DÜZENLENDİ✔
✔INSTAGRAM ✔
"Laviniaaolumcicegi"
💐Satır arası yorum yapmadan ve yıldızımızı doldurmadan geçmeyelim çiçekler💐 Kitabı yazdığımdan bu yana hiç bir bölümümüz 150 yorumu geçmedi bu bölümde geçme dileğiyle kefiyli okumalar!
Multi: Sizce kim😂
Rahatsız edici yatakta gözlerimi huzursuzca açınca beynimde dört dönen anılarla kendime vakit tanımadan sert yataktan hızla kalktım.Her ne kadar gördüklerimin bir rüya olduğuna kendimi inandırmak istesemde camdan görününen ıssız bucaksız orman ile her şeyin gerek olduğunu bir kez daha inanmış oldum.
Gözlerim yavas yavaş dolmaya başlarken odadan çıktım.Bu gerçek olamazdı!Yaşıyor olamazdı.Salon olduğunu tahmin ettiğim odaya koşarak girince tekli koltukta oturan beden ile gerildim.Gerçekti,yemin ederim ki gerçekti.
Yunus Şadoğlu yaşıyordu!
Gözyaşlarım benden bağımsız çeneme doğru yol alırken tam karşındaki koltuğa oturdum.Ne diyeceğimi bilemiyorum tek yapabildiğim zar zor o koltuğa oturmak ve göz yaşlarımı akıtmaktı.
Benim sessizliğimi bozmayacağımı anlayan Yunus baba elinde duran küçük kumanda tarzı düğmeye basıp konuştu.Robotik diye hitap ettiğim ses buradan geliyordu demek ki,konuşamıyordu.Okuduğum bir dergide ses telleri zarar gören insanların alternatif olarak kullandığı bir teknolojik aletti.Adını şimdi anımsayamadım.
"Bütün bu olanlara inanamadığının farkındayım.Ama her şey gerçek güzel kızım."
Ağzımdan kaçan hıçkırığa engel olamazken ne diyeceğimi bilemedim.Aklımda o kadar soru vardı ki cevabını bekleyen ama dilim tutulmuş gibiydi,ne cevap verebiliyor ne de konuşabiliyordum.
"N-nasıl."
Bütün bunlar nasıl oldu,nasıl kurtuldu ve neden bunca yıl saklandı.Beni neden kaçırdı.Aslında sormak istediğim sorular bunlardı ama ağzımdan sadece nasıl kelimesi döküldü.Ama beni anlamıştı,tek kelimem ile ne demek istediğimi anlamış ve anlatmaya başlamıştı bile.Geçmişin sayfaları bir kez aralanmış ve artık gerisi çorap söküğü gibi geliyordu.
Meğerse iki aile olarak yıllarca bir yalanın içinde yaşamıştık.Ben babamın eceli ile öldüğünü sanarken öldürülmüş.Yusuf babasını yine aynı şekilde öldü sanarken öldürülmüştü ama şuan da öldüğünü sandığımız adam tam karşımda kanlı canlı oturmuş ve bana geçmişin sayfalarını aralamıştı.
"Yıllar önce herkesin çizdiği mutlu aile tablosuna leke süren bir hikayemiz var.Bunun zaten çoğunu biliyorsun.Araştırdığın dosyaları artık biliyorum.Biliyorum bilmesine de kızım sen hazırmısın peki bilmediğin bu karanlığa."
Hazır olmayıpta ne yapacaktım ki,ben değilmiydim gerçekleri öğrenmek adına hayatımı hiçe sayan.Ben değilmiydim bu gerçekler için ailemi arkamda bırakan ama bu kadardı,her şey bitecekti.Bugün burada her şey son bulacaktı ama ondan önce işler daha kötü olmadan Yusuf'u arayıp geç geleceğimi söylemem lazımdı.
"B-ben hazırım.Ama önce Yusuf'u aramam lazım."
Yunus baba oğlunun adını duyunca gözünden geçen hüzne bende ortak oldum.Ama bu onun suçuydu,Yusuf'u ve karısını terk eden kendisiydi.
"Tabi kızım,içeride ki odalardan birini kullanabilirsin."
Bir şey söylemeden masada duran çantamı elime alıp az önce uyandığım odaya geri girdim.Yatağa bıraktığım çantamdan telefonu çıkarıp önce Aslı'ya mesaj attım.
Gönderilen:AslıKuşum
Yusuf'a akşama beraber olacağımızı söyleyeceğim.Bir şey belli etme,daha sonra anlatırım.
Mesaj kısmından çıkıp rehbere girdiğimde Yusuf'un numarasına tıklayıp açmasını bekledim.Telefon üç kez çaldıktan sonra karşıdan aşık olduğum adamın sesini duydum.
"Güzelim."
Az önce ağladığımı belli etmemek için kendimi sıkıyordum.Ama yan odada sevdiğim adamın babası oturuyordu ve konuştuğum adam yıllardır baba hasreti ile yanıp tutuşuyordu.Ben nasıl sakin kalabilirdim ki!
"Yosun,ordamısın?"
"Buradayım,dalmışım."
"Bir sorun mu var?Yanına gelmemi istermisin?"
"Yok ondan aramadım,ne zamandır Aslı ile konuşamıyoruz ya akşamı beraber geçirelim dedik."
"Daha yeni iyileştin güzelim.Başka akşam yapın planınızı."
"Yusuf lütfen,bak kız o kadar hazırlık yapmıştır şimdi."
Karşıdan ses gelmeyince Yusuf'un ikna olmadığını anladım.Ne kadar yalan söylemek istemiyor olsamda buna mecburdum.Şimdilik her şeyin yine gizli kalması gerekiyordu ama buradan çıkınca ilk işim gerçekleri anlatmak olacaktı.
"Tamam Korel ama çok geçe kalmak yok ben seni almaya gelirim."
"Tamam!O zaman akşam görüşürüz."
"Görüşürüz güzelim."
Kapanan telefonla derin bir soluk çektim içime.Ben ne yapıyordum,
neden babasını Yusuf'tan saklıyordum peki ya şimdi içeride neler duyacaktım.En önemlisi ise bunlara karşı tepkim ne olacaktı.
Elimde titreyen telefon ile ekrana baktım.Mesaj gelmişti!
Gönderen:AslıKuşum
"Ne oluyor Korel korkutma beni."
Cevap vermeden telefonu çantama koyup odadan çıktım.Salona geldiğimde Yunus baba aynı yerde beni bekliyordu.Ağır basan merakımla az önce oturduğum yere oturup kendimi duyacaklarıma hazırladım.
"Benim yüzümden Yusuf'a yalan söylediğin için üzgünüm."
"Son iki ayda o kadar çok yalan söyledim ki artık normalleşmeye başladı."
Yüzünde ki ifade pişmanlıktı,
olmalıydıda ben yıllardır vicdanım ile boğuşurken onun bizlerden gizli yaşaması ve pişman olması gerekiyordu.Ben her gün her sabah sevdiğim adamın gözlerine bakınca yıllarca sakladığım sırrın altında eziliyordum.En azından pişmanlık duygusu göstermeliydi belki de daha fazlası.
"Onlar nasıl?"
Onlarda kastı ailesiydi.Yusuf ve Nazlı anne.Yüzüme kondurdurduğum alaycı bir gülüşle cevap verdim."Eminim bunun cevabını biliyorsundur.Neden bana soruyorsun."
"Bana kızgın olduğunu biliyorum ama bu mecburdum Korel.Biz buna mecburduk."
"Biz derken kimi kastediyorsun."
"Baban ve ben."
Babam Yunus Şadoğlu'nun yaşadığını biliyormuydu.Ama neden,neden bunca yıl susmuştu.Ben ona söylemiştim Vehbi Şadoğlu'nun abisini öldüreceğini söylemiştim peki neden bana hiç bir şey söylememişti.
"Artık gerçekleri öğrenme vaktin geldi kızım.Babam ve Arslan bey zamanın da çoğu işte beraber çalışırdı hatta öyle ki paravan şirketler kurup paraya para demediler.Biz o zamanlar Sezer ile birlikte şirkette çalışıp adımızı dünyaya duyurmak için çabalıyorduk ama hiç bir şekilde paravan şirketlerden haberimiz yoktu.Kara para haklamadan uyuşturucuya kadar pis işlere batmış ailemizden zerre haberimiz yoktu.
Tâki sen doğana kadar,senin doğduğun gün şirkette büyük bir kriz çıktı maliye,savcılar herkes şirkete ortak operasyon düzenledi ama hiç bir şey bulamadılar."
Yunus babanın sözleri küçük bir öksürük krizle kesildi.Hemen arkamda ki küçük masada duran sürahiden su doldurup ona uzattım.Anlaşılan bu kadar uzun konuşmak onun için zordu.Suyu tek dikişte bitirdikten sonra devam etti.
"Maliyenin baskınından sonra ben hiç bir şey olmadan devam ettim ama baban benim gibi sessiz kalmadı.
Yakın bir dostu olan Ceyhun komiser ile bu baskını didik didik etti ve altında yatan büyük sırrı buldu.Baban annen ile tanıştıktan sonra dinine daha bir bağlı oldu.Bu da harama karşı oldukça hassas olmasını sağladı ve yapılan bütün pis işleri su yüzüne çıkarmak için elimden gelen her şeyi yaptı."
Babam annemden önce dini hakkında pek bir şey bilmezmiş annem hep anlatırdı ama annem ile tanıştıktan sonra dinine yavaş yavaş bağlanmış ve tövbe etmişti.Babam ile her sabah beraber sabah namazını kılardı hatta babam çoğu zaman bize imamlık yapar ve hep beraber namaz kılardık.
Benim ise en büyük hayalim buydu babam gibi bir adam ile evlenmek.
Yusuf'un bana imamlık yapıp benim ile birlikte namaz kılmasını o kadar çok istiyordum ki anlatmazdım.
Ama çok şükürdü ki Yusuf dinine yakın bir adamdı.
Namaz kılmıyordu evet ama nefsine söz geçirmesi için belki de birinin ona destek olması gerekliydi ve bu desteği ben ona verecektim.İçkiye haram bakan adam elbetteki dininin getirdiği emirleri yerine getirmek için bir adım atacaktı buna emindim.Yunus baba kısa bir ara verip boğazını dinlendirdikten sonra kaldığı yerden devam etti.
"Nitekim bunu başardı da ben ise korkaklık yapıp geri durdum.Sezer her şeyi toplayıp Ceyhun ile dava açmaya hazırlanırken ben de yardım etmeye karar verdim ve dosyaların orjinallerini alıp eve gittim.Daha ilk günden dosyaların hepsini açıp tek tek inceldim.Babam,kardeşim ve Arslan Saracoğlu'nun yaptığı bütün pis işleri okudum.En çok da bana dokunan neydi biliyormusun,insan kaçakçılığı.Düşünsene ailelerinden zorla kızlarını,gelinlerini alıp burada pazarlıyorlardı ve bunları ailem dediğim insalar yapıyordu.Sonra aklıma karım,kızım geldi.Bunlara gördükten sonra kendimi tutamadım ve Ceyhun'u aradım.Kimseyi umursamadan babam ve kardeşimle aynı evdeyken Ceyhun'u aradım ve herşeyi anlatıp tekrardan üzerinden geçtim. "
"Ve kardeşin bütün bunları duydu.'
Benim araya girmemle Yunus baba bana döndü,gözleri dolu doluydu o da hatasının farkındaydı.Eğer o gün sakin kalıp evdeyken Ceyhun'u aramasaydı Vehbi Şadoğlu'nun hiç bir şeyden haberi olmayacaktı belki de babam şimdi yaşıyor olacaktı.
Yanımızda olacaktı!
"Ben üzgünüm kızım eğer o gün kendime hakim olsaydım Sezer şuan aramızda olurdu bunun farkındaydım ama ben kendi sinirimin kurbanı oldum.O günden sonra Vehbi hep bana uzak oldu ben ise bizim işlerimizden haberi yok sanıyordum. Yazın ilk günü aynı yazlığa geldiğimizde Nazlı ile evden çıktık olacakları bilmeden.Ev için alışveriş yakacakken iki araba etrafımızı kapatıp bizi kazaya zorladı.Sonrasını ise biliyorsun.Nazlı o kazadan sağ kurtuldu ama bacaklarını kaybederek benim yerime diyet ödedi.Ben ise korkak gibi kaçtım."
"Ne-den,neden saklandınız."
"Başta ben buna sıcak bakmadım ama Sezer beni buna mecbur bıraktı.Eğer ki ben ortaya çıkarsam Vehbi bu kez ailemi hedef alırdı.Korel ben oğlumu ve karımı korumak için saklanmak zorundaydım."
"Gizliden görüşebilirdin."
"Bu imkansızdı.Vehbi zeki adamdı eğer ki Nazlı veya Yusuf beni görseydi oyun oynayamazlardı.Yasımı tutmasalardı Vehbi bunu hemen anlardı."
"Peki ba-babam,onun ölümü nasıl oldu.Bunun arkasında kimler var."
Sustu!Gözlerimden yaşlar akarken anlamıştım.Halit Şadoğlu,Vehbi Şadoğlu ve en önemlisi öz dedem Arslan Şaracoglu.
"Neden?Neden peki bunca yıl NEDEN sustunuz?"
Sesim bütün evi inletirken hem sinirliydim hemde acınası.Bunca yıl o kadar şey olmuşken neden susmuştu.Bu kadar emek boşunamıydı yani babam bir hiç uğruna mı ölmüştü.
"Korktum!"
Oturduğum yerden hızla kalıp tam karşısına dikildim.
"Neden korktunuz hı!Neyden korktunuz.Benim babam bir hiç uğruna mı öldü."
"Şu halime bir bak konuşamıyorum bile,elimde avucumda hiç bir şey yok! Bu şekilde onların karşında nasıl durabilirdim."
Haline şükür etmesi gerekirdi.Ben babamı kaybetmiştim bundan ötesi varmıydı.
"Biz vardık!Yusuf vardı.O güçlü bir adam size yardım ederdi."
"Oğlumu bile bile ölüme atmamı mı söylüyorsun!"
Sinirlerim bozulmuştu.Kahkahalarım bütün evi inletirken gözümden akan yaşları umursamadan bağırmaya devam ettim.
"Benim babam sizi çok iyi tanımış!Sizin korkaklık edip kaçacağınızı anlamış olacak ki kızına bu işin peşini bırakmaması için ipuçları bıraktı.Siz korkaklık edip oğlunuzu uzak tutarken benim babam kızını bu ateşe attı."
Hıçkırıklarım daha fazla konuşmama izin vermeyince susmak zorunda kaldım ama konuşmak istiyordum bağırıp çağırıp içimdekileri dökmek istiyordum.Göz yaşlarımı hızla silip çantamı elime aldım buradan gitmeliydim daha fazla bunları dinleyemezdim.Kapıya geldiğim zaman duyduğum sözlerle durdum.
"Lütfen!Kimseye benden bahsetme."
Yüzümde ki alaycı gülümsemeyle arkamı döndüm."Yusuf'a babasının ne kadar korkak bir adam olduğunu anlatmak istemem bu şeref size ait Yunus Bey." Gözlerinde ki hayal kırıklığını hiçe sayarak kapıyı kapatıp evden çıktım.Sırtımı ahşap kapıya dayayıp sakinleşmeye çalıştım.
Şimdi ne olacaktı her şey açığa çıkmıştı.Babamın katilleri artık gün yüzüne çıkmıştı tek yapmam gereken aylar önce görüşmek icin gittiğim Ceyhun komiser ile görüşmek ve elinde olan bütün dosyaları almak.Arabama yaklaştığında arkamda kalan evin kapısı açıldı ve genç bir adam dışarıya çıktı.
Ne zamandan beri oradaydı ve o küçücük evin neresindeydi bilmiyorum.Git gide bana yaklaşırken elinde tuttuğu kasa tarzı ufak kutu dikkatimi çekti.Bana uzatılan kasayı alırken genç adam konuşmaya başladı.
"Sezer beye aitti.Yunus abi size vermemi istedi."
Hiç bir şey söylemeden kasayı arka koltuğa bırakıp arabaya bindim.Son hızla gaza yüklenirken aklımda tonlarca soru dolanıyordu.Bir zamanlar babam diye gördüğüm adam şimdi gözümde o kadar düşmüştü ki,keşke hiç karşıma çıkmasıydı ben onu hep Yunus babam olarak hatırlasaydım.
Ana caddeye çıktığımda arabayı sağa çekip durdum.Her şey bitmişti artık ve ben bundan sonra Yusuf'tan hiç bir şey saklamak istemiyorum.Çantamda duran telefonu aldım.Camda duran aparata takıp video kısmını açtım.Yüzüne söylemekten korktuğum bütün gerçekleri anlattım.Her bir sır benden videoya aktarıldığında rahat bir nefes aldım.
İşte şimdi bitmişti.Artık yalan yoktu çektiğim videoyu Yusuf'a göndermek için telefonu elime aldığımda titriyorum.Korkudanmıydı bu,Yusuf'un tepkisi beni korkutuyordu bundan sonra ne olacağını bilmiyordum ama artık susmayacaktım.Gönder tuşunda duran parmağımı bir cesaret üstüne tutup videonun gitmesini bekledim.
Sonunda gönderilen video ile rahat bir nefes alıp gözyaşlarım arasında arabayı yeniden çalıştırdım. İstikametim belliydi komiser Ceyhun!