Σαν σήμερα πέθανε ο Χάρης... δεν ξεχνιέται αυτή η ημερομηνία, τα τελευταία δύο χρόνια όταν έρχεται εκείνη η ημέρα κάθομαι μόνη μου στο κρεββάτι και κοιτάω το ταβάνι, αναπολώντας τις αξέχαστες στιγμές μου μαζι του.
Είχε φτάσει η ώρα για το μεσημεριανό αλλά δεν ήθελα να πάω, για μια μέρα να μην φάω τίποτα δεν θα γίνει και κάτι. Σωστά; Έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω τα τελευταία δύο χρόνια χρόνια.
Όμως από τις σκέψεις μου με σταμάτησε η φύλακας, ήταν καινούργια. Φαινόταν από το βλέμμα της πως μας κοιτούσε και από την στάση του σώματος της, λογικά θα μας έχει ονομάσει όπως θέλει και στο μυαλό της.
"έχεις επισκέπτη σήμερα" λέει αυστηρά και σηκώνομαι να την δω.
"έχουμε σήμερα επισκεπτήριο;" την ρωτάω απορημένη από αυτό που είπε και μου γνέφει καταφατικά δεν είχα ενδιαφερθεί ποτέ ποιες ημερομηνίες είναι και ωρα, ήξερα πως δεν θα έρθει κανείς για εμένα.
"Ποιος είναι;" την ρωτάω αλλά δεν μου λέει. Έπρεπε να το μάθω μόνη μου.
Πέρασα από τις συνηθισμένες ελέγξεις που μας κάνουν οπότε είναι να πάμε από την μία πτέρυγα στην άλλη και πήγα να δω ποιος στο καλό με ήθελε.
Δεν είχα πάει ποτέ στο επισκεπτήριο αλλά αναρωτιόμουν πως θα είναι, σίγουρα όχι σαν τις ταινίες ή τις σειρές αλλά και πάλι δεν άντεχα από το να την φαντασιώνομαι την στιγμή που μπορεί να ερχόταν κάποιος.
Όταν μπήκα στον διάδρομο γύρισα από την μεριά με το τζάμι που έδειχνε την τραπεζαρία, είχαν έρθει κι άλλοι επισκέπτες να μιλήσουν με τις φυλακισμένες και τότε τους παρατήρησα αυτούς τους τρεις. Είχα καιρό να τους δω, βασικά δυόμιση χρόνια για να είμαι ακριβής. Με έμπλεξαν για να μην μπλεχτουν εκείνοι.
"τι θέλετε εσείς εδώ;" τους ρωτάω νευριασμένη όσο πηγαίνω κοντά τους.
"κάτσε να σου πούμε" μου προτείνει η Κέιτ αλλά δεν την ακούω.
"δεν έχουμε να πούμε τίποτα να φύγετε" τους συμβουλεύω με όσο πιο ήπιο τόνο μπορούσα αλλά δεν έφευγαν.
"ξερουμε πως να σε βγάλουμε από εδώ" γυρνάει ο μπερι και μου λέει αλλά δεν τον πιστεύω.
" έχουμε αποδεικτικά στοιχεία!" τονίζει και τότε με γρήγορες κινήσεις κάθομαι στο τραπέζι. Αυτό είναι ενδιαφέρον..
" για να δω" απαίτησα με αυστηρό τόνο αλλά δεν κουνηθηκαν καν από τις θέσεις τους ούτε μικρές κινήσεις τους δεν παρατήρησα να κάνουν.
"η μάνα του Όλιβερ είναι δικηγόρος θα σου τα δείξει η ίδια από κοντά αύριο."
" πως τα βρήκατε; " ρωτάω αλλά δεν μου απαντάνε
"και γιατί είστε μόνο εσείς οι τρεις εδώ; " ρίχνω την επόμενη μου ερώτηση αλλά ούτε σε αυτήν δεν απαντάνε.
" άμα είναι να μην μου λέτε τίποτα τότε να φύγω" δήλωσα ενώ σηκώθηκα από την καρέκλα για να φύγω.
"αύριο το απόγευμα θα σου σταλθεί ένα γράμμα να διαβάσεις." φωνάζει η Κέιτ αλλά δεν την δίνω σημασία, πήγα κατευθείαν στον φύλακα και του άπλωσα τα χέρια μου για να με πάρουν, έγινε η συνηθισμένη διαδικασία αλυσοδεμένη πάνω, κάτω και φύγαμε.
Όπως περπατούσα στον διάδρομο με το τζάμι τους παρατήρησα για λίγα δευτερόλεπτα και γρήγορα ξανά γύρισα το κεφάλι ευθεία προς τον προορισμό μου για την κοπέλα μου.
{...}
"κατάλαβες;" την ρωτάω αλλά δεν απαντάει, μόνο τα χαρακτηριστικά της μου δείχνουν έναν προβληματισμό και μπέρδεμα. Ξεφυσαω νευριασμένη αφού τα έχω πει χίλιες φορές και ξανά αρχίζω να λέω. Ξέρω δεν φταίει εκείνη αλλά εγώ.
"τα παιδιά..." με διακόπτει με το χέρι της και έρχεται κοντά μου, με παίρνει στην αγκαλιά της και με κοιτάει.
"κατάλαβα δεν ειμαι ηλιθια, μπορεί τα παιδιά να θέλουν να σε βοηθήσουν να βγεις, έτσι κι αλλιώς εγώ σε δύο μήνες θα βγω.. " λέει και τότε το συναίσθημα της απογοήτευσης με κυριεύει. Θα φύγει...και θα μείνω μόνη μου εδώ.
"άστους να σε βοηθήσουν να είμαστε μετά μαζί " τελειώνει με την πρόταση της και εγώ χαμογελάω από την ιδέα και μόνο.
" καλά αύριο περιμένω το γράμμα τους οπότε θα περιμένουμε λίγο" παραδέχομαι ενώ σκύβω για να βρω το ημερολόγιο μου κάτω από το πλακάκι.
" πρέπει να βρεις άλλο σημείο να το κρύβεις " μου προτείνει ενώ ένα μικρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου αλλά δεν θέλω, και να ήθελα δεν υπάρχει άλλο μέρος εδώ μέσα εκτός από το μαξιλάρι και το στρώμα.
"απάντησες τελικά στο γράμμα της μητέρας σου; " με ρωτάει αλλά δεν της απαντάω..
2,5 χρόνια πριν
Ποβ Μπερι
"πως βρέθηκε στο τροχόσπιτο με τα αποτυπώματα της; " αρχίζω να ρωτάω εξοργισμένος από όλο αυτό που συνέβη εχθές το βράδυ στην αστυνομία.
"πραγματικά δεν ξέρω" ψιθυρίζει η Κέιτ ενώ κοιτάει κάποιες παλιές φωτογραφίες της με την Ηρώ.
"κι άμα όντως εκείνη το έκανε; " ρωτάει η Κάθριν με σιγουριά και γυρνάω να την κοιτάξω.
"το πιστεύεις όντως αυτό;" ρωτάει σοκαρισμένη η Λάιλα και γνέφει.
"όχι αποκλείεται η Ηρώ δεν θα το έκανε αυτό, δεν θυμάστε πως ήταν όταν τον βρήκε;" παραδέχομαι ενώ κοιτάω τον Όλιβερ και τον Κέβιν που ήμασταν μαζί της όταν τον βρήκαμε.
"έχω μια απορία, πως γίνεται εσείς οι τρεις με την Ηρώ να ήσασταν εκεί;" ρωτάει η Κέιτ αλλά δεν απαντάμε, καθαρά ατυχία ήταν που όλοι βρεθήκαμε εκεί.
" ήμασταν σε λάθος σημείο την λάθος ώρα " ακούω τον Όλιβερ να λέει ενώ μας κοιτάει και τους δύο.
"πρέπει να τα βάλουμε όλα κάτω τώρα και να μάθουμε την αλήθεια τέλος πια! " μας τονίζει ο Κέβιν και όλοι συμφωνούμε. Όσο χρόνος κι μας πάρει πρέπει να το κάνουμε.
"εγώ είμαι εκτός " είπε η Κάθριν και όλοι γυρίσαμε προς εκείνη.
"γιατί; πριν λίγο είπες ναι " την ρωτάω σοκαρισμένος από την απάντηση της ενώ περιμένω μια δικαιολογία.
" είχαν αποδεικτικά στοιχεία πως είναι αυτή, γιατί να το ψάξω περαιτέρω; για να βρω πως το έκανε εκείνη; " μου απαντάει λίγο στεναχωρημενη , όσο τα έλεγε ένιωθα το αίμα να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Τόσο γρήγορα ξέχασε και το όνομα της; τι σόι φίλη είναι;;
"οκαυ στο καλό " λέω τελικά και ξεφυσαω
" η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα" τελειώνει την πρόταση μου ο Όλιβερ.
"αντίο" ψέλλισε ενώ έφυγε από το σαλόνι και πήγαινε στην εξώπορτα.
Αφού ακούσαμε τον ήχο της πόρτας να κλείνει, παρά μείναμε για λίγο σκεπτικοί. Ήμασταν σίγουροι για το τι πάμε να κάνουμε, μπορεί να έχει δίκιο η Κάθριν αλλά δεν πειράζει πιστεύουμε ακόμη στην Ηρώ.!
"Λοιπόν φέρνω χαρτί και μολύβι, εσύ πήγαινε στην αποθήκη μου και φέρε τον διαφανές πίνακα που έχω και εσύ γρήγορα 20 τοστ" δίνω διαταγές σε όλους και φεύγει ο καθένας για ότι του είχε ταχθεί.
Σε λίγα λεπτά είχαμε φέρι όλοι όσα ζήτησα και τα είχαμε τοποθετήσει στο τραπεζάκι και τον πίνακα μπροστά από την τηλεόραση.
" μα καλά που τους βρίσκεις αυτούς τους πίνακες; " ρωτάει απορημένος ο Κέβιν και γελάω.
"η βασική ερώτηση είναι γιατί να τους έχει;" προσθέτει η Κέιτ και τους κοιτάω.
"σοβαρά τώρα; ξεχνάτε τι θέλω να σπουδάσω;;" τους ρωτάω και γελάνε άβολα, φυσικά και το ξέχασαν...
"ουφ τέλος πάντων ας στρωθουμε στην δουλειά" προτείνω και κάνουν αυτό που τους λέω.
1,5 χρόνο αργότερα
Ο καιρός πέρασε τόσο γρήγορα χωρίς καν να το καταλάβουμε, είχαμε και τις σχολές μας οπότε δεν είχαμε αρκετό χρόνο για να μάθουμε πως έμπλεξε έτσι η Ηρώ.
Όμως στις διακοπές των Χριστουγέννων είπαμε να κάτσουμε κάτω στα σοβαρά και να μάθουμε. Βέβαια ήταν δύσκολο αφού είχε περάσει τόσος καιρός από τότε..
" αχχχχ δεν ξέρω!!" γκρινιάζω ενώ πετάω άλλο ένα μπαλάκι από χαρτί στον κάδο που πλέον έχει γεμίσει από τέτοια και ξεχειλίζει.
"πφ και δεν μπορούμε να πάμε στο σημείο που τον σκότωσαν " ψιθυρίζει η Λάιλα και τότε γουρλώνω τα μάτια.
"τι;" ρωτάνε όλοι αλλά δεν απαντάω, παίρνω ένα χαρτί και ζωγραφίζω στα γρήγορα ένα σκετς εκεί που τον σκότωσαν.
"τι κάνεις;" ρωτάει ο Όλιβερ ενώ κοιτάει τι κάνω
" πάμε γρήγορα " δηλώνω ενώ σηκώνομαι γρήγορα απο τον καναπέ και πάω προς την πορτα.
"εεεε περίμενε μας!" τους ακούω όλους να λένε αλλά δεν πρέπει να σταματήσω. Ο επόμενος μου προορισμός είναι το σπίτι του Χρήστου.
{...}
"γιατί ήρθαμε εδώ;" ρωτάει η Λάιλα αγχωμένη αλλά δεν της απαντάω, ξέρω πως θα αντιδράσει η οικογένεια αυτή αλλά πρέπει να το ρισκάρω.
Χτυπαω το κουδούνι και περιμένω για απάντηση, η πόρτα άνοιξε κατευθείαν και είδαμε την μάνα του Χρήστου και του Χάρη φορούσε ακόμη μαύρα και κοντό μαλλί καρέ, φαινόταν ταλαιπωρημενη όπως ήταν κάθε μέρα.
"τι θέλετε; " ρωτάει νευριασμένη ενώ μας κοιτάει όλους
"γειά σας κυρία Σταιλς θα θέλαμε να μιλήσουμε με τον γιο σας τον Χρήστο, είναι εδώ;" την ρωτάω ευγενικά αλλά δεν απαντάει αντιθέτως πήγε να μας κλείσει την πόρτα.
"μαμα άστους να μπουν" φωνάζει ο Χρήστος από μέσα και τότε την ξανά ανοίγει.
Δεν μας μιλάει απλός κάνει πιο πέρα και μπαίνουμε ένας ένας. Ανεβαίνουμε τις σκάλες ενώ παρατηρώ τις φωτογραφίες που έχουν βάλει. Σε όλους ο Χρήστος είτε με τον αδερφό του είτε με τους γονείς του είτε όλους μαζί, μας είχαν βγάλει εμάς αν και παλιά ήμασταν κι εμείς εκεί.
"τι θέλετε;" μας ρωτάει ενώ συνεχίζει και παίζει στον υπολογιστή του.
"θέλουμε να χακαρεις κάτι" απαντάω στην ερώτηση του και τότε σταματάει.
Σηκώνεται από την καρέκλα του και κλείνει την πόρτα από πίσω μας, μετά ξανά κάθεται στην καρέκλα του ενώ μας κάνει νόημα να κάτσουμε στον μικρό καναπέ ή στο κρεββάτι του.
"τι;" ξανά ρωτάει ενώ μας κοιτάει
" το παλιό μας σχολείο έχει κάμερες από όσο θυμάμαι, οπότε θέλω να χακαρεις την ασφάλεια και να δούμε τι ακριβώς έγινε εκείνη την ημέρα" παραδέχομαι ενώ ένα μικρό γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη του
"το ξέρεις πως η αστυνομία το έχει ψάξει ήδη ε;" μου λέει ενώ το ξανά σκέφτομαι, έχει δίκιο αλλά είναι διαφορετικό όταν χακαρεις.
" ναι αλλά εσύ θα χακαρεις και θα δεις άμα το χακαραν εκείνη την ημέρα για να φανεί άλλο" προσθέτω και τότε σταματάει.
"ωραία δώστε μου μια μέρα περιθώριο.
" ευχαριστούμε " του λέω αλλά δεν απαντάει, σηκώνομαι και πηγαίνω προς την πόρτα όπως πάω να ανοίξω την πόρτα για να φύγουμε ακούγεται η φωνή του.
"για τον αδερφό μου το κάνω" παραδέχεται κι φεύγουμε, αύριο μπορεί να μάθουμε την αλήθεια μπορεί και όχι αρχίζω να σκέφτομαι κι ένα χαμόγελο στα χείλη μου εμφανίζεται διάπλατα..
-dxemyy
©Wattpad