Öncelikle herkese merhabalar 😊
Hepinizin iYi olduğunu ümid ediyorum çönköööööö
Ben bu ara şifayı kaptım köşe kapmaca oynuyorum evdekilerle 🥰😄
Şiiiimmmçuuukk şöyle hepinizi seviyorum ve hepinizin yorumunu dikkAte almaya çalışıyorum. .Up uzun bi bölüm yazdım. İnşallah beğenirsiniz.
Her güzel şeyin bir Bir sonu olduğu gibi bizim hikayemizin de sonuna gelmiş bulunuyoruz. Finale son iki bölüm yani 46. bölüm final bölümü olacak. 47. bölüm gelecek fakat 47. bölüm bana bu hikayeyi anlatan karakterin ağzından olacak yani şöyleki o an ne hissettiklerini her şeyi daha doğrusu önemli olan her şeyi tekrar vurgulayacak ve o an benim kalemimden değilde tamamen onun dilinden bir bölüm olacak. Ben de oldukça heyecanlıyım. Şimdi bölüme geçelim...❤️🥰
Hatırlatma :
O silah sesi icimi acitti yakti kavurdu.. bilemedim..
Gözlerimi acmaya korkar olmustum mutlu olmaktan oldugum gibi..
Gözlerimi acmaya kalmadan zine nin cigligini isittimmm.
" osmaaaaaaaaaaaaaaaaaannnn "...
Sonrasi yok..
Sonrasi karanlik....
Sonbaharda yapraklar yavaş yavaş dökülürken bizim konak'a Kış çökmüştü bile.
Tane tane dökülmemişti yapraklar. Bir anda olmuştu olmaz denilen herşey.
Yıllar önce hısım olan hasım oluvermişti aşk uğruna.
Kaybedilen bir can kaybolan onca umut ve bolca göz yaşı.
5 sene sonra o hasım geri dönmüş içindeki bütüm zehri bir yabancıya kusmuş, içindeki tüm sevinci anı yı ona anlatmıştı.
Belki de kimse onu Anlamadı veyahut anlamak istemedi diye olmuştu bunca kötü şey.
Bir sürü badire atlatılmış kah gülünmüş kah ağlanmıştı.
Yıllar sonra hasım diye dönen adam tekrArdan hısım olmuştu.
Gerçekten akraba bağı mıydı onu affettiren yoksa herkes içten içe onunda haklı olduğunu mu düşünmüştü.
Osman.
Bayki konağını yıllar önce yasa boğan yegane adam.
Cezalandırdığı insanlarla beraber yaşayan bir ölüye dönen adam.
İstediği sadece sevgi olan kimine göre kötü kimine göre koca yürekli adam.
Amacı sevdiği kızla evlenmek olan masum bir erkek çocuğu..
Kaderin oyunlarına kurban olan genç..
Ne yapmıştı sahi sevmekten başka ? Canını bu denli yakan , kuzeninin onun sevdiği kızla bilmedende olsa evlenmiş olması mı , yoksa sevdiği kızın kuzeni ile aşkla evlenmiş oluşumuydu?
Hangisi daha çok yakmıştı osmanın canını?
Her ikiside..
O sevdiği iki insandan kaZık yediğini düşünmüş toy bir gençti bunu çok sonra anlayabilmişti.
Aslında dilber ona iyimser yaklaşıp şAns verip sevemeşti bunun için onu suçlaması tamamen o zamanki cehaletiydi.
Başka biri ile evlenmiş olsa belki bu kadar etkilenmeyecekti. MirhAn ile evlenmiş olmasıydı onu derinden sarsan zira mirhan bilmezken osmanın dilbere karşı olan hislerini veyA tanışıklığını , dilber pekala farkındaydı.
Ama kalbine söz geçirememişti. Bunu osman zine den sonra anlayabilmişti ancak.
O küçük kız ona istemeyerekte olsa bir çok hatasını görmesini sağlamıştı.
Pişman olup af dilemesinide ondan öğrenmişti imkansızıda.
Zine..
Osmanın en büyük yarası olmuştu. Her gördüğünde oluk oluk kanayan asla kabuk bağlamayan kocaman derin bir yara.
Yasaktı bir kere ona aşık olması. Aşk kelimesi bile yasaktı anılmamalıydı zine nin adının geçtiği bir cümlede.
Çünkü o kuzeninin kuma sı idi.
Bir kez daha lanet etti kaderine. Bir kez daha yandı yüreği.
Ancak o zaman anlayabilmişti dilbere olan duygularının masum bir çocuğun sevdası olduğunu.
Aşk zine idi. Yasaktı aşk..
Karnı burnundayken bile sevdi. Eşi ile görürken bile vazgeçmedi.
Oluk oluk kan aktı yarasından. Öldü hergün biraz daha..
Ama aşk böyle birşeydi. Belki de değildi.
EfsaneYdi onun ki zira kavuşmaları mümkün değildi.
Koca yürekli yeşil gözlü dev adam.. osman..
Sevdiğine hem yakın bi o kadar uzak olarak ağır ağır ölen güzel adam..
••••••••••••
Zine'nin ağzından..
O gün kör olmayı sağır olmayı diledim. O lanet ses kulağımı sağır edeceğine evvelinde Sağır olup duymamayı diledim.
Önümde tüm heybeti ile diz çöken adamı öyle göreceğime kör olmayı diledim.
Beyaz gömleğinde ki kanı görmek istemedim. Olduğum yerde yığıldım.
Göğsünde ki kırmızı leke git gide gide büyüyordu.
Etrafımda ne olup ne bitiyor algılayamıyordum. Herşey bir anda olmuştu.
Konağın kapısı açılmış içeri 15 yaşlarında ya var ya yok bir çocuk girmişti. Ben ne olduğunu anlamadan silahını çekmiş az ilerimde duran adamı tam göğsünden vurmuştu.
Şaka gibiydi..
Etrafımdaki sesler uğultu gibiydi ayağa kalkmış uyuşuk bir şekilde ona doğru yürüdüm.
Aramızdaki mesafe o kadar çok olmamasına rağmen bir türlü ulaşamamıştım.
Gözlerimi göğsünden kaldırmış yüzüne bakıyordum.
O koca yeşil gözlerine.
Herkes etrafına toparlanmış mirhan telefonda birileri ile hararetli konuşuyor bir yandan osmanın kafasını dizlerinin üstüne koymuştu.
Herkes ağlıyordu.
Gözleri gözlerimle buluşurken sesli bi iç çekiş bir hıçkırık koptu ağzımdan.
Tebessüm ediyordu.
Ölmüş gibi neden ağlıyorlardı ki ? Peki benim gözümden dökülen yaşlara ne demeli?
Son kez derin bir nefes çektim içime. Gözlerimi kapattım ve herşeyin bir kabustan ibaret olduğunu diledim.
Nefesimi verirken gözlerimi yavaş yavaş açtım.
Ordaydı.. hala yatıyordu.
Gözyaşlarım beni zorluyordu ve bacaklarım beni taşıyacak güçte değildi?
Canımı yakan neydi ? Bu yabancı his?
Bana onca iyilik yapan kalbimin en derinini gören adam mıydı o yerde yatan?
Dizlerimin üstüne çöktüm.
Gözlerim eline kaydı. Tutmak istiyordum fakat çok korkuyordum.
Yo yok, millet ne der diye değildi korkum.
Ya giderse diyeydi?
Aşık mıydım ben? Aşık mı olmuştum ben bu adama ?
Neden canım bu kadar yanıyordu ki ?
Kafayı yemek üzereydim.
Kafamı ellerimin arasına aldım.
Beynimdeki sesler durmuyordu.
" ölme " diye fısıldadım " nolur ölme ".
Yüzündeki acı tebessüm olabildiğince genişlemişti.
"Zine'm" bu sadece dudaklarından okunabilinirdi.
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.
Elimin tersi ile göz yaşlarımı silmiş mirhana
" onu kurtar birşeyler yap ne duruyorsun" diye bağırdım.
Mirhan ayaklanırken ambulans sesi doldu kulağıma.
Yüzümü göğe kaldırıp şükrettim.
Osmana tebessüm etmek istedim ama o uyumuştu.
" osman kalk " diye dürttüm onu.
" kalksanaaa " demiş hem parmaklarımla daha sert dokunmuş hemde sesimi yükseltmiştim.
Dilber abla bana yaklaşıp şakağımdan öpmüştü oda ağlıyordu.
" sessiz ol zine anlayacaklar" dedi kulağıma.
Neyi anlyacaklardı?
" o zaman söyle kalksın ambulans geldi kimse onun numaralarını yutmuyor " demiş silber ablanın kolunu ona doğru itmiştim.
" söyle".
Göz yaşları durmuyordu onunda. Ambulanstan sağlık ekipleri inmiş göğsünü bastırıyorlardı.
Kalp masajına tepki vermesini bekliyorlardı.
Durmazdı onun kalbi.
Hemen sedye gelmiş sağlık ekipleri onu ambulansa almışlardı.
Bense olduğum yerde dona kalmıştım.
Ölmüşmüydü?
" ölmez o uyanır şimdi , evet evet uyanacak hadi bizde gi.." sözümü bitirmeme engel olan
Nizarın tokatı olmuştu. Bana vurmuştu. Gözleri kan çanağına dönmüştü.
O an dan sonrası karanlıktı...
•••••••••
bayki konağı , duyan duymayan ne kadar eş dost varsa hepsi hastahaneye toplanmıştı.
Aşiretten biriydi nitekim.
Osmanın kalbi ambulansta durmuştu. Yapılan müdehalerle az da olsa bir nabız bulunmuş hemen ameliyata alınmıştı.
Kimse konuşmuyordu. Sessizlik hakimdi ameliyat hanenin önünde.
Kadınlar ne kadar gelmek istemiş olsalarda izin verilmemişti.
Zine ve dilber dışında, zira zine avluda bayılmış dilber ise ona refakatci olarak gelmişti.
Ne olduğu hakkında bilgileri az çok nizardan almayı başarıyordu dilber.
Zine ise hala uyuyordu..
" yenge osman abi'nin ameliyatı başarılı geçmiş ma şimdi yoğun bakımdadır " diye cıvıldıyordu nizar.
Dilber şükrederken zine gözlerini açmış emin olmak istemişti.
Nizar onay verdikten sonra üstündeki yorganı atmış yoğun bakıma doğru koşmuştu.
Kapıda kimse yoktu buna daha çok sevinmişti. Gizli gizli sessizce osmanı aradı.
İlk bölmede yoktu ikincisindede.. deli gibi perdeleri aralyıp bakıyordu.
Sonunda bulmuştu.
Ordaydı işte...
" hadi aç gözlerini bak ben geldim. Sana geldim osman beni bırakamaZsın, şimdi olmaz" diye ağlıyordu usul usul.
Elini tutmuştu. Çok hassas bir öpücük bırakmıştı o kocaman elin üstüne.
Avuç içine yerleştirmişti yanağını.
" hisset" osman kıpırdamıyordu. Göğsü usul usul havalanıp iniyordu koca adamın. Ama o yeşil gözleri aralanmıyordu.
İç çekiş ve hıçkırıklar eşliğinde dökülüyordu göz yaşları zine nin. Avuç içini öptü adamın kokusunu içine çeke çeke.
Kulağına doğru yaklaşıp
" seni seviyorum hemde çok lütfen uyan " diye fısıldamış osmanın dolgun dudakları ile buluşturmuştu titreyen dudaklarını. Şehvetten uzak bir öpüştü , ihtiyaç tı sanki. Öpmese ölecekmiş gibi..
Elleri ile gözlerini silmiş çıkarken duyduğu ses ve sözler onu çivilemişti
" bende seni seviyorum zinem "
•••••••
" ne kadar uzun sürdü bu Allahın belaları biride haber vermiyor" diye bağırıyordu mirhan.
Ameliyatta olan onun yarısıydı, parçasıydı onun. Ne yaşanmış olursa olsun o onun kardeşiydi ve şuan ölümle savaş içindeydi.
Yalnız...
Affetmişti osmanı. Çocukları oldu diye değil onu anladığı için affetmişti. Bu saaten sonra ona kin güdecek değildi. İçi acıyordu.
Onun kollarında yummuştu gözlerini ama ona hiç bakmamıştı. Mirhanda bakamamıştı. Öyle görmek istememişti zira dağ osmanı.
Hayat ne kadar adaletsizdi. İki can bi canı sevmişlerdi. Ne acizlik ama...
Koskoca diyarbakırda kız kalmamış gibi aynı kızı sevmişlerdi. Kader miydi bu ?
Kendi öz kardeşlerinden öte tuttuğu adam amcasının oğlu, bugün belki ölecekti.
Babasının yanına ilerlemişti. Babası çokmüştü.
Haşim ağa yı daha önce kimse böyle görmemişti.
" baba kalk sen ben burdayım. O iyi olacak. Başka bi hastahanye götürürm. Gerekirse yurt dışına çıkarız. Ama onu ölüme terk etmem."
Haşim ağa oğlunun gözlerinin içine bakıyordu. Mirhan kötü bir adam değildi olmamıştı. O sadece küçük yaşta büyük yükler yüklenen bir çoçuktu. Asi ve öfkeli.
Haşim ağa oğlunun omuzuna elini atmış
" onu herzaman gözetledim. Sen onu ararken ben onu çoktan bulmuştum "
Mirhan babasının söylediğine şaşırmış fakat sözüne devam etmesini beklemişti.
" osman hergün kahroluyordu bunu peşine taktığım adamlardan bizzat öğreniyordum. Siz bir candınız bu hale gelmeniz beni perişan ediyordu.
Ben onu yıllar önce bıraktım oğlum.. sonra bir kez daha..
Ama o benden önce ölemez dayanamam buna oğul "
Şaşkınlığı kat be kat artarken çatık kaşları ile dinliyordu babasını.
" o senin abin "
" ne diyorsun " demişti mirhan. Omuzları düşmüş yer ayağının altından çekilmişti.
Babasına bakıp
" doğru mu bu ? Bu bu nasıl olur?"
Haşim ağa göz yaşları döküyordu ilk defa utanmadan el alem ne der diye düşünmeden.
" bir gecelik bir ilişkiden değildi mirhan. Bende birini sevmiştim zamanında. Evlenmek istemiştim onunla ama aşiretten bir kız almam gerekiyordu. Hergün öldüm.
Nazlı benim gözyaşlarımı gören tek insandı. O gün beraber ağladık. Herkes düğünü konuşurken ben nazlıyla oldum.
Ben kimsenin eşi olmam. Senide göremem ama bu yaşanması gerekiyor dedi. Haklıydı. "
Derin derin nefes alan mirhan hazmetmeye çalışıyordu herşeyi. Babasının söylediklerini duymak çok ağır gelmişti fakat dinlemeye devam etti
" annenle evlendik. Allah şahit zamanla sevdim ama nazlı gibi değil. Bizim 2sene çocuğumuz olmadı Allah vermedi. Ekrem amcanın karısı doğuma gitti. Hepimiz hastahanedeydik.
Ben bahçede sigara içerken nazlıtı gördüm. İlk olamaz dedim çünkü acı çeken karnı burnunda bir kadındı nazlı olması mümkün değildi. Yaklaştım. O günden sonra görmemiştim.İçim içimi yiyordu. Yaklaştıkça onun nazlı olduğundan emin oldum.
Beni görür görmez üstünde bir tebessüm oluştu ve oracıkta kucağıma bayıldı. Hastahnenin içine taşıdım. Aklımda bin bir soru. Oda doğuma alınmıştı.
Şimdi ben dört dönüyordum.
Sonra talihsiz bir şey oldu. Amcanın çocuğu ölürken nazlı da ölüm döşeğindeydi. Beni istemişti yanına bi hemşire gizliden söylemişti.
Çok vaktimin olmadığını hastanın öleceğini kendimi bunu hazırlamam gerektiğini söyledi.
Beynimden aşağı kaynar sular dökülürken koşar adım Nazlı'nın yanına gittim. Göğsünün üstünde bir bebekle peri kızlarına benziyordu.
Zorlukla nefes alırken
" bu senin oğlun haşim ona iyi bak onu koru. Nufusuna al demiyorum Ama ona annesiZliği hissettirme. Bunu biZim için yap. Seni severek ölüyorum. O sana emanet. "
Bebeği kucağıma vermiş yüzünde kocaman bir tebessümle..
" sana emanet " deyip gözlerini yumdu bu hayata.
Mirhanında göz yaşları istemsiz akarken babasının o anı tekrar yaşıyormuşscasına ki acısını hissetmişti.
" p peki nasıl amca verdin . Nasıl kandırdın onu ?"
" acele karAr vermem gerekiyordu o benim oğlumdu. Kendi nufusuma alacaktım onu ortada bırakmazdım. O sıra amcanla göz göze geldik.
O bebek kimin abi ? Diye sordu. Benim yavrum öldü abi dayanamadı kalbi.
Ekrem önümde diz çökmüş ağlıyordu.
Oğluma bakıp onu kardeşime verdim.
" o benle nazlının bebeği. Ona iyi bak o senin oğlun. Senin çocuğun ölmedi. "
Ekrem gözlerimin içine bakmış hemen kabul etmişti el mahkum evlat acısını kendi yaşamış karısı yaşamasın istiyordu.
Bu sır aramızda kaldı yıllar boyu. Kimse bilmedi.
Ben ona babanım diyemedim oğlum şimdi benden önce ölümünü seyretmek zor geliyor anlıyormusun ?"
Mirhan artık sona gelmişti. Canı kanı kuzeni abisiydi. Babasının yeğenini bu kadar sevmesine zaman zaman anlam veremiyordu. Herşey oturuyordu yerine.
Osman ölmemliydi. Kardeşi olduğunu öğrenmeden ölmemliydi.
Nitekim ne yengem ne amcam kalmıştı hayatta. Bu kaderin derdi neydi ??
•••••
Zine gözlerini açmıştı. Lanet olsun. Rüya görmüştü. Ne kadar gerçekti oysa...
Ona dokunmuş öpmüş hatta itiraf etmişti.
Evet osmana aşık olmuştu..
Göz yaşları usul usul akarken nizar odaya girmişti.
Tebessümden uzak yüzü ile konuştu
" kalbi durdu"....