No, I don't wanna talk about it
I don't wanna listen all that much
Is it falling apart?!
I don't wanna talk about it
I just wanna hold your hand
-Your Soul, Rhodes
|-|
Σταμάτησε μπροστά από την πολυκατοικία της και έσβησε τη μηχανή του αμαξιού. Κάθισε πίσω στο κάθισμα του οδηγού και γύρισε να τη κοιτάξει. Είχε καταλάβει αμέσως την αλλαγή στη συμπεριφορά της από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Ορέστης στο σαλόνι.
Άφησε το χέρι του στο αριστερό της γόνατο και την έτριψε απαλά εκεί για να της τραβήξει την προσοχή.
"Μυρτώ, είσαι καλά;"
Πήρε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο και γύρισε να τον κοιτάξει. Ανάγκασε ένα μικρό χαμόγελο να εμφανιστεί στα χείλη της.
"Ναι, μια χαρά."
Τη κοίταξε στραβά "Δεν χρειάζεται να μου λες ψέματα, ξέρω ότι δεν είσαι καλά."
"Τότε τι ρωτάς;" ακούστηκε απότομη και αγενής, άθελά της, όμως τα νεύρα της ήταν τεντωμένα ύστερα από τη συνάντηση της με τον παλιό της φίλο.
Τράβηξε το χέρι του από το πόδι της και γύρισε να κοιτάξει έξω από το παράθυρο του, τα αυτοκίνητα που περνούσαν.
"Ήλπιζα απλώς να μου το πεις και να μην επιστρέψουμε στα παλιά όπου μου κρύβεις τα συναισθήματα σου ή πρέπει να στα βγάλω με το ζόρι."
Αναστέναξε η κοπέλα και κατάλαβε το λάθος της. Κάλυψε το χέρι του με το δικό της.
"Συγγνώμη."
Γυρισε να την κοιτάξει. "Τι συνέβη απόψε; Από την αρχή της βραδιάς σχεδόν ήσουν νευρική. Τρέχει κάτι με τον Ορέστη;"
Παρέμεινε σιωπηλή.
"Μήπως ήσασταν κάτι παραπάνω από απλώς φίλοι;" επέμενε.
Η Μυρτώ σήκωσε αμέσως το βλέμμα της από τα χέρια τους και κοίταξε τα γαλάζια μάτια του.
"Όχι. Φυσικά και όχι. Σου είπα πως η μοναδική άλλη σχέση μου ήταν ο Αλέξανδρος και ένας Ανδρέας για τον οποίο δεν χρειάζεται καν να σπαταλησω τον χρόνο μας να σου μιλάω."
Του είχε πει από την αρχή της σχέσης τους για τον Αλέξανδρο και του είχε εξηγήσει για ποιον λόγω δυσκολευοταν να δεσμευτεί και να ανοιχτεί συναισθηματικά. Φυσικά δεν του είχε αναφέρει όλες τις λεπτομέρειες, μονάχα ότι δεν ήταν πια στη ζωή...
"Τότε δεν μπορώ να καταλάβω την αλλαγή στη διάθεσή σου."
Αναστέναξε ξανά η κοπέλα "Απλώς δεν περίμενα να τον δω. Ξαφνιάστηκα και δεν ήξερα πως να αντιδράσω, αυτό είναι όλο. Πραγματικά δεν τρέχει κάτι άλλο..."
Τη κοίταξε λίγο δύσπιστα, προτού αναστεναξει και ο ίδιος.
"Εντάξει, σε πιστεύω."
Χαμογέλασε η κοπέλα και άφησε ένα φιλί στα χείλη του.
"Τα λέμε αύριο, εντάξει;"
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα."
Άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού, μα πριν προλάβει να βγει από το όχημα ο Δημήτρης κράτησε το χέρι της. Γύρισε να τον κοιτάξει.
"Πριν το ξεχάσω. Παρασκευή βράδυ η εταιρία που δουλεύω διοργανώνει ένα γκαλά. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να έρθουμε κοντά με τους επιχειρηματίες των άλλων εταιριών της Αμερικής και να συνεργαστούμε. Θα ήθελα πολύ να με συνοδεύσεις."
Τον κοίταξε για λίγο και σκέφτηκε πως δεν υπήρχε κάτι κακό στο να τον συνοδεύσει σε αυτό το γκαλά. Αν μη τι άλλο, ένιωσε μεγάλη τιμή που της το είχε ζητήσει και ήθελε να τη γνωρίσει στους συναδέλφους και το αφεντικό του.
Έτσι με ένα πλατύ χαμόγελο του απάντησε "Κι εγώ θα το ήθελα."
|-|
Ένιωθε όλα της τα άκρα βαριά, ενώ δεν μπορούσε να δει μπροστά της από το πανί που βρισκόταν πάνω από τα μάτια της.
Τράβηξε τα χέρια της και ένιωσε δεσμά να δαγκώνουν τους καρπούς της. Από εκεί που υπήρχε η απόλυτη ησυχία, άκουσε βήματα δίπλα της και το πανί από τα μάτια της εξαφανίστηκε, αφήνοντας το άσπρο φως που κρεμόταν από πάνω της να επιτεθεί τα μάτια της.
Κατέβασε το βλέμμα της για να προσαρμοστουν τα μάτια της, ένα χέρι όμως σήκωσε ξανά το κεφάλι της άγρια, τραβώντας την από τα μαλλιά.
"Είσαι ζόρικη, με δυσκολεύεις." άκουσε τη γνωστή φωνή που την έκανε να ανατριχιαζει.
Ύστερα από λίγο κατάφερε να δει τα γαλάζια του μάτια και ένιωθε πως με το βλέμμα του της τρυπουσε την ψυχή.
Άκουσε θόρυβο μπροστά τους και τα βλέμματα και τον δύο στράφηκαν προς τα εκεί. Η πηγή του θορύβου ήταν μια πόρτα που είχε ανοίξει και από μέσα της είχε εμφανιστεί ο Αλέξανδρος.
Η καρδιά της φτερουγισε αμέσως από την ανακούφιση, ενώ ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της. Έπεσε όμως απότομα όταν ακούστηκε η ασφάλεια ενός όπλου. Κοίταξε τον άντρα δίπλα της και είδε την κάνη του μαύρου όπλου του να τη σημαδεύει.
"Άφησε την ήσυχη! Με εμένα έχεις πρόβλημα." τον άκουσε από την άλλη άκρη του σκοτεινού δωματίου να φωνάζει.
"Εντάξει." είπε απλώς ο άντρας και έστριψε το όπλο του προς τον Αλέξανδρο.
Εκείνος γύρισε το βλέμμα του προς την κοπέλα του και αμέσως μαλάκωσε.
"Σ' αγαπώ."
Πήγε όσο πιο μπροστά μπορούσε στη καρέκλα που ήταν δεμένη και άνοιξε το στόμα της για να απαντήσει, όμως δεν πρόλαβε.
ΜΠΑΜ!
Πετάχτηκε από το κρεβάτι της και το χέρι της πήγε ενστικτωδώς στο στόμα της για να σταματήσει την τσιριδα από το να της ξεφύγει.
Όταν κατάφερε να ελέγξει ξανά την αναπνοή της, άφησε το χέρι της να πέσει στο πάπλωμα της, μαζί με ένα δάκρυ που είχε εμφανιστεί στη γωνία του ματιού της. Σκούπισε βιαστικά το μονοπάτι που είχε αφήσει στο μάγουλο της, προτού πάρει στα χέρια της το κινητό της από το κομοδίνο.
Στη γωνία της οθόνης του διάβασε πως η ώρα ήταν δύο παρά δέκα το βράδυ. Δεν κάθισε να το σκεφτεί πολύ προτού τα δάχτυλα της πατήσουν να καλέσει τον αριθμό του.
"Μυρτώ, τι συμβαίνει;" ακούστηκε από τη φωνή του πως τον είχε ξυπνήσει.
"Μπορώ να έρθω σπίτι σου;"
"Γιατί, είσαι καλά;"
"Να σου πω από κοντά;"
"Ναι, περιμένω."
Έληξε την κλήση τους και πετάχτηκε από το κρεβάτι της. Σε μια τσάντα πέταξε κάποια ρούχα και άλλα πράγματα που θα χρειαζόταν για να ετοιμαστεί το πρωί για την δουλειά και δίχως να ασχοληθεί με το ντύσιμο της και να αλλάξει από τη φόρμα και το μπλουζάκι που φορούσε, έβαλε ένα πανωφόρι που βρήκε και βγήκε από το δωμάτιο της.
Άφησε γρήγορα ένα σημείωμα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας για την θεία της, σχετικά με τη τοποθεσία της και σε λίγα λεπτά βρισκόταν στο αυτοκίνητο της.
Ακόμα και εκείνη την ώρα οι δρόμοι της πόλης δεν ήταν εντελώς νεκροί. Σύντομα έφτασε έξω από το σπίτι του και ανέβηκε βιαστικά στον όροφο του. Χτύπησε τη πόρτα του και χρειάστηκε να περιμένει μονάχα πέντε δευτερόλεπτα για να ανοίξει ο Δημήτρης.
Άφησε τη τσάντα που κρατούσε δίπλα της και κρύφτηκε αμέσως στην αγκαλιά του. Εκείνος ξαφνιάστηκε, αλλά δεν άργησε να τυλίξει τα χέρια του γύρω της.
"Αγάπη μου, τι συνέβη;" την ρώτησε και με τα δυο του δάχτυλα σήκωσε το πρόσωπο της για να τη κοιτάξει στα μάτια. Το ποσό μπερδεμένος ήταν φαινόταν ξεκάθαρα από το συνοφρυωμα ανάμεσα στα φρύδια του.
"Μπορώ να κοιμηθώ εδώ απόψε;" τον ρώτησε αυτή αγνοώντας την ερώτηση του.
"Φυσικά, όμως γιατί, τι συνέβη;"
Σηκώθηκε στης μύτες των ποδιων της και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του, προτού κρύψει το πρόσωπο της εκεί.
"Κρατάς τους εφιάλτες μακρυά." του ψιθύρισε και τότε ο άντρας κατάλαβε.
Εσφιξε κι άλλο τα χέρια του γύρω της, προτού την αφήσει μονάχα για ένα δευτερόλεπτο για να βάλει τη τσάντα της μέσα στο διαμέρισμα. Οδήγησε και αυτήν πέρα από τη πόρτα και την έκλεισε πίσω τους. Της έβγαλε το μπουφάν, το κρέμασε δίπλα από την πόρτα και πριν προλάβει να αντιδράσει η κοπέλα είχε τυλίξει τα χέρια του πίσω από τα πόδια της, τη πλάτη της και την είχε σηκώσει στην αγκαλιά της.
Την οδήγησε στο υπνοδωμάτιο του και την ακούμπησε απαλά στο στρώμα του. Έβγαλε μόνη της τα παπούτσια της και μόλις ξάπλωσε εκείνος δίπλα της, κόλλησε επάνω του.
Τύλιξε τα χέρια του γύρω της ενώ εκείνη έκρυψε το πρόσωπο της στον λαιμό του, έχοντας την μυρωδιά του στη μύτη της για να την ηρεμεί.
"Κοιμήσου, εδώ είμαι εγώ." τον άκουσε να της ψιθυρίζει.
Σε αυτά τα λόγια του, έκλεισε τα μάτια της, δίχως να φοβάται πια για τα τέρατα που θα στοιχειωναν τα όνειρα της. Γιατί ξέρετε, οι αναμνήσεις πολλές φορές, ήταν από τα πιο τρομακτικά τέρατα που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος.