Ι.
Το πρωί της Πέμπτης όλως παραδόξως το γραφείο του Τίμου στην εφημερίδα ήταν ήρεμο. Η Αλεξία είχε απλωθεί νωχελικά μπροστά στον συνάδελφό της στην πολυθρόνα έξω από το γραφείο του.
"Πως πας; ξεκίνησες τίποτα " τον ρώτησε κάποια στιγμή.
"Ναι, ήδη έβαλα τα πρώτα στοιχεία. Έκανα τις ενότητες και ετοιμάζομαι να πάω στον Γέρο να τις δώσω να τις δει. Θα του προτείνω να ξεκινήσουμε άμεσα.
"Πως σκέφτεσαι να το βάλεις; σαν ρεπορτάζ; σαν ιστορικό θέμα;"
"Ένας συνδυασμός και των δύο. Θα δώσω βάρος στην αποκάλυψη της αλήθειας"
"Στην κοπέλα μίλησες;"
"Ναι, μιλήσαμε ανοιχτά και..."
"Και " τον ρώτησε η Αλεξία.
"Εντάξει ήταν λίγο έντονη η κουβέντα μας"
"Γιατί;"
"Φοβάται, έχει αναστολές. Είναι προσωπικό της το θέμα Αλεξία. Καταλαβαίνεις. Νιώθει άβολα να δει στα μανταλάκια κρεμασμένο ένα ρεπορτάζ για δικούς της ανθρώπους"
"Καταλαβαίνω" έκανε με κατανόηση η Αλεξία και συνέχισε.
"Στα δικά μας τώρα, κοίτα, έχω μια ιδέα"
Ο Τίμος ήξερε ότι οι εμπνεύσεις της "Αγκάθα" πάντα είχαν ενδιαφέρον. Συνέχισε να την ακούει με προσοχή.
"Το πρώτο μας βήμα έκανε τον Ναρσή να κινηθεί, να μιλήσει στο αφεντικό μας εδώ. Λέω να πιέσουμε λίγο πάλι αυτό το μούτρο, τον Γεβετζή"
"Πως; με τι"
"Να τον φοβίσουμε, με μια νέα ενόχληση, μια επίσκεψη εκεί, στο στέκι του"
"Πιστεύεις πως ο Γεβετζής είναι από αυτούς που φοβούνται βρε Αλεξία μου; Λες να καταφέρουμε τίποτα; Τι να του πούμε; Δεν έχουμε κάτι ;"
"Σ' αυτές τις περιπτώσεις Τίμο μου μπλοφάρεις. Αυτός δεν ξέρει τίποτα. Εμείς εμφανιστήκαμε από το πουθενά με κάποια στοιχεία που τον τρόμαξαν. Αν εμφανιστούμε έστω και να μας δει εκεί ίσως αντιδράσει παραπάνω. Αυτό ψάχνουμε, το παραπάνω, αυτό που θα κάνει τη διαφορά. Μην ξεχνάς ακόμα ότι είναι σε μια ηλικία που τον βλέπω λίγο ...παροπλισμένο, αυτήν την εντύπωση μου έδωσε"
"Είσαι δαίμονας βρε Αλεξία αλλά νιώθω άσχημα" της είπε.
"Γιατί;"
"Να, μπλέκεις σε μια ξένη υπόθεση". Η κοπέλα τον διέκοψε:
"Άκου τότε για να μην έχεις ενοχές. Αφού το θέμα θα ανέβει στην εφημερίδα γίνεται αντικείμενο όλης της εφημερίδας. Συνεπώς μπαίνω στο παιχνίδι εν δόξη και τιμή επαγγελματικά στο κομμάτι που μου αναλογεί"
Τα μάτια του Τίμου έλαμψαν.
"Και τι θα πούμε στον Γέρο;"
"Σιγά μην πούμε. Δοσμένο θα το βρει σαν του δώσεις τα στοιχεία σου"
"Είσαι μοναδική, δεν έχω λόγια"
"Καλύτερα γιατί λες πολλά...." του απάντησε αφοπλιστικά με χιούμορ εκείνη. Κανόνισαν να κατέβουν αύριο βράδυ πάλι στη "Μαύρη Κορόνα", έστω για μια απλή παρουσία. Καθένας σε λίγο έσκυβε πάνω από το γραφείο του να συνεχίσει τη δουλειά του.
IΙ.
Σάββατο βράδυ η "Μαύρη Κορόνα" πάντα είχε κόσμο και ζωντάνια. Η Νύχτα προσφερόταν για κάθε είδους καταφυγή και περιπλάνηση. Έτσι και απόψε αρκετός κόσμος ήταν διασκορπισμένος στο μαγαζί.
Είτε στα τραπέζια, είτε στη μπάρα. Είτε διάφορες παρέες είτε άνθρωποι μόνοι. Πάντα σε ένα μπαρ και μάλιστα αυτής της ατμόσφαιρας μπορούσες να βρεις και να δεις πολλά.
Ο πολύς κόσμος και η φασαρία της μουσικής ήταν ότι έπρεπε για να περάσει κάποιος απαρατήρητος στο χώρο. Δύο ποτήρια ουίσκι έστεκαν στο γραφείο του ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Ένα μπροστά στον Ζησιμάκο που καθόταν στο γραφείο του και έναν μπροστά στον άντρα που καθόταν απέναντί του. Οι δυο τους στο γραφείο με τους καπνούς των τσιγάρων να κάνουν διάφορα σχήματα στο δωμάτιο.
"Πως τον βλέπεις;" ρώτησε ο άντρας τον Ζησιμάκο.
Εκείνος σούφρωσε τα χείλη του σε μια σφιγμένη γκριμάτσα.
"Έχει πανικοβληθεί....!" απάντησε εκείνος βαριά.
"Δηλαδή;"
"Είναι φανερό ότι από εκείνο το βράδυ της πρώτης επίσκεψης των δημοσιογράφων έχει πανικοβληθεί..." ο άλλος τον έκοψε.
"Είπες της πρώτης επίσκεψης, δηλαδή είχαμε συνέχεια;"
"Ναι, χθες βράδυ ξανάρθαν"
Ο άλλος στριφογύρισε βλαστημώντας στην πολυθρόνα.
"Οι ίδιοι;"
"Ναι, η γυναίκα με τον νεαρό"
"'Εβγαλες τίποτα;"
"Ο μπάρμαν λίγα πράγματα. Κάτι του είπαν, κάτι κουβέντιασαν, κάποια στιγμή έγινε πράσινος σαν το λεμόνι, μετά έφυγαν"
"Σου είπε τίποτα;"
"Ναι, ήρθε και μυξόκλαιγε, ήταν ανήσυχος, ζήταγε πράγματα, προστασία, φώναζε, έβριζε..."
"Τι έβριζε;"
"Αναθεμάτιζε την ώρα και τη στιγμή που το έκανε, έλεγε μάλιστα ότι δεν θα τα ξαναπάρει άλλη φορά όλα στη πλάτη του".
Ο Άντρας απέναντι στον Ζησιμάκο ρούφηξε άπληστα μια γουλιά από το ουίσκι του. Φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου του με νεύρα μπροστά του.
"Δεν μου αρέσουν οι νευρικοί άνθρωποι και με εκνευρίζουν ιδιαίτερα οι άπληστοι. Όταν κάποιος φοβάται γίνεται επικίνδυνος.."
"Τι έχεις κατά νου;"
Ο άλλος σηκώθηκε. Έβαλε τα προσωπικά του αντικείμενα στις τσέπες της καμπαρντίνας του.
"Είναι ώρα να πάρουμε τα μέτρα μας"
Ο Ζησιμάκος δεν μίλησε. Σηκώθηκε και αυτός. Βγήκε πρώτος από το γραφείο του. Έριξε μια ματιά στο διάδρομο και άνοιξε δρόμο για τον νυχτερινό του επισκέπτη στην πίσω πόρτα του μαγαζιού. Εκεί που ήταν και οι δύο αθέατοι από κάθε λογής αδιάκριτο βλέμμα.
ΙΙΙ.
Την Κυριακή το μεσημέρι ο Ναρσής δέχτηκε ένα επείγον τηλεφώνημα στο σπίτι του. Η φωνή του Αμπάτζογλου στην άλλη άκρη της γραμμής τον έκανε να ανησυχήσει.
"Που είσαι;" του είπε με βραχνή προσεκτική φωνή.
........
"Ωραία, κλείσε και σε παίρνω εγώ σε λίγα λεπτά, μην μετακινηθείς από εκεί", του είπε. Έκλεισε το τηλέφωνο. Έριξε μια ματιά ολόγυρα στο σαλόνι να βεβαιωθεί ότι ήταν μόνος. Ήταν αδιανόητο τέτοιες συνομιλίες να γίνουν μπροστά στη Βέρα ή σε κάποια από τα παιδιά του. Ανέβηκε βιαστικά τις σκάλες προς το γραφείο του. Καθώς χάθηκε στο διάδρομο η φιγούρα της Βέρας πρόβαλε ακίνητη σιωπηρή κάτω στη σκάλα. Το βλέμμα της έμενε καρφωμένο πάνω του.
Σε λίγο ο Ναρσής μιλούσε ξανά με τον άνθρωπό του.
"Πες μου τι συνέβη;"
"Με βρήκε ο Γεβετζής αργά το βράδυ χθες..."
Τα μάτια του Ναρσή άστραψαν.
"Τι θέλει;"
"Μου ζήτησε να σας πω ότι θέλει να φύγει, εκτός Αθηνών, να τον στείλουμε πάνω στη Μακεδονία"
"Σου είπε το λόγο;"
"Θέλει να αποσυρθεί από εδώ τώρα που τον βρήκαν οι δημοσιογράφοι μέχρι να ξεχαστεί πάλι το πράγμα και..."
"Και τι άλλο;"
"Θέλει χρήματα για εκεί που θα πάει"
Τα δάχτυλα στο χέρι του Ναρσή άρχισαν να τρέμουν ελαφρά. Σκέφτηκε για λίγο.
"Πες του για Τρίτη βράδυ να συναντηθούμε, το μέρος θα στο πω εγώ"
"Εντάξει..."
"Αύριο πρωί πρωί σε θέλω στο γραφείο"
Ο άλλος συμφώνησε. Έκλεισαν το τηλέφωνο. Ο Ναρσής έμεινε σκεπτικός, εκεί ακίνητος στο γραφείο του. Τα ακροδάχτυλα του συνέχιζαν να τρέμουν ελαφρά.
"Δεν είναι ώρα για αναβολές" σκέφτηκε και βγήκε κλείνοντας πίσω του την πόρτα.
ΙΙΙ.
Ο Ναρσής ήταν από νωρίς στο γραφείο του στην εταιρεία το πρωί της Δευτέρας. Ο Λεωνίδας Σαρλής τον βρήκε σκεπτικό και συνοφρυωμένο.
"Τι συμβαίνει;" τον ρώτησε με ενδιαφέρον ο συνεργάτης του.
Ο Ναρσής ξεφύσηξε. Σκέφτηκε για λίγο και του είπε:
"Λεωνίδα, είμαστε μαζί για χρόνια. Έχουμε ζήσει πολλά"
Ο άλλος τον κοίταζε με εύλογο ενδιαφέρον χωρίς να τον διακόπτει.
"Είναι, όπως σου είπα προχθές, ορισμένα πράγματα που έρχονται πίσω από πολύ παλιά χρόνια, αυτήν την εποχή, δώσε μου λίγο περιθώριο χρόνου να στα κάνω μια κουβέντα αλλά μην με πιέζεις αμέσως".
"Μήτε σε πίεσα, μήτε σου ζήτησα κάτι" του απάντησε εκείνος.
"Εντάξει, απλά, εμένα μου βγαίνει έτσι, είναι παλιές ιστορίες, δεν θέλω να σε μπλέξω με αυτές τις σκοτούρες, αρκετές άλλες έχεις"
"Ξέρεις ότι πάντα ήμουνα και είμαι κοντά σου. Θα περιμένω με υπομονή τις επιλογές σου" του είπε ο Σαρλής.
"Θέλω μια χάρη", έκανε ο Ναρσής κοιτώντας τον στα μάτια.
"Σ΄ακούω"
"Για την Τρίτη το βράδυ θέλω ένα καλό άλλοθι"
Ο Σαρλής μαζεύτηκε.
"Τι συμβαίνει;" ρώτησε κάπως με αγωνία.
"Να, έχω να πάω κάπου, ξέρεις... μια συνάντηση, θέλω να έχω κάλυψη για αυτή"
"Α κατάλαβα..." έκανε ο Σαρλής, "εντάξει....! πες το ντε δεν είναι η πρώτη φορά, μείνε ήσυχος",
"Ευχαριστώ Λεωνίδα, έχω ένα ...καλό ραντεβού, η Βέρα έχει γίνει τελευταία φορτική, παράξενη, μην σου πω και επιθετική "
"Με τη ...μικρή παίζει κάτι;" τον ρώτησε ο Σαρλής με ύφος συνωμοτικό.
"Θα σου πω..." του είπε ο Ναρσής με ένα πονηρό χαμόγελο.
"Εντάξει, ωραία, θα το κανονίσω μείνε ήσυχος"
Τον ευχαρίστησε και μίλησαν για τις λεπτομέρειες. Ο Σαρλής κάποια στιγμή έφυγε από το γραφείο. Κατά τις δέκα, ο Αμπάτζογλου, έφτασε εκεί. Ο Ναρσής έδωσε εντολή στην γραμματέα του.
"Βιργινία, μην με ενοχλήσει κανείς, αν έρθει κάποιος να με ειδοποιήσεις πριν ανέβει επάνω", της είπε. Γύρισε στη συνέχεια στον νεαρό άντρα μπροστά του.
"Θα του πεις για Τρίτη βράδυ στις έντεκα"
"Που;" έκανε ο άλλος.
"Στο εργοτάξιο στη Μάνδρα, εκεί που δουλεύει. Εκεί θα πληρωθεί πες του"
"Εντάξει...."
"Το σπίτι του το ξέρεις;" τον ρώτησε.
"Φυσικά" απάντησε εκείνος ψυχρά.
"Θα έχεις κατά νου μην συναντήσει κανένα, βάλε κάποιον δικόν μας στο κατόπι του"
"Μείνετε ήσυχος"
Ο Αμπάτζογλου δεν ήταν άνθρωπος με πολλά λόγια. Μπροστά στο αφεντικό του ήταν λιγομίλητος και σαφής. Για αυτό τον εκτιμούσε απόλυτα ο Ναρσής όσο και για την αποτελεσματικότητά του. Δεν χρειαζόταν να του πει πολλά. Πολλές φορές σαν να διάβαζε τις σκέψεις του. Σε λίγο είχε φύγει με έτοιμα πράγματα στον νου του.
Ο Ναρσής σηκώθηκε από το γραφείο. Άναψε ένα από τα πούρα του και πήγε προς το μεγάλο παράθυρο, που έβλεπε στην Κηφισίας. Το βλέμμα του χάθηκε απλανές πέρα στο βάθος του ορίζοντα.
IV.
Ο Λεωνίδας Ζησιμόπουλος, ο Διευθυντής στα "Εσπερινά Νέα" άκουγε με μεγάλη προσοχή την παρουσίαση του Τίμου για το θέμα που είχε ξεκινήσει να δουλεύει. Είχε κοντά του τον φάκελό του, τις γενικές του σημειώσεις και ενημέρωνε τον προϊστάμενό του.
Ο "Γέρος", μόλις ολοκλήρωσε την εισήγησή του ο νεαρός δημοσιογράφος πήρε μια βαθιά ανάσα και τον ρώτησε:
"Τι χαρακτήρα σκοπεύεις να δώσεις στο θέμα σου Τίμο;"
"Τι εννοείτε;" τον ρώτησε εκείνος.
"Θέλω να πω, είναι μια ιστορική αναφορά σε έναν αγωνιστή και της δράσης του στο εργατικό κίνημα; ή ψάχνεις κάτι άλλο;"
Ο Τίμος κοντοστάθηκε. Έψαχνε να βρει τι υπονοούσε ο διευθυντής του. Σκέφτηκε την κουβέντα τους με την Αλεξία για το παρασκήνιο με τον Μάνεση, τον εκδότη. Δεν απάντησε και εκείνος συνέχισε.
"Θα σε ρωτήσω ευθέως μικρέ. Τι πιστεύεις για τον άνθρωπο που κάνεις έρευνα;"
"Όλα τα στοιχεία που έχω μαζέψει ενισχύουν την άποψη που υπήρχε παλιά, ότι ο θάνατος του Λεμπεδιωτάκη ήταν έγκλημα"
"Και από ότι μου είπες μόλις πριν, φωτογραφίζουν οι έρευνές σου τον Ναρσή , εννοώ τότε την επιχείρηση Ναρσή σωστά;"
"Ναι... βλέπετε και μόνος σας, σας ανέφερα τα στοιχεία".
"Άρα θες να πας και σε μια έρευνα".
"Φυσικά....!"
"Τι θα κερδίσεις απ όλα αυτά; Γιατί ξέρεις ότι νομικά δεν υπάρχει προσδοκία. Το θέμα έχει παραγραφεί παντελώς"
Ο Τίμος ξαφνιάστηκε.
"Εγώ; για την Εφημερίδα μιλάμε, το θέμα δεν είναι ασήμαντο. Η ανακίνησή του με σοβαρά στοιχεία θα μας φέρει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Και αυτό ξέρετε τι σημαίνει"
Ο Ζησιμόπουλος έτριψε το πηγούνι του. Στριφογύρισε στην καρέκλα του.
"Άκου Τίμο. Σ' αυτή τη ρημάδα τη δουλειά είμαι εικοσιοκτώ χρόνια. Με ότι αυτό σημαίνει. Οφείλω λοιπόν να σου πω κάποια πράγματα γιατί θα τα βρεις μπροστά σου"
"Τι εννοείτε"
"Απλά πράγματα μικρέ....! τι νομίζεις δηλαδή. Αν στα μανταλάκια κρεμαστεί το όνομα του Ναρσή όλο αυτό θα περάσει έτσι;"
"Κύριε Λεωνίδα, με όσα έχω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου, το όνομα του Ναρσή δεν μπορώ να το ανεβάσω στα μανταλάκια. Δεν είμαι ηλίθιος μήτε αφελής. Αν το κάνω έτσι θα φάμε τα μούτρα μας"
"Χαίρομαι που το έπιασες...."
"Όχι, δεν σκόπευα να το κάνω. Αναφορά θα κάνω σε οικονομικούς παράγοντες που βρέθηκαν πίσω από το κυνήγι του. Αν τώρα κάποιοι κάνουν συνειρμούς εμείς νομικά είμαστε καλυμμένοι"
"Συμφωνώ, είσαι γάτα", του είπε ο "Γέρος".
"Θέλω μια χάρη κύριε Διευθυντά"
"Σ' ακούω"
"Να επιτρέψετε στην Αλεξία Δραγούμη να δοκιμάσει τις γνωστές της δυνάμεις στην στήριξη της έρευνας, θα κάνουμε πάταγο....!"
Ο "Γέρος" χαμογέλασε.
"Εντάξει...! έχει το ελεύθερο, θα της το πω κιόλας".
Στον Τίμο γέλαγαν και τα μουστάκια του. Ευχαρίστησε τον διευθυντή του με ιδιαίτερη θέρμη.
"Πότε είσαι έτοιμος;"
"Εσείς επιλέγετε, εγώ και μέσα στη βδομάδα έτοιμος είναι."
"Εντάξει, θα το ξεκινήσουμε μέσα στα εργατικά, θα σε ενημερώσω, άντε τώρα πήγαινε να τακτοποιήσεις τη σειρά.
Ο Τίμος σηκώθηκε ενθουσιασμένος. Έφυγε για το γραφείο του μέσα στη χαρά. Το πάθος της έρευνας είχε ήδη φουντώσει μέσα του. Ανυπομονούσε.
(Συνεχίζεται...)
"Είναι ώρα να πάρουμε τα μέτρα μας" μονολογεί ο Ναρσής για να συνεχίσει κάπου αλλού "Δεν είναι ώρα για αναβολές". Οι αποφάσεις έχουν πάρει συγκεκριμένο σχήμα μέσα στο μυαλό του. Εκείνο που απομένει είναι να δούμε τι αφορούν ποιον. Οι επόμενες κινήσεις είναι μετρημένες και γεμάτες ένταση.
Χαίρομαι που είστε εδώ φίλοι μου. Προχωράμε με τις γνώμες, την κριτική, τις παρατηρήσεις σας.