာ္ထဲမွာပဲ လိမ္လိမ္မာမာ ေနေနစမ္း"
"ဘာမ်ားလဲလို႔ ေသခ်ာေအာင္သြားၾကည့္ခ်င္ရံုတင္ပါ။ ထိပ္တိုက္ႀကီး သြားရင္ဆိုင္မွာမွမဟုတ္ဘဲ"
ခ်ူယြမ္က ေခါင္းခါေနၿမဲပင္။
"ဖန္ရွင္းပုလဲေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား။ ရတယ္၊ မင္းသာ ဒီကိစၥထဲ အဲ့ေလာက္၀င္ပါေနရတယ္ဆိုရင္ အဲ့ပုလဲကို လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့၊ ကိုယ္
ေတာ္လည္း မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "......"
လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ဟုတ္လား။
"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲ့ေတာင္ဆီ ေပးမသြားဘူး၊ ဒီကိစၥကို ဘာမွ လာၫွိႏိႈင္းဖို႔လည္း မလုပ္နဲ႔"
ခ်ူယြမ္တစ္ေယာက္ အင္မတန္မွ ျပတ္သားခိုင္မာလွေပ၏။
"မျဖစ္မေန သြားကိုသြားရမွာဆိုရင္ေကာ"
ခ်ူယြမ္အၾကည့္မ်ား သူ႔ဆီသို႔ စူးစိုက္ေရာက္ခ်လာ၏။
ခဏၾကာေတာ့ သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ဘာေျပာသင့္မွန္း ဘာမေျပာသင့္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြား၏။
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ္မသြားေတာ့ပါဘူး"
ခ်ူယြမ္က ေအးစက္စြာ ဟြန္႔ခနဲအသံျပဳျပီးသည္ႏွင့္ အေဆာင္အတြင္းခန္းထဲသို႔ ခ်ာခနဲ လွည့္၀င္သြားေလသည္။
********
ညမွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။ ရွီးနန္၀မ္ကလည္း နန္းေဆာင္အျပင္ဘက္တြင္ ေက်ာမွီရင္း လမင္းကို ေမာ့ၾကည့္ေနလ်က္။
ရွစ္ဇီက သူ႔အား တံေတာင္ျဖင့္တြတ္လာၿပီး-
"ညဥ့္နက္ေနၿပီ... ၀မ္ရယ္ အျမန္၀င္သြားပါေတာ့"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ အနည္းငယ္ တံု႔ဆိုင္းေနေသးသျဖင့္ ရွစ္ဇီက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆိုလာ၏။
"အခုေန ၀င္မသြားမွ တကယ္ အမ်က္ေတာ္ရွမွာေနာ္ ၀မ္ရယ္"
ၿပီးရင္ ရက္အၾကာႀကီး စိတ္ေကာက္ေနၪီးမွာ၊ ဒါမ်ိဳးကိုမွ ေခါင္းကိုက္စရာျပႆနာလို႔ေခၚတယ္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ထရပ္လိုက္ကာ အထဲ၀င္သြားေလ၏။
"ေက်းဇူးပါ ...ကုန္းကုန္း"
ရွစ္ဇီလည္း အတြင္းေဆာင္သို႔၀င္သြားေသာသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖာေနလ်က္။
*****
ခ်ူယြမ္ကေတာ့ အိပ္ေမာက်သြားေပၿပီ။
ခါတိုင္းလိုပင္ တံခါးဘက္ ေက်ာေပးကာ မလႈပ္မယွက္အိပ္ေန၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က သူ႔ေဘးနား လဲေလ်ာင္းလိုက္ေတာ့ ခ်ူယြမ္က ေခါင္းၿမီးၿခံဳလိုက္ကာ ႏွင္ထုတ္လာ၏။
"ထြက္သြား...."
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္ကာ လက္ကေတာ့ ထိုအမိန္႔ကိုေသြဖီစြာ ခ်ူယြမ္ဆီ လွမ္းလိုက္ၿပီး ထိုကိုယ္လံုးအား မိမိရင္ခြင္ထဲ သိမ္းသြင္းထားလိုက္ေလသည္။
"ကိုယ္မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ကတိေပးၿပီးၿပီေလ၊ ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးေနတုန္းလဲ"
ခ်ူယြမ္ ျပန္မေျဖ။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားသည္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။
"ေနာက္က်ရင္ သိုင္းေလာကအရႈပ္အေထြးေတြၾကား ၀င္မပါေတာ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္ဆို ရၿပီမလား။ မနက္ျဖန္ မင္းလုပ္ခ်င္တာရိွရင္ ကိုယ္ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ေနာက္ကလိုက္လုပ္ေပးမယ္၊ ေကာင္းတယ္ဟုတ္..."
"မေကာင္းဘူး"
ခ်ူယြမ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ အတင္းရုန္းၿပီး
သလြန္ေတာ္ထက္ ေမွာက္လ်က္အိပ္လိုက္ေလ၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ တကယ္ နာက်င္ေနရပါၿပီ။
"တကယ္ႀကီးစိတ္ဆိုးေနတာပဲ....ကိုယ့္ကို ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေလာက္ ရိုက္လိုက္စမ္းပါ"
ခ်ူယြမ္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ တစ္ခ်က္မ်ွ ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။
"မနက္ျဖန္ အဲ့ဒီ ေကာင္လိမင္းသမီးက ၾကင္ယာေတာ္လာရွာၪီးမွာ ၊ မင္း လံုး၀ အျပင္ဘက္ ထြက္မလာနဲ႔....."
မ်က္ႏွာမွာ ဓားဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ျဖစ္ေနတာေတာင္ မ်က္စိလာက်ေသးတာ၊ မ်က္ႏွာအသစ္ထပ္လဲရင္လည္း ဆက္ႀကိဳက္ေနၪီးမလားပဲ။
"ဘာႀကီး ၊ သူက ထပ္လာေရြးၪီးမွာလား...ဒါ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ေျမာက္ ရိွေနၿပီလဲ"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းဆူလ်က္ ဆက္ဆို၏။
လူပ်ိဳမေျပာနဲ႔၊ ကေလးအေဖေတြကိုေတာင္ ေအးေဆး ေခါင္းေခါက္ၿပီး ေရြးလို႔ေတာင္ရေနတဲ့ကိစၥကို။
"က်င္းဆူးက သူ႔ၾကင္ဖက္မွာ ဘာေတျြပည့္စံုရမယ္လို႔ ေမ်ွာ္လင့္ထားမွန္း မင္းသိလား"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
"မိဘမ်ိဳးရိုး၊ အက်င့္စရိုက္၊ ရုပ္ရည္ရူပကာ အားလံုးအားလံုးက ပထမမဟုတ္ရင္ေတာင္ ဒုတိယေလာက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေနမွတဲ့။ ေနာက္ႏွစ္ခ်က္ပါ ရိွေသးတယ္၊ သိုင္းပညာအဆင့္ျမင့္ရၪီးမွာရယ္၊ ရွီးနန္၀မ္နဲ႔လည္း ရုပ္ဆင္ရမယ္တဲ့"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "...."
ကိုယ္ တကယ္ အျပစ္ကင္းတာပါေနာ္။
"ဆုေပး"
ခ်ူယြမ္က သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္းဆိုလာ၏။
"ဘာဆုလဲ"
အစက သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ နားမလည္၊ ထို႔ေနာက္တြင္မွ ဒီမတိုင္ခင္ မိမိေျပာထားေသာကိစၥကို မွတ္မိသြား၏။ မနက္ျဖန္ ညီလာခံမတက္ဘဲ အိပ္ေရး၀၀အိပ္လ်ွင္ ဆုခ်မည္ဆိုသည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
"ဆုေပးလို႔...."
ခ်ူယြမ္က တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားၿပီး ေခါင္းၿမီးထပ္ၿခံဳလိုက္ျပန္၏။
တကယ္ႀကီး အမွတ္သည္းေျခ ႀကီးတာပါ့ေရာ။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ရယ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၏။
"မနက္ျဖန္ ညီလာခံမတက္ေတာ့ဘူးေပါ့"
"တက္မယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ခ်က္ခ်င္း မွင္သက္သြား၏။
ခ်ူယြမ္က လက္ကို ဆန္႔တန္းထုတ္လာသည္။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုလက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ထိုလက္ဖဝါးျပင္ႏုႏုကို နမ္းလိုက္၏။
"အခုေတာ့ အေႂကြးမွတ္ထားေပး၊ ေနာက္က် ရင္ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ရွီးနန္အတူျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မင္းကို ဆက္ဆက္လိုက္ျပစရာရိွတယ္"
ခ်ူယြမ္က ႏႈတ္ခမ္းဆူၿပီး လက္ကို ျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္၏။
"တကယ္လည္း မေပးႏိုင္ဘဲနဲ႔၊ မင္း ေလ်ွာက္ေျပာေနမွန္း ထင္သားပဲ"
"မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ မင္းကို ဘယ္တုန္းက လိမ္ဖူးလို႔လဲ"
ခ်ူယြမ္ဘာမျွပန္မေျဖဘဲ မ်က္လံုးသာ မိွတ္ထား၏။
လိမ္တာမလိမ္တာက တစ္ကိစၥ။ ရွီးနန္ကို ဘယ္အခ်ိန္က်မွ လိုက္သြားႏိုင္မလဲဆိုတာက ေနာက္ကိစၥတစ္ခု။ ခုလို ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဘာမွဆက္ျဖစ္မလာႏိုင္တာမို႔ မေျပာလိုက္သလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပါပဲ။
"အင္း...မနက္ျဖန္က် ကိုယ္ အဖိုးမုခ်ီဆီ သြားလို႔ရမလား"
"မရဘူး"
ခ်ူယြမ္က ပ်င္းရိစြာ ဆက္ျငင္းေန၏။
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ - "....."
"ဆိုက္ဖန္းအန္းနဲ႔ လန္ယီက်န္႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကကိစၥ ၀င္ပါဖို႔ ခြင့္မျပဳဘူးလို႔ ေျပာေနတာေတာင္ မင္းက ခ်ဲန္းေဟဟြမ္ကို ဘာကိစၥ လိုခ်င္ေနေသးတာတုန္း။ ဟိုက မိစၧာတစ္ေကာင္ျဖစ္ၿပီး ျပန္ရွင္လာတယ္ထားၪီးေတာ့၊ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို လာေနွာင့္ယွက္မယ္၊ သိုင္းေလာကကို ဂယက္ထေစမယ္၊ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လာရင္ေတာင္ တာ့လီရံုးေတာ္နဲ႔ သိုင္းေလာကက ထိပ္တန္းပညာရွင္ေတြ သူ႔ကို ဝိုင္းၿပီး ဟန္႔တားပါလိမ့္မယ္။ ရွီးနန္ျပည္ဘုရင္ျဖစ္တဲ့ မင္းက ဘာလို႔ အဲ့ဒီလို အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း အေရးအခင္းေတြ သြားသြားၾကည့္ခ်င္ေနတာလဲ"
"ေၾသာ္....ဒါလည္း ေကာင္းသားပဲ"
"က်င္းထိုင္ကို ၾကည့္ၿပီး အတုယူစမ္းပါ၊ တစ္ေန့တစ္ေန့ လမ္းေပၚေလ်ွာက္သြားလိုက္၊ မုန္႔စားလိုက္၊ ၿပီးရင္ ငါ့ဆီ ေငြလာေတာင္းလိုက္နဲ႔။ ဒါမွ လက္ေအာက္ခံျပည္နယ္ဘုရင္ပီသတယ္လို႔ေခၚတယ္။မင္းကို အဖိုးမုခ်ီနဲ႔လည္း ေပးမေတြ့ဘူး၊ မဟုတ္ရင္ မင္းကို ႀကိမ္ဒဏ္ေပးမယ္"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းစြန္းမ်ား ၿပံဳးသြားေလ၏။
"ႀကိမ္ဒဏ္ပဲလား၊ ကိုယ္က အပယ္ခံနန္းဆီကို ႏွင္ထုတ္ခံရၿပီမွတ္ေနတာ"
ခ်ူယြမ္က တံု႔ဆိုင္းသြား၏။ ထို႔ေနာက္ အေၾကာင္းအရင္းမရိွဘဲ မ်က္ႏွာမ်ား နီရဲလာ၏။
"အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ မင္းကို ထပ္မစေတာ့ဘူး"
ခ်ူယြမ္၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေနသည့္ ထိုသူကို ခ်ူယြမ္ေမးလာ၏။
"ခုတေလာ...မင္းခႏၶာကိုယ္က ဘယ္ႏွယ့္ေနေသးလဲ"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မင္းလဲ သိုင္းသင္ဖူးတာပဲ၊ သိုင္းက်င့္ႀကံရင္ တစ္ခ်က္မွားသြားတာနဲ႔ မေတာ္တဆ သိဒၶိစြမ္းအင္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္ယြင္းတတ္တာ ထံုးစံပဲေလ"
"ေလ်ွာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ။ မိစၧာဂိုဏ္းရဲ့လမ္းစဥ္ေတြမွာေတာင္ မင္းလိုမ်ိဳး ေန့တိုင္း ေသြးအန္ေနတဲ့လူမ်ိဳး ငါမေတြ့ဖူးဘူး"
"ဘာကို ေန့တိုင္း ေသြးအန္တာတုန္း။ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ပဲ အန္ဖူးလို႔တုန္း၊ မင္းကမွ အေခါက္တိုင္း လာလာျမင္တာကို"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနမေကာင္းရင္ ရွီးနန္ျပန္ၿပီး ေဆးကုလိုက္စမ္းပါ ၊ ေတာင့္ခံမထားနဲ႔။ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာလည္း အကာအကြယ္ ခိုင္ခံ့ပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ မပုန္ကန္ရဲပါဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ေခါင္းခါလိုက္ကာ -
"ကိုယ္ ဒီမွာဆက္ေနခ်င္တာ မင္းရိွေနလို႔ပဲ။ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး စည္ပင္သာယာေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ရႈပ္ေထြးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဘာပဲျဖစ္ေနေန ဘာမွ ဆိုင္မေနဘူး"
ခ်ူယြမ္က သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔ႏွာေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ဆြဲၫွစ္လိုက္ၿပီး ဆက္ေမး၏။
"ရွီးနန္ကိုေရာ......မယူေတာ့ဘူးလား"
"မယူေတာ့ဘူး"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္နား တိုးကာ တည္ၾကည္ေလးနက္စြာ ဆက္ေျပာလာ၏။
"ကိုယ္တို႔ အေပးအယူတစ္ခု ထပ္လုပ္ၾကမလား"
"ဘာကိုလဲ"
ခ်ူယြမ္ မိမိလက္ကိုျပန္ရုတ္သိမ္းလိုက္၏။
"၀မ္းလ်ိဳနင္ကို ရွီးနန္မွာ အမတ္ႀကီးအျဖစ္
ခန္႔အပ္လိုက္၊ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာေခၚထား ၊ အိမ္အသစ္ေတြ ေပးစရာမလိုဘူး၊ အပယ္ခံနန္းမွာ ေနခိုင္းလို႔လည္း ရတယ္"
ခ်ူယြမ္က သူ႔အား ေက်ာေပးလွည့္ထြက္သြားျပန္သည္။
"မရဘူး၊ ၀မ္းအိုက္ခ်င္းကို ငါ လက္မလႊတ္ရက္ဘူး"
"ကိုယ့္ကိုေရာ.....ကိုယ့္ကိုက်ေတာ့ လက္လႊတ္ခံရဲတယ္ေပါ့၊ အဆံုးရႈံးခံရဲတယ္ေပါ့"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က အရွက္တရားေဘးဖယ္ထားၿပီး ထိုသူ႔ကို ေနာက္ေက်ာျပင္ဖက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္ေလ၏။
"အင္း"
သြမ့္ပိုင္ယြဲ႔က ခ်ူယြမ္၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို အသာဖယ္လိုက္ၿပီး ထင္ေပၚလာေသာ ဂုတ္သားျဖဴျဖဴထက္ အနမ္းတစ္ခု ခပ္ဖြဖြ ေႁခြခ်က်န္ရစ္ေစခဲ့ေလသည္။
ခ်ူယြမ္ကလည္း ၿပံဳးေနလ်က္။
သန္းေခါင္လြန္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ လက္မ်ားမွာ ယွက္ႏြယ္ၿပီး အခ်င္းခ်င္းဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္၊ မည္သူက မည္သူ႔ကို အရင္ဆုပ္ကိုင္ထားေလသလဲဟုပင္ မသဲကြဲေတာ့ေပ။
အိပ္မက္ကမ႓ာထဲတြင္လည္း ပန္းမာလာတို႔ လွပစြာ ပြင့္လန္းေဝဖျာေနခဲ့ေလသည္။
******
Thz for reading.
2020.05.24.
* ခ်ူယြမ္ကလည္း သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ခ်စ္တတ္ရွာပါတယ္။ Tsun character typeရယ္ ေတာ္၀င္မ်ိဳးႏြယ္ျဖစ္ေနတာနဲ႔တင္ အေျပာကတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနေပမယ့္ ၊ သူ လိုက္ေလ်ာႏိုင္သမ်ွ လိုက္ေလ်ာေပးတာေလး ၾကည့္ရင္၊ သူ စိတ္ပူတတ္တာ သ၀န္တိုတာေတြ၊ ပိုင္ယြဲ႔အတြက္ စဥ္းစားေပးတာေတြၾကည့္ရင္ သူ႔ကို နည္းနည္းေလး နားလည္လာလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အားမရေသးရင္လည္း စိတ္မပူပါနဲ႔။ ဧကရာဇ္ခ်ူ characterက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးတက္လာဖို႔ရိွေသးလို႔ပါ။
*******