Students, teachers and staffs were already crowding each shop in the plaza. Halos lahat sila ay nagpe-prepare na para sa Christmas. Kids were particularly interested with stuff made by the Technology department like flying boots, hologram games and other items I could not describe.
Isang linggo na rin ang nakakaraan nang magsimula ang pagbuhos ng snow. This time, hindi na lang ito hologram. According to Riye, the Medical department conducted trials to make the water stay in their crystalline forms despite this kind of weather. Lumamig din naman kahit papaano dahil gusto nilang i-mimic ang condition kapag nags-snow pero syempre, hindi pa rin kasinlamig tulad sa ibang bansa. Medyo sumakit nga ang ulo ko noong nag-e-explain na siya ng scientific terms tulad ng physics of chemical bonds daw sa snowflakes na hindi naman na-retain sa utak ko noong Chemistry namin sa high school.
Kabibili ko lang ng ingredients dahil balak kong gumawa ng cake. Dahil nandito na rin naman ako ay bumili na rin ako ng Christmas gifts para sa mga taong pagbibigyan ko. After that ay dumiretso ako sa dorm at naabutan ko ro'n si Tita Naomi. Ugh. Hindi pa rin ako sanay na hindi siya tawaging Mama.
"May gagawin ka ba?" tanong niya.
These past few days, madalas siyang pumupunta rito. Siguro dahil wala si Hiro sa kanila. He went to Shima to learn about his father's culture and background. Hindi ko nga alam kung paano siya makakapunta ro'n dahil sabi nila ay parang phantom island ang lugar na 'yon.
"Hmm, training po," sagot ko naman matapos kong ibaba ang mga pinamili ko sa lamesa.
"Ah. Kay Michiko?"
Tumango naman ako. I knew my weapon wasn't meant for close-range fights but I wanted to improve my combat skills. Noong sinabi ko 'yon kay Ma'am Michiko ay natuwa siya at ngayon ay siya na ang nagsu-supervise sa training ko.
Sabay kaming naglakad papunta sa Latens Forest kung saan ako tine-train ni Ma'am Michiko. Ngayon ko nga lang nalaman na may cabin pala siya rito kahit na pinamumugaran ng mga mababangis na hayop ang lugar na 'to.
The Great Seven is a strange group. They are the most powerful people in the campus yet their personalities do not match their strengths.
'Is that a compliment?' biglang tanong ni Tita Naomi. Ugh. I still couldn't block her from reading my thoughts.
'Can I prevent you from doing that? I mean, your clan's innate ability of reading minds?' I asked but she just chuckled in return.
'Of course. You just need to train your mind. Your parents can both obstruct me from reading their minds.'
Napangiti naman ako. I already know that they are amazing but they never cease to surprise me with their superior skills. Sabagay, they were both born as leaders. Being able to conceal their thoughts from the Heren clan should be easy for them.
'Here comes the uncompromising one.'
Before I could react with her comment, I felt someone's presence approaching us with an incredible speed. Ang alam ko na lang, tumalsik na ako papunta sa katawan ng isang puno. The impact almost knock me out but I didn't have any time to assess the attack because I knew she'd be coming again.
"Oh! Nice defense!" she yelled from somewhere. "You're still conscious this time!"
Somehow, I managed to summon my bow and arrows within the time I felt her initial attack. But still, it wasn't fast enough to completely neutralize the impact. Naramdaman ko ulit ang paparating na atake at hinanda ko ang sarili ko. I placed my metal bow in front of me while scanning the surroundings. The first time we did this, I couldn't see anything because she was too quick for my eyes.
There!
Without wasting any second, I pulled an arrow and shot at her direction but she caught it with her left hand.
"Heh, you can follow my movements now," Ma'am Michiko remarked while standing on a tree branch. She looked at me and smirked. "Too bad I anticipated it."
Ako naman ang napangiti nang sabihin niya 'yon. The arrow she was holding launched another one and it grazed her left ear. Nawala ang ngiti sa mga labi niya at muli siyang tumingin sa akin.
"Now that's an improvement," she said and her expression changed.
Kinilabutan ako nang makita ko ang kakaibang excitement sa mukha niya dahil kadalasan ay parang natutuwa lang siya sa pagte-train sa akin.
"I wouldn't mind if you two join hands," biglang sabi niya. "I'm gonna turn you both into minced meats!"
Akala ko noong una ay si Tita Naomi ang tinutukoy niya dahil nanonood lang siya sa amin habang nakangiti pero nagulat ako nang tumalikod siya sa amin at hawak na niya ang pamaypay niya.
"I'll take care of the four. Is that alright with you?" Tita Naomi asked and for a second, I wasn't sure if they were just confusing me.
"Ohh, you're going to fight, Naomi? That's new," Ma'am Michiko commented.
"I'm getting rusty," sagot niya. "Besides, maganda ring mag-exercise ngayon."
She swung her fan with full force and I heard familiar voices around us. Pagtingin ko ay nahulog na sa mga puno sina Akane, Riye, Ken at Reiji. Bigla ring tumalon si Ma'am Michiko at doon ko na-realize na iniwasan niya ang isang atake mula kay . . .
Hiro?! Bakit siya nandito? At bakit may may hawak siyang scythe?
'Tsk. This is hard to control,' he muttered as he landed in front of me.
'How did she even know that we're here?!' tanong naman ni Akane habang kaharap nilang apat si Tita Naomi.
'As expected from them,' dagdag ni Reiji.
Bakas naman sa mukha nina Tita Naomi at Ma'am Michiko ang thrill at hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano.
"This is great!" bulalas ni Ma'am Michiko. "Let's see kung kaya n'yo na kaming tapatan. Or are you guys still the same weaklings?"
Uh-oh.
Napatingin ako sa mga kasama ko at iba na ang expressions sa mga mukha nila. Alam niya talaga kung paano i-trigger ang mga 'to.
"I'm gonna destroy your weapons," Hiro declared and the other four got motivated.
"Bring it on, brats," Ma'am Michiko retorted. "I'm gonna break your spirits."
And that was the moment Hiro regretted his words.
***
"Ouch, ouch, ouch, ouch! My god, ang sakit pa rin ng katawan ko," reklamo ni Akane matapos ang nangyari kahapon.
"That's your fault nee-san," sabi naman ni Riye. "You called her hag."
Napangiti naman ako dahil sobrang stiff din ng paglalakad ni Riye pero nawala rin 'yon agad dahil naramdaman ko rin ang sakit ng buong katawan ko.
The result was terrible. Dalawa lang sila pero natalo pa rin kami at parang wala man lang silang natamong sugat. Except for that surprise attack I made with my arrow.
"Akemi!" Napatingin naman kami sa bintana at sumalubong sa amin ang mukha ni Ken. "Akemi! Ouch!"
Isa-isa silang pumasok mula roon at hindi ko pa rin maintindihan kung bakit hindi nila ginagamit ang pinto. Pwede namang nang pumasok sa girls' dormitory as long as hindi sila aabutan ng curfew pero do'n pa rin sila dumadaan sa bintana.
"Ah, I'm gonna die," sabay hilata ni Ken sa kama namin.
"Hoy, mabaho ka, umalis ka d'yan!" sigaw ni Akane sa kanya.
"Naligo ako!" Ken countered. "Ahh. H'wag ka ngang maingay, lalong sumasakit ulo ko."
"Ah gano'n ha?"
Tumayo naman si Akane at nag-spray siya ng pabango niya nang ilang beses at napasigaw na lang si Ken habang tinatakpan ang ilong niya.
"Here," sabay abot ni Riye ng pain relief patches kina Reiji at Hiro.
"Thank you."
Naghanda na ako ng mga pagkain dahil alam ko namang iyon ang ipinunta nila rito. Good thing ay nag-prepare na ako kagabi kahit na pakiramdam ko ay mababaklas ang mga kamay ko pagkagaling naming sa training session.
"Kailan ka pala bumalik, Hiro?" tanong ni Akane habang naghihiwa ng cake.
"Yesterday morning," sagot naman niya at pare-pareho kaming nagpigil ng tawa nang makita namin ang pagkunot ng noo niya habang inaabot ang platito na may lamang cake.
Siya kasi ang napuruhan ni Ma'am Michiko dahil gusto niya raw turuan ng leksyon si Hiro. Besides, hindi niya gamit ang weapon na sanay siya kaya lalo lang siyang nahirapan. Bakit ng aba kasi scythe ang gamit niya?
'It looks cool,' sagot niya naman.
Naglalaro na ang apat ng bagong board game na ipinahiram ni Sir Hayate sa amin at nag-aaway na naman sina Ken at Akane.
'Cool?' I asked back.
'This is the standard tool in their clan.'
'Oh. Then, will that be your new weapon?'
'Additional. I want to master it.'
'Pwede kang magpatulong kay Ma'am Michiko.'
He frowned upon hearing her name. Napangiti naman ako. Mukhang dinibdib niya talaga ang pagkatalo niya kay Ma'am Michiko.
'No,' mariin niyang sagot.
'Bakit? Nahihiya ka ba?'
'No.'
'But there's no better teacher than Ma'am Michiko when it comes to handling weapons.'
Hindi naman niya ako sinagot at nagpatuloy lang sa pagkain ng cake. He was definitely embarrassed.
Matapos naming kumain ay nag-prepare na kami para sa Christmas Festival mamaya. May presentations kasi ang bawat department kaya for sure halos lahat ay pupunta sa plaza para ro'n.
Umalis na ang tatlo at nagbihis na kami nina Akane at Riye pero pinauna ko na sila roon dahil may dadaanan pa ako. Dinala ko ang cake na binake ko kagabi at nagpunta sa gubat.
Ilang minuto akong naglakad hanggang sa makarating ako sa grassland at kahit malayo pa ako mula sa puntod ni Mama ay napangiti ako nang makita ko si Papa roon. He tapped the space beside him and I knew he already saw me even in this distance and despite facing the other side.
'Kanina ka pa rito, Papa?' tanong ko habang naglalakad pabalik sa kanya.
'A bit,' sagot naman niya.
Sobrang busy niya these past few months dahil sa pakikipag-usap sa iba't ibang tribes. It seemed like the leaders of the Erityian race are serious in establishing inter-tribal laws that would strengthen our alliance with each other.
Makalipas ang ilang minuto ay nakarating ako ro'n at agad akong umupo sa tabi niya. Nilapag ko ang cake sa harapan ni Mama at nandoon na rin ang paborito niyang bulaklak.
"We're back, Mama," I greeted.
Patago akong tumingin kay Papa at nang makita ko siyang saglit na ngumiti ay alam kong alam na niya ang gusto kong mangyari.
"What story do you want to know?" tanong niya at hindi ko na napigilan ang excitement ko.
"Library!" I said enthusiastically. "You said you spent a lot of time with her in the library."
Simula nang maging mas malapit ako kay Papa ay unti-unti na niyang sinasabi sa akin ang mga nangyari kay Mama. I know it's still hard for him to talk about her but he said he could tell me the moments he had with her. That way, I'd learn about her and know her more.
Habang nagkukwento si Papa ay hindi ko maiwasang hindi maiyak pero agad ko rin namang pinunasan ang luha ko. Wala man siya rito, buhay naman ang alaala niya sa mga taong naging parte ng buhay niya. Kung pwede lang na makita ko siya at mayakap . . . pero alam kong imposible.
Nagulat naman ako nang may inilapag na parang black pearl si Papa sa harapan namin. I was about to ask what was it when a hologram of a woman suddenly emerged from it.
"Merry Christmas, Sir."
"Merry Christmas, Sir."
"Merry Christmas, Kuya Hideo!"
Sabay-sabay kong narinig ang boses nina Sir Hayate, Sir Hiroshi at Ma'am Reina mula roon pero mas nag-focus ako sa babaeng nakatayo ngayon sa harapan namin.
"Those kids . . ." he commented but I could see the yearning in his eyes.
My mother's image flickered in front of us and even though it wasn't the real her, seeing her smile at us was enough. I got to see how she looked like in person and I realized we really do have the same features.
Halos napatalon naman ako nang marinig ko ang pagtunog ng bell sa plaza, hudyat na magsisimula na ang festival. Tiningnan ko naman si Papa at nasa kamay na niya ang pearl. Hindi ko alam kung paano i-interpret ang expression niya kaya nag-aalangan ako pero in the end, lumapit ako sa kanya.
"Tara na, Papa," sabay hawak ko sa kamay niya. "Hinihintay na nila tayo."
Tumingin naman siya sa akin at ngumiti. We both looked back at her grave and said the same words.
'Merry Christmas, Mama.'
'Merry Christmas, Rielle.'
Even though we couldn't see nor hear us anymore, I know she was smiling wherever she might be. After all, she died thinking about her family and protecting them.
This time, we would be the ones protecting her memories and legacy.
***