AN:
Salamat sa Divergent, nakilala ko si Four at na-inspired ako magsulat. Hihihi ♥
Clarisse
I woke up at 5am the next day. The moment I checked my phone, I immediately saw Jake’s text message saying:
See you at the bay by 5:30.
Nagdalawang isip pa ako kung pupunta ako doon o hindi. Wala rin naman akong gagawin ngayong umaga dahil naayos ko na kagabi ang mga gamit ko dahil mamayang 10am ay lilipad na ulit kami pabalik sa Manila. And besides, 6:30am pa naman ang breakfast namin. So I have no excuse kung hindi ako pupunta. Medyo naguguluhan lang ako sa inaakto ni Jake. Lalo na sa ginawa nya kagabi sa bonfire party.
But after 10 minutes, I just found myself walking through the bay. Bahala na. Hindi ko rin naman alam ang dahilan ni Jake and I think it would be better kung makikipagkita ako sa kanya. Besides, after this event, hindi na ulit kami magkikita dahil sa Batangas na sya didiretso para sa iniwan nyang project doon.
Naabutan ko syang nakaupo sa may hagdanan ng isang cottage na nasa harap ng dagat. Medyo madilim pa ang paligid at malamig ang hanging dagat. Nayakap ko ang sarili ko habang naglalakad palapit sa kanya. Napatingala sya sakin noong naramdaman nyang nakatayo ako sa may gilid nya.
“Hey…”, he said and smiled.
“Hey…”, I sat beside him and watch the silhouette of the few people walking at the beach.
“I’m glad you came…”, he said quietly.
“I’m curious why you wanna talk to me. Magkasabay naman tayong babalik ng Manila mamaya…”, i heard him sigh.
“About the kiss…. I’m not gonna say sorry for that…”, napalingon ako sa kanya. “Cause I meant it.”
“Jake…”
“Sshh.. Let me finish first…” natahimik naman ako. “I meant every word I tell you before. I meant every action. Every move. I meant everything…”, nakatitig lang ako sa kanya. I was stunned. “Meaning, I meant the help the I offered you. Ginusto kong gumawa tayo ng mini show para kay Ice. Because… I love you…”, lumingon sya sakin. Nagtama ang mga mata naming dalawa. “I love you, Clarisse…”
“Jake…”
“I love you… But he loves you more…”, napakunot ang noo ko sa sinabi nya.
“He?”
“Ice and I talked last night while you were at your room. He told me everything. Sinabi nya rin sakin na ipinaalam nya na rin sayo ang nararamdaman nya pero hindi ka naniwala. And he cant blame you dahil alam nyang kasalanan nya naman. But Clarisse, I know that the time, he told you that, naniwala ang puso mo sa kanya. Hindi mo lang inaamin…”
“I-I don’t know what you’re saying…”
“You may keep denying it to us, but you cant hide it with your heart. Dahil ikaw mismo, alam mo kung ano ang totoo…” natahimik ako. He hit me bull’s eye. “You still love him, don’t you?”
“Jake…..”
“Are you just going to pronounce my name over and over again? Just answer me…”, he said smiling. Pinakatitigan ko sya. He’s serious. I took a deep breath and nodded with my head down the sand. Maya-maya at naramdaman kong hinawakan nya ako sa baba at iniangat ang mukha ko para tumingin sa kanya. “I love you…. And I always want to see you smile. I want to make you happy. And I know, that Ice is your happiness. So I wont go against your way. Just do what makes you happy, Clarisse.”
Dahil doon ay nag-unahan na ang luha ko sa pagbagsak. Saka walang sabi-sabing niyakap ko si Jake.
“I’m sorry, Jake. I don’t wanna hurt you. You’ve been a good friend. I’m sorry.” I was sobbing in his shoulders.
“Hey, stop saying sorry… There’s nothing you have to say sorry for.” He pushed me gently and wiped my tears. “But I admit, kung hindi naglakas loob si Ice na sabihin sakin ang totoo, I wouldn’t think twice, aagawin kita sa kanya.”, that made me smile. I hugged him again, this time, mas mahigpit.
“Thank you, Jake! I wish you’ll find your happiness…. Thank you for the help.”
I just realized, hindi lang si Ice ang natauhan sa ginawa naming pagpapanggap. Lahat pala kami. Ice was able to admit his real feelings for me. I was able to realize how much I love Ice. And Jake was able to admit what he feels for me also. Life was never been perfect. But it will always and forever be extraordinary. You just have to sacrifice things just for your happiness. Especially, when it comes to friends. And I am so lucky I have Jake.
Kumalas ako ng yakap sa kanya. I can now see the sun as it shines behind the mountains.
“Ok lang ba kung mauna na muna ako sayo. Sa breakfast na lang tayo magkita. I just need to talk to Ice…” tumayo na ako at aalis na sana pero nagsalita si Jake.
“Via video chat?”, napakunot ako sa tanong nya
“Ha? Hindi. Bakit kailangan pa ng video chat? Nandito lang naman sya sa suite nya.”
“So hindi nya pala sinabi sayo?” lalong napakunot ang noo ko. This guy is talking in riddles.
“Ang alin?”
“Ice is flying to Canada today. He left Misibis last night kaya wala sya sa bonfire party. I thought he told you.”
“He’s leaving?” nanghihina akong napaupo ulit dahil sa narinig ko.
Hindi ko alam kung gaano ako katagal umiyak. Parang biglang nagluksa ang puso ko. Masaya n asana ako kanina noong nalaman ko na gusto rin ako ni Ice. Pero biglang nabawasan ang pag-asa ko nang umalis sya. If he really loves me, why would he go out of the country without telling me? If he really feels something for me, bakit kailangan nya pang sabihin kay Jake at hidni na lang sakin? Oo, nag-inarte ako. Pero diba normal lang naman sa mga babae ang ganun? Yung nagpapahabol? Yung nag-iinarte? Gusto ko lang naman kasi makita ang effort nya. Gusto kong paghirapan nya ang mga bagay bago nya makuha. I was just waiting for him to talk to me. Pero paano na? Umalis na pala sya?
Dahil sa nangyari, hindi na ako nakasabay sa kanila sa breakfast. Kahit sa byahe pabalik sa Manila, hindi ako nagsasalita. I just preferred to sleep while on our way home. And the moment we landed in NAIA, kumuha na lang ako ng taxi para ihatid ako sa condo ko. I want to be alone.
Jake offered some help pero hindi ako pumayag. Ayokong madamay sya sa kamiserablehan ko. Kaya tumuloy na lang sya sa Batangas. The moment I was alone in my condo, hindi ko napigilan ang sarili kong maiyak. Bakit ganun? Bakit kung kalian, okay na sana ang lahat, saka naman hindi matutuloy? Bakit ganun ka-unfair ang buhay?
Kahit paano, naghihintay ako ng phone calls from him. Pero nakalipas na ang dalawang linggo, wala man lang kahit isang tawag galing sa kanya. Ni hindi man lang magmessage sakin thru email. I want to send him a personal message, pero anong sasabihin ko? Wala akong maisip. Everytime I typed something on my keyboard, buburahin ko rin yun at iiwang blanko ang message area. Hanggang sa wala na naman akong masabi sa kanya. Saka ano ba? Ako ba talaga ang dapat na gumawa ng paraan para makapag-usap kami? Diba, dapat siya? Nagawa ko na noon ang magtapat sa kanya and I failed. Ayoko nang ulitin ngayon. Ayoko na ulit mapahiya. This time, gusto kong mapatunayan ang mga nalaman ko kay Jake. Mula mismo sa mga labi ni Ice.
Bigla akong nagising nang marinig ang ring ng cellphone ko. Agad ko iyong dinampot sa pag-aakalang kay Ice nanggaling ang tawag. Pero kay Andrew pala.
“Hey, Drew…”
“Hey, Clarisse. Pack your things up. One of my choppers will be picking you up later by 6pm at the helipad of your building. See you!”
“What?! Drew--- Wait!”, pero kahit na anong gawin kong pagsigaw, nawala na sya sa linya.
Susunduin daw ako ng chopper mamaya? Bakit? Anong meron?