Hoofdstuk 22 - Blauwe Inkt?
Langzaam rek ik me uit, ik heb in lange tijden niet meer zo goed geslapen. Ik had verwacht dat ik niet kon slapen door de teleurstelling van gister, maar blijkbaar ben ik toch in slaap gevallen. Voorzichtig ga ik rechtop zitten, terwijl ik mijn hoofd een beetje voel bonken. Als ik maar niet hoofdpijn ga krijgen, daar heb ik namelijk nu wel genoeg van gehad.
Ik verschuif mijn lichaam om op te staan, - ik heb namelijk echt zin om te gaan douchen, en even niet nadenken over alles wat nog zal komen- maar het moment dat ik mijn benen beweeg valt er iets op de grond. Het komt met een harde plof neer, zo hard in de stille kamer dat ik ervan schrik.
Ik pak het boek weer op en leg het op het nachtkastje. Hoe komt het op mijn schoot terecht? Heeft iemand het daar neergelegd?
Bang en verschrikt kijk ik de kamer rond, maar ik zie niemand. Opgelucht haal ik weer adem, ik wist niet eens dat ik mijn adem inhield. Ik ruik voor de zekerheid de lucht, maar ik ruik geen vreemde geur.
Maar hoe komt dit boek op mijn bed? Ik strek mijn hand uit om het boek weer te pakken, maar stop wanneer ik naar mijn handen kijken.
Ze zitten helemaal onder de blauwe inkt.
Wat?
Hoe kan dit nou weer? En waarom valt mij dit nu pas op?
Het inkt zit overal in strepen over mijn handen, en vooral mijn vingertoppen zitten eronder. Hoe kunnen mijn handen onder de inkt zitten? Ik kijk om me heen, maar er ligt nergens een pen of stift.
Ik moet dit snel eraf wassen voordat iemand komt en vragen gaat stellen. Vragen waar ik zelf geen eens een antwoord op heb. Ik zorg dat ik niks aanraak, terwijl ik naar het wastafeltje loop. Ik wil geen sporen achter laten. Al snel vind ik de zeep en smeer mij handen ermee in.
Hoe lang zit die inkt al op mijn handen? Straks krijg ik het er niet meer af?
Ik pak snel nog meer zeep en was net zo lang totdat mijn huid helemaal rood is, en het er eindelijk af is.
----
Tevreden laat ik me naast het boek vallen. Ik heb alles er gelukkig af kunnen wassen. Hoewel ik nog steeds niet begrijp hoe er inkt op mijn vingers kan komen, terwijl ik slaap!?
Als ik slaap nog wel! Zover ik weet heb ik nog nooit geslaapwandeld. Ik kijk even naast me en pak het boek op. Waarom heb ik dit überhaupt meegenomen?
Omdat ik hier niks kan doen, aangezien de deur op slot zit, open ik het boek weer. Verschrikt trek ik me hoofd terug.
Er komt erg fel licht van het boek af en ik doe snel mijn ogen dicht, voordat ik verblind wordt. Ik gooi het boek verschrikt van me af.
Wat was dat?!
Ik kijk naar het boek voor me, maar het ziet er niet anders uit. Heb ik het verbeeld? Verward, en met trillende handen pak ik het boek weer op. Ik haal diep adem voordat ik het boek weer open.
Er staat een tekst?
Met zwarte inkt, dus ik kan het niet geschreven hebben, want ik had blauwe inkt op mijn vingers. Maar hoe komt er opeens een tekst in te staan?
Ik breng het boek wat dichter naar mijn hoofd, zodat ik het beter kan lezen.
Gefeliciteerd!
Wat? Waarom word ik gefeliciteerd?
Nieuwsgierig lees ik weer veder.
Je hebt de code gevonden!
Huh? Welke code?
Net als ik veder wil lezen hoor ik een klop op de deur. Van schrik laat ik het boek op de grond vallen, waar heb met een harde klap neerkomt.
''Alexes? Ben je wakker?'' hoor ik Zack vanaf de andere kant van de deur vragen.
Shit! Snel pak ik het boek van de grond en hoor de deur opengaan. Ik zoek stressend naar een verstop plek maar het is te laat.
Verschikt hou ik het boek snel achter mijn rug, hopend dat hij het niet heeft gezien.
''Wat heb je achter je rug?'' vraagt hij direct, terwijl hij naar me toe komt lopen. Shit, hij heeft het zien.
''Ook hallo, Zack,'' probeer ik kalm te zeggen, hopend dat hij de trilling in mijn stem niet opmerkt.
''Wat heb je achter je rug?'' herhaald hij dit keer dreigender.
''Niks,'' zeg ik bot terug. Ik zie dat hij zijn ogen samenknijpt.
Hij zet dreigend een stap na voren, waardoor ik een stap naar achter zet.
''Alexes,'' zegt hij dreigt.
''Wat. Heb. Je. Achter. Je. Rug,'' herhaald hij zichzelf weer, terwijl hij bij elk woord een stap naar voren zet en ik dus automatisch een stap naar achter.
''N-niks,'' zeg ik, waarna ik mezelf mentaal sla, aangezien ik erg nerveus klink.
''Geef,'' zegt hij nog steeds dreigend, maat nu met een kleine grijns op mijn gezicht, waarschijnlijk omdat ik stotterde.
Snel schud ik mijn hoofd en zet nog een stap naar achter. Maar ik voel de muur achter me. Shit.
Met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht komt hij tegen me aanstaan en zet zijn handen aan beide kanten van mijn hoofd. Ik probeer rustig te blijven, maar ik voel mijn adem versnellen. Ik weet zeker dat hij mijn hart kan horen kloppen.
Ik vervloek hoe mijn lichaam reageert op zijn lichaam. Het is alsof we magneten zijn. We trekken elkaar aan. En deze aantrekkingskracht is zo sterk, dat ik er bijna bang van wordt.
Dit is je kans! Kus hem! Hoor de Delore enthousiast door mijn hoofd schreeuwen.
Wat doe eens even normaal! Schreeuw ik terug.
Wat? Voel je al die tintelingen niet dan?! Vraagt ze hysterisch.
Natuurlijk voel ik die. Zeg ik geirriteerd.
Nou dan, kus hem!
Ik zie Zack dat met zijn hoofd dichterbij komt, terwijl hij mij recht in mijn ogen blijft aankijken. Zonder dat ik het zelf doorheb bijt ik op mijn lip, ik zie hem naar mijn lippen kijken, en voordat ik het weet is er nog maar een paar centimeter tussen ons.
Ik kijk in zijn ogen, en schrik bijna door wat ik zie. Zijn ogen zijn zo anders dan toen ik hem eerst zag. Het is alsof hij mij heeft toegelaten in zijn ziel. Ik kijk hem met grote ogen aan. Er zit zoveel pijn verscholen achter zijn ogen, waardoor ik direct afvraag wat hij heeft meegemaakt. Ik knipper, en kom direct weer terug in de realiteit. De realiteit van een vampier en een weerwolf die tegenover elkaar staan.
Ik pak het boek achter mijn rug wat steviger vast. Straks is dit een idiote truc van hem. Het is alsof mijn hoofd steeds vergeet dat hij een vampier is.
Ik voel zijn warme adem op mijn lippen.
Alsof het een instinct is sluit ik mijn ogen en wacht tot ik zijn lippen voel.
Maar mijn droom wordt verstoord wanneer ik zijn stem bij mijn oor hoor zeggen: ''Geef."
Teleurgesteld open ik mijn ogen en schud mijn hoofd, niet in een staat een woord uit te brengen.
Wacht.
Teleurgesteld? Ik ben helemaal niet teleurgesteld, maar blij! Toch?
Ja! Ik ben blij dat hij me niet heeft gekust.
Ik kijk hem in de ogen aan en zie ze dreigend staan. Slikkend kijk ik weg van hem.
Ik merk dat hij weer wat terug leunt. Ik zie dat hij een hand van de muur afhaalt en ik knijp mijn ogen dicht. Als hij me toch gaat slaan, wil ik liever mijn ogen dicht hebben. Ik doe mijn hoofd wat opzij en wacht op de pijnlijke inpakt van zijn hand. Maar er komt niks.
Voorzichtig voel ik zijn hand op mijn gezicht en het voelt fijn? Hij strijkt langs mijn mondhoek. Huh?
Langzaam open ik mijn ogen en kijk hem verbaast aan.
''Je had inkt bij je mondhoek,'' zegt hij geschokt, terwijl hij weer met zijn hand over mijn mondhoek strijkt. Ik zie hem fronsen om mijn reactie, waarschijnlijk had hij door dat ik dacht dat hij me zou slaan. Maar tot mijn verbazing zegt hij er niks over.
Genietend sluit ik mijn ogen en voel sterke tintelingen door mijn hele lichaam gaan.
Hij ziet dit als een moment om het boek achter mijn rug te gritsen, want opeens is zijn hand weg en staat hij daar met het boek in zijn hand.
Nog in shock van wat er net is gebeurd kijk ik hem boos aan, terwijl hij een wenkbrauw naar me optrekt.
Hij leest de kaft en kijk me dan aan. Het is alsof hij een knop heeft omgedraaid. Hij heeft een andere blik in zijn ogen. Alle emoties die ik net kon zien zijn weg.
''Light and Black Magic, serieus?'' zegt hij spottend.
''Ja,'' zeg ik kattig terug en probeer het boek uit zijn handen te halen, wat erg mislukt.
Hij slaat de bladzijde om, terwijl hij me aanblijft kijken, hoe ik ga reageren.
''Nee, nee, niet open. Je mag dat niet zi-,'' begin ik in paniek naar hem te schreeuwen, terwijl hij me onderbreekt.
''Wat mag ik niet zien? De witte pagina's?'' vraagt hij aan me, terwijl hij het boek naar me draait en het doorbladerd zodat ik kan zien dat er niks op de pagina's staat.
''Eh ja?'' breng ik verbaasd uit.
Hoe kan dit? Hij gooit het boek op mijn bed.
''Dit slaat nergens op, net als jou gedrag. Dacht je serieus dat ik je zou zoenen?'' zegt hij bot, terwijl hij lacht. Een lach zonder humor.
Zijn reactie doet ergens toch pijn, maar ik probeer het niet te laten zien. Dat gun ik hem niet.
Hij draait zich om en loopt nonchalant de kamer uit. Dacht ik serieus dat hij me zou zoenen?
Hoeveel ik het probeer te ontkennen, achterin mijn hoofd hoor ik toch een stem zeggen, 'Ja, dat dacht je inderdaad.'
A/N
Hope you enjoyed it ;))))