Η Θάλεια έφτασε στο μπαρ που ήταν δεξιά στο μεγάλο σαλόνι. Ένα υπέροχο κομψοτέχνημα φτιαγμένο από ξύλο με όμορφα ξυλόγλυπτα στολίσματα. Οι καθρέφτες πίσω από την πλάτη του μεσόκοπου μπάρμαν αντανακλούσαν όμορφα πράγματα και πρόσωπα των παρευρισκομένων. Η Θάλεια έκατσε στο ψηλό σκαμπό και ζήτησε ένα ουίσκι με πάγο. Ένιωσε τα βλέμματα των διπλανών της να την διαπερνούν απ την κορυφή ως τις όμορφες γάμπες της. Ήταν όμως κάτι που δεν την ενοχλούσε. Θα έλεγε κανείς ότι το απολάμβανε. Τράβηξε από την ταμπακέρα της ένα τσιγάρο και το κράτησε στο χέρι της. Στη στιγμή ένιωσε τη φλόγα ενός ασημένιου μεταλλικού αναπτήρα δίπλα της να προσφέρεται να της ανάψει. Ήταν ένας όμορφος νεαρός με κοντά μαλλιά, φρέσκο χαμογελαστό πρόσωπο, θα τον έλεγες ψηλό. Η Θάλεια άναψε το τσιγάρο, φύσηξε τον καπνό με ένα ευγενικό χαμόγελο..."Ευχαριστώ πολύ"Ο Νεαρός στάθηκε όρθιος αντικριστά της ακουμπώντας το σώμα του στο διπλανό σκαμπό. Άπλωσε το χέρι του αυθόρμητα με χαρά."Αλέξανδρος Ναρσής"
Η Θάλεια έδειξε ένα μικρό ξάφνιασμα και αποκρίθηκε με ευγένεια.
"Χαίρω πολύ, Θάλεια Μαζαράκη, είστε....""Ναι, ναι, ο γιος του Διονύση Ναρσή, αλλά αυτό μόνο τυπικό είναι και θα ήθελα να το ξεχάσουμε..""Λίγο πριν γνώρισα τον πατέρα σας" είπε εκείνη προσπαθώντας να τον κάνει να νιώσει λιγότερο άγχος, "δείχνει ένας εξαίρετος ευχάριστος άνθρωπος" πρόσθεσε στην κουβέντα της."Σίγουρα όταν δεν τον πιάνουν τα πείσματά του" γέλασε ο Αλέξανδρος."Τα πείσματά του ε ;" ρώτησε εκφραστικά η Θάλεια πάλι με τα μάτια της να τρεμοπαίζουν."Ω καλά... αλλά... ας αφήσουμε τον Πατέρα μου, εδώ είμαστε οι δυό μας. Σας είδα πριν και ... δεν είστε από τις παρουσίες που μπορεί να αγνοήσει κανείς" πρόσθεσε με ένα γλυκό βλέμμα."Ω σας ευχαριστώ πολύ", "Λέω να αφήσουμε τον πληθυντικό, στα χρόνια μας φαντάζει σαν μουχλιασμένο ψωμί" της είπε κοιτώντας την στα μάτια."Εντάξει Αλέξανδρε...!" του είπε."Καλή χρονιά Θάλεια...! σου εύχομαι τα καλύτερα", της είπε ζεστά την ίδια στιγμή που άπλωνε το χέρι του για να της ευχηθεί. Θα άγγιζε το δικό της αν οι φωνές από την απέναντι παρέα δεν ηχούσαν με το όνομά του, η Θάλεια το αντιλήφθηκε πρώτη."Σε φωνάζει η συντροφιά σου".Εκείνος έδειξε να επανέρχεται στην ατμόσφαιρα και με διάθεση χαρούμενης δυσφορίας ετοιμάστηκε να πάει."Θα τα πούμε σε λίγο Θάλεια, πηγαίνω, ναι ;" έφυγε προς την πολύβουη παρέα που τον περικύκλωσε με μιας.
Εκείνη άφησε το μπαρ, διέσχισε τη μεγάλη σάλα, που παρά το προχωρημένο της ώρας εξακολουθούσε να έσφυζε από ζωή και βγήκε στο διπλανό δωμάτιο από μια μεγάλη ανοιχτή πόρτα. Ήταν μια εντυπωσιακή βιβλιοθήκη διακοσμημένη με γούστο και πολυτέλεια, με δεκάδες τόμους βιβλίων, όμορφα φωτιστικά και μερικούς πίνακες ζωγραφικής που έδιναν στα γυμνά μέρη των τοίχων εξαίρετη ομορφιά. Με το ποτό της στο χέρι άρχισε να ρίχνει ματιές στα βιβλία όταν μια αντρική φωνή διέκοψε την ηρεμία της."Μπορώ να πάρω σειρά να σου ευχηθώ;"Η Θάλεια γύρισε απότομα από το ξάφνιασμα της διακοπής και αμέσως το πρόσωπό της φωτίστηκε με ένα όμορφο χαμόγελό.
"Τίμο! Εσύ; Πως βρέθηκες εδώ; "Ο Νεαρός άντρας, γύρω στα 30 που έστεκε απέναντί της, καστανός με καθαρό συμπαθητικό πρόσωπο άπλωσε το ποτήρι του.
"Καλή Χρονιά Θάλεια, εύχομαι τούτη η χρονιά να είναι όμορφα δημιουργική στη ζωή σου"
"Τίμο μου με τις καλές σου ευχές, ευχαριστώ" είπε εκείνη και συνέχισε:"Δεν μου είπες όμως, τι ζητά ένας νεαρός δημοσιογράφος και ειδικά εσύ σε μια δεξίωση του Ναρσή;"
"Ο Ναρσής είναι ένα πρόσωπο που μαζεύει γύρω του τη δημοσιότητα όπως το φως τις πεταλούδες της νύχτας. Ο Διευθυντής μου έκανε τη χάρη να με δηλώσει στην συντροφιά του και να 'μαι εδώ να καταγράφω πρόσωπα και πράγματα".
Περπάτησαν λίγο εσωτερικά στη Βιβλιοθήκη ρίχνοντας ματιές στα βιβλία και στους πίνακες κουβεντιάζοντας. Η Θάλεια του είπε χαριτολογώντας:"Η δημοσιογραφία καραδοκεί έτσι;"
"Πάντα! Μαχόμενη και φλογερή"
"Μα καλά εσένα τι σε τράβηξε εδώ;"
"Στο είπα πριν, με πήρε μαζί του ο Διευθυντής μου. Όσον αφορά τα υπόλοιπα καλό θα είναι να ρίχνουμε και εμείς το άγρυπνο μάτι μας στην ζωή των μεγαλοαστών της οικονομίας. Οι δεξιώσεις των Ναρσήδων πάντα έβγαζαν γεγονότα και ειδήσεις, δεν το ξέρεις; ο Διονύσης Ναρσής δεν είναι ο άνθρωπος που ανοίγει τις πόρτες του παλατιού του χωρίς στρατηγική αλλά... σειρά σου να μου πεις, εσύ ; τι ακριβώς θέλεις εδώ;"
"Κάτι ανάλογο με τη δική σου παρουσία. Ο Κοντοδήμος ήταν καλεσμένος. Με παρακάλεσε να τον συνοδεύσω, οπότε..."
Την κοίταξε διερευνητικά στα μάτια βαραίνοντας το ύφος του.
"Σε είδα πως σε πλησίασε και πως σε ρούφαγε με τα μάτια".
"Για το γιό του λες ; ε έτυχε να πέσει επάνω μου στο μπαρ..."
"Δεν μιλώ για το γιο, για τον πατέρα λέω"
"Α βλέπω έχεις πλήρη εικόνα της κίνησής μου"
Ήπιε μια γουλιά από το ποτό του, την έπιασε από τον ώμο μαλακά, προστατευτικά.
"Πρόσεχε Θάλεια! Τον Ναρσή να τον προσέχεις! Είναι από άλλο ανέκδοτο, είναι αρπαχτικό" της είπε και τα μάτια του σκοτείνιασαν.Εκείνη έσμιξε τα όμορφα μάτια της.
"Δεν βλέπω να έχεις καλή εικόνα για αυτόν ε ;"
"Δεν έχω καν εικόνα, είναι βουτηγμένος στο σκοτάδι..."
"Τίμο μου δεν είμαι παιδί και σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Αλλά δεν νιώθω να κινδυνεύω. Προς το παρόν τουλάχιστον. Άλλωστε δεν έγινε δα και κάτι για να δείχνεις τόσο ανήσυχος, οπότε ηρέμησε..."
Ο Τίμος άφησε το ποτήρι του σε ένα τραπέζι, την κράτησε δυνατά από τα δύο της χέρια και την ταρακούνησε.
"Θάλεια, ξέρεις πάντα ότι νοιάζομαι για σένα, άσχετα αν δεν το προσέχεις όσο πρέπει αλλά εδώ πρόσεχε...!"
Η Κοπέλα έδειξε να δυσφορεί λίγο.
"Να σου θυμίσω ότι είμαστε σε δημόσιο χώρο καλεσμένοι..." του είπε και απελευθερώθηκε απ' τα χέρια του συνεχίζοντας "θα έλεγε κανείς ότι κάτι έχεις με τον Ναρσή, κάτι ...προσωπικό".
Τα μάτια του Τίμου Αργυριάδη, πετάρισαν με μια έντονη λάμψη.
"Ξέρω τον βίο και την πολιτεία του ως εργοδότη" της είπε.Για μια στιγμή απλώθηκε κάποια σιωπή αμήχανη ανάμεσά τους. Χωρίς να το καταλάβουν είχαν επιστρέψει στη μεγάλη σάλα της έπαυλης.
(Συνεχίζεται...)
Ο Τίμος. Δημοσιογράφος και γνωστός της Θάλειας. Δείχνει να τρέφει αισθήματα για αυτήν. Τι είναι αυτό που τον ανησυχεί και έχει άραγε βάση; η χλιδάτη βραδιά συνεχίζεται. Τι άλλο άραγε κρύβουν οι επόμενες στιγμές;
(Οι εικόνες είναι Πίνακες ζωγραφικής του μεγάλου ζωγράφου Fabian Perez)