Η βδομάδα που έτρεχε ξεκίνησε για την Θάλεια με διάφορες σκέψεις. Πολλά γύριζαν στο μυαλό της. Μέτραγε διαθέσεις και προβληματισμούς. Κάποιες φορές ένιωθε να μπλοκάρει ο νους της. Πήρε την απόφαση να βάλει στην άκρη όλη αυτή τη σύγχυση που έπαιζε μαζί της ένα ενοχλητικό κρυφτούλι. Τα περιθώρια δεν ήταν πολλά. Την Κυριακή βρέθηκαν από κοντά με τον Κώστα το Δέσπο σε μια συνάντηση έξω. Τον άνθρωπο που την ένωνε με την Γερμανική εταιρεία.
"Θα προχωρήσεις Θάλεια;" ήταν κάποια στιγμή η ερώτησή του.
"Ναι, είμαι αποφασισμένη", απάντησε χωρίς περιστροφές.
"Θα μπορούσα να μην στην κάνω αυτήν την ερώτηση, καθώς... δεν με συμφέρει να την διατυπώσω. Όμως πες το αμεσότητα, πες το ευαισθησία, θα στην πω."
"Σας ακούω..."
"Πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του Ναρσή σε σημείο να μην μπορεί εύκολα να την ελέγξει... είσαι έτοιμη για αυτό;"
Τον κοίταξε ίσια στα μάτια με εκείνο το σκληρό βλέμμα που ώρες-ώρες απλώνονταν στο όμορφο πρόσωπό της.
"Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε....!" απάντησε.
Την κοίταξε προσεκτικά. Στα μάτια της διέκρινε κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Ίσως και να τον τρόμαζε λίγο. Έμπειρο τσακάλι της αγοράς ο Κώστας Δέσπος, μπορούσε να διακρίνει στο βάθος τα κίνητρα όσων συναλλάσσονταν μαζί του. Εδώ έπεφτε σε κάτι που τον ξένιζε. Σαν κάτι να του διέφευγε στη Θάλεια Μαζαράκη. Με τόσους άλλους που έστησε τέτοιο παρασκήνιο τα κίνητρα ήταν συνηθισμένα. Είτε χρηματισμός είτε άλλου είδους εξυπηρέτηση ή ανταλλαγή. Στις δουλείες που ήταν χρεωμένος, κάθε λάθος είχε κόστος μεγάλο και εδώ αυτό το αδιευκρίνιστο που διέκρινε στην "συνεργάτιδά" τους τον ανησυχούσε.
"Εντάξει....! προχωράμε λοιπόν...!" απάντησε.
Η σκέψη της επέστρεψε στο τώρα. Έκλεισε το φάκελο που είχε μπροστά της και σηκώθηκε απ' το γραφείο της. Έπρεπε οι αποφάσεις της να βγαίνουν γρήγορα χωρίς αναστολές και πολλές σκέψεις. Αυτές καραδοκούσαν στην καρδιά της απειλητικά προειδοποιητικές. Βγήκε στο διάδρομο και ανέβηκε στο γραφείο του Υπουργού. Βρήκε την ιδιαιτέρα του γραμματέα εκεί.
"Είναι μέσα ο κ. Υπουργός;"
"Ναι, μέσα είναι, μόνος νομίζω"
"Θα τον ενημερώσεις αν μπορώ να περάσω;"
"Ναι μισό λεπτό".
Η γραμματέας του Κοντοδήμου μπήκε στο γραφείο του. Σε λίγο επέστρεψε.
"Πέρασε Θάλεια, σε περιμένει".
Η Θάλεια πέρασε στο γραφείο. Ο Κοντοδήμος την δέχτηκε με ευχάριστη διάθεση. Τα πράγματα πήγαιναν καλά για το πρόγραμμά του.
"Ξεκίνησες τις ετοιμασίες;" την ρώτησε κάποια στιγμή μετά τις πρώτες τυπικές κουβέντες.
"Λέτε για τη δημοπρασία;"
"Ε τι άλλο"
"Ναι έχουμε ξεκινήσει, όλα είναι σε συναγερμό, νομικό τμήμα, η τεκμηρίωση όλα".
"Χαίρομαι κορίτσι μου, σαν είσαι έτοιμη, να με ενημερώσεις να μιλήσω στον πρωθυπουργό να προχωρήσουμε, περιμένει"
"Μείνετε ήσυχος.. α, σας θέλω κάτι κ. Υπουργέ, μια παράκληση".
"Σ' ακούω"
"Μπορώ να λείψω ένα διήμερο; αυτήν την Τετάρτη-Πέμπτη; Μου έτυχαν κάτι απρόοπτο ..."
Ο υπουργός έσμιξε τα φρύδια του σκεπτικός.
"Έχουμε κάτι επείγον; Εννοώ τίποτα υπογραφές;"
"Όχι....!"
Χαμογέλασε και της απάντησε.
"Να λείψεις παιδί μου, εντάξει..."
"Σας ευχαριστώ πολύ κ. Υπουργέ"
"Θάλεια; Μια στιγμή!" είπε αναγκάζοντάς την να γυρίσει προς το μέρος του. Στο πρόσωπό του είδε μια έκφραση ανθρωπιάς και ενδιαφέροντος.
"Να προσέχεις!"
"Τι θέλετε να πείτε;" τον ρώτησε.
"Η πείρα μου λέει, ότι παραμονές μεγάλων αποφάσεων, οι άνθρωποι που χειρίζονται τέτοιες συμβάσεις κλειδιά, δεν περνούν απαρατήρητοι της προσοχής εκείνων που δρουν στα παρασκήνια. Με καταλαβαίνεις έτσι;"
Το μήνυμά του ήταν σαφέστατο. Ο Κοντοδήμος δεν ήταν αφελής. Η Θάλεια χαμογέλασε αμήχανα, "Ποιος θα νοιαστεί για ένα ανώνυμο στέλεχος του Υπουργείου κ. Κοντοδήμο", απάντησε.
"Οι ενδιαφερόμενοι ξέρουν, Θάλεια. Και γι' αυτούς κάθε άλλο παρά ασήμαντη είσαι. Να περάσεις καλά! Θέλω να σού πω ότι αν πέσει στην αντίληψή σου το παραμικρό, θέλω να πω κάποιας μορφής πίεση ή πλησίασμα, να με ενημερώσεις. Είσαι μια εξαίρετη επιστήμονας και καθαρός άνθρωπος αλλά δεν έχεις πολιτική πείρα. Δεν μπορείς καν να φανταστείς ως που μπορεί να φτάσει ένα παρασκήνιο" ήταν η ζεστή του απάντηση γεμάτη νόημα.
"Σάς ευχαριστώ πολύ. Ναι, θα το έχω συνέχεια στο μυαλό μου"
Έφυγε με αυτό που περίμενε. Γύρισε στο γραφείο της. Έριξε μια ματιά στο ρολόι της. Δεν ήταν ακόμα έντεκα. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου της. Τράβηξε την κάρτα του Διονύση Ναρσή και τον κάλεσε στο προσωπικό του τηλέφωνο. Ήταν ο ίδιος. Τον ένιωσε να αλλάζει τη χροιά της φωνής του σαν την γνώρισε.
"Τετάρτη-Πέμπτη έχω άδεια" είπε ξερά.
"Θαυμάσια, υπέροχα....!" πέταξε απ' τη χαρά του. Μετά σαν να μαζεύτηκε συνέχισε:
"Η πρότασή μου ισχύει, τι λες;"
"Περιμένω τις λεπτομέρειες" είπε στα ίσια.
"Λατρεύω τις άμεσες κουβέντες. Είναι κάτι που εκτιμώ. Λοιπόν, αύριο Τρίτη πάρε με την ίδια ώρα για να πούμε τις λεπτομέρειες".
"Ανυπομονώ...." του πέταξε θολώνοντας το μυαλό του.
"Θα μιλήσουμε αύριο, σε ευχαριστώ..."
Το τηλέφωνο έκλεισε. Στο πρόσωπό της σχηματίστηκε πάλι αυτή η σκληρή έκφραση, ένα άκαμπτο προσωπείο. Κάτι χωρίς αισθήματα. Όμως πρώτη φορά στο χέρι της, είδε ένα απειροελάχιστο τρέμουλο, το οποίο ήθελε αμέσως να εξαφανίσει.
Δευτέρα απόγευμα και ο Διονύσης Ναρσής είχε ήδη ξεκινήσει τις προσωπικές του ετοιμασίες για το ταξίδι του στη Θεσσαλονίκη. Όλο το πρωί στην εταιρεία κανόνιζε με τους συνεργάτες του το πώς θα εκπροσωπηθεί η εταιρεία. Το θέμα αφορούσε ένα Ημερήσιο Φόρουμ εκεί με διοργανωτή το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο στο "Μακεδονία Παλλάς". Αντικείμενο του φόρουμ ήταν οι νέες επενδύσεις που ξεκινούσαν στην αγορά και φυσικά τα φώτα της δημοσιότητας θα έπεφταν στα αεροδρόμια. Άρα έπρεπε να παραστεί. Είχε ήδη εφοδιαστεί με τα απαραίτητα στοιχεία. Μαζί του κανόνισε να τον συνοδεύσει ο Λεωνίδας Σαρλής, ο διευθυντής του γραφείου του και προσωπικός του άνθρωπος.
Τώρα στο σπίτι φρόντιζε για τις προσωπικές του ετοιμασίες. Στο μυαλό του ήταν ήδη ζωγραφισμένη η εικόνα της Θάλειας, της νεαρής γυναίκας που ολοένα και κέρδιζε το ενδιαφέρον του αλλά και την έλξη του για εκείνη. Το ότι το προηγούμενο τους ραντεβού δεν έγινε ποτέ τον είχε εξιτάρει. Του είχε δημιουργήσει μεγαλύτερα απωθημένα σε βαθμό που στιγμές τα ένιωθε ανεξέλεγκτα.
Γυρόφερνε στα δωμάτια του σπιτιού του όταν η Βέρα, η γυναίκα του μπήκε στην κουβέντα. Την είχε ήδη ενημερώσει για το ταξίδι αλλά χωρίς λεπτομέρειες.
"Έχεις κανονίσει για την Τετάρτη Διονύση;"
"Ναι, είναι όλα εντάξει".
"Άντε θα μπορέσω και εγώ έστω για λίγο να πάω σε μερικά στέκια στην Θεσσαλονίκη".
Ο Ναρσής, γύρισε άξαφνα προς το μέρος κατηγορηματικός.
"Μόνος μου θα πάω Βέρα...! Το ταξίδι είναι αυστηρά επαγγελματικό. Ξενοδοχείο θα μπω, ξενοδοχείο θα βγω"
Η γυναίκα του ενοχλήθηκε.
"Και εγώ σε τι θα ενοχλήσω; είπε κανείς ότι θα 'μαι στα πόδια σου; Στα μαγαζιά να ρίξω ματιές θέλω"
"Βέρα, στο φόρουμ θα είναι καμιά 70αριά άνθρωποι, άντρες, γυναίκες. Δεν νομίζω κανείς από αυτούς να κουβαληθεί οικογενειακά στη Θεσσαλονίκη για αυτό. Και εγώ ο μόνος λόγος που πάω είναι γιατί έχουμε τα αεροδρόμια μπροστά και οφείλω να παίξω κάθε μας χαρτί".
"Δηλαδή εγώ ας πούμε θα ήμουν φόρτωμα; Δεν σε καταλαβαίνω" ανταπάντησε εκνευρισμένη. Ο Ναρσής έδειχνε να ανεβάζει ένταση.
"Ειλικρινά εγώ δεν σε καταλαβαίνω. Πετάγομαι σε μια δουλειά για μία άντε μιάμιση μέρα, και κάνεις σαν παιδούλα που δεν έχει πάει ποτέ Θεσσαλονίκη και δεν θα ξαναπάει ποτέ της."
"Προφανώς ενοχλεί η παρουσία μου..." είπε ελαφρά ειρωνικά.
Ο Ναρσής άναψε.
"Να σου πω, δεν νομίζεις ότι είναι γελοίο όλο αυτό; Δεν με ενοχλεί καμία παρουσία σου. Απλά δεν αντιλαμβάνομαι το νόημα του να είσαι εκεί. Ήρθε ο κ. Ναρσής με την σύζυγό του μαζί για ένα φόρουμ; Δεν θα πάω σε έκθεση Βέρα, μήτε σε κοινωνική εκδήλωση, σε δουλειά πάω."
"Μόνος σου θα είσαι;" του πέταξε εκείνη.
"Με τον Λεωνίδα θα πάω, δεν παίρνω κανέναν, μήτε καν τη γραμματέα μου. Πετάμε πολύ πρωί την Τετάρτη και γυρίζουμε Πέμπτη μεσημέρι αργά".
"Μάλιστα..." ψέλλισε με ύφος κάπως.
"Είμαι εικοσιπέντε και βάλε χρόνια στην εταιρεία. Συνέχεια έχουμε τέτοια ταξίδια, τώρα θυμήθηκες να το βάλεις, λες και σε οτιδήποτε άλλο σημαντικό έλειπες" απάντησε με φωνές.
"Εντάξει, εντάξει, σταμάτα....! Μια κουβέντα δεν μπορούμε να σου πούμε, συνέχεια εκνευρισμένος..."
Την κοίταξε ίσια στα μάτια με σκληρή λάμψη.
"Ωραία είναι να κάθεσαι στην ασφάλειά σου και να απολαμβάνεις χρυσή μου αυτά που πρέπει να διατηρήσω εγώ για να μπορείς να το κάνεις. Πάψε λοιπόν"
Έφυγε από το δωμάτιο φωνάζοντας την Υπηρεσία του σπιτιού για να αρχίζει να τακτοποιεί τα προσωπικά του αντικείμενα.
Η Βέρα έμεινε σαν στήλη άλατος να τον παρατηρεί χωρίς να βγάζει λέξη. Ένιωσε την προσβολή του να τη λούζει με αυτόν τον ωμό τρόπο που είχε. "να απολαμβάνεις χρυσή μου αυτά που πρέπει να διατηρήσω εγώ για να μπορείς να το κάνεις." Σαν σφυρί στο κεφάλι της έπεσε αυτή του η φράση. Πόσες φορές την είχε ταπεινώσει με αυτό το "εγώ". Με έναν τρόπο "πολιτισμένο", όπως τον συνηθίζουν οι άνθρωποι του κύκλου τους. Από τα 25 της χρόνια που παντρεύτηκαν πάντα την ένιωθε σαν παρακατιανή. Ίσως ένα αναγκαίο πολυτελές "κομμάτι" στο προσωπικό του παζλ για την έξωθεν καλή του μαρτυρία ως πρότυπο επιτυχημένου επιχειρηματία και οικογενειάρχη. Είχε και εκείνη όμως παραιτηθεί, στην πορεία όλων αυτών των χρόνων, από την διεκδίκηση της δικής της προσωπικότητας. Είχε εθισθεί στον πλούτο, στη διαχείριση αυτής της κοινωνικής θέσης, στον κύκλο των γνωριμιών της και της πολυτελούς ζωής της. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μετά από αυτήν του την κουβέντα, πέρασαν στη σκέψη της το πόσες φορές είχε αντιληφθεί τα ερωτικά του παιχνίδια με διάφορες παρατρεχάμενές του, που εξαγόραζαν την επαγγελματική τους ανέλιξη με λίγες ώρες απ' το κορμί τους. Απότομα μάζεψε κάποια πράγματα από το τραπέζι του σαλονιού και έφυγε.
Ο Ναρσής έδωσε εντολή να τακτοποιήσουν τη βαλίτσα του και ανέβηκε στο γραφείο του για τα αυστηρά προσωπικά του αντικείμενα.
"Είναι όλα έτοιμα;" τον ρώτησε ο Λεωνίδας Σαρλής ενώ κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα μπροστά από το μεγάλο γραφείο. Το ρολόι έδειχνε δέκα και μισή πρωί της Τρίτης. Ο Ναρσής έβαλε ουίσκι σε δύο ποτήρια από το μπαρ, έδωσε το ένα στο συνεργάτη του και το άλλο το πήρε μπροστά του καθώς άπλωσε το σώμα του στην μεγάλη θέση στο γραφείο του. Ήταν δυό τους μόνο εκεί.
"Ναι όλα έτοιμα μέχρι κεραίας", απάντησε εκείνος ανάβοντας ένα από τα πούρα του.
Ο Λεωνίδας, έριξε μια συνωμοτική ματιά ολόγυρα στο μεγάλο γραφείο και έσκυψε πιο κοντά στον Ναρσή.
"Δεν μου λες, με τη μικρή τι έκανες;"
Ο Ναρσής φύσηξε τον καπνό στο χώρο μπροστά του, τον κοίταξε στα μάτια με ένα χαμόγελο πονηρό.
"Όλα είναι στην εντέλεια, μένει να την πάρω τηλέφωνο να την ενημερώσω"
"Είσαι σίγουρος ότι κάνεις το σωστό;" ρώτησε ο Σαρλής.
"Κάνω αυτό που μου αρέσει Λεωνίδα...!" απάντησε κατηγορηματικά εκείνος συνεχίζοντας.
Ο άλλος φύσηξε λίγο στενάχωρα. Ο Ναρσής τον κοίταξε και του είπε:
"Μπορείς να μου πεις τι σε προβληματίζει;"
"Δεν θεωρώ ότι η Θάλεια Μαζαράκη είναι μέσα σ' αυτές τις γυναίκες που, μεταξύ μας, διάβηκαν κατά καιρούς τις ...πόρτες σου Διονύση"
"Ε και τι μ' αυτό".
"Αυτό για μένα λέει ότι αυτή η γυναίκα θέλει προσοχή. Δεν μπορώ να καταλάβω τα κίνητρά της, δεν είναι τα συνηθισμένα. Άλλωστε και εσύ ο ίδιος προχθές ήσουν έτοιμος να βάλεις τον Αμπάτζογλου να αρχίσει να την ψάχνει".
"Το θυμάμαι. Μα δεν είπα Λεωνίδα να αφεθούμε έρμαια στις προθέσεις της, απλά θέλω να την έχω από κοντά. Η θέση της μας είναι απαραίτητη".
"Για τη θέση της θα συμφωνήσω απόλυτα, αλλά, κοίτα με..." τον κοίταξε παρατηρητικά στα μάτια και συνέχισε:
"Δεν σε βλέπω να μένεις μόνο σε αυτή της τη θέση..."
"Αυτό θα το δούμε..." είπε εκείνος.
"Τέλος πάντων, πάω να φύγω, πρέπει και εγώ να ετοιμάσω τι θα πάρω μαζί μου για την εταιρεία, θα τα πούμε αργότερα".
"Εντάξει Λεωνίδα και ...σ' ευχαριστώ"
Ο Σαρλής τον κοίταξε ερευνητικά. Πριν βγει απ' τη πόρτα του γραφείου του είπε:
"Μη λέμε τα ίδια..."
Έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Ο Ναρσής κοίταξε το ρολόι του, κόντευε έντεκα και μισή. Πήρε κάποια χαρτιά κοντά του και σήκωσε το τηλέφωνο.
"Την κυρία Μαζαράκη παρακαλώ".
Ακούστηκε η φωνή της στην άλλη άκρη
"Η ίδια"
"Ο Ναρσής είμαι, τι κάνεις;"
"Καλά, εσύ;"
"Πήρα να σου πω για αύριο λεπτομέρειες. Να θεωρήσω ότι θα έρθεις;"
"Κρατώ πάντα τις υποσχέσεις μου" απάντησε με ευθύτητα.
"Το εκτιμώ. Λοιπόν, στα γραφεία της Ολυμπιακής στο Αεροδρόμιο υπάρχει εισιτήριο στο όνομά σου. Πετάς με την πτήση των δέκα. Εγώ θα έχω ανέβει με την πρώτη πτήση νωρίτερα, θα μείνω στο Μακεδονία Παλλάς που θα γίνει και το φόρουμ..."
"Θα μπορούσα να βγάλω και εγώ εισιτήριο" τον διέκοψε κάπως ενοχλημένη.
"Το ξέρω, απλά θεώρησέ το ότι εγώ σε κάλεσα, παρ' το ότι είσαι καλεσμένη μου".
"Τέλος πάντων, ας το δεχτώ. λοιπόν;"
"Έχω κάνει κράτηση στο όνομά σου στο ξενοδοχείο Γαλάζια Ακτή στην Περαία έξω λίγο απ' την πόλη"
"Αυτό θα το κανονίσω εγώ..." τον διέκοψε και πάλι.
"Δεν επιμένω, απλά κανόνισέ το στο ξενοδοχείο αυτό. Το φόρουμ τελειώνει στις τρεις το αργότερο. Κατά τις τέσσερις περίπου, θα στείλω τον Μιχάλη Ιγνατιάδη, τον έχεις γνωρίσει απ' την προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε, να σε πάρει".
"Εντάξει, τρεις με τέσσερις, θα περιμένω στο ξενοδοχείο, οπότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να κανονίσουμε τώρα" είπε.
"Όχι, θα είμαι εδώ μέχρι το απόγευμα, αν χρειαστείς κάτι πάρε με στο προσωπικό μου τηλέφωνο"
"Au revoir λοιπόν"
"Ανυπομονώ να σε συναντήσω" της είπε με βραχνή φωνή.
"Και εγώ" τον ακολούθησε και έκλεισε.
Στάθηκε λίγο ακίνητη, σκεπτική. Μια σειρά σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό της με ταχύτητα. Έδειχνε ικανοποιημένη από την εξέλιξη που άλλωστε ήταν στις επιλογές της αλλά αυτοί οι δαίμονες της αμφισβήτησης, σαν μικρές φλόγες, σιγόκαιγαν μέσα της ενοχλητικά. Το μυαλό της πήγε στην τελευταία βραδιά της με τον Τίμο. Πόνεσε πολύ, έσφιξε με δύναμη τα δάχτυλά της σε σημείο να ματώσει με το νύχι της. Όχι! Αυτές οι σκέψεις έπρεπε να εξαφανιστούν.
Έριξε μια ματιά στο ρολόι της, σήκωσε το τηλέφωνο και σχημάτισε έναν αριθμό.
Ο Κώστας Δέσπος σήκωσε το ακουστικό. Η Θάλεια τού μίλησε:
"Εγώ είμαι..."
........
"Όλα έτοιμα για αύριο;"
Πήρε θετική απάντηση και συνέχισε:
"Θα είμαι στη Γαλάζια Ακτή, στην Περαία, αν χρειαστείτε κάτι μπορούμε να τα πούμε εκεί, όχι αργότερα από τις δύο το μεσημέρι"
...............
"Όπως ακριβώς τα είχα σκεφτεί" του είπε αφήνοντας ένα σφιχτό χαμόγελο να σπάει στο πρόσωπό της.
"Θάλεια πρόσεξε! Ο Ναρσής δεν σηκώνει λάθη και δεν είναι αφελής και βάλε κατά νου ότι δεν θα είναι μονάχος!"
"Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό" τού είπε.
Έκλεισε το τηλέφωνο και πήρε μια βαθιά ανάσα. Έριξε το βάρος και την προσοχή της στις υπόλοιπες εκκρεμότητές της, μιας και θα έλειπε το επόμενο διήμερο. Έπρεπε να το κάνει για να αλλάξει και λίγο παραστάσεις σκέψης στο μυαλό της. Πήγε πάλι με τους φακέλους της στο γραφείο του υπουργού, αντάλλαξε λίγες χαρούμενες κουβέντες με την γραμματέα του και τον βρήκε μόνο του στο γραφείο του.
"Είμαι έτοιμη κ. Υπουργέ, δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη εκκρεμότητα στο διήμερο".
"Πολύ ωραία Θάλεια, σε ευχαριστώ".
"Θα ανέβετε στο φόρουμ κ. Υπουργέ ;" τον ρώτησε
Ο Κοντοδήμος σηκώθηκε από το γραφείο του κάνοντας κάποια βήματα προς την τζαμαρία των μπαλκονιών.
"Όχι, θα στείλω τον Υφυπουργό, ας μπει κι αυτός λίγο στο κλίμα, μην μονοπωλούμε τα πάντα, άλλωστε μην νομίζεις εδώ που θα είμαι χειρότερα είναι".
"Εντάξει, θα σάς τηλεφωνήσω αύριο αν χρειάζεστε κάτι".
"Ευχαριστώ παιδί μου, αν και δεν νομίζω πια, ξεκουράσου το διήμερο γιατί μας περιμένει άσχημο τρέξιμο".
"Ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια", του είπε και έφυγε από το γραφείο.
Το βράδυ αργά την βρήκε στο σπίτι της. Ένιωθε κουρασμένη. Η μέρα ήταν δύσκολη και είχε να τρέξει μαζεμένα κάποια πράγματα εν όψει της μικρής άδειάς της.
Στο νου της γύριζαν ένα σωρό σκέψεις. Η απόλυτη σιωπή στο χώρο δημιουργούσε μια παράξενη ατμόσφαιρα. Πριν ξαπλώσει αποφάσισε να περάσει τις τελευταίες στιγμές της μέρας στο γραφείο της. Της άρεσε να ακουμπάει εκεί τις μοναχικές ώρες της σκέψης της. Λες και στο μικρό αυτό χώρο ήταν κλεισμένα όλα εκείνα τα μεγάλα και τα σημαντικά.
Τράβηξε πάλι μέσα από το μεγάλο συρτάρι του γραφείου το δερματόδετο εκείνο βιβλίο. Φυλλομέτρησε αργά τις σελίδες του ρίχνοντας πρόχειρες ματιές όπως της άρεσε να κάνει.
Στο πίσω μέρος του βιβλίου ήταν κάποιες επιστολές, χειρόγραφες. Ξεδίπλωσε μια από αυτές με χέρια που έτρεμαν ελαφρά και με φορτισμένα συναισθήματα.
"Δεν περίμενα ποτέ ότι οι επιλογές σου θα ακολουθούσαν αυτό το δρόμο. Είχα την απαίτηση να αντιληφθείς αφ' εαυτού σου το βάρος των αποφάσεών σου. Αυτές σε βαραίνουν αποκλειστικά και συ φέρεις τις ευθύνες των όσων θα ακολουθήσουν. Συ κλείνεις τις πόρτες της ηθικής και της εντιμότητος. Λάβε υπόψη σου ότι όσα μέσα και αν χρησιμοποιήσεις θα είσαι πάντα κάτι ξένο και απόβλητο για μας..."
"Οι πόρτες της ηθικής....." μονολόγησε με πίκρα και δίπλωσε νευρικά το γράμμα σαν να ήθελε να το εξαφανίσει. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε στις σελίδες ξανά. Τα μάτια της έπεσαν σε κάποια άλλη παράγραφο:
"...Πάλεψε όσο λίγοι. Με κάθε ανθρώπινο και τρυφερό τρόπο. Βγάζοντας έξω και κάνοντας σκουπίδι κάθε ίχνος εγωισμού. Παντού έπεφτε εκεί. Στον ίδιο τοίχο. Στην ίδια άρνηση που πλέον έγινε μίσος. Έγινε αποστροφή. Ξεπέρασε κάθε δικαιολογία και ανοχή. Έγινε κάτι άλλο. Φοβερό και απάνθρωπο......βρήκε όμως το λιμάνι της αγάπης. Είχε τόσα πολλά να δώσει. Τόσα να προσφέρει. Τόσα να ονειρευτεί και να δημιουργήσει. Και το έκανε , χωρίς να σκεφτεί το μέτρο και τις συνέπειες...."
Έκλεισε τα μάτια της με δύναμη. Σαν να ήθελε μέσα τα κλειστά βλέφαρα να φυλακίσει εικόνες βγαλμένες μέσα από όσα διάβαζε. Σαν να ήθελε να πετάξει μέσα στο χρόνο, να πάει εκεί. Ένα κρυστάλλινο δάκρυ έπλασε ένα μικρό ποταμάκι στο μάγουλό της και κύλησε ως τα όμορφά της χείλη.
Αμέσως μετά, λες και ένα ρεύμα διαπέρασε το κορμί της, εξαφάνισε με μιας όλα εκείνα τα συναισθήματα, πώς το μπορούσε άραγε. Και έτσι απότομα στο πρόσωπό της αποτυπώθηκε εκείνη η παγερή σκληρότητα της αποφασιστικότητας. Εκείνο το βαθύ βλέμμα που τρόμαζε για το σκοτάδι του ως πέρα τα βάθη της συνείδησής της. Αμείλικτη, αποφασισμένη, παγερή.
Το φως έκλεισε στο γραφείο, μαζί και το συρτάρι με το βιβλίο. Όλα μπήκαν στη θέση τους. Σηκώθηκε. Έριξε μια τελευταία ματιά έξω στον σκοτεινό δρόμο. Έκλεισε τα παντζούρια και κοίταξε το ρολόι. Ήταν πολύ αργά και αύριο η μέρα ξεκίναγε πολύ νωρίς.
Η Θεσσαλονίκη και ο Ναρσής θα περίμεναν.
(Συνεχίζεται....)
Η Θάλεια βρίσκεται, για πρώτη φορά ίσως, αντιμέτωπη με μια επερχόμενη άκρως ιδιωτική συνάντηση με τον Ναρσή. Τι μορφή άραγε θα έχει; Πώς θα διαχειριστεί τις προθέσεις του; Ποιες είναι οι προσδοκίες για τους δύο πρωταγωνιστές; Η ψυχολογική πίεση μεγαλώνει για την ηρωίδα μας μαζί με το παρασκήνιο που θα την "συνοδέψει" στην πόλη του Λευκού Πύργου.
Πείτε μου τις σκέψεις, τις απόψεις, τις προβλέψεις σας. Σας ευχαριστώ που είστε πάντα εδώ!