Αλεξούς σκέψεις .....

why am I like dis?

κάτι που έχω παρατηρήσει τους τελευταίους μήνες..... κάθε φορά που τσακώνομαι με κάποιον, όποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός..... αρχίζω να κλαίω ή τουλάχιστον δακρύζω..... και φυσικά όχι όταν τσακώνομαι για κάποια σειρά ή χαρακτήρες ή κάτι απλό ή χαζό...... όταν προσπαθώ να εξηγήσω σε κάποιον τι συμβαίνει από την δική μου πλευρά και οπτική και το πως αισθάνομαι..... όταν είναι κάτι σοβαρό (πράγμα πολύ σχετικό αλλά νομίζω καταλάβατε πάνω κάτω)...... θα σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι μέχρι τα 17 μου χρόνια, δηλαδή πέρσι έκλαιγα πολύ σπάνια (με εξαίρεση το 2015 γιατί εκείνη η χρονιά με γάμησε ανάποδα) και συνήθως ήταν σε ταινίες που πεθαίνουν σκυλιά ή άντε σε καμιά του Nicholas Sparks και τέτοια φάση..... πέρναγαν μήνες που δεν έκλαιγα καθόλου αν και μερικώς το είχα ανάγκη όπως ο κάθε άνθρωπος.... μπορεί να μην ήμουν καλά ψυχολογικά ή να είχε γίνει κάτι είτε σε μένα ή σε κάποιον που νοιάζομαι και απλά δεν μπορούσα να κλάψω..... τέλος πάντων..... τώρα νομίζω βρίσκομαι στην αντίθετη άκρη...... δεν μπορώ να μιλήσω έντονα για το τι αισθάνομαι ή για το τι σκέφτομαι ή για το πως νιώθω και τι περνάει από το μυαλό μου ή οτιδήποτε βασικά πιο στενάχωρο ή προσωπικό χωρίς να αρχίσω να κλαίω..... και να πω την αλήθεια είναι εξαιρετικά εκνευριστικό...... γιατί δεν μπορώ να εκφράσω αυτά που θέλω..... δεν θέλω να με βλέπουν να κλαίω έτσι στο άκυρο γιατί εγώ και οι περισσότεροι γύρω μου δεν το έχουν συνηθίσει..... αλλά δεν υπάρχει τρόπος να το σταματήσω..... το νιώθω από λίγο πριν ότι τώρα την γάμησες...... δεν θα μπορέσεις να μιλήσεις για κανα τέταρτο για να μην σε καταλάβουν ότι είσαι έτοιμη να κλάψεις..... και προσπαθώ να το σταματήσω πριν καν ξεκινήσει ή κατά την διάρκεια ξέρω γω..... αλλά δεν ....... δεν πετυχαίνει...... συνήθως είμαι κάπου που μπορώ κάπως να κρυφτώ ή να μην φαίνεται το πρόσωπό μου..... ή σκουπίζω διακριτικότατα τα δάκρυα και δεν είμαι άτομο που κλαίει και μετά φαίνεται στο πρόσωπο μου....... μπορεί να κλαίω για κάνα μισάωρο κανονικά και απλά να σκουπίσω την φάτσα μου και είμαι κομπλέ κανείς δεν ξέρει τίποτα..... και μερικές φορές μπορώ να μιλάω παράλληλα με λίγο αλλαγμένη την φωνή μου αλλά περίπου έτσι ακούγεται κι όταν είμαι εκνευρισμένη ή οτιδήποτε..... μπορεί να είμαι δίπλα σου και να γελάω χαλαρά με κάτι ή να κάνω συζήτηση και να τρέχουν δάκρυα χωρίς να το έχεις πάρει καν είδηση...... αλλά όταν τσακώνομαι με κάποιον και προσπαθώ να τον κάνω να καταλάβει που βρίσκομαι πάνω κάτω και αν αρχίσω τότε να κλαίω σε φάση απελπισίας επειδή ακούω ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα ή του παρουσιάζω μια κατάσταση και απλά την απορρίπτει ή την γυρνάει για να ταιριάζει στα δικά του επιχειρήματα τότε δεν μπορώ να κάνω κάτι..... γιατί είμαι τέρμα εκνευρισμένη και πληγωμένη γιατί εγώ βγάζω έξω τον εαυτό μου και τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου και για εκείνον φαίνεται να μην έχει καμία σημασία..... οπότε δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω για να το κρύψω γιατί απλά θέλω να ακούσει αυτά που έχω να πω χωρίς να με απορρίπτει για δικούς του λόγους ο καθένας..... οπότε συνεχίζω να μιλάω ή μάλλον να ψιλοφωνάζω μπας και κάτι από όλα αυτά μείνει στο μυαλό του..... είτε για τώρα είτε για να τα σκεφτεί κάποια άλλη στιγμή είτε για να συζητήσουμε κανονικά κάποια άλλη φορά που δεν θα είμαστε και οι δύο σε τέτοια φάση..... απλά θέλω να μπορώ να εκφράζομαι μπροστά σε ανθρώπους και να προσέχουν αυτά που έχω να πω για μια φορά στην ζωή τους..... γιατί οι άνθρωποι είμαστε τόσο μαλάκες και εγωκεντρικοί;