ျဖဴလႊလႊ ႏွင္းပြင့္ေလးမ်ားက ေလယိမ္းရာ
ဝဲလႊင့္ေနၾကသည္...။
ရာသီစက္ဝန္းက ေဆာင္းဦးေန့ရက္ေတြဆီကို တစ္ပတ္ျပန္လည္ေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီ...။
ေန႔ရက္တိုင္း၊အခ်ိန္တိုင္းကို ႏွစ္ေယာက္အတူျဖတ္သန္းရင္း ကုန္ဆံုးခဲ့သည္..။
ေန့သစ္ တစ္ရက္ကူးတိုင္း တစ္ရစ္ပိုနက္႐ႈိင္းလာတဲ့သံေယာဇဥ္ေတြ...။
ျမတ္ႏိုးတြယ္တာရျခင္းေတြ...။
အတၱကင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြ...။
ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာတရားေတြ...။
အရာအားလံုးကို ထိုလူသားဆီမွ ရယူပိုင္ဆိုင္
ခဲ့သည္....။
အျမတ္တႏိုးေငးစိုက္ၾကည့္ေနတက္တဲ့ အၾကင္နာမ်က္ဝန္းေတြေအာက္မွာ baekhyunႏွလံုးသားေလး လူးလြန္႔ခုန္ေပါက္ေနရသည္မွာ
မေမာပန္းႏိုင္...။
ဒီေန႔...
ကြၽန္ေတာ့္မိဘေတြကိုဆီကို သြားလည္မယ့္ေန႔
အတိအက်ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေဆြျပမ်ိဳးျပသြားၾကသည္ေပါ့....။
အခ်ိန္အခါေကာင္းလို႔ဆိုရမလား...
ကံေကာင္းျခင္းနမိတ္လို႔ေျပာရမလား...
ထူးျခားတဲ့ဒီေန့ေလးမွာ ဒီနွစ္ေဆာင္းရဲ့
ပထမဆံုးႏွင္းေတြက်ေနခဲ့တယ္...။
"hyunငယ္ေရ...။ကိုကို႔သည္းငယ္ေရ...။
ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ဒီမွာကိုကို႔ကို
အဆင္ေျပရဲ႕လား လာၾကည့္ပါဦးကြာ....။"
မနက္မိုးလင္း baekhyunအိပ္ယာမနိုးခင္တည္းကchanyeolတစ္ေယာက္ဟာ baekhyunတိုက္ခန္းေလးဆီေရာက္႐ွိလာၿပီး
တဂ်ီဂ်ီလုပ္ေနေတာ့သည္...။
အခုလည္းအျပင္ကေန တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနလို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ အဝတ္စားလဲေနရင္းတန္းလန္း ေျပးထြက္လာခဲ့ရေတာ့ အက်ႌၾကယ္သီးေတြေတာင္ ဆံုးေအာင္မတက္ႏိုင္ခဲ့...။
"ဘာလဲကိုကိုရာ ဒီမွာအဝတ္စားလဲေနပါတယ္ဆိုကြာ..."
"ကိုယ္ၾကည့္ေကာင္းရဲ႔လား..။ဒီမွာၾကည့္ပါဦး
မင္းမိဘေတြကိုယ့္ကို သေဘာက်ေလာက္ပါ့
မလား..။ကိုယ္ေတာ့အရမ္းစိတ္လႈပ္႐ွားလြန္းလို႔
ရင္ေတြေတာင္တုန္တယ္...။
ဟူးးး...."
chanyeolေျပာရင္း ရင္ဘက္ကိုလက္နဲ႔ဖိကာ
ေလပူတစ္ခ်က္မႈက္ထုက္လိုက္သည္...။
ဆံပင္ေတြကိုေသခ်ာျပင္ဖို႔ မွန္ေ႐ွ႕ကိုလွမ္းအၾကည့္ အက်ႌၾကယ္သီးကိုတစ္လံုးခ်င္း
စီတက္ရင္း အေနာက္ကေနျပံဳးျပံဳးေလးရပ္ေနတဲ့ hyunငယ္ပံုရိပ္ေလးက မွန္ထဲမွာထင္ဟပ္လာသည္...။
ၾကယ္သီးမတပ္ရေသးလို႔ မလံု႔တလံုေပၚေန
တဲ့ ဗိုက္သားေဖြးေဖြးေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး chanyeolတစ္ေယာက္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္မိသည္...။
"အဟြတ္.....အဟြတ္.."
ကံမေကာင္းစြာပဲ တံေတြးကမ်ိဳမက်ပဲ
ဟြတ္ဟြတ္ထသီးေလေတာ့....
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲကိုကိုရာ"ဆိုၿပီး
ေက်ာကုန္းကို လာထုေပးတဲ့ baekhyun
လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းဆုပ္ကာ
မ်က္နႇာခ်င္းဆိုင္ရပ္လိုက္သည္...။
"ဟို...ဟို ဘာမွမျဖစ္ပါဖူး
ရတယ္..ရတယ္...။"
"ေရေသာက္မလား ကြၽန္ေတာ္ေရသြားယူေပးရမလား..."လို႔ေျပာၿပီး
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ baekhyunကို
chanyeolမသြားဖို႔တားလိုက္ရသည္...။
"လႊတ္ဦးေလ ကြၽန္ေတာ္ၾကယ္သီးတပ္ရဦး
မယ္..."
baekhyunကသာေျပာေနေပမယ့္ chanyeolလႊတ္မေပး...။
"အဟမ္း..ဟို..ဟိုေလ.."
မ်က္လံုးကေတာင္ၾကည့္လိုက္ ေျမာက္ၾကည့္
လိုက္ တဟိုဟိုနဲ႔ စကားေတြထစ္ေနတဲ့ကိုကိုက
ဘာျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ..။
"ကိုယ္...ကိုယ္မင္းကိုနမ္းခ်င္တယ္...။"
"ဟား..ဟား..အဲ့တာမ်ားခြင့္ေတာင္းဖို႔လိုလို႔လား.."
မ်က္ခံုးေလးတစ္ဖက္ပင့္ၿပီး ခြင့္ျပဳလိုက္သည့္ baekhyunစကားသံေနာက္မွာ chanyeol
အၾကည့္စူးစူးက ညႇပ္႐ိုးေဖြးေဖြးေလးဆီမွာတဝဲလည္လည္...။
ခ်ိဳင့္ေနတဲ့ေနရာေလးကို ႏႈက္ခမ္းပါးေလးနဲ႔
ဲ႔အသာဖိကပ္ရင္း chanyeolလက္မ်ားက
တစ္ပိုင္းတစ္စတက္ထားတဲ့ baekhyunအက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျပန္ျဖဳက္ပစ္ေနသည္....။
baekhyunခႏၶာကိုယ္ကို ခါးကေနဆြဲေပြ႔ကာ
ပိုၿပီးနီးကပ္ေစၿပီးေနာက္ နီရဲရဲႏႈက္ခမ္းပါးေလးကို သိမ္းပိုက္ေလသည္...။
ျပင္း႐ွ႐ွအနမ္းေတြကို အဆက္မပ်က္ဖန္တီးရင္း
Chanyeolလက္ေတြက baekhyunခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ပြက္သပ္ေနသည္....။
စြဲမက္ယစ္မူးဖြယ္ ႏႈက္ခမ္းႏွစ္လႊာရဲ႕
ဦးေဆာင္အနမ္းေတြေအာက္မွာ က်႐ႈံးၿပီးရင္း
က်ရွဳံးေနသူbaekhyunမွာ chanyeolဘာလုပ္ေနေနလိုက္ေရာေနမိသည္....။
ကုတင္ေပၚကိုလဲက်သြားတဲ့ baekhyunရင္ဘက္ေလးကနိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္...။
လက္ႏွစ္ဖက္က အေပၚမွအုပ္မိုးထားတဲ့chanyeolေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို
ဖက္တြယ္ကာ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္မိတဲ့အနမ္း
ေတြက တ႐ိႈက္မက္မက္...။
ေအာက္ႏႈက္ခမ္းကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္စုပ္ယူၿပီး အနမ္းေတြကိုအဆက္ပ်က္ေစသူ chanyeolက baekhyunလည္တိုင္ေလးဆီတိုးေဝွ့လို႔ သြားနဲ႔ဖြဖြကိုက္ေခ်ကာအမွတ္သားတစ္ခ်ိဳ႕ေပးေတာ့...
"အ့...နာတယ္"
ေမာဟိုက္ေနတဲ့baekhyunက အသက္ကိုလု႐ႈရင္း လက္တစ္ဖက္က chanyeolလည္ဂုက္ကို
ေျဖးေျဖးေလးပြတ္သပ္ရင္း ေျပာေတာ့...
"ကိုယ္မင္းကို သိမ္းပိုက္ခ်င္တယ္..."လို႔ေျပာလာတဲ့ chanyeolအနမ္းတို႔ဦးတည္ရာက
ရင္ဘက္ေပၚမွ ခါးသြယ္သြယ္ေလးဆီ...။
"အ့! မကိုက္နဲ႔ေတာ့ဆိုကြာ တစ္ကိုယ္လံုး
နီရဲေနေတာ့မွာပဲ..."
"ဒီထက္မကပိုၿပီး မင္းကိုသိမ္းပိုက္ခ်င္တယ္..."
ဒီလိုေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ chanyeolမ်က္ဝန္းေတြက baekhyunမ်က္နွာနုနုကိုတည့္တည့္စိုက္ျကည့္လ်က္...။
"အခုလား..."
Chanyeolဆံႏြယ္ေတြျကား လက္ေခ်ာင္း
ေတြနဲ႔ထိုးဖြရင္း baekhyunျပန္ေမးလိုက္ခ်ိန္
Chanyeolလက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႔အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို တစ္လံုးမက်န္တပ္ေပးျပီး
သြားၿပီျဖစ္သည္....။
"အခုေတာ့မဟုတ္ဘူး ေယာကၡမႀကီးတို႔နဲ႔ေတြ႔ၿပီးတဲ့အခ်ိန္က်ရင္...။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့အခုေပါ့..."
နီေစြးေစြးbaekhyunပါးျပင္မို႔မို႔ကို ႏွာသီးဖ်ား
ေလးနစ္ဝင္တဲ့အထိ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကေနဆြဲထူလိုက္သည္...။
Baekhyunကေတာ့ သူ႔လူႀကီးကိုျပံဳးျပံဳးႀကီးစိုက္ၾကည့္လို႔ေပါ့...။
.
.
.
.
အခ်ိန္အားျဖင့္ ကိုးနာရီထိုးေတာ့မည္...။
အဝတ္အိတ္ေတြသယ္ၿပီး
ကားဆီကိုထြက္လာေတာ့ ဝဲလြင့္လာတဲ့ႏွင္းပြင့္
ေလးေတြက ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ကုိယ္ေပၚမွာ
ကပ္တြယ္လာျကသည္...။
ကားေပၚကိုေရာက္ေတာ့ baekhyunဘက္လွည့္ၿပီးchanyeolေမးလိုက္သည္...။
"ခုနက ကိုယ္ေမးတာမေျဖရေသးဘူးေနာ္
ကိုယ္ၾကည့္ေကာင္းရဲ႕လား.."
ခါးပတ္ဆြဲပတ္ေနရင္း baekhyunျပန္ေျဖလိုက္တာက..
"အင္း..က်ြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့အရမ္း
အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတယ္...."လို႔ေျပာၿပီး
Chanyeolပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ခု
နဲ႔ဖိညစ္ၿပီးေျပာလိုက္၏..။
"မင္းေလးရဲ႕ အာပါးနဲ႔အိုမားက ကိုယ့္ကို
ျမင္ၿပီးသေဘာက်ေပးရင္ ေကာင္းမယ္...."
"အရမ္းႀကီးစိတ္ပူမေနပါနဲ႔ကိုကို..။
ကိုကို႔ကိုယူမွာကြၽန္ေတာ္ေလ...။
အာပါးနဲ႔အိုမားမွ မဟုတ္တာ...။
အဲ့ေတာ့ သူတို႔သေဘာက်မေပးလည္း
ကြၽန္ေတာ္ကကိုကို႔ကို ယူမွာပဲ.."
"ဟာကြာ..."
ကားေမာင္းေနရင္းမွ baekhyunပါးျပင္ေလး
ကိုဆြဲဖဲ့လိုက္ရေသးသည္....။
ကိုယ္ျဖင့္မင္းေလးကို အသည္းေတြယားလိုက္
ရတာကြာ....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ေန႔ဝတ္ေလာက္ခရီးႏွင္အၿပီးမွာ baekhyun
ေမြးရပ္ေျမနယ္ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္႐ွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္...။
ကားလမ္းေဘးတစ္ေလ်ွာက္ ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလႏုႏုေအးေအးက စပါးနံ႔ေလးေတြထံုသငး္လို႔ေနသည္...။
လမ္းရဲ႕တစ္ဖက္ဆီတိုင္းက အႏွံေတြေဝဆာ
ေနၿပီျဖစ္တဲ့စပါးစိုက္ခင္းႀကီးေတြဟာ
ေလတစ္ခ်က္ေဝ့တိုက္လိုက္တိုင္း ယိမ္းထိုး
လႈပ္႐ွားေနပံုက လိႈင္းတြန္႔ႀကီးေတြသဖြယ္...။
တကယ့္ကို သဘာဝရဲ႕အေငြ႔အသက္ေတြနဲ႔
ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕အဝင္လမ္းက chanyeolစိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေစသည္...။
"hyunငယ္....ကိုယ့္တို႔ေရာက္ၿပီထင္တယ္...
ထၾကည့္ပါဦး..."
ေနာက္ခံုကိုမွီၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့
ေကာင္ေလးကို chanyeolမႏိႈးခ်င္ေပမယ့္
ႏိႈးလိုက္ရသည္...။ဘယ္ကိုဆက္ေမာင္းရမလဲ
သူမွမသိတာ....။
အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ ထၾကည့္လာတဲ့baekhyunမ်က္ဝန္းေတြက
စိမ္းစိုေနတဲ့စပါးခင္းေတြကိုျမင္တဲ့အခါ
ခ်က္ခ်င္းၾကည္လင္လာသည္...။
ကားမွန္တံခါးကိုခ်ေစၿပီး
တိုက္ခက္လာတဲ့ေလညႇင္းႏုႏုကို
တဝႀကီး႐ွဴ႐ွိဴက္လိုက္သည္...။
"အခ်စ္ကေလးတို႔ ကိုယ္ျပန္လာၿပီ..."
baekhyunအသံျကားလိဳက္ရတဲ့
chanyeolခဗ်ာ ဂ်ယ္လီအေတာင့္လိုုက္နင္
ကုန္ရသည္...။
"ဘာလဲ မင္းေလးက ဒီမွာဇာတ္လမ္း႐ွိခဲ့တာလား..."
မ်က္ေမွာင္ႀကီးျကဳတ္ျပီး ေမးလာတဲ့ chanyeolကို ရယ္သံေလးေႏွာကာ baekhyunျပန္ေျဖလိုက္သည္...။
"ဟ..ဟ.မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..ဘယ္ကဇာတ္လမ္း႐ွိရမွာလဲ
ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ကိုကိုသာအခ်စ္ဦး
ကိုကိုသာအသည္းဦး...။ကိုကိုသာကြၽန္ေတာ္ရဲ႕
ပထဆံုးနဲ႔ေနာက္ဆံုး တစ္ဦးတည္းေသာသူပါဗ်ာ..."
"အခ်စ္ကေလးဆိုတာက.?"
"ဟိုမွာသူတို႔ေလးေတြေလ..."
baekhyunလက္ညိဳးရဲ႕ဦးတည္ရာက
လယ္ကြင္းျပင္ဆီ...။
"ဒီစပါးပင္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ကေလးေတြေပါ့... ။ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆို appaနဲ႔စိုက္ခင္းကို လိုက္သြားတက္တယ္..။
ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားတဲ့အခါတိုင္း စပါးပင္ေတြၾကားတိုးၿပီး ေလ်ွာက္ေျပးေနရတာကိုအရမ္းသေဘာက်တာ...။ ommaက ကြၽန္ေတာ္ကိုေျပာတယ္...။ စပါးပင္ေတြၾကားတုိးရင္
ယားတက္တယ္တဲ့... ။ommaေျပာလည္းမရပါဘူး စပါးပင္ေတြကကြၽန္ေတာ့္အေဖာ္ပဲေလ...။
ေနာက္က်ommaက ကြၽန္ေတာ္စပါးပင္ၾကားတိုးရင္ တုတ္နဲ႔လိုက္႐ိုက္တက္တယ္...။"
"ဒါဆို မင္းေလးငယ္ငယ္က ommaတုတ္နဲ့လိုက္႐ိုက္တက္တဲ့ ကေလးဆိုးေလးေပါ့..."
"အင္း...ဟုတ္မယ္ထင္တယ္...။
အခုေတာ့ကြၽန္ေတာ္လိမၼာေနၿပီဆိုတာ
ကိုကိုအသိဆံုးမဟုတ္လား...."
"ဟား ဟား ဟား ဟုတ္ပါတယ္တဲ့ဗ်ာ..."
ရယ္သံေတြဖံုးလႊမ္းသြားတဲ့ကားေလးဟာ
လယ္ကြင္မ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လို႔
ၿမိဳ႕တြင္းကို တေျဖးေျဖးဝင္ေရာက္ေပ်ာက္
ကြယ္သြားေလေတာ့သည္....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(Uni)
ဖြူလွှလွှ နှင်းပွင့်လေးများက လေယိမ်းရာ
ဝဲလွှင့်နေကြသည်...။
ရာသီစက်ဝန်းက ဆောင်းဦးနေ့ရက်တွေဆီကို တစ်ပတ်ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့ပြီ...။
နေ့ရက်တိုင်း၊အချိန်တိုင်းကို နှစ်ယောက်အတူဖြတ်သန်းရင်း ကုန်ဆုံးခဲ့သည်..။
နေ့သစ် တစ်ရက်ကူးတိုင်း တစ်ရစ်ပိုနက်ရှိုင်းလာတဲ့သံယောဇဉ်တွေ...။
မြတ်နိုးတွယ်တာရခြင်းတွေ...။
အတ္တကင်းတဲ့ ချစ်ခြင်းတရားတွေ...။
နွေးထွေးတဲ့မေတ္တာတရားတွေ...။
အရာအားလုံးကို ထိုလူသားဆီမှ ရယူပိုင်ဆိုင်
ခဲ့သည်....။
အမြတ်တနိုးငေးစိုက်ကြည့်နေတက်တဲ့ အကြင်နာမျက်ဝန်းတွေအောက်မှာ baekhyunနှလုံးသားလေး လူးလွန့်ခုန်ပေါက်နေရသည်မှာ
မမောပန်းနိုင်...။
ဒီနေ့...
ကျွန်တော့်မိဘတွေကိုဆီကို သွားလည်မယ့်နေ့
အတိအကျပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဆွေပြမျိုးပြသွားကြသည်ပေါ့....။
အချိန်အခါကောင်းလို့ဆိုရမလား...
ကံကောင်းခြင်းနမိတ်လို့ပြောရမလား...
ထူးခြားတဲ့ဒီနေ့လေးမှာ ဒီနှစ်ဆောင်းရဲ့
ပထမဆုံးနှင်းတွေကျနေခဲ့တယ်...။
"hyunငယ်ရေ...။ကိုကို့သည်းငယ်ရေ...။
ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ဒီမှာကိုကို့ကို
အဆင်ပြေရဲ့လား လာကြည့်ပါအုံးကွာ....။"
မနက်မိုးလင်း baekhyunအိပ်ယာမနိုးခင်တည်းကchanyeolတစ်ယောက်ဟာ baekhyunတိုက်ခန်းလေးဆီရောက်ရှိလာပြီး
တဂျီဂျီလုပ်နေတော့သည်...။
အခုလည်းအပြင်ကနေ တကြော်ကြော်အော်နေလို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အဝတ်စားလဲနေရင်းတန်းလန်း ပြေးထွက်လာခဲ့ရတော့ အကျႌကြယ်သီးတွေတောင် ဆုံးအောင်မတက်နိုင်ခဲ့...။
"ဘာလဲကိုကိုရာ ဒီမှာအဝတ်စားလဲနေပါတယ်ဆိုကွာ..."
"ကိုယ်ကြည့်ကောင်းရဲ့လား..။ဒီမှာကြည့်ပါအုံး
မင်းမိဘတွေကိုယ့်ကို သဘောကျလောက်ပါ့
မလား..။ကိုယ်တော့အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့
ရင်တွေတောင်တုန်တယ်...။
ဟူးးး...."
chanyeolပြောရင်း ရင်ဘက်ကိုလက်နဲ့ဖိကာ
လေပူတစ်ချက်မှုက်ထုက်လိုက်သည်...။
ဆံပင်တွေကိုသေချာပြင်ဖို့ မှန်ရှေ့ကိုလှမ်းအကြည့် အကျႌကြယ်သီးကိုတစ်လုံးချင်း
စီတက်ရင်း အနောက်ကနေပြုံးပြုံးလေးရပ်နေတဲ့ hyunငယ်ပုံရိပ်လေးက မှန်ထဲမှာထင်ဟပ်လာသည်...။
ကြယ်သီးမတပ်ရသေးလို့ မလုံ့တလုံပေါ်နေ
တဲ့ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးတွေကိုကြည့်ပြီး chanyeolတစ်ယောက် တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်...။
"အဟွတ်.....အဟွတ်.."
ကံမကောင်းစွာပဲ တံတွေးကမျိုမကျပဲ
ဟွတ်ဟွတ်ထသီးလေတော့....
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲကိုကိုရာ"ဆိုပြီး
ကျောကုန်းကို လာထုပေးတဲ့ baekhyun
လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းဆုပ်ကာ
မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သည်...။
"ဟို...ဟို ဘာမှမဖြစ်ပါဖူး
ရတယ်..ရတယ်...။"
"ရေသောက်မလား ကျွန်တော်ရေသွားယူပေးရမလား..."လို့ပြောပြီး
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့ baekhyunကို
chanyeolမသွားဖို့တားလိုက်ရသည်...။
"လွှတ်ဦးလေ ကျွန်တော်ကြယ်သီးတပ်ရဦး
မယ်..."
baekhyunကသာပြောနေပေမယ့် chanyeolလွှတ်မပေး...။
"အဟမ်း..ဟို..ဟိုလေ.."
မျက်လုံးကတောင်ကြည့်လိုက် မြောက်ကြည့်
လိုက် တဟိုဟိုနဲ့ စကားတွေထစ်နေတဲ့ကိုကိုက
ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ..။
"ကိုယ်...ကိုယ်မင်းကိုနမ်းချင်တယ်...။"
"ဟား..ဟား..အဲ့တာများခွင့်တောင်းဖို့လိုလို့လား.."
မျက်ခုံးလေးတစ်ဖက်ပင့်ပြီး ခွင့်ပြုလိုက်သည့် baekhyunစကားသံနောက်မှာ chanyeol
အကြည့်စူးစူးက ညှပ်ရိုးဖွေးဖွေးလေးဆီမှာတဝဲလည်လည်...။
ချိုင့်နေတဲ့နေရာလေးကို နှုက်ခမ်းပါးလေးနဲ့
ဲ့အသာဖိကပ်ရင်း chanyeolလက်များက
တစ်ပိုင်းတစ်စတက်ထားတဲ့ baekhyunအကျႌကြယ်သီးတွေကို ပြန်ဖြုက်ပစ်နေသည်....။
baekhyunခန္ဓာကိုယ်ကို ခါးကနေဆွဲပွေ့ကာ
ပိုပြီးနီးကပ်စေပြီးနောက် နီရဲရဲနှုက်ခမ်းပါးလေးကို သိမ်းပိုက်လေသည်...။
ပြင်းရှရှအနမ်းတွေကို အဆက်မပျက်ဖန်တီးရင်း
Chanyeolလက်တွေက baekhyunခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ပွက်သပ်နေသည်....။
စွဲမက်ယစ်မူးဖွယ် နှုက်ခမ်းနှစ်လွှာရဲ့
ဦးဆောင်အနမ်းတွေအောက်မှာ ကျရှုံးပြီးရင်း
ကျရှုံးနေသူbaekhyunမှာ chanyeolဘာလုပ်နေနေလိုက်ရောနေမိသည်....။
ကုတင်ပေါ်ကိုလဲကျသွားတဲ့ baekhyunရင်ဘက်လေးကနိမ့်ချည်မြင့်ချည်...။
လက်နှစ်ဖက်က အပေါ်မှအုပ်မိုးထားတဲ့chanyeolကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို
ဖက်တွယ်ကာ ပြန်လည်တုန့်ပြန်မိတဲ့အနမ်း
တွေက တရှိုက်မက်မက်...။
အောက်နှုက်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်စုပ်ယူပြီး အနမ်းတွေကိုအဆက်ပျက်စေသူ chanyeolက baekhyunလည်တိုင်လေးဆီတိုးဝှေ့လို့ သွားနဲ့ဖွဖွကိုက်ချေကာအမှတ်သားတစ်ချို့ပေးတော့...
"အ့...နာတယ်"
မောဟိုက်နေတဲ့baekhyunက အသက်ကိုလုရှုရင်း လက်တစ်ဖက်က chanyeolလည်ဂုက်ကို
ဖြေးဖြေးလေးပွတ်သပ်ရင်း ပြောတော့...
"ကိုယ်မင်းကို သိမ်းပိုက်ချင်တယ်..."လို့ပြောလာတဲ့ chanyeolအနမ်းတို့ဦးတည်ရာက
ရင်ဘက်ပေါ်မှ ခါးသွယ်သွယ်လေးဆီ...။
"အ့! မကိုက်နဲ့တော့ဆိုကွာ တစ်ကိုယ်လုံး
နီရဲနေတော့မှာပဲ..."
"ဒီထက်မကပိုပြီး မင်းကိုသိမ်းပိုက်ချင်တယ်..."
ဒီလိုပြောတဲ့အချိန်မှာ chanyeolမျက်ဝန်းတွေက baekhyunမျက်နှာနုနုကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်လျက်...။
"အခုလား..."
Chanyeolဆံနွယ်တွေကြား လက်ချောင်း
တွေနဲ့ထိုးဖွရင်း baekhyunပြန်မေးလိုက်ချိန်
Chanyeolလက်ချောင်းတွေက သူ့အကျႌကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးမကျန်တက်ပေးပြီး
သွားပြီဖြစ်သည်....။
"အခုတော့မဟုတ်ဘူး ယောက္ခမကြီးတို့နဲ့တွေ့ပြီးတဲ့အချိန်ကျရင်...။
ဖြစ်နိုင်ရင်တော့အခုပေါ့..."
နီစွေးစွေးbaekhyunပါးပြင်မို့မို့ကို နှာသီးဖျား
လေးနစ်ဝင်တဲ့အထိ ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကနေဆွဲထူလိုက်သည်...။
Baekhyunကတော့ သူ့လူကြီးကိုပြုံးပြုံးကြီးစိုက်ကြည့်လို့ပေါ့...။
.
.
.
.
အချိန်အားဖြင့် ကိုးနာရီထိုးတော့မည်...။
အဝတ်အိတ်တွေသယ်ပြီး
ကားဆီကိုထွက်လာတော့ ဝဲလွင့်လာတဲ့နှင်းပွင့်
လေးတွေက နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ
ကပ်တွယ်လာကြသည်...။
ကားပေါ်ကိုရောက်တော့ baekhyunဘက်လှည့်ပြီးchanyeolမေးလိုက်သည်...။
"ခုနက ကိုယ်မေးတာမဖြေရသေးဘူးနော်
ကိုယ်ကြည့်ကောင်းရဲ့လား.."
ခါးပတ်ဆွဲပတ်နေရင်း baekhyunပြန်ဖြေလိုက်တာက..
"အင်း..ကျွန်တော့်မျက်စိထဲမှာတော့အရမ်း
အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်...."လို့ပြောပြီး
Chanyeolပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ခု
နဲ့ဖိညစ်ပြီးပြောလိုက်၏..။
"မင်းလေးရဲ့ အာပါးနဲ့အိုမားက ကိုယ့်ကို
မြင်ပြီးသဘောကျပေးရင် ကောင်းမယ်...."
"အရမ်းကြီးစိတ်ပူမနေပါနဲ့ကိုကို..။
ကိုကို့ကိုယူမှာကျွန်တော်လေ...။
အာပါးနဲ့အိုမားမှ မဟုတ်တာ...။
အဲ့တော့ သူတို့သဘောကျမပေးလည်း
ကျွန်တော်ကကိုကို့ကို ယူမှာပဲ.."
"ဟာကွာ..."
ကားမောင်းနေရင်းမှ baekhyunပါးပြင်လေး
ကိုဆွဲဖဲ့လိုက်ရသေးသည်....။
ကိုယ်ဖြင့်မင်းလေးကို အသည်းတွေယားလိုက်
ရတာကွာ....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
နေ့ဝတ်လောက်ခရီးနှင်အပြီးမှာ baekhyun
မွေးရပ်မြေနယ်မြို့လေးကိုရောက်ရှိခဲ့ပြီဖြစ်သည်...။
ကားလမ်းဘေးတစ်လျှောက် ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ လေနုနုအေးအေးက စပါးနံ့လေးတွေထုံသငး်လို့နေသည်...။
လမ်းရဲ့တစ်ဖက်ဆီတိုင်းက အနှံတွေဝေဆာ
နေပြီဖြစ်တဲ့စပါးစိုက်ခင်းကြီးတွေဟာ
လေတစ်ချက်ဝေ့တိုက်လိုက်တိုင်း ယိမ်းထိုး
လှုပ်ရှားနေပုံက လှိုင်းတွန့်ကြီးတွေသဖွယ်...။
တကယ့်ကို သဘာဝရဲ့အငွေ့အသက်တွေနဲ့
ပြည့်နှက်နေတဲ့ မြို့အဝင်လမ်းက chanyeolစိတ်ကို တည်ငြိမ်စေသည်...။
"hyunငယ်....ကိုယ့်တို့ရောက်ပြီထင်တယ်...
ထကြည့်ပါဦး..."
နောက်ခုံကိုမှီပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့
ကောင်လေးကို chanyeolမနှိုးချင်ပေမယ့်
နှိုးလိုက်ရသည်...။ဘယ်ကိုဆက်မောင်းရမလဲ
သူမှမသိတာ....။
အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ ထကြည့်လာတဲ့baekhyunမျက်ဝန်းတွေက
စိမ်းစိုနေတဲ့စပါးခင်းတွေကိုမြင်တဲ့အခါ
ချက်ချင်းကြည်လင်လာသည်...။
ကားမှန်တံခါးကိုချစေပြီး
တိုက်ခက်လာတဲ့လေညှင်းနုနုကို
တဝကြီးရှူရှိူက်လိုက်သည်...။
"အချစ်ကလေးတို့ ကိုယ်ပြန်လာပြီ..."
baekhyunအသံကြားလိုက်ရတဲ့
chanyeolခဗျာ ဂျယ်လီအတောင့်လိုက်နင်
ကုန်ရသည်...။
"ဘာလဲ မင်းလေးက ဒီမှာဇာက်လမ်းရှိခဲ့တာလား..."
မျက်မှောင်ကြီးကျုံ့ပြီး မေးလာတဲ့ chanyeolကို ရယ်သံလေးနှောကာ baekhyunပြန်ဖြေလိုက်သည်...။
"ဟ..ဟ.မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..ဘယ်ကဇာက်လမ်းရှိရမှာလဲ
ကျွန်တော့်ဘဝမှာ ကိုကိုသာအချစ်ဦး
ကိုကိုသာအသည်းဦး...။ကိုကိုသာကျွန်တော်ရဲ့
ပထဆုံးနဲ့နောက်ဆုံး တစ်ဦးတည်းသောသူပါဗျာ..."
"အချစ်ကလေးဆိုတာက.?"
"ဟိုမှာသူတို့လေးတွေလေ..."
baekhyunလက်ညိုးရဲ့ဦးတည်ရာက
လယ်ကွင်းပြင်ဆီ...။
"ဒီစပါးပင်လေးတွေက ကျွန်တော့်အချစ်ကလေးတွေပေါ့... ။ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကဆို appaနဲ့စိုက်ခင်းကို လိုက်သွားတက်တယ်..။
ကျွန်တော်လိုက်သွားတဲ့အခါတိုင်း စပါးပင်တွေကြားတိုးပြီး လျှောက်ပြေးနေရတာကိုအရမ်းသဘောကျတာ...။ ommaက ကျွန်တော်ကိုပြောတယ်...။ စပါးပင်တွေကြားတိုးရင်
ယားတက်တယ်တဲ့... ။ommaပြောလည်းမရပါဘူး စပါးပင်တွေကကျွန်တော့်အဖော်ပဲလေ...။
နောက်ကျommaက ကျွန်တော်စပါးပင်ကြားတိုးရင် တုတ်နဲ့လိုက်ရိုက်တက်တယ်...။"
"ဒါဆို မင်းလေးငယ်ငယ်က ommaတုတ်နဲ့လိုက်ရိုက်တက်တဲ့ ကလေးဆိုးလေးပေါ့..."
"အင်း...ဟုတ်မယ်ထင်တယ်...။
အခုတော့ကျွန်တော်လိမ္မာနေပြီဆိုတာ
ကိုကိုအသိဆုံးမဟုတ်လား...."
"ဟား ဟား ဟား ဟုတ်ပါတယ်တဲ့ဗျာ..."
ရယ်သံတွေဖုံးလွှမ်းသွားတဲ့ကားလေးဟာ
လယ်ကွင်များစွာကို ဖြတ်ကျော်လို့
မြို့တွင်းကို တဖြေးဖြေးဝင်ရောက်ပျောက်
ကွယ်သွားလေတော့သည်....။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~