KABANATA XLIII: Pieces
KEN'S POV
My heart was pounding and my mind is racing. I don't know what to do or think right now. S-she just broke up with me right after we shared our first night together. After all the love I've showered her she chose to leave me.
She chose to break my heart. Hindi ko alam kung paano ko magsisimula ngayon. Naguguluhan ako sa mga nangyare. I thought we're okay. I thought we're good and settling down in time but I woke up feeling so empty knowing that this day or my whole life will be fvcked up because she chose to shattered my heart into bits and pieces.
I slowly got up and immediately my eyes searched for her. Did she really leave me? Totoo ba ang lahat ng ito? Lumabas ako sa kwarto niya kahit nanginginig sa takot ang buo kong katawan. She turned her back without even glancing at me.
We're over, Ken. This is our endgame.
Until now, her voice is resonating. Endgame? Bakit? Bakit kailangang may end game kami? Hindi ba pwedeng unlimited ang level ng relasyon at hindi darating sa puntong kailangan ng end game. Hindi ako nakikipaglaro sakanya kaya hindi ko kailangan ng end game na sinasabi niya.
But she's true to her word. She left. She treated me like a dirt na ganun lang kadali alisin sa buhay niya. Na isang sabi lang niya ng tapos na kami ay tapos na talaga.
Why is it so easy for her to break up with me when she spent decades loving that guy from afar. Why is she doing this to me?
I never beg for someone's love. I never exerted so much effort for a girl but for her I did everything out of my league. Kinaya kong masaktan ng paulit-ulit basta kasama ko siya. Basta alam kong sa pagtatapos ng araw sakin siya.
Pero ngayong siya mismo ang tumapos ng lahat at nagsabing hindi niya ko mahal nawalan na ko ng pag-asang sa pagtatapos ng araw na to sakin pa rin siya.
That her heart still beat for me. That her mind still thinks of me.
After all this time, she still loved him. Mahal pa rin niya ang lalaking paulit-ulit siyang sinaktan at pinagpalit ako na handang ibigay ang lahat sakanya.
It is a fact that I can't accept. It hurt so much that I wanted to die.
"Mandy, where are you?" sigaw ko sa ulanan.
I'm desperate for her. Hindi pwedeng dito na lang to. Kailangang may lumaban para saming dalawa at kung hindi niya kaya yun I'll do my fvcking best to fight for our love.
"Baby, please show yourself. I love you!" but no one came.
She didn't show up.
I smiled bitterly under the cold shower of the rain. Is this really the way you wanted to end everything? Ganito ba talaga?
With my mind clouded and my consciousness almost slipping away I reached our humble abode. Kailangan ko ang kaisa-isang babae na alam kong hindi ako ipagpapalit kahit kaninong tao sa mundo. I know she'll accept and hug me no matter what.
I need my mom.
I kept my gaze on her back. She's my ideal woman yet when I found someone like her she ended up being the worst nightmare of my life.
"M-Ma." My voice strained.
I am this weak without Mandy. Ganito ako kavulnerable sa lahat pag wala siya. She's my happiness and without her my life will be nothing but a plain canvass.
No life.
No reason to live.
I ran into my mother's arms and poured everything I feel inside. "I lost her, Ma. I lost Mandy." At tuluyan na kong nawalan ng control sa emosyon ko. I started crying in her arms.
"Kenneth baby what's happening." She asked in the most terrifying voice.
I really hate making my mom worry about me pero wala na kong matatakbuhan ngayon. Nang iwan ako ni Mandy kanina parang iniwanan na ko ng buong mundo. I felt so alone. I felt so empty.
"Hindi ko kaya, Ma. Hindi ko kayang wala siya."
The thought of losing her makes me crept on my knees. I did everything to make our relationship work. Yun ang pinakamasakit sa lahat. Na alam mo namang ginagawa mo na ang lahat pero hindi ka pa rin sapat at may hinahanap pa rin siyang iba.
"Ang s-sakit sakit na, b-akit iniwan niya ko? Why a-am I not enough for her?"
I never dealt with this kind of pain. Nang maghiwalay kami ni Fiona ay hindi sakit ang naramdaman ko kundi galit pero yung samin ni Mandy bakit ang sakit-sakit? Bakit parang dinudurog ang puso ko?
Hindi ko na alam kung saan pa ba ko nagkulang. Ginawa ko naman ang lahat ng makakayak ko. Parang napakahirap naman atang mahalin ng isang tulad ko.
Loving her is like playing chess, I'll do no matter what to protect my queen but how can I do that if the queen surrendered herself.
Paano ko siya proprotektahan kung siya mismo ang sumuko na sa laban naming dalawa?
_ _ _ _
MANDY'S POV
Basang-basa ang buo kong katawan pero wala na kong pakialam. Tinitigan ko kung paano nagmamadaling lumabas ng building si Ken. He looked for me from left to right. He even shouted for my name na lalong nagpaiyak sakin.
I ran away but I wanted to see him go. "I-I love you, Ken." I cried silently behind the cold walls. Gusto kong tumakbo palapit sakanya. Gusto ko siyang yakapin at sabihing 'I'm just joking' pero hind eh. This is the reality we have to face.
Wala na kong nagawa kundi tingnan siyang papalayo. I prayed good heavens that all the angels and saints will take care of him. Isang bagay na hindi ko na magagawa ngayon.
Take care, baby. I will always love and cherish you!
Bulong ko sa hangin hanggang sa tuluyan ng mawala sa mata ko ang sasakyan niya.
I walked a senseless road. Hindi ko alam kung san ako tutungo. Wala na yata talagang kapupuntahan ang buhay ko. I wanted to die in that instance but I don't know how.
Gusto kong pawiin ng lamig ng tubig ang nararamdaman ko ngayon. Gusto kong tangayin ng bawat buhos ng ulan ang nararamdaman kong sakit ngayon.
Bakit pati ang kalikasan nakikisama sa pagluha namin ni Ken? Bakit sa oras na ito kailangan umulan? Kung kailan wala ng Ken na tatakbo papunta sakin para pagalitan ako at payungan. Wala ng Ken na mag-aalaga sakin kung sakali mang magkasakit ako. Wala ng Ken na mamahalin ako kahit alam niyang nasasaktan ko na siya.
Napangiti ako ng mapait habang nasa ilalim ng ulanan. I chose this. Ako ang pumili na maramdaman ang sakit na ito. Ako ang nakipaghiwalay sakanya at wala akong karapatang sisihin ang sinuman dahil ako mismo ang gumawa nito sa sarili ko.
Ako ang sumuko samin dalawa. Ako ang nagsabing lumayo na siya. I broke his heart the way I shouldn't have done.
The kind of heartache he doesn't deserve.
Nasapo ko na lang ang mukha ko at lumuha kasabay ng pagpatak ng ulan. Tulad ng pagbuhos nito hindi ko kayang pigilin ang bawat patak. Hindi ko kayang kontrolin. Na sa bawat pagtangis koi sang bagay lang ang isinisigaw ng puso ko, na mahal ko si Ken at hindi magbabago ang katotohanang yun.
He made me love him more than I know I'm capable of. Hindi ko inaakalang sa pagmamahal ko sakanya ay mawawalan na ko ng kakayahang magmahal ng ibang lalaki. I can never love other man the way I loved him.
He's my true love but not my happy ending.
_ _ _ _
Nangingilid ang luha ko habang tinitingnan ang aking sariling repleksyon sa salamin.
Hindi ko na kilala ang babaeng nakikita ko. Wala na ang dating sigla ng mukha ko. Wala na ang mga ngiting umaabot hanggang sa mga mata ko.
Napangiti ako ng mapait habang pinipigilan ang nagbabadyang luha. Mahal ko siya pero hindi naman lahat ng mahal at gusto mo ay makukuha mo. You have to choose and learn to sacrifice.
I shrugged off all the emotional feeling I have. Hindi sapat ang isang linggo para mawala ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. Isang linggong pagkukulong sa bahay at pagmumukmok sa loob ng kwarto.
Wala akong kinakausap kahit si Kuya na madalas akong puntahan para patahanin. Pero sa hulil ay nabibigo lang siya dahil ayaw tumigil ng luha mula sa mga mata ko. Laking pasalamat ko na lang na hindi ako natuluyang nabaliw ng mga panahon na yun.
Sa huling pagkakataon ay humikbi ako at nagpatuloy sa pag-aayos ng sarili.
I was wearing a black cocktail dress. Simple lang ang detalye ng damit ko at halos wala na nga rin akong pakialam kung anong klasens disenyo ang meron ito. What's the use? Hindi naman ang lalaking mahal ko ang makakasama ko sa gabing ito.
Ang gabi kung kailang iaannounce na nila sa buong mundo ang napipintong pagpapakasal namin ni Jasper.
Tinitigan ko ang kulay silver na maskarang katerno ng dammit ko. This mask will come in handy. Matutulungan ako nitong itago ang tunay kong nararamdaman sa harap ng mga tao. I wanted to hide my true feelings right now. I feel so empty and pained. A pain that is self-inflicted.
Since breaking up with Ken I submitted my resignation and went back to our mansion. I don't know if he accepted it but I stated there nothing can change my mind. As much as possible I want to get away from him. I want to spare him for more pain. It's been a week since that break up at simula din noon hindi siya tumigil sa kakatawag at kakatext sakin.
I fought the urge of answering it and saying I want him back. I don't want to be selfish and take him back for the sake of my sanity. "This will match your dress." Out of nowhere my sister came out popping.
She's wearing a blue-sapphire body-hugging dress. Her curves and long legs are accentuated by the silver linings and long slit on the side. She's Kylie, my older sister.
I loathe the idea that she can freely choose the man that she will love. Laging siya ang swerte pagdating sa mga bagay-bagay. Maswerte sa career, buhay pag-ibig at maging sa pagmamahal ng mga magulang namin. Lamang na lamang siya sakin.
Hindi naman ako nakikipagkumpitensya sakanya pero nasasaktan ako twing guguluhin ng masamang hangin ang utak ko at maiisip kung paano kaunfair ang buhay ko. Hindi tulad niyang biniyayaan ng lahat ng bagay na ginusto niya.
She's a brat yet she's blessed one thing that I'm not.
"Hwag na." malamig na tugon ko pero mapilit siya."No no wear this necklace." wala na kong nagawa dahil naisuot na niya sa leeg ko ang kwintas na tinutukoy niya.
"Perfect." She squealed.
I rolled my eyes and uttered my thanks. I'm trying to be civil with everybody but somehow I can feel the seething pain of breaking up with Ken every time I see them, especially my Mom.
Alam ko namang wala akong panama sa ganda niya at kahit nasa thirties na siya ay hindi ko maitatanggi ang natatangi niyang ganda. Kaya nga siya mahal na mahal ni Mommy kasi siya itong nagmana sa lahat ng bagay. They both love fashion and that's the reason why they get along so much.
Hindi tulad ko na lumaking may pagkarebelde at walang hilig sa industriyang pinili nila. All my life I want a recording company but they don't want that idea. Kaya nga binenta nila ang recording company namin na matagal kong inaasam.
She smiled and silence enveloped us. Nagpatuloy ako sa pag-aayos kahit naiinis ako sa presensya niya. She sat on the corner of my bed and stared at me straight from the mirror.
She would open her mouth but immediately close it. Kumunot ang noo ko. Para bang may gusto siyang sabihin sakin na hindi niya maituloy-tuloy.
"May kailangan ka pa?" hindi na ko nakapagpigil itanong. Panay kasi ang tingin niya sakin tapos ibubuka ang bibig pero hindi rin naman itutuloy.
She stared at me for a while and my eyes widened when I saw her shed a tear. Lumapit siya sakin and with all the gowns and make-up she kneeled in front of me as she held my hands.
"K-Kylie" I stuttered with her name.
Her make-up is all messed up but she's not even minding it. "I'm sorry, Mandy. Ate is really really sorry." Nabigla ako sa ginawa niya.
Sa unang pagkakataon ay nakaluhod siya sa paanan ko habang paulit-ulit na humihingi ng patawad. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin sa mga oras na to.
"A-anong bang sinasabi mo?"tanging nasabi ko habang binubuo sa aking isipan ang mga nangyayare. Tumayo ako. Bahagyang umatras papunta sa tapat ng bintana ng kwarto ko. Nananatili siyang nakaluhod habang umaagos ang luha sa kaniyang mukha.
What the hell is she doing?
Dinig na dinig sa buong silid ang pag-iyak niya. Kung may makakakita lang samin ay tiyak na iisiping kinawawa ko siya.
"B-buntis ako, Mandy." Nahigit ko ang aking hininga sa sinabi niya. Agad bumagsak ang tingin ko sa payat niyang tiyan. Imposible!
"B-buntis ako." Ulit na sabi niya.
Pinili kong manahimik dahil hindi ko alam kung pano o ano ang dapat kong gawin. Buntis siya? Anong pakialam ko kung buntis siya. Nasa tamang edad na siya para magkapamilya at walang kinalaman ang pagbubuntis niya sa napipintong pagpapakasal ko.
"W-what's the point of saying that to me?" malamig na sabi ko.
Dahan-dahan siyang tumayo at naupo sa pwestong kinauupuan ko. Kalat-kalat na sa mukha niya ang make-up na kanina lang ay bagay na bagay sa kaniyang mukha.
I bit my lip. Bakit ba nagmumukhang kawawa ang babae pag umiiyak? Bakit ang tulad niyang punong-puno ng lakas ay nagiging mahina?
"I-I want you to know na mali ka sa iniisip mo. Na hindi ka mahal ng pamilyang to because I tell you I may be the worst Ate for you but I love you, Mandy. Mahal ka ni Ate." Sabi niya. "At oo buntis ako and this child is the reason why we're having this dilemma." Kumunot ang nook o sa sinabi nya.
Bago sa pandinig ko na manggaling mismo sakanya ang mga salitang yun. Na mahal niya ko. Na bilang Ate ay mahal niya ko.
"Y-yung lalaking nakabuntis sakin ang tumangay ng pera ng mga Elizalde." Napasinghap ako sa sinabi niya. "P-panong?"
"N-niloko niya ko na kapag ginawa ko siyang tulungan na mainfiltrate ang joint account ng dalawang pamilya ay magsasama na kami. Mahal ko siya, Mandy. But I love him the way I should not."
Naguguluhan ako sa sinasabi niya. "P-pero sabi ni Dad—"
"Pinagtatakpan ako ni Mom at kahit si Dad ay hindi alam ang totoong nangyare. Natatakot si Mom na pag nalaman ni Dad ang totoo ay atakihin siya sa puso kaya inako niya ang lahat ng kasalanang ako dapat ang umaako."
Sa bawat salita na sinasabi niya ay lalong nabubuo ang larawan ng mga pangyayare. "S-Si Carlos how about him siya ang fiancé mo diba?"
Tumango siya, "He's my bestfriend, Mandy. When he knew what happened to me he offered to marry me. Ayoko sana pero nagpumilit siya at ipinakilala ako sa buong pamilya niya maging ang magiging anak ko. He acknowledged my unborn child without any hesitation."
Hinimas niya ang dalawang kamay ko na nakapatong sa hita ko. "I'm sorry Mandy. I'm sorry to drag you in this mess."
"P-para saan pa? Hindi na mababago ang katotohanang nasangkot na ko sa gulo mo. Akon a walang ginawa buong buhay ko kundi humanap ng ikaliligaya ko. Nang taong mamahalin ako. " bumabalik ang lahat ng sakit.
Naalala ko kung paano nagmakaawa si Ken ng araw na yun at kung paano ko siya nagawang talikuran.
"G-Gusto kong tumulong, Mandy. I know how devastated you are when you learned about the engagement. Lalo ng umiyak ka ng araw na yun sa library. I almost shook heaven and earth to produce a good amount of money but Kyle and I didn't succeed. Hindi ka natulungan ni Ate. I'm sorry, princess."
Humikbi ako at napaupo sa kama. "I hated you, Ate. I hated you all my life." Bulong ko ng paulit-ulit. Buong buhay ko kinamuhian ko ang pagkakaroon ko ng kapatid na tulad niya. Mas lalong tumindi ang galit na yun ng makita kong mas mahal siya ni Mama.
Naramdaman ko ang pagtabi niya sakin sa kama. Hinagod niya ang likod ko habang patuloy sa pag-iyak.
"I-I know baby but please don't hate Dad and Mom. Mahal ka nila." Pakiusap niya.
"They love you, Mandy. Mahal ka nila sa paraang alam nila. S-Sana maintindihan mo." Niyakap niya ko at sa unang pagkakataon naramdaman kong bukod kay Kuya ay kapatid pa ako.
Ginantihan ko ang yakap niya. Hindi ako nagsalita at hinayaan ko lang na sa pamamagitan ng mga yakap namin ay maghilom ang sugat na gawa ng kahapon.
Naramdaman ko ang paghalik niya sa ulo ko, "I love you baby. Ate and Kuya will help you. Lulusutan natin to. We'll find ways to escape this."
Sa unang pagkakataon, nakahanap ako ng sasandigan sa pamilyang ito. Na alam kong sa laban na kakaharapin ko hindi ako nag-iisa dahil unti-unting nabubuo ang pira-pirasong parte ng buhay ko.
THE END!
AN: haha joke lang po.