Ο Κύκλος που κλείνει

Κεφάλαιο 15γ: Τα νεύρα στο κόκκινο

Ο Ναρσής βημάτιζε νευρικά στο σαλόνι της "Aurelia". Στο χέρι του τελείωνε ένα ακόμα τσιγάρο. Είχε διώξει από νωρίς το προσωπικό αφού είχε φροντίσει για τα απαραίτητα στον έλεγχο του εφοδιασμού. Ένιωθε και ήταν απόλυτα μόνος μέσα σε ένα ολάκερο μεγάλος σκάφος. Το μάτι του κοίταξε για μια ακόμα φορά το μεγάλο ναυτικό ρολόι απέναντι. Ήδη ήταν οκτώ και είκοσι. Έσβησε το τσιγάρο με όλα του τα νεύρα στο τασάκι μπροστά του και έλυσε λίγο τον κόμπο της γραβάτας του.

Εκνευρισμένος ανέβηκε επάνω στην καμπίνα ελέγχου. Κάλεσε το Hellas radio και ζήτησε μια τηλεφωνική επικοινωνία.

"Παρακαλώ, σας καλώ από θαλαμηγό Aurelia, θα ήθελα μια κλήση στο τηλέφωνο ....."

Σε λίγο μέτρησε τους πρώτους ήχους κλήσεις στο ακουστικό του από το τηλέφωνο της Θάλειας. Η Απάντηση που πήρε ήταν του τηλεφωνητή με τη φωνή της ηχογραφημένη. Φανερά εκνευρισμένος έκλεισε.

Η ώρα περνούσε φορτώνοντάς τον με περισσότερα νεύρα. Στο μυαλό του ηχούσαν ξανά και ξανά οι λέξεις της και η προκλητική της ομιλία. Επίσης ο προγραμματισμός που έκανε στο σπίτι του για να κανονίσει το ραντεβού τους. Δεν ήταν δα και το πιο εύκολο. Και τώρα τι ; είχε πάει πια εννέα και τα περιθώριά του άρχισαν να στενεύουν. Επανέλαβε ακόμα μια φορά την κλήση του αλλά πάλι η φωνή της από τον τηλεφωνητή. Αυτή τη φορά αποφάσισε να αφήσει μήνυμα.

"Εγώ είμαι, σε περίμενα. Δεν θέλω να πιστεύω σε κάτι άλλο εκτός του ότι κάτι έτυχε. Επικοινώνησε αύριο μαζί μου", ακούστηκε σαν τελεσίγραφο.

Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. Διαπίστωσε ότι μέσα στα νεύρα του άρχισε να βάζει πιθανές περιπτώσεις κάποιου σοβαρού λόγου για την απουσία της. Σαν να ήθελε να βρει δικαιολογία. Σαν κάτι να τον έσπρωχνε να το κάνει. Αυτό το ανακάτεμα μέσα του νεύρων και ανησυχίας τον έφτασε στα όρια να χάνει τον έλεγχο.

"Μάλιστα, ο Διονύσης Ναρσής", σκέφτηκε, "έφαγα ένα ωραίο στήσιμο από ένα κοριτσόπουλο και μέσα μου ....διάολε, τι γίνεται".

Κατάλαβε, εκτός των άλλων, ότι έπρεπε να φύγει. Και γιατί πλέον δεν είχε άλλο χρόνο στη διάθεσή του και γιατί έπρεπε το ταχύτερο να βγει, να πάρει αέρα. Άρχισε να κανονίζει την αναχώρησή του. Η βραδιά έκλεινε με έντονη απογοήτευση.

..........................

Η Θάλεια επέστρεψε σπίτι περασμένες έντεκα. Της έκανε καλό αυτή η μικρή έξοδος. Μια αποτοξίνωση από μαζεμένες σκέψεις της τον τελευταίο καιρό. Είδε τη φίλη της, μίλησαν, άλλαξε παραστάσεις. Γύρισε πίσω με ένα μυαλό λιγότερο σκοτεινό και πιο ξεκούραστο.

Το μυαλό της πήγε ξανά στην "Aurelia" και στο ραντεβού που η ίδια χάλασε. Αφού τακτοποίησε τα προσωπικά της αντικείμενα, φόρεσε κάτι ελαφρύ και έκατσε στο γραφείο της.

Το βλέμμα της εστίασε στον αυτόματο τηλεφωνητή στο γραφείο. Είδε την φωτεινή ένδειξη με τα μηνύματα. Έκατσε αναπαυτικά και ξεκίνησε να αναπαράγει τα μηνύματα.

Το πρώτο τηλεφώνημα έμεινε βουβό. Ήταν αυτό περίπου στις 8:30. Στο δεύτερο τηλεφώνημα περίπου μία ώρα αργότερα άκουσε τη φωνή του και το μήνυμά του. Πάλι εκείνο το σκληρό χαμόγελο έσκασε στα σφιγμένα χείλη της για λίγα δευτερόλεπτα. Διέγραψε τα μηνύματα με ανακούφιση και επιδοκιμασία.

Άναψε ένα τσιγάρο, έβαλε ένα ποτήρι νερό δίπλα της. Άνοιξε ένα από τα συρτάρια του γραφείου και τράβηξε έξω πάλι εκείνο το μεγάλο δερματόδετο βιβλίο με τις χειρόγραφες σημειώσεις. Άρχισε να φυλλομετρά τις σελίδες του και να σταματά κάπου-κάπου στο περιεχόμενό του. Κάπου προς το τέλος του σταμάτησε. Το μάτι της έπεσε σε κάποιες φωτογραφίες. Σε κάποιες ιδιόχειρες επιστολές που ήταν μέσα στο βιβλίο αναρτημένες με συνδετήρες. Το μάτι της έπεσε σε μια παράγραφο:

"Τα περιθώρια έχουν στενέψει. Η πίεση είναι από παντού. Σαν ένας ιστός αράχνης να πλέκεται ολόγυρά μου και να με πνίγει. Πρέπει να βρω μια λύση. Χωρίς αυτήν όλα θα χαθούν. Μια παράξενη ανησυχία με περιτυλίγει. Δεν είναι φόβος. Θέλω να ξέρεις, δεν φοβήθηκα ποτέ. Έχω πλήρη συνείδηση των επιλογών μου. Είμαι αποφασισμένος να το φτάσω στο τέλος. Μου είναι αδιάφορο στο τι θα συναντήσω. Δεν νοιάζομαι για μένα. Θα πολεμήσω. Το χρωστάω στις στιγμές που ζήσαμε μαζί..."

Έκλεισε το βιβλίο συγκινημένη. Πήρε τη σκέψη της από πάνω του και το έβαλε πάλι στο βάθος του συρταριού. Η νύχτα είχε απλώσει την αγκαλιά και τη θαλπωρή της.

(Συνεχίζεται...)

Τι είναι αυτό άραγε που διαβάζει η Θάλεια; Ποιος ο συγγραφέας, ποιες οι αναφορές και τα πρόσωπα; Τα επόμενα κεφάλαια μας περιμένουν.