***May's POV***
Graduation Day.
Napakadaming tao ngayon sa function hall na ito. Bawat graduating students ay kasama ang kanilang mga magulang...
I feel a bit of excitement pero hindi ako masaya. Nalulungkot ako dahil naaalala ko sina Papa. Sana nandito sila ni Mama kung hindi sila naghiwalay. Para sa kanila itong diploma at karangalang matatangap ko ngayon...
Isa-isa ng tinawag ang mga honor students.... hangang..
"And for our Valedictorian for this year...... we have Mary Dale Entrata.." tinawag na nga ang pangalan ko.... Lumingon pa ako sa paligid sa pag-asang baka sinurprise ako ni Papa.... Pero wala...
Paakyat na ako ng stage nang biglang tumabi sa akin si Tita... ang mommy ni Marco... tinotoo nga niya ang sinabi niya noong Sabado... Akala ko nagbibiro lang siya. Napaiyak ako sa tuwa...
"I'm so proud of you May... Lika na!"
"Thanks Tita!"
***Edward's POV***
Narinig ko ng tinawag ang pangalan ni May... Pero nagulat ako dahil iyong mommy ni Marco ang kasama niya pag-akyat ng stage... Bakit kaya? Nasaan ang mga parents niya?
I've been staring at her from a distance. Napakalungkot ng mga mata nito... And I'm so much guilty na ako ang may kagagawan noon. Dapat masaya siya sa araw na ito dahil nakuha niya ang highest recognition ng school... Napakatalinong babae. Napakatalented pa... But in just an instant... I ruined her... Guilt flashes my thoughts.
But this girl is tough... Yeah, she really is... Dahil kung sa ibang babae siguro nangyari yung nagawa ko ay baka nag-suicide na ito or nabaliw na...
Ahhhhh! I don't want to think of that violent thoughts... Hindi na kakayanin ng konsenya ko kapag may mangyari pang masama sa kanya... Baka ako na ang unang mabaliw...
Nakita ko siyang umakyat ng stage for the second time... She'll give of course her valedictory speech...
Tumatagos sa puso ang bawat salita nito... Halatang may mabigat na pinagdadaanan and I could feel it... But she managed to inspire everyone in that hall with her message..... I heard everyone clapped their hands as soon as she finished her speech... And suddenly I can see tears roll down her face... How I wish I could wipe those tears for her...
Ilang saglit pa at nagbigayan na ng diploma... My parents and my sister are with me... They're proud of me... but I'm not...
"Brother, why are you sad? You should be happy. At last you'll be with me in Germany.... yeeeyyy!" my sister...
"Son, congratulations... We're proud of you..." and we did a family hug.
Yeah, as planned, We'll be leaving for Germany a day after graduation. Doon na ako mag-aaral ng college. That was planned even before I transferred to this school...
Sadness hits me. I will just be leaving my memories here...
Bigla kong naalala si Lizette... Why so suddenly she's out of my thoughts? Dahil ba occupied ang utak ko sa nagawa ko kay May?
I'm trying to feel my heart.... pero parang naglaho na ang sakit na naramdaman ko when she broke up with me... tama naglaho na nga but that same pain resulted to an aftermath... having May suffered a lot... Hindi na yata ako patatahimikin ng konsensya ko...
I realized na tapos na pala ang ceremony... Dagli akong nagpaalam kina Daddy, I told him I need to bid goodbye to some friends... Pumayag naman sila dahil alam nilang aalis na kami papuntang Germany bukas..
I searched for her.... And I found her... waiting for someone? Probably Marco...
My heart is pounding big time while I'm getting near her. I don't know what I should say... But I think this is the best time to settle everything with her...
"May...."
Lumingon siya sa akin... And absolute hate registered her face... But she didn't say a word...
"May... I'm sorry.... I'm really sorry... Hindi ko sinasadya... Nadala lang ako ng sobrang galit ko... May... I hope you could forgive me..."
"Sabi mo, sinira ko kayo ni Lizzy kaya sinira mo rin ako... Nagtagumpay ka Mr. Barber.. So quits na tayo?" napaka-sarcastic ng sagot niya and it pains me...
"May.... I didn't mean to do it... Please believe me... Pinagsisihan ko ang nangyari..."
"Pero nangyari na Edward! Ano ba kasi ang mga pinagbibintang mo sa akin? Wala naman akong ginawa sayo.... Wala akong ginawa sainyo ni Lizzy!!!" and now she's crying...
"Ang tanging kasalanan ko lang siguro...... ay iyong..... iyong mahalin ka ng lihim sa napakatagal na panahon... Naging tanga ako sa pagmamahal na iyon, Edward.... Pero ano yung prize ko? Ikaw mismo ang sumira sa akin.... At iyon ang pinakamasakit..."
"May.... I didn't know.... I'm sorry..."
"Wag kang mag-alala wala na ang pagmamahal na iyon... And you should know kung ano na ang nararamdaman ko ngayon...." I could see the hatred in her eyes..
"Sana ito na ang huli nating pagkikita, Mr Barber..." those are the most painful words I've heard from her.
Tuluyan niya na akong iniwan sa lugar na iyon...
Bakit ako nasasaktan ng ganito? I can feel her pain and hate... Parang mas masakit pa ito sa paghihiwalay namin ni Lizzy...
We went home after a small celebration. Pumasok na ako ng kwarto at nag-ayos na ng mga gamit na dadalhin ko....
I got a glimpse of the sketchpad... her sketchpad.. Muli kong tinignan ang mga laman noon and for some reason ay napaluha ako... She was sketching my image with love... Lalo na nang makita ko ang isang sketch na may caption... "That Dreamy Smile..." Somehow she captured all my emotions.. She knew when I was happy and when I was not... She had really loved me in silence... Eto lang na sketchpad ang tanging ebidensya na she'd been loving me for a long time... This is worth a keep.
I decided to bring it with me in Germany...