(σκέψεις που κάνεις κάτω από το νερό ακούγοντας την βροχή, ένα τραγούδι σε επανάληψη για τα χαμένα άτομα, και την καρδιά σου μέχρι να χρειαστείς ξανά αέρα...)
Είναι απογοητευτικο να θες να πεις ή να γράψεις πως νιώθεις και όλες οι λέξεις που το περιγράφουν να έχουν υποβιβαστει σε κάτι λιγότερο, σε κάτι πιο ασήμαντο. Δεν μπορείς να πεις "σε αγαπώ" σε κάποιον και να σε πιστέψει, γιατί το έχει ακούσει πολλές φορές, νομίζοντας πως και τότε το ατομο απέναντι του το πίστευε, και μετά ένα άλλο άτομο, κι ένα άλλο. Χάνεις την εμπιστοσύνη σου στο άκουσμα μιας λέξης όταν δεν ανταποκρινεται στο περιεχόμενο της.
Δεν μπορείς να ακούσεις το συγγνώμη και να πιστέψεις ότι το ατομο που το λέει το εννοεί. Γιατί έχεις ακούσει πολλά συγγνώμη από αυτό και από άλλα πρόσωπα που μόνο συγχώρεση δεν ήθελαν. Το πετάς σαν καλημέρα, ζητάς συγγνώμη για κάτι "αστείο" που είπες, ζητάς συγγνώμη επειδή νομίζεις ότι αυτό περιμένω, ότι αυτό χρειάζομαι και λες ένα σορρυ για κάτι που είπες και με πληγωσε, για κάτι που έκανες, για κάτι που ξέχασες. Δεν θες συγχωρεση, απλά δεν θες να φανείς αγενης, δεν θες να φανείς αληθινός.
Δεν θυμάμαι να ζητάω συγγνώμη συχνά και όταν το έκανα ήμουν με τα μούτρα μέχρι κάτω γιατί αδικησα κάποιον, γιατί πλήγωσα κάποιον. Τώρα σε κοιτάνε στα μάτια, όχι από δύναμη χαρακτήρα, αλλά γιατί ψάχνουν στα μάτια σου να δουν που έκαναν το λάθος, γιατί πληγωθηκες με κάτι τόσο ηλιθιο, για να νιώθουν ότι έκαναν το σωστό, για να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Το συγγνώμη απλά υπάρχει στις άκρες των χειλιων για κάθε περίσταση, ίσως χρειαστεί ποτέ δεν ξέρεις.
Φοβάμαι να πω "σε αγαπώ" μήπως φανώ ψεύτικη, μήπως δεν με πιστέψεις, μήπως πλέον δεν πιστεύεις. Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ πιστεύω, αλλά όταν το πω να είσαι σίγουρος ότι η λέξη θα έχει νόημα, θα είναι ολοκληρωμένη από μεριας μου, για αυτό δεν βιάζομαι, για αυτό δεν το γράφω ποτέ, για αυτό θέλω πρώτα να σε πιστέψω. Γιατί αν σε πιστέψω, τότε θα λες την αλήθεια και τότε η λέξη θα έχει πάλι νόημα, μόνο για μας τους δύο. Θα το ήθελα αυτό. Θα ήθελα οι λέξεις να αποκτήσουν πάλι το νόημα τους και να με γεμίζουν, να μην τις ακούω κάθε μέρα, να τις νιώθω κάθε μέρα και να μπορώ να τις ξανά χρησιμοποιήσω. Θα το ήθελα αυτό...