Dedicated to @kvuc28....
KABANATA XXXI: Together.
Ilang beses na kong nagkusot ng mata at pumikit. Hindi ako makapagsalita ni hindi ko magawang gisingin 1siya. Wala akong ideya kung paano ako nakarating dito. Ang huling naaalala ko ay may sumalong lalaki sakin and everything is nothing but black.
Imposibleng si Ken yun dahil iba ang narinig kong boses. Pero heto ako ngayon kasama siyang nakahiga sa kama at mahigpit ang yakap sakin. Kung nanaginip ako ngayon, sana ay hindi na ko magising. It's been a long time since we got this close.
Umupo ako sa tabi niya. I stroked his messy hair. Mukhang pagod na pagod siya.
I'm still feeling very sick but seeing him with me is enough to feel so much better. Hindi ko na alintana ang taas ng lagnat ko o ang pananakit ng ulo. Basta kasama ko siya nothing else is important.
I've learned my lesson. This man beside me has done so much and maybe it will be fair to him that I exert the same amount of effort that he deserves.
Sa totoo lang, hindi ko alam kung nasaktan ba si Ken dahil sa pagbanggit k okay Chrome o sa mismong pagkakalimot ko ng monthsary namin. Hindi ko alam kung paano ko sisimulan lahat basta ang alam ko lang babawi ako sakanya.
At dahil nga gusto kong bumawi sakanya, dahan-dahan akong bumaba ng kama. Ipagluluto ko siya ng kaisa-isang ulam na kaya kong lutuin. Sigurado naman akong meron siya nung mga ingredients na kakailanganin ko.
Tinuro sakin ni Kuya kung paano to lutuin. Noong mga panahon kasi na yun ay namutla ako sa sobrang gutom sa bahay. Naiwan akong mag-isa at sakto naman ang pag-uwi ng mga katulong namin sa probinsya. Dahil nga hindi ako marunong magluto napilitan akong mag tinapay lang sa buong maghapon. Pag-uwi ni Kuya maputla na ko at nahihilo sa gutom.
Sabi tuloy niya dapat matuto ako ng kahit isang putaheng ulam lang.
Masyado akong naging abala sa pagluluto at hindi ko na namalayan ang oras. Buti na lang at tulog pa si Ken magpahanggang ngayon. May panahon pa kong ayusin ang nagkalat na gamit niya sa sofa.
Inilapag ko sa dining table ang bagong lutong ulam. Yung kanin na lang ang kulang pwede ko ng gisingi si Ken. Isa-isa kong pinulot ang mga nagkalat na bote sa sahig. Dadamputin ko na sana ang huling bote ng muli ako makaramdam ng hilo.
Ngunit ang ikinabigla ko ay ng may sumalong matitigas na braso sa akin. Pamilyar sakin ang amoy na iyan. It's the same manly and addicting scent that cuddled me all night. He smelled so good that you won't even think he just got out of bed.
"Are you really trying to kill yourself?" tiim bagang na sabi niya. Madilim ang kaniyang mukha habang may bakas ng pag-aalala ang mga mata nito.
Pwede palang magkaroon ng dalawang emosyon ang isang tao sa magkasabay na oras. Kitang-kita ang pagkainis sa mukha niya.
Hindi ako agad nakasagot. Hinayaan ko lang siya na iupo ako sa sofa. Agad kong naramdaman ang malamig niyang palad sa leeg ko.
"Nilalagnat ka pa. Bakit bumangon ka na?" bigla siyang natigilan. Para bang may nakitang hindi niya nagustuhan at ng sundan ko ang direksyon na tinitingnan niya. Napakagat-labi ako. He's staring at the plate on the dining table with my freshly cooked adobo.
"And you even cook." Naiinis na sabi niya. Mas lalong napadiin ang kagat ko sa labi. Napayuko na lang ako habang pinaglalaruan ang laylayan ng aking damit. "G-gusto ko lang naman ipagluto ka. Kahit ngayon lang."
Hindi ko inaakalang maririnig niya ang bulong ko. "Yes I know that pero nilalagnat ka ni hindi pa bumababa yung lagnat mo."
"Dito ka lang ikukuha kita ng pagkain." Hindi na niya ko hinintay sumagot at madaling nagtungo ng kusina.
Lingid sa kaalaman niya ay sumunod ako. Nakita ko ang pagmamadali niya sa paghahanda ng pagkain. Mula sa pagkuha ng plato, utensils at baso sa tokador ay punong-puno ng pagmamadlai. Maya-maya aay binuksan niya ang medicine cabinet sa dingding at kumuha ng ilang piraso ng gamut.
Parang may bumulong sakin na lapitan siya at yakapin mula sa likod.
"Mandy" naramdaman ko ang pagkabigla niya. BAhagya siyang natigilan at naiwan sa ere ang kamay niyang tangan ang ilang tabletas. Pinagdikit ko ang aming katawan habang nanatili ang braso ko sa beywang niya.
"I love you Ken!" mas hinigpitan ko ang kapit sakanya na parang takot na takot akong pakawalan siya. Ngayon ko lang naramdaman to. Ang takot na sa oras na bitawan ko siya ay tuluyan na siyang mawawala sakin.
I felt his hands on top of mine and I fear that he will remove my hug so I tighten it more. "Hindi ko na kayang iwasan mo pa ko, Ken. I deserve the cold treatment but please let's talk." nabasag na ng tuluyan ang boses ko.
Pero si Ken ay nanatili sa kaniyang pwesto. Sobrang tahimik niya. Hinayaan lang niya kong yumakap at magsalita sa kaniyang likuran na para bang sinasabing 'Sige makikinig ako'.
"K-kasalanan ko to eh. Hindi ko sinasadyang makalimutan yun Ken. I won't make any excuses for that. I accept that it's entirely my fault. Let me make it up to you. Just give me a chance and I'll be better. Please Ken let's patch this up. Please!" Pagmamakaawa ko sa kanya.
Kinakabahan ako sa sasabihin niya. Hindi ko gusto ang pagiging tahimik lang niya sa buong panahon na nagsasalita ako. Kapagkuwa'y hinawakan niya ang aking kamay at marahang humarap sa akin. Nanunuot ang kaniyang mga titig na kahit hindi ko magawang tingnan siya ay ramdam kong nakatitig siya sa akin.
Pinunasa niya ang mga luha ko gamit ang likod ng palad niya, "Do you love me?" tanong niya.
Titig na titig siya sa aking mga mata. Kitang-kita ko ang bahid ng pangamba sa kaniyang mukha at ang kakaibang tension sa kaniyang mga panga. "I love you Ken. I really really love you!" hindi na ko nag-alinlangang sagutin ang tanong niya.
Sumilay ang ngiti sa kaniyang labi. Humigpit din ang hawak niya sa balikat ko. Lalo tuloy akong kinabahan. May mali ba sa sinabi ko?
"Wala na tayong pag-uusapan pa." bigla siyang tumalikod at pinasadahan ng kamay niya ang buhok. Nanatili lang akong nakamasid sakanya. HInihintay ang susunod niyang gagawin.
Maya-maya ay muli siyang humarap at mabilis na hinagkan ang labi ko. Sa sobrang pagkabigla ay napakapit ako sa kaniyang leeg upang hindi tuluyang bumigay ang aking tuhod. Sinimsim niya ang bawat parte ng aking labi na para bang sabik na sabik na ito'y muling tikman.
Mga halik na punong-puno ng pananabik. Halik na tumunaw sa lahat ng pangamba ko sa tunay na nararamdamng naming sa isa't-isa. Nararamdaman ko ang pagnsi ng kaniyang mga labi sa pagitan n gaming halik. Hindi ko na alam kung ang init ban a nararamdaman ko ay dala ng lagnat o ang alab ng aming damdamin.
Bumaba ang kaniyang halik sa leeg ko at naramdaman ko ang paghagod ng kaniyang kamay sa nakaarkong likod ko. Lumayo siya at huminga ng malalim. Kapwa kami naghahabol ng hininga.
"That's fvcking close." Bulong niya.
Pinagdinikit niya ang mga noo namin. Inilapat ko ang aking kamay sa matigas niyang dibdib. Ramdam na ramdam ko ang lakas ng pintig ng puso niya na animo'y nagwawala na sa sobrnag kasiyahan. Maging ang puso ko ay hindi na mapakali. Anumang oras ngayon ay handa na siyang lumabas at magtatalon sa harapan namin dalawa. Ganun kalakas ang epekto naming sa isa't-isa.
"You really are my fvcking drug." Maging ako ay napahagikgik na sa sinabi niya. Behind his shorts is a tent. A huge tent and I know it's because of our burning session.
"I love you Ken. Don't ever doubt that. I will love you and no other man will come close to the love I have for you." Mabilis ko siyang hinalikan.
Tumikhim siya, "I love you, you love me. Let's go and make babies." He sang in the tune of that famous kiddie show.
Humagalpak siya ng tawa, "I never thought I'll be this corny." He chuckled.
Napatanga ko sakanya. Umiling siya at hinalikan ang noo ko."Tara na, hwag ka ng matulala diyan."
"O-okay na tayo?"
Tumawang siyang muli at ikinulong ako sa kaniyang bisig. "We're okay and it will not get any better than this."
I smiled and felt the tingling happiness in my heart.
This is where we both belong. Together.
AN: PAsensya na sobrang ikli, I'm working kasi on the outline of STCM para mas madaling gumawa ng update and I'm sorting something outside wattpad.
Sa weekends na lang ulit kung kakayanin XD
_RHEN_