Nandito kami ngayon sa Medical Department para bantayan si Riye. Sabi ni Dra. Yuuki, nagising na raw siya kanina pero natulog na ulit para magpahinga. Dahil nag-aalala kami sa kanya ay dito na namin napagpasyahan ni Akane na magpalipas ng gabi. Mukha ngang tulog na rin siya. Alas-dos na rin kasi ng umaga. Ako naman ay hindi makatulog dahil sa dami ng naiisip ko ngayon.
First was the fact that Akemi was one of the Great Seven. Sabi niya, hindi raw dini-discuss o pinag-uusapan ang dating Akemi sa klase nila dahil ipinagbawal ng Council. In addition, almost all students know how great the seven were but they don't have any idea how the five died.
Second was that cloaked guy. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwala sa lahat ng nangyari sa amin ni Riye sa gubat. Buti na lang talaga at hindi masyadong malalaaung nangyari kay Riye at na-recover pa ni Sir Hiroshi ang arrow mula ro'n sa lalaking sumugod sa amin. Hinihintay na lang namin ngayon ang result ng blood analysis na ginagawa ng Medical Department doon sa arrow. Sabi rin nila, malaki ang possibility na isang Shinigami ang naka-encounter namin. Pero ano bang kailangan nila kay Riye?
Third was the robbery cases. Having simultaneous cases of it in neighboring towns weren't normal. May kinalaman na naman ba ang Shinigami dito?
Last was Sarah Angeles. Kahit nasabi ko na lahat ng nalalaman ko tungkol sa kanya kay Miss Reina ay hindi pa rin talaga ako mapakali. Natatakot ako sa kanya. I think she was the girl who told me those words during my second case.no
'No, dear. To have great powers is to also experience great misery. That's the rule of the world. That's the rule of our world.'
'That's right, dear. Solve this crime and prove yourself. Then I shall decide whether to take you or not.'
Hindi ko rin alam kung anong ibig sabihin ng mga binitiwan niyang salita pero sigurado ako na binabantayan niya ang bawat kilos ko that time.
But what bothered me the most was my own mother. Pakiramdam ko ang dami-dami niyang tinatago sa akin. Oo, close kami ni Mama pero hindi ko akalaing hindi ko pala talaga siya kilala. Sabi nina Akane dati, halos lahat ng parents ng Senshins, tinuturo sa mga anak nila ang basics ng pagiging Senshin. Pero si Mama, ni wala man lang sinabi o ikinuwento sa akin. Sigurado naman akong may rason siya kung bakit hindi niya sinabi sa akin pero hindi ko pa rin talaga mapigilang mapaisip kung ano iyon. At isa pa, bakit parang walang nakakakilala sa kanya rito? Okay, alam kong dahil hindi ko alam ang alternative name niya pero hindi kaya siya 'yong cursed Akemi at sa kanya ko narinig ang name na 'yon? Pero sabi kasi nila, patay na ang last Akemi. Lalo lang tuloy gumulo ang isipan ko.
"Nee-chan? Bakit gising ka pa?" napatingin ako kay Riye at nginitian ko siya. Gumaan ang pakiramdam ko nang makita ko siyang gising na at nakatingin sa akin.
"Hindi ako makatulog, eh. Andami kong iniisip sa ngayon."
Bigla namang lumingun-lingon sa paligid si Riye at nakita niya rin si Akane na natutulog sa may couch. She suddenly moved out of the bed so I panicked.
"Wait, Riye. H'wag ka munang tumayo at baka may mangyaring masama sa'yo."
"No, I'm okay nee-chan. Galos lang naman ang mga 'to. Besides, may gusto akong sabihin."
Napatigil naman ako sa sinabi niya. Lumingun-lingon ulit siya sa paligid na para bang sinisiguradong walang nakikinig sa amin. Naglakad siya papunta sa akin at umupo siya sa tabi ko.
"What do you mean, Riye?"
"Do you remember what he said? The guy said he needs me, right?" Doon ko naman na-realize na 'yong lalaki sa gubat ang tinutukoy niya. "I know what they want from me."
"A-anong kailangan nila sa'yo? Why are they after you?"
"Siguro alam na nila kung saang family ako galing."
All of a sudden, she raised her shirt and I saw a marking on her waist—an eye-shaped symbol enclosed in concentric circles.
"What's that?"
"This is the symbol of the Querino clan, the best Shinigami Trackers," she said and I gasped when I realized what she meant by that.
"Kaya pala hindi ka nagbibihis sa kwarto at lagi kang sa banyo nagpapalit."
Napalingon kami kay Akane na gising na pala ngayon. So she's been listening to us. Medyo nakahinga ako nag maluwag nang nalaman kong hindi lang ako ang makakaalam sa mga pinagsasabi ni Riye. Lumapit rin sa amin si Akane at tinaas niya ang shirt ni Riye.
"Wait, I think I saw this mark before."
"Sa batok ni Ma'am Reina," sabi naman ni Riye. "She's a member of the Querino clan, too. Pero malayong kamag-anak na kami. Kaya siya pumasok as teacher sa St. Joseph dahil dalawa tayong Senshins ang nandoon, at pareho pa tayong Atama. Para makasiguro silang walang masamang mangyayari sa atin ay nagpadala sila ng isang Shinigami Tracker and that is Miss Reina."
Natahimik naman kami ni Akane. Ibig sabihin ba ay alam na ni Ma'am Reina beforehand na mapupunta ako sa Atama?
"Ibig sabihin, kailangan ka ng lalaking nakita n'yo ni Akemi dahil isa kang Shinigami Tracker?" tanong sa kanya ni Akane.
"I think so. Siguro para makakuha ng information pero wala naman akong masyadong alam tungkol sa pagta-track dahil tinuturo lang iyon sa family namin kapag nag-fifteen na kami."
"Sinabi mo na ba 'to kina Sir Hayate at Dra. Yuuki?" tanong ulit sa kanya ni Akane.
"I think they already know it. Baka sinabi na ni Miss Reina sa kanila ang pagiging part ko ng Shinigami Trackers. Since they can't touch Miss Reina because she is strong, they are targeting me because I'm weak."
"Anong pinagsasabi mo? You are not weak," sabi ko naman Riye. Hindi naman talaga siya mahina. Sa tingin ko nga, ako lang ang mahina sa amin.
"You may be weak physically but you're a great support. Your analytical and medical skills are beyond great."
Napatango ako sa sinabing 'yon ni Akane at ngumiti naman si Riye. May namumuong luha na sa gilid ng mata niya but she tried to hold them back.
"Thank you. Yes, I admit, I am weak physically kaya gumawa na ako ng paraan para makilala kung sino ang lalaking 'yon. I recorded his voice on my phone at balak ko sanang ipadala kina Mama pero paggising ko kanina, wala na 'yon sa bulsa ko. Sasabihin ko sana kina Sir Hiroshi pero naisip ko na baka masyado silang busy para hanapin pa yung phone ko."
Bigla naman kaming nagtinginan ni Akane at alam kong iisa lang ang naiisip namin.
"Sa gubat," sabay naming nasabi kaya nagtaka si Riye. Alam kong nalaglag somewhere ang phone ni Riye mula sa bulsa niya noong binubuhat namin siya ni Akane pero nawala na 'yon sa isip ko dahil sobrang nag-aalala ako at natatakot para kay Riye that time.
"Ako na lang ang maghahanap," prisinta ko pero bago pa ako makatayo ay hinawakan ako nina Akane at Riye sa magkabilang braso.
"Are you out of your mind? Alas-tres na Akemi! And that place is dangerous. Mas mabuti pang ipagpabukas na lang natin ang paghahanap."
"Don't worry, alam ko kung saan nalaglag ang phone ni Riye. Nasa may bungad lang naman 'yon," pagsisinungaling ko sa kanila. Sana hindi sila makahalata.
"Kung pupunta ka ro'n, sasama ako."
This time, ako naman ang pumigil sa paglalakad ni Akane.
"No! Dito ka lang Akane. Dapat may kasama si Riye dito dahil baka kung anong mangyari," sabi ko dahil naalala ko ang bilin ng tatlo sa akin.
"Then how about you?"
"Kaya ko ang sarili ko," saka ako ngumiti sa kanila.
Nang makalabas ako sa Medical Department ay sobrang bilis at lakas na ng tibok ng puso ko. Pwede nga naman naming ipagpabukas ang paghahanap pero baka bukas ay wala na 'yon. Hindi namin alam kung babalik ba ang lalaking 'yon o baka may makakuha ng phone ni Riye. Isa pa, gusto kong gawin 'to dahil nagi-guilty pa rin ako sa nangyari kay Riye. Sinisisi ko pa rin ang sarili ko at ito ang way ko para makabawi.
I walked toward the forest. The night was chilly and the wind sounded like a howl when it blew. Sobrang dilim din ng paligid kaya mas nakakatakot at halos footsteps ko lang ang naririnig ko. I tried to enhance my eyesight to its maximum distance to efficiently find her phone.
I was about to pull out a flashlight but I stopped when I heard the leaves on the ground rustling. Napatingin ako sa paligid pero wala akong masyadong makita dahil sobrang dilim. Lumakad ulit ako papasok sa gubat pero this time, lalong lumakas ang mga naririnig kong kaluskos. Sinimulan na akong kabahan. Nararamdaman kong papalapit nang papalapit sa akin ang tunog pero hindi na ako makagalaw sa sobrang kaba. Kinurot ko pa ang sarili ko para lang makapag-function nang maayos pero nang ihahakbang ko na pabalik ang paa ko ay biglang may nagtakip ng bibig ko at hinigit ako papunta sa likod ng isang puno.
My heart pounded painfully against my chest. Gusto kong sumigaw at magwala pero hindi ko magawa dahil sobrang higpit ng hawak niya. I was scared and I didn't have any energy left to struggle.
'It's me. Don't be scared.'
Pagkarinig na pagkarinig ko no'n sa isip ko ay tuluyang nanghina ang mga tuhod ko. It turned out it was Hiro. Magtatanong na sana ako kung anong nangyayari pero bigla niya uling hinigpitan ang hawak niya sa akin.
'Shh. Don't move.'
I felt his head shifting toward the right side so I looked at that direction. Noong una ay wala akong makita kundi kadiliman, pero nang marinig ko ulit ang mga kaluskos ay alam kong may mga tao ro'n. Pinilit kong tingnan kung sino ang nandoon pero wala talaga akong maaninag. Then suddenly, I saw pairs of green eyes.
"Come on, we need to go," sabi ng isa.
"Fine," the other one replied.
Bigla namang may umilaw sa pagitan nila at na-realize kong hawak na pala nila ang phone ni Riye. I looked at the two faces illuminated by the light from Riye's phone and my heart sank when I saw the face of one of them.
No way.
I . . . I know that guy.
***