– Poczekaj chwilę! – zawołała w końcu Laney, a Jack usłużnie przystanął, bojąc się jednak odwrócić w jej stronę. – Muszę… muszę złapać oddech.
– Przepraszam… poniosło mnie. – powoli jeszcze raz analizował całe zajście.
– Hm… Możliwe, że nigdy nie przypomnę sobie jaki byłeś, jaka ja byłam… – posmutniała przez wzgląd na pustkę w jej wspomnieniach. – Możliwe, że nigdy nie odzyskam wspomnień i będę cię tym ranić, czy mimo to – jej głos zadrżał – dalej chciałbyś ze mną być? – spojrzała na niego oczami pełnymi nadziei i obaw. Jack zdał sobie sprawę, że ona przecież też bardzo cierpiała cały ten czas z powodu luki w pamięci. Sam wcześniej o tym ani razu nie pomyślał, choć Will mówił mu, żeby się zastanowił. Will bardzo dużo wiedział i powoli doprowadzał go do punktu kulminacyjnego, wściekając się, ilekroć on tchórzył. Spojrzał głęboko w oczy dziewczyny i przypomniał sobie też scenkę u higienistki, kiedy zadał jej to podobne pytanie. Chciał się wtedy upewnić, że nawet bez pamięci dalej będzie chciała kontynuować znajomość. W duszy bardzo dobrze teraz rozumiał, jak czuła się dziewczyna, kiedy żartował sobie z utraty pamięci. Uśmiechnął się do niej przyjaźnie jak zawsze i wiedział, jaką powinien dać odpowiedź.
– No cóż, nie mam chyba wyjścia – zaczął swoim typowym figarskim tonem. – Ktoś musi w końcu cię wspierać, moja “żeńska przyjaciółko” – zbliżył do niej swoją twarz i nie odstępował ani na chwilę od jej oczu. – Pozwól mi w zamian być twoim “męskim przyjacielem”. – tym razem już pewny i świadomy obdarzył ją ciepłym pocałunkiem.