Ο Τίμος Αργυριάδης έκλεινε ήδη μια μια τετραετία στα "ΕΣΠΕΡΙΝΑ ΝΕΑ". Εκδότης της εφημερίδας ήταν ο Τάσος Μάνεσης. Την πόρτα της έγκυρης καθημερινής εφημερίδας την είχε διαβεί στα 23 του χρόνια. Μετά σαν πτυχιούχος της Ανωτάτης Βιομηχανικής στον Πειραιά. Στην αρχή ξεκίνησε με το Οικονομικό ρεπορτάζ, που το δούλεψε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια ανέλαβε το κομμάτι με τα εργατικά και συνδικαλιστικά θέματα καλύπτοντας τόσο το ρεπορτάζ όσο και ιστορικές αναφορές. Του άρεσε αυτό το κομμάτι καθώς ταίριαζε και με τις ιδεολογικές του απόψεις.
Παιδί από λαϊκή οικογένεια, πάλεψε γερά και με αξιοπρέπεια στη ζωή του και έτσι μπολιάστηκε στο καμίνι αριστερών και ταξικών πολιτικών αναφορών. Ο Λευτέρης Ζησιμόπουλος, ο αποκαλούμενος και "Γέρος", ήταν ο προϊστάμενός του στην εφημερίδα. Στα 64 του χρόνια δεν έλεγε να τα παρατήσει παρά το ότι εδώ και καιρό ήταν να βγει στη σύνταξη. Έμενε εκεί στο χώρο του, τον οποίο υπηρετούσε πιστά εδώ και 28 χρόνια. Ήταν ο άνθρωπος που τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε. Μέσα σε λίγα χρόνια ο Τίμος ξεχώρισε, αναδείχτηκε και τώρα είχε στα χέρια του έναν σημαντικό αντικείμενο για την εφημερίδα.
Πέμπτη σήμερα στο γραφείο του στον πέμπτο όροφο στην Οδό Πανεπιστημίου όπου ήταν τα γραφεία της εφημερίδας. Ένα γραφείο λιτό, με χώρο που δεν επέτρεπε και πολλά. Εκεί ήταν το μικρό "Βασίλειο" του Τίμου. Ο Χώρος του, το "στρατηγείο" του στη δουλειά και εκεί συγκέντρωνε και το ρεπορτάζ του από τις καθημερινές του επαφές, συναντήσεις και περιοδίες.
Είχε έρθει από το πρωί σήμερα. Παρήγγειλε τον καφέ του και λίγο πριν κάτσει άπλωσε το βλέμμα του έξω από το παράθυρό του. Ο Καιρός ήταν συννεφιασμένος και χειμωνιάτικος. Δεν είχε κοιμηθεί και καλά χθες βράδυ.
Στη σκέψη του ηχούσε ακόμα η φωνή της Θάλειας στην χθεσινοβραδινή τους τηλεφωνική επικοινωνία. Την είχε γνωρίσει πάνω από ένα χρόνο. Την είχε συναντήσει πρώτη φορά όταν ο Αριστείδης Κοντοδήμος, ο Υπουργός Δημοσίων έργων, παρουσίασε σε έναν στενό δημοσιογραφικό κύκλο την καινούργια του σύμβουλο πάνω σε θέματα συμβάσεων.
Σαν άντρα, τον είχε εντυπωσιάσει το παρουσιαστικό της, η εμφάνισή της, ο αέρας που έβγαινε από την προσωπικότητά της. Έχοντας τότε το Οικονομικό ρεπορτάζ την είχε συναντήσει αρκετές φορές σε θέματα, που έκανε για την πορεία των δημοσίων έργων και για τα οποία η Θάλεια Μαζαράκη ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να του δίνει έγκυρες και σοβαρές πληροφορίες.
Η σχέση τους σιγά-σιγά, προχώρησε έξω από τα στενά επαγγελματικά πλαίσια. Ξεκίνησαν να συναντιούνται εκτός δουλειάς και να χτίζουν βήμα το βήμα μια προσωπική σχέση.
Ο Τίμος ήταν ένας και αυτός ένας καλοστεκούμενος άντρας, γύρω στα 1.75 ύψος με γλυκό πρόσωπο, καστανά μαλλιά, όμορφα μάτια και χείλη. Γενικά ήταν άνθρωπος που πρόσεχε τον εαυτό του και την εμφάνισή του. Άντρας χαμηλών τόνων με τη δική του όμως γοητεία.
Η προσωπικότητα της Θάλειας τον κέρδισε έντονα. Τον μαγνήτιζε η αύρα της, ο αέρας της, το στυλ της σαν γυναίκα. Αρκετές φορές την έβλεπε να αλλάζει ψυχισμό και από ευγενική και καλόδεχτη να μεταβάλλεται σε μια σκληρή απόμακρη επαγγελματία και ήταν επίσης πολλές οι στιγμές, που την ένιωθε να χάνεται σε κάποια απερίγραπτα σκοτάδια και σε ψυχικές μεταπτώσεις, που άλλαζαν όψη μέσα σε δευτερόλεπτα. Σαν τις καταιγίδες που ξεσπούν άξαφνα μεσοπέλαγα και ανανταριάζουν τη θάλασσα.
Δεν άργησε να καταλάβει ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της και μάλιστα έντονα. Άρχισε να της το δείχνει με κάθε έμμεσο τρόπο αλλά εκείνη συμπεριφερόταν σαν να ήθελε, για κάποιο λόγο, να κρατήσει αυτά του τα αισθήματα σε ελεγχόμενη απόσταση. Αυτόν τον λόγο δεν μπορούσε, τουλάχιστον μέχρι τώρα να ερμηνεύσει. Ακόμα και στις άμεσες δικές του εξομολογήσεις συναντούσε μια επιφύλαξη, μια στάση σαν εκείνη να προσπαθούσε να βάζει κάτι παράξενο ανάμεσά τους. Δεν τον απέρριπτε. Μάλιστα αρκετές φορές και εκείνη ανταποκρίνονταν θετικά. Οι ερωτικές τους στιγμές ήταν φυσικά λίγες και ακανόνιστες στο χρόνο λες και η Θάλεια δεν ήθελε να δώσει στο είδος αυτό της σχέσης τους χαρακτήρα μονιμότητας και κανονικότητας. Του το δικαιολογούσε αυτό με μια σειρά "επιχειρήματα" περί ...ελευθεριότητας και σχέσης χωρίς άγχος.
Αυτή η κατάσταση τον πλήγωνε απ' τη μια αλλά ο δοτικός του χαρακτήρας από την άλλη, τον ωθούσε να την ακολουθεί στις επιλογές της.
Αυτό που ένιωσε μαζί της την νύχτα της Πρωτοχρονιάς δεν είχε ποτέ άλλοτε συμβεί ανάμεσά τους. Αυτή η ερωτική καταιγίδα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Δεν την είχε αισθανθεί άλλη φορά έτσι. Θα έλεγε κανείς ότι τρόμαξε από αυτής της μορφής σεξουαλικότητά της, που έμοιαζε σαν μια σπαρακτική κραυγή άναρχη και παράξενη. Σαν να έβγαινε από την ψυχή της μια διάθεση ότι αυτό που ζουν είναι το τελευταίο, χωρίς αύριο.
Αυτές και άλλες σκέψεις γυρόφερναν στον λογισμό του αυτές τις μέρες της πρώτης βδομάδας του χρόνου και δεν τον άφηναν σε ησυχασμό. Αυτές και ακόμα μία διαφορετική που είχε προκύψει από εκείνη την φωτογραφία την νύχτα της πρωτοχρονιάς.
Η Εικόνα αυτού του άντρα στην παλιά φωτογραφία στο γραφείο της. Του άντρα που η Θάλεια του είπε ότι ήταν θείος της, άντρας της αδελφής του πατέρα της. Ακόμα θυμόταν ότι αυτόν τον άντρα κάπου πρόσφατα τον είχε δει ξανά. Κάτι του φώναζε μέσα του ότι αυτή η εικόνα δεν του ήταν ξένη αλλά κάπου, την είχε συναντήσει. Έσπαζε το κεφάλι του στο πως, στο πού και στο πότε. Ένιωθε να βρίσκεται κοντά αλλά την ίδια στιγμή αυτή χάνονταν στη μνήμη του.
Άρχισε να ξεσκαρτάρει τα έγγραφα στο γραφείο του. Η βδομάδα προχωρούσε στο τέλος της και είχε αρκετές σκοτούρες στο κεφάλι του να διεκπεραιώσει. Άρθρα, δημοσιεύσεις, κριτικές, εκδηλώσεις, δημόσιοι διάλογοι. Ένα σωρό πράγματα.
Ο Κυρ-Μήτσος, ο καφετζής του μεγάρου, είχε φέρει τον πρωινό του νες με γάλα και ένα μικρό κομμάτι νόστιμο κέϊκ με το οποίο ξεκινούσε γευστικά τη μέρα του. Άναψε ένα τσιγάρο , ήπιε τις πρώτες γουλιές ξεφυλλίζοντας δεξιά-αριστερά διάφορα έγγραφα ώσπου...
Το πρόσωπό του γέμισε φως. Έσκασε με δύναμη τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού με δύναμη και πετάχτηκε όρθιος...
"Να μωρέ που το βρήκα.....! νομίζω.... νομίζω....."
Άφησε το γραφείο του και πήγε δεξιά στα ράφια με τα έγγραφα. Σκάλισε με αγωνία κάποιες εφημερίδες που ήταν αραδιασμένες εκεί πάνω.
"Κάπου εδώ νομίζω....κάπου εδώ....". Ξαφνικά το βλέμμα του έπεσε σε ένα φύλλο του "Ριζοσπάστη" μερικές Κυριακές πίσω. Με έκδηλη την περιέργειά του, ξεφύλλισε την εφημερίδα. Το μάτι του έπεσε στο εσωτερικό της σε μία στήλη στα εργατικά. Δεξιά ο τίτλος του άρθρου:
"Το εργατικό Κίνημα στον Πειραιά το 1960". Κατηφόρισε με τα μάτια του πιο κάτω και το βλέμμα του καρφώθηκε στην φωτογραφία ενός νέου άντρα, άνοιξε τα μάτια του διάπλατα.
"Ναι....! αυτή είναι...! Διάολε αυτή είναι!" μονολόγησε. Έφερε την φωτογραφία κοντά στα μάτια του και άρχισε να την περιεργάζεται με προσοχή. Την έφερε στο νου του σε αντιπαράσταση με την φωτογραφία του θείου της Θάλειας.
"Να πού μου είχε κάτσει το πρόσωπο της φωτογραφίας...! εδώ...! στο άρθρο εδώ που διάβασα".
Πήρε το φύλλο στα χέρια του. Έκατσε στο γραφείο και το άνοιξε μπροστά του. Κοίταξε την εικόνα του νεαρού άντρα. Στην λεζάντα ο τίτλος ανέφερε:
"Κώστας Λεμπεδιωτάκης: μια δολοφονία που βαφτίστηκε ατύχημα".
Μα ναι...! Τώρα ο κύκλος έκλεισε στο μυαλό του. Τα γεγονότα τα ήξερε, τα είχε διαβάσει. Αφορούσαν μια μεγάλη απεργία το καλοκαίρι του 1960 στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Η Απεργία έγινε σε ένα μεγάλο Εργοτάξιο στα Μέγαρα. Ναι.... λίγο καιρό μετά το χτύπημα της απεργίας ένας συνδικαλιστής, ο Κώστας Λεμπεδιωτάκης, στέλεχος της επιτροπής συμπαράστασης των απεργών χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο και εγκαταλείφτηκε νεκρός στο δρόμο.
Τράβηξε τα μάτια του από το δημοσίευμα με ανακούφιση. Μέσα το μυαλό του είχε αποκατασταθεί μια τάξη.
"Εμ καλά έλεγα το λοιπόν, δίκιο είχα ότι κάτι μού θύμιζε η φωτογραφία".
Για μια στιγμή δίστασε. Σαν να αναρωτήθηκε αν αυτή εδώ η φωτογραφία της εφημερίδας ήταν το ίδιο πρόσωπο με την φωτογραφία του θείου της Θάλειας στο γραφείο της. Πίεσε το μυαλό του, τη μνήμη του, ένιωθε όμως να είναι σίγουρος για την ταύτιση των δύο προσώπων. Για δες τελικά συμπτώσεις μερικές φορές σκέφτηκε. Για έναν εσωτερικό του λόγο σαν να τού άρεσε που κάποιος από την οικογένεια της Θάλειας είχε τέτοια βαριά ιστορία. Ίσως και οι δικές του ιδεολογικές πεποιθήσεις να ήταν ένα ερέθισμα. Από την άλλη αναρωτήθηκε γιατί η Θάλεια, εκείνο το βράδυ, δεν τού είπε τίποτα παραπάνω αλλά μετά θυμήθηκε ότι ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, η ατμόσφαιρα εκείνης της νύχτας μεταξύ τους κάθε άλλο παρά για ιστορικές αναφορές δεν προσφερόταν. Απλά γέμισε σεβασμό και μια αίσθηση τιμής και υποχρέωσης να κάνει μια κουβέντα μαζί της για αυτόν τον άνθρωπο. Μάλιστα σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να ξεσκονίσει τα στοιχεία του για εκείνα τα γεγονότα αλλά και να τα εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο. Όλα αυτά φυσικά οδηγούσαν στον συντάχτη του συγκεκριμένου άρθρου. Κατέβασε το βλέμμα του να βρει το όνομα του αλλά ήταν ανυπόγραφο. Νευρίασε αλλά και πάλι κάτι σκέφτηκε. Έψαξε στο πλάι τον τηλεφωνικό κατάλογο όταν η πόρτα του γραφείου του άνοιξε. Ένας νεαρός φάνηκε.
"Τίμο", επανήλθε απότομα στην πραγματικότητα.
"Έλα τι έγινε;"
"Σε θέλει μέσα ο Γέρος"
Ξεφύσηξε.
"Εντάξει θα έρθω σε λίγο"
"Τώρα σε θέλει, φωνάζει, έλα"
"Ωωωωωωω εντάξει έρχομαι".
Σηκώθηκε, ο "Γέρος" όταν ζητούσε κάποιον επιτακτικά δεν σήκωνε και πολλές αναβολές. Άφησε δίπλα του τον κατάλογο και ακολούθησε τον συνάδελφό του στο διάδρομο.
(Συνεχίζεται...)