101116
Δεν μπορούσα να αλλάξω αυτό που ήμουν. Το να είμαι μια πουτάνα είχε γίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά δεν ήμουν απελπισμένη και ούτε άκαρδη. Είχα και γω συναισθήματα και ας μου φέρονταν - τώρα πλέον- όλοι οι κάτοικοι της Κορέας σαν να ήμουν ένα σκουπίδι. Και σε αυτό το πράγμα ήξερα ότι δεν ήμουν μόνη. Ήταν και όλα τα άλλα κορίτσια που είχαν πέσει και αυτές στην παγίδα των ανώνυμων αγοριών. Ήταν το μόνο πράγμα που δεν ήμουν μόνη... δεν ήμουν μόνη σε κάτι που μισούσα.
Όμως δεν μπορούσε καμία μας να το σταματήσει γιατί εθιζόμασταν στο πότο και στα τσιγάρα που μας παρείχαν. Ήταν εκείνο το μικρό κλαδί της ζωής μας που μας έσωζε από τον θάνατο. Μάλλον που μας κράταγε αδύναμους στην ζωή ενώ μας έσπρωχνε σιγά σιγά στον λάκο του θανάτου.
Ο τρόπος σκέψεων μου είχε αλλάξει προς το χειρότερο. Είχα γίνει απαισιόδοξη. Η κάθε ελπίδα μου για το ότι θα βρω λύση για να αποφύγω αυτό τον χαμό, είχε εξαφανιστεί. Η αδερφή μου είχε γίνει άλλος άνθρωπος όπως και οι γονείς μου. Ένιωθα μόνη. Αδύναμη μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα. Φοβόμουν τα πάντα.
Ή απλά εγώ ήμουν αυτή που είχε αλλάξει τόσο πολύ; Αυτή που είχε απομονωθεί από τον κόσμο; Αυτή που πλήγωνε τον εαυτό της;
Παρόλα αυτές τις δυσκολίες που περνούσα, μόνο ένα πράγμα παρέμεινε να με ζωντανεύει και να ξεχνάω το τώρα και να γυρνάω στο παρελθόν. Στον παλιό μου εαυτό, ο οποίος ήταν αθώος και δυνατός.
Ακούει στο όνομα Min Yoongi.
Ένα αγόρι. Ένα απλό αγόρι ήταν για την κοινωνία και για τα άτομα γύρω του. Αλλά για μένα ήταν πολλά περισσότερα από ένα αγόρι, από ένα απλό αγόρι. Ήταν ευκαιρία μου για μια νέα αρχή, για νέο ξεκίνημα. Ήταν η μόνη πηγή αγάπης μου. Ο λόγος που συνέχιζα να υπάρχω. Αλλά δεν του άξιζε το σώμα μου, η ψυχή μου. Είχα μολυνθεί... ίσως από δικές μου αποφάσεις.
Του άξιζε όμως η αγάπη. Η αγάπη που του έτρεφε η αθώα και πληγωμένη καρδιά μου. Του άξιζε να είναι αγαπητός σε όλους.
Γιατί ήταν ο Min Yoongi. Ένα απλό αγόρι με συναισθήματα. Δεν θα του άξιζε να πληγωθεί, όπως δεν θα άξιζε σε κανέναν.
Βρισκόμουν σε εκείνο το πάρκο που είχα κάνει όνειρα για μια νέα αρχή στην Κορέα. Σε εκείνο που είχα βιαστεί από έναν ανώμαλο.
Νέα αρχή... δύο λέξεις που είναι δύσκολες να γίνουν πράξη.
Τα δάκρυα άρχισαν να απειλούν τα κουρασμένα και πρησμένα μάτια μου. Είχα καιρό να κλάψω, πάντως όχι τόσο καιρό από το να κοιμηθώ κανονικά. Χωρίς εφιάλτες και άγχος για το τι με περίμενε αύριο.
Ήλπιζα ότι θα συνήθιζα την νέα ζωή μου αλλά πως κάποιος μπορούσε να ζήσει σε ένα βρώμικο δωμάτιο σε όλη του την ζωή; Στην βρώμικη ψυχή του;
Ξέσπασα ξαφνικά. Για πρώτη φορά άκουγα τον εαυτό μου να κλαίει τόσο δυνατά και να μην πνίγει τις κραυγές του. Ένιωθα πόνο αλλά και ανακούφιση, επειδή έφευγε ένα πολύ μεγάλο βάρος από μέσα μου. Ίσως αυτός να ήταν ο νέος τρόπος μου για να συνεχίζω αδιάφορη την ζωή μου και να προσποιούμαι ότι είμαι δυνατή: το κλάμα.
'Νέο': Πόσο συχνά την χρησιμοποιούσα αυτήν την λέξη; Πολύ. Και ήθελα να δω πότε θα αντικαθιστούσα την ψυχή μου με μια νέα, καθαρή και αθώα. Διψασμένη για περιπέτεια και όνειρα.
Ήθελα να βάλω τέλος στην ζωή μου. Να σπάσω αυτό το μικρό κλαδάκι από τσιγάρα, ναρκωτικά και αλκοόλ. Αλλά δεν μπορούσα. Ήθελα να δίνω συνεχώς στον εαυτό μου ευκαιρίες. Έψαχνα λόγους για να συνεχίζω να ζω. Να υπερασπιστώ την καλή και θετική πλευρά της ζωής της οποίας δεν θα αποκτούσα ποτέ.
Έβαλα τις παλάμες των χεριών μου να καλύψουν το πρόσωπο μου καθώς έπεσα από το παγκάκι. Συνέχιζα να σφίγγω τα μάτια μου με δύναμη με αποτέλεσμα τα δάκρυα να κυλάνε γρηγορότερα και ένας οξύς πόνος κυριαρχήσει στο πίσω μέρος των φρυδιών μου.
Ποτέ.
Αυτή η λέξη ηχούσε κάθε στιγμή που παρέμενα σιωπηλή, χωρίς σκέψεις, αναταράσσοντας ξανά τον οργανισμό μου.
Είχα κουραστεί. Και ήταν κούραση που ο ύπνος δεν θα μπορούσε να γιατρέψει.
"Σήκω πάνω!" Άκουσα ξαφνικά μια γυναικεία φωνή να μου απευθύνεται αυστηρά.
Άνοιξα τρομαγμένη τα μάτια μου, κοιτάζοντας το βρεγμένο από τα δάκρυα μου χώμα. Παρέμεινα στο έδαφος όμως. Ανέπνεα γρήγορα και κοφτά. Οι σκέψεις μου άρχισαν πάλι να με στοιχειώνουν, δημιουργώντας μου τρόμο.
Τότε ένιωσα ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο μου, διαπερνώντας σε όλο μου το σώμα ένα άγνωστο συναίσθημα. Αμέσως χαλάρωσα. Οι σκέψεις χάθηκαν πίσω από τον ήχο των πουλιών που κελαηδούσαν και τα νερά των πηγών που χτυπούσαν στα βράχια. Είχα νιώσει ζωντανή για πρώτη φορά. Και ένιωθα ωραία. Αυτή ήταν η ωραία πλευρά της ζωής;
Εκείνο το ζεστό άγγιγμα στο ώμο το οποίο μετέδωσε την ζεστασιά και την στοργή του σε όλο μου τον οργανισμό ο οποίος υπέκυψε και έγινε υπό τις εντολές του, μου σήκωσε απαλά την πλάτη. Εγώ συνέχιζα να κοιτάζω σοκαρισμένη πλέον τα μπούτια μου που ήταν κολλημένα μεταξύ τους. Είχα εντυπωσιαστεί από αυτήν την εμπειρία και από την επιρροή που είχε μια άγνωστη σε εμένα.
"Δεν θα έπρεπε ένα τόσο νεαρό κορίτσι να κλαίει με τόσο πόνο." Η φωνή της έγινε πιο γλυκιά καθώς το χέρι της ήταν ακόμα πάνω στον ώμο μου.
Συνέχιζα να κοιτάζω το κενό, απολαμβάνοντας τους ήχους του δάσους καθώς και την φωνή της κυρίας. Μια φωνή με τόνο που δεν είχα ακούσει ποτέ...
Ποτέ.
"Παρόλο που μπορώ να σε καταλάβω τόσο εύκολα όσο εσύ καταλαβαίνεις τον Yoongi." Με αυτές τις λέξεις γύρισα και την κοίταξα, σαστισμένη.
Ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα με πρόσωπο κάτωχρο, που φανέρωνε το πόσο καλόκαρδη ήταν. Είχε σκούρα μπλε, μικρά μάτια και σαρκώδες, άχρωμα χείλη. Τα ρούχα της ήταν παράξενα και πολύχρωμα και φορούσε πολλά κοσμήματα.
Χαχάνισε λίγο με την αντίδραση μου.
"Κοίτα, δεν θα έπρεπε να με φοβάσαι. Δεν θα έπρεπε να φοβάσαι κανέναν. Όλοι έχουμε περάσει από κάποια κακά και καλά στάδια στις ζωές μας. Όλοι νιώθουμε τον πόνο και την ευτυχία του ένα και του άλλο, υποσυνείδητα. Είναι στην φύση του ανθρώπου να πονάμε." Έκανε μια παύση για να μου καθαρίσει το βρεγμένο μου πρόσωπο με τους αντίχειρες της και να κάνει τα μαλλιά μου πίσω από τους ώμους μου.
" Και η μόνη βοήθεια που μου επιτρέπεται να σου προσφέρω είναι να σε συμβουλέψω." Με έπιασε από το χέρια και σηκωθήκαμε από το έδαφος. Την κοίταξα στα μάτια. Μου πρόσφεραν ελπίδες κάνοντας με να νιώσω καλύτερα.
"Τώρα θα πρέπει να είσαι δυνατότερη γιατί η κορύφωση της δυστυχίας και του πόνου σου πλησιάζει. Αλλά!" Τόνισε την τελευταία λέξη, χαρίζοντας μου ένα γλυκό χαμόγελο για να με καθησυχάσει. Και το κατάφερε.
"Αν ο πόνος έρθει, τότε και η χαρά δεν θα αργήσει."
~ tears waterfalling off cliffs of sad thoughts ~