People leave but how they left stays.
|-|
Ήταν ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού και οι δύο γυναίκες το περνούσαν στη παραλία, κάτω από το εξοχικό της κυρίας Εβελίνας.
Γέλασαν σε άλλο ένα αστείο, προτού πιουν λίγη από τη λεμονάδα που υπήρχε στα ποτήρια τους. Ύστερα, μια άνετη σιωπή έπεσε ανάμεσα τους.
Η Μυρτώ την έσπασε. "Μαμά, πως σου ήρθε και αγόρασες εξοχικό τώρα;"
Η κυρία Εβελίνα γύρισε να τη κοιτάξει. "Ξέρεις πόσο αγαπάω τη θάλασσα. Ήθελα να περάσω τους τελευταίους μου μήνες κοντά της."
Έκλεισε τα μάτια της, ακούμπησε το κεφάλι της στην ξαπλώστρα και πήρε μια βαθιά ανάσα, αφήνοντας τη μυρωδιά της θάλασσας να τρυπώσει στη μύτη της.
Η κόρη της από την άλλη δυσανασχετησε και ένα συνωφρυωμα σχηματίστηκε ανάμεσα στα φρύδια της.
"Μη τα λες αυτά μαμά. Ποτέ δεν ξέρεις, ίσως η χημειοθεραπειες πάνε καλύτερα."
Η μητέρα της γύρισε και της χαμογέλασε γλυκά.
"Μην ελπίζεις άδικα γλυκιά μου, θα προσγειωθείς απότομα στη πραγματικότητα έτσι..."
Ένα αεράκι φύσηξε και χαλάρωσε το γαλάζιο μαντίλι γύρω από το κεφάλι της. Η Μυρτώ έσκυψε κοντά της και έσφιξε ξανά το μαντίλι, μη θέλοντας να λυθεί από το κεφάλι της μητέρας της.
Ύστερα από τέσσερις μήνες γεμάτους χημειοθεραπειες, τα μαλλιά της είχαν πέσει και η κοπέλα γνώριζε πως η μητέρα της δεν ήθελε κανένας να την δει έτσι.
Στη κίνηση αυτή η κυρία Εβελίνα χαμογέλασε ευγνώμων προς τη Μυρτώ, προτού γυρίσει να κοιτάξει ξανά τον γαλάζιο ωκεανό.
Τη σιωπή διέκοψε ξανά η Μυρτώ, κάπως διστακτικά.
"Μαμά... Ήρθαμε ξανά κοντά λόγω της ασθένειας σου, ποτέ όμως μέσα σε αυτούς τους τέσσερις μήνες δε μου είπες γιατί έφυγες."
Καθώς μιλούσε κοιτούσε αμήχανα τα δάχτυλα της, τα οποία έμπλεκε μεταξύ τους αμήχανα. Τις κινήσεις της σταμάτησε το χέρι της μητέρας της, πάνω στο δικό της.
Αυτό έκανε τη Μυρτώ να σηκώσει το κεφάλι της και να τη κοιτάξει. Ένα απαλό χαμόγελο διακοσμούμε το πρόσωπο της μητέρας της, το οποίο πέρα από όλες τις δυσκολίες που είχε περάσει, παρέμενε όμορφο.
"Δε θέλω να χαλάσουμε τη στιγμή γλυκιά μου. Θα σου τα πω όλα μια άλλη φορά." είπε απλά.
Η κόρη της δεν έφερε αντίρρηση, εγνεψε καταφατικά και έμειναν ξανά σιωπηλες, να κοιτάνε την ομορφιά του γαλάζιου ουρανού να συναντά το γαλάζιο της θάλασσας στον ορίζοντα.
Μία εβδομάδα ήταν αρκετή για να καταστρέψει αυτή τη γαλήνη. Μέσα σε μια εβδομάδα η κατάσταση της κυρίας Εβελίνας έγινε χειρότερη. Χρειάστηκε να νοσηλευτει σε νοσοκομείο, όπου και έμεινε μέχρι να αφήσει τη τελευταία της πνοή.
Η κοπέλα έσφιξε το χέρι της μητέρας της μέσα στα δύο δικά της και της χαμογέλασε γλυκά, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της.
"Νομίζω πως θα χρειαστεί να αναβάλλουμε το ταξίδι που σχεδιαζαμε για την Αυστραλία." ακούστηκε αδύναμη η κυρία Εβελίνα.
Ρούφηξε λίγο τη μύτη της η Μυρτώ και προσπάθησε να διατηρήσει το χαμόγελο της.
"Ναι και εγώ το ίδιο νομίζω..."
"Να σου πω, καλύτερα. Άκουσα ότι έχουν πολλούς καρχαρίες εκεί." προσπάθησε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα και κατάφερε να κάνει τη κόρη της να γελάσει λίγο.
Η ερώτηση που είχε κάνει μια εβδομάδα πριν στη μητέρα της, εμφανίστηκε ξανά στο μυαλό της.
Δεν ήθελε οι τελευταίες της στιγμές να είναι γεμάτες θλίψη και αναδρομές στα λάθη του παρελθόντος, χρειαζόταν όμως μια απάντηση.
"Μαμά, τώρα θα μου πεις γιατί μας άφησες;"
Η γυναίκα χαμογέλασε θλιμμένα προτού γνεψει καταφατικά.
"Και γιατί έφυγε τελικά;" αναρωτήθηκε ο ψυχολόγος.
"Ύστερα από μια επαγγελματική επιτυχία βγήκε να γιορτάσει με τους συναδέλφους της. Ποτέ της δεν άντεχε το ποτό και εκείνο το βράδυ δεν αποτελούσε εξαίρεση, μέθυσε. Το επόμενο πρωί ξύπνησε στο κρεβάτι ενός ξένου, είχε απατήσει τον πατέρα μου."
"Αντί να τη διώξει εκείνος, προτίμησε να φύγει μόνη της καθώς ντρεποταν για αυτό που είχε συμβεί και πίστευε επίσης πως μας άξιζε κάτι καλύτερο."
"Και η αυστηρότητα της όσο μεγάλωνες; Που ευθυνόταν;"
"Απλώς με αγαπούσε και ήθελε να μεγαλώσω σωστά."
"Τα παιδιά μπορούν να μεγαλώσουν σωστά και όταν δεν έχουν αυστηρούς γονείς." εξήγησε ο άντρας απέναντι της.
Εκείνη ανασηκωσε απλώς τους ώμους της πριν απαντήσει "Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο που αγαπάει."
Ο ψυχολόγος χαμογέλασε και κούνησε μια φορά καταφατικά το κεφάλι του.
"Χαίρομαι που το έχεις καταλάβει αυτό. Τη συγχώρεσες;"
Εσφιξε το χέρι της στο δικό της και το σήκωσε στο πρόσωπο της. Η γυναίκα χαϊδεψε το μάγουλο της κόρης της και χαμογέλασε.
Πήρε μια αδύναμη ανάσα προτού μιλήσει.
"Θέλω κάτι ακόμα από εσένα."
Η Μυρτώ κούνησε αμέσως το κεφάλι της καταφατικά.
"Ό,τι θες."
"Ξέρω πως το να με δεχτείς ξανά πίσω ήταν δύσκολο και σε ευχαριστώ για αυτό. Πριν φύγω όμως, θέλω να ακούσω από το στόμα σου ότι με έχεις συγχωρήσει."
Προσπάθησε να καταπιεί τα δάκρυα που ένιωσε στο πίσω μέρος των ματιών της.
"Δε θα σου το πω. Επειδή θα κρατηθείς πολύ ακόμη, για εμένα, σωστά;" ένα δάκρυ της ξέφυγε.
Κούνησε η γυναίκα λυπημένα το κεφάλι της.
"Φοβάμαι πως όχι..." κατάφερε να πει, προτού αρχίσει να βήχει βαριά.
Ηρεμισε τελικά και άνοιξε τα μάτια της για να κοιτάξει δακρυσμένη τη κόρη της.
"Με συγχωρείς;"
Δαγκωνοντας το κάτω χείλος της για να συγκρατήσει τα υπόλοιπα δάκρυα της, κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
"Ναι, σε συγχωρώ. Φυσικά και σε συγχωρώ." ένας λυγμός της ξέφυγε.
Η μητέρα της χαμογέλασε λυπημένα και άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει στο λευκό μαξιλάρι της, προτού τραβήξει τη κόρη της σε μια σφιχτή αγκαλιά και κλάψει η καθεμία στον λαιμό της άλλης.
Εκείνο το βράδυ η κυρία Εβελίνα έφυγε ήρεμη στον ύπνο της, δίχως να νιώσει επιπλέον πόνο.
"Τουλάχιστον κατάφερα να της πω αντίο..." μουρμούρισε.
"Σε αντίθεση με τους άλλους τρεις;" συμπλήρωσε ο κύριος Barnet.
Κουνησε απλώς καταφατικά το κεφάλι της και πήρε μια βαθιά ανάσα για να συγκρατήσει τις αλμυρές σταγόνες στα μάτια της.