Chapter 36
Reunion
Kahit isang pilantik ng daliri ay hindi ko magawa. Tinanong niya ako kung gusto ko bang tumakbo kasama siya. Hindi niya ba alam kung ano ang sinasabi niya? Maiiwan ang pamilya namin, maiiwan sila bes, hindi pwedeng ganoon. Nahihibang na ba siya?
“Hala siya, okay ka lang?!” napasigaw ako nang bigla niya akong binuhat. “Hoy, saan mo ako dadalhin??”
Pinadyak-padyak ko na nga ang aking mga paa pero parang wala lang sa kanya. Natutunaw ako sa pagngiti niya kahit nakakaloko na, “Ayaw mo sumagot. E ‘di gagawa ako ng paraan para maibigay mo ang ‘oo’ na hinihiling ko.”
Iniwan niya ako dito sa kotse niya at chinild lock pa niya ‘yung mga pinto. “Tss. Nakakaasar. Pwede namang daanin sa maayos na usapan?” kinain ko ang sinabi kong iyon nang maalala kong ako nga pala ‘yung hindi makausap ng maayos.
Ano bang binabalak nitong lalaking ‘to? Subukan niya lang na tuluyan akong ilayo sa mga mahal ko at makakatikim talaga siya ng super duper ultra mega high kick sa akin. Itatama ko talaga sa mukha niya para hindi na ako kiligin kapag nakikita ko siya.
Nakakainis naman. Ang sarap hugutin ng ngala-ngala ng mokong na ‘to. Kung maka-speech kanina akala mo naman non-existing ang Tagalog na wika. In fairness, muntik nang malaglag ‘yung matres ko sa kilig. Makalaglag panty nga naman kasi ‘tong si Dominick. Pwede na nga siyang magsulat ng libro kung paano magpakilig ng babae e.
Nakakairita dahil wala akong kalaban-laban sa charisma niya. Ramdam na ramdam ko ang presensya niya kapag nakikita ko siya. Malaman ko lang na nasa iisang lugar kami ay hindi ko mapigilang sulyapan siya maya’t maya. Siya lang ang lalaking nakapagpangiti sa akin ng ganito, ‘yung tipong kahit hindi ko siya kasama ay kayang-kaya ko siyang palitawin sa isip ko, 3D pa.
Teka, maleta ko ata ‘yun a? Kinatok-katok ko ang bintana pero dinaanan niya lang ako at itinuloy sa compartment ang mga gamit ko. Napabuntong-hininga naman ako at napalagay ng braso sa aking dibdib. At lalo akong nawindang sa nangyayari nang makita ko si bes sa hindi kalayuan. Hala? Nag-flying kiss pa ang lola ko? Ugh! Hindi ako natutuwa, wala akong kamalay-malay sa nangyayari. Magkasabwat ba sila?
Pumaosk na si Nick sa kotse at pinaandar ang makina nito. “Let’s go spend the night somewhere else.”
Sorry Lord, iba po ‘yung naisip ko sa sinabi niya.
“Bakit ayaw mo akong tignan?” tanong niya. Nakatingin lang kasi ako sa view ng bintana ko.
Don't act like it's a bad thing to fall in love with me
'Cause you might look around and find your dreams come true, with me
Ayan na naman at kumakanta na siya. Ang sarap sa pandinig ng kanyang boses, very warm and comforting. Mayaman sa tamang nota ang pagkanta niya, masyadong malakas ang dating nito kaya nanghihina naman ako.
Hindi ko mawari kung bakit kahit ganito na kalaki ang problema naming dalawa ay nagagawa niya pa ring tanggalin ang stress na kanina lang ay sobrang bigat sa aking pakiramdam. Para siyang Wattpad, siya ‘yung app sa phone mo na gustung-gusto mong buksan kapag nababagot ka na kasi alam mong once na pindutin mo ang icon na ‘yun ay maraming naghihintay na istorya sa reading list mo. Si Nick naman ‘yung tipo ng tao na excited kang mapakinggan kung ano ang sasabihin niya dahil alam mong may panibagong pag-asa siyang maibibigay sa’yo lalo na sa mga oras na dapat ay pasuko ka na.
Ang sarap sukuan ng sitwasyon namin ngayon pero si Nick na lamang ang nag-iisang libro na nais kong basahin pa. Kahit masakit na ang mga mata ko at nais ko na lamang itulog ang kapagurang ito ay ninanais ko pa ring manatiling nakadilat. Naniniwala akong may paparating na magandang kabanata. Hindi ako humihinga ngayon dahil hanggang climax lang ang kwento ko. Eventually everything will fall into the right place, and then I’ll have the best ending ever.
“I’d like to hear music through your voice, luv. Please talk to me.” he asked me dearly. Boses mo pa lang, nahihilo na ako. Ang buong presensya mo ay parang matamis na aroma sa akin. Sadyang kinikitil nito ang lakas ko kaya nama’y namamaluktot ang aking dila at tumitikom na lamang ang aking mga labi.
Dumaan kami sa hindi sementadong daan. Halatang tinanggalan lang ng puno itong dinadaanan namin. Maya’t maya ay nalagpasan na namin ang mga puno at isang madamong kapatagan sa ibabaw ng bundok ang ngayo’y hinintuan ng sinasakyan namin. Masyadong maliwanag ang buwan kaya kapansin-pansin ang pagsayaw ng mga ‘di kataasang nanunuyot na talahib sa ibang parte nitong lugar.
“Bakit dito?” sa wakas ay may nabuo ring pantig ang aking dila. Nginitian niya lamang ako at bumaba siya ng kotse.
Ayaw ko pa sanang bumaba dahil nais ko sanang magmukmok na lamang dito ngunit kusang sumang-ayon ang aking mga binti nang ipagbukas niya ako ng pinto. “I just want to give you something very special.”
“Dito talaga sa taas ng bundok?” walang bahid ng pilit na pagtatanong ang aking sinabi. Bigla na lamang bumalik ang kumportable hangin sa aking paligid, nagsilipina na rin ang mga paru-paro sa aking tiyan.
“Sort of. Tara.” parang isda niyang hinuli ang aking kamay matapos sabihin iyon.
Hawak-hawak niya pa rin ang aking kamay habang ibinababa niya ang harang nitong pick-up. Binuhat niya pa ako bigla para hindi na ako mahirapang umakyat pa.
Tumayo lang ako at tumingala, ang daming bituin. Ang presko ng dating nila sa aking mata.
Paupo na sana ako nang sinabi niyang tumabi ako saglit. Naglatag siya ng dalawang makapal na comforter. Planado na naman niya ang mangyayari ngayon. Sa pagkaway pa lang ni bes ay halata na iyon. Plan A to Z, sana may plano rin siya…agad kong inialis ang hindi kagandahang ideya sa aking isip. Pass na muna ako sa bad thoughts. I’ll just let this moment flow smoothly. ‘Di ko kailangan ng bitterness, anger, nor hate sa mga oras na ito. I’m with him, I don’t want to waste any second.
Sorrow is dying, being with him is another win. Nothing can compete my feelings for him. Ayaw kong mapag-iwanan ako ng pag-asa. Samaktuwid ay pinupuno ko ang sarili ko nito.
Ang gusto ko lang ay mapawi ang uhaw ng aking mga mata sa anyo niya. Ang gusto ko lang ay mapaligiran ng presensya niya. Ang gusto ko lang ay magpatuloy lumaban—lumaban para sa amin dahil hindi ko nanaising dumating ang araw na wala na akong matatawang na ‘amin’.
Buong tiwala akong lumapit sa kanya. Kusa na lamang tumutugon ang katawan ko sa bawat ikinikilos niya. Sabay kaming humiga nang magkatabi at tumitig sa langit.
“Here, luv. I’m all yours.” inihimlay niya ang kanyang braso upang makahiga ako roon. May kung anong gayuma ang pagbanggit niya ng ‘luv’ sa akin. Para akong nahihilo at gusto ko na lamang manatili sa bisig niya hanggang sa makabalik ako sa realidad na ang taong ito ay ‘akin’. “You can have all the stars. Every day, I’ll give you one. We’ll never notice what day it is because the sky will be empty, it will be dark. The one that will be left shining in my eyes is you. And before my eyes retire, I would never exchange the privilege to have you as my last vision.”
With him, I always feel safer than safe. What’s with you and you’re just too perfect?
Naguho ang mundo ko nang malaman kong magkapatid kami pero bakit parang walang ganoong moment sa kanya? Hindi niya ba alam kung gaano kaseryoso ang bagay na ‘yun?
“I’m so confused.” sabi ko matapos huminga ng malalim. “But I want to stay in this moment. Can this last forever? No people around us, no problems popping in and out. Just you and me – tayo lang.”
“Don’t let a tear fall, luv.” why so captivating with that word? As if naka-autotune ‘yung boses niya sa sobrang gaan ng dating nito sa aking pandinig. At sinasabi ng utak ko na gusto ko pa ulit itong marinig kahit paulit-ulit pa. “Your sadness gives me pain. Seeing tears run down your face burns my eyes. Pain is when I see you crying and it’s killing me.”
Nakangiti ako sa sinabi niya, at least ngayon ay tear of joy ang pumatak sa aking pisngi. I am so damn in love with someone who’s more in love than I do and he’s in love with me – with me.
Sadyang hindi kakayaning makapasok ng kung anong masasamang kaisipan ang aking utak sa ngayon. My heart can no longer contain what I’m feeling right now. Sobrang umaapaw ‘yung nararamdaman kong saya.
“’Yan! E ‘di mas okay kapag nakangiti ka.” nakakatunaw naman ‘yung ngiti niya, dinaig pa lahat ng toothpaste endorder. At kinantahan na naman niya ako.
The smile on your face
Lets me know that you need me.
There's a truth in your eyes
Saying you'll never leave me.
“I will never leave you, luv.” I told him. Hindi ko na napigilan kaya hinalikan ko siya sa pisngi.
And his lips landed on mine.
“You’re the sister I can kiss forever.”
“And you’re the brother I allow to be my lover.”
We act as if nothing really matters, as If we are not facing any hardships right now. Kahit ilang kontrabida pa ata ang ilagay sa pagitan namin ay patuloy ang paghila ng mga puso namin papalapit sa isa’t isa.
No matter how huge the problem is, we keep on coming back to each other. Being reunited with the one you love gives you another reason to hold on to hope.
We didn’t do what usually happens to other people but the rest of the night was perfect. Kami lang, okay na. Kami lang, masaya na. Kami lang, kumpleto na. Tsaka na lang kami magplano ng plus one.
Nagising kaming pinapanood ang pagsikat ng araw. It was so beautiful. Sobrang nakakahanga talaga ang mga bagay-bagay sa mundo. Truly, God made perfect creations and I believe He is still creating a lot of new things. Sobrang creative talaga ni Lord, napanganga talaga ako sa ganda ng view kanina. Parang minarkahan ng highlight pen ang edge ng kabilang bundok. Unti-unti ‘yung naging maliwanag na kulay dilaw mula sa makulimlim na kulay pula.
Sa ngayon, breakfast naman ang pinagkakaabalahan namin. Dumating si kuya Mike na may dalang Jollibee breakfast. Paubos ko na nga itong masarap at creamy na tsokolate. Silang dalawa nga ay kanina pa natapos.
Nandoon sila sa hindi kalayuan. Sapat lang para hindi ko sila marinig. Ako na mismo ang tumanggi sa pinag-uusapan namin kanina. Nabanggit ni kuya na planado na raw ng dad nila ang pagkakahiwalay namin ni Nick mula pa sa plane tickets na ibinigay sa amin. I asked him to stop dahil alam kong kapag nadagdagan pa ang alam ko ay lalo lang lalaki ang sugat na dinudulot ng sarili kong ama.
“Caroline,” napatayo ako nito sa kinauupuan ko. Batid ng aking pandinig kung sino ang nagsalita. “I can explain.”
At nagawa pang magbiro ni kuya Mike, “Family reunion?”