Mochi_: Heej Kookie.
Kookie: Heej.
Kookie: Jak tam?
Mochi_: Nie mam z nim kontaktu już dwa tygodnie.
Kookie: Czekaj cierpliwie.
Mochi_: Moja cierpliwość się kończy.
Kookie: Ty cały się kończysz.
Mochi_: Wow, naprawdę.
Kookie: Poważnie.
Mochi_: Ehh.. Bo to czekanie zabija.
Kookie: Wiem Jiminie, wiem.
Mochi_: Boję się.
Mochi_: A co jak stwierdzi, że nie chce mnie znać?
Mochi_: Że mam o nim zapomnieć?
Mochi_: Że nic dla niego nie znaczę?
Mochi_: Że to koniec?
Kookie: Spokojnie.
Mochi_: Łatwo Ci pisać.
Kookie: Też prawda.
Mochi_: Ja.. Ja już pójdę.
Kookie: Dobrze, pa pa.
Mochi_: Pa.
Jimin
Łza spłynęła po jego policzku. Poczuł sie tak, jakby się narzucał. Nawet u jego najlepszego przyjaciela. Czuł, że już nawet dla niego nie jest ważny. Stwierdzenie "forever alone" coraz bardziej się z nim utożsamiało. Bał się, że tego nie wytrzyma...