Αλεξούς σκέψεις .....

Καραντίνα update...

και που λέτε κανονικά θα έπρεπε να ασχολούμαι με μια εργασία για το μάθημα της ιστορίας του Μεσαίωνα (κοινωνική και πολιτισμική ιστορία της Μεσαιωνικής και Πρώιμης Νεότερης Ευρώπης), αλλά έγινε μια μαλακιούλα και τώρα ο Hozier με κρατάει εχμάλωτη...

έναν σχεδόν μήνα από το προηγούμενο κεφάλαιο που σας έγραφα ότι θα μείνω Μυτιλήνη μέχρι να περάσει όλο αυτό, jokes on me γύρισα Αθήνα μετά από ούτε μια βδομάδα, ναι πολύ καλό, περνάω τέλεια, και έμαθα σήμερα ότι η καραντινούλα θα παραμείνει μέχρι τέλος Απριλίου τουλάχιστον, ναιιιι δεν είμαι πολύ φαν όλης αυτής της φασούλας του μπι χόνεστ

παρακολουθώ μαθήματα, αλλά δεν είναι εύκολο να συγκεντρωθώ κλπ, δεν με βολεύει καθόλου όλο αυτό το σύστημα, καταλαβαίνω ότι είναι αυτό που έχουμε αυτήν την περίοδο αλλά για μένα δεν λειτουργεί με επιτυχία, προσπαθώ να ασχολούμαι με την εργασία που ανέφερα αλλά κι αυτό δύσκολο, βάζω να κάνω έστω μια με δύο ώρες την ημέρα αλλά κουράζει πολύ γρήγορα καθώς είμαι ακόμα στο στάδιο που περνάω πράγματα από το βιβλίο στις σημειώσεις μου στο λάπτοπ για να μπορέσω μετά με τις σημειώσεις αυτές να γράψω μια περίληψη ολόκληρου του βιβλίου, έχω ξαναγράψει περίληψη ακαδημαικού (και ιδιαίτερα ιστορικού) βιβλίου;;; όχι. ξέρω πως να γράφω τέτοια περίληψη;;; πάλι όχι, που να ξέρω, μας έμαθε ποτέ κανείς;;; τελευταία περίληψη βιβλίου που έχω γράψει ήταν στην τετάρτη δημοτικού για το "Πνεύμα του Βουνού" της Κίρα Σίνου που ήταν το πολύ μια σελίδα..... 

τέλος πάντων, απλώς δεν μπορώ την κλεισούρα σε αυτό το σπίτι, δεν έχω τον χώρο μου, το πραιβασί μου, την ησυχία μου, δεν κοιμάμαι καλά εδώ, όλα λάθος γενικά, και επίσης τα αθλητικά παπούτσια μου τα έχω αφήσει Μυτιλήνη, δεν έχω γιόγκα ματ εδώ, δεν μπορώ να κάνω ασκήσεις γιατί δεν υπάρχει χώρος και όλα πάνε περίφημα..... θέλω να γράφω στις Εποχές, όμως με την εργασία γράφω ένα δίωρο μαζεμένο στο λαπτοπ και ακόμα κι εκεί προς το τέλος πατάω ότι να ναι και διαγράφω και ξαναγράφω σχεδόν κάθε πρόταση γιατί τα δάχτυλά μου έχουν κουραστεί και το μυαλό μου είναι κουρκούτι......

από αύριο θα βάζω ξυπνητήρι τις μέρες που δεν έχω πρωινό μάθημα, να βγαίνω να τρέχω με τα all star αναγκαστικά γιατί αλλιώς θα τρελαθώ, θα ξεκινήσω να κάνω και λίγα λεπτά meditation, και ειλικρινά θα προσπαθήσω να ρυθμίζω έτσι τις ώρες μου ώστε να μπορώ να γράφω κι όλας, γιατί απλά νιώθω τελείως άχρηστη και unnecessary μέσα σε όλο αυτό, απλά οι μέρες περνάνε και δεν καταφέρνω τίποτα ουσιαστικό, τίποτα για μένα, νιώθω το σώμα μου να χάνεται, το ξέρω ότι είναι περίεργο αλλά εδώ δεν έχω γραφείο, η μητέρα μου, που είναι καθηγήτρια, κάνει κι εκείνη μαθήματα στην τραπεζαρία, προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε και οι δύο εκεί οπότε 24/7 κάθομαι στο κρεβάτι μου, το σιχαίνομαι αυτό, επίσης σπάνια τρώω με τους υπόλοιπους, ο καθένας βασικά τρώει όποτε θέλει, αλλά και τις φορές που τρώει η μητέρα μου με τον αδερφό μου ας πούμε εγώ έχω μάθημα ή πρέπει να φτιάξω εγώ το φαγητό μου γιατί εκείνοι τρώνε κάτι με κρέας και δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει, λογικά το έχω όμως, έχω σταματήσει να τρώω κρέας από τον Ιανουάριο και τώρα δεν πίνω ούτε γάλα, σπάνια πλέον τυρί, αυγά πάλι δεν τρώω, τα παραπροιόντα μόνο όταν είναι μέσα σε κάτι, ζύμη αγοραστή κάποιο έτοιμο προιόν κλπ, έχω φτιάξει τελείως vegan μπισκότα και τηγανίτες και φαγητό για να μπορώ να τρώω, έχω γάλα σόγια κοκ, οπότε τις περισσότερες μέρες κάθομαι και φτιάχνω εγώ το φαγητό μου ή το ζεσταίνω από την προηγούμενη μέρα κλπ 

τέλος πάντων αισθάνομαι ότι έχω αφήσει το σώμα μου και το μυαλό μου τελείως, δεν μαρέσει αυτό που βλέπω ούτε αυτό που αισθάνομαι, το ξέρω ότι αυτά με πιάνουν κάθε τρεις και λίγο, αλλά θυμάστε την προηγούμενη φορά που έγραφα ήμουν καλά, ήμουν αισιόδοξη, είχα τις σκέψεις και τις πράξεις μου σε μια σειρά και μετά για ακόμη μια φορά, ειδικά αυτό το έτος, η ανατροπή για να φέρει τα πάνω κάτω στην καθημερινότητά μου, ειλικρινά δεν ξέρω τι συμβαίνει με το 2020, αλλά σε παρακαλώ άφησέ με λίγο να πάρω μια ανάσα, τέλος πάντων δεν ξέρω καν τι έχω γράψει πιο πάνω, δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία βασικά, πάει λοιπόν η εργασία για σήμερα, μπόρεσα να κρατήσω μια σελίδα μόνο σημειώσεις πριν γίνει το μπρεικ νταουν, έχω μάθημα σε 20 λεπτά, έχω φάει μόνο πρωινό, δεν ξέρω, απλά δεν ξέρω πως θα είναι για ακόμη μια φορά η καθημερινότητά μου σε έναν μήνα, και είμαι εντάξει με το να μην ξέρω, αλλά όχι αν είναι να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο μένοντας συνεχώς στάσιμη, αυτό ακριβώς αισθάνομαι βασικά, ότι πατάω σε κινούμενη άμμο που με κρατάει σε ένα μέρος και σιγά σιγά βυθίζομαι στα ίδια πατερν κάθε γαμημένη μέρα, ας μην σχολιάσω το γεγονός ότι η δουλειά που χρειαζόμουν έχει μπει κι αυτή σε παύση για αυτούς τους δύο μήνες, δύο μήνες μισθός απλά δεν υπάρχει έτσι και εγώ υποτίθεται ότι το Καλοκαίρι πρέπει να βρω σπίτι γιατί δεν θα με δεχτούν στην εστία, δεν ξέρω τι συμβαίνει φέτος, απλά ξέρω ότι πρέπει να αλλάξει κάτι 

αυτά λοιποοοον, όμορφα πραγματάκια για άλλη μια φορά, επίσης βλέπω τόσους ανθρώπους που ζουν την καλύτερη ζωή τους, νοτ ρίλι, αλλά είναι απίστευτα παραγωγικοί κλπ, και εγώ απλά υπάρχω, τέλος πάντων, να προσέχετε τους εαυτούς σας......