(Skip de rest van de week gewoon behalve vrijdag haha)
De vrijdag, die alles doet veranderen..
Jake
Vandaag is het de dag dat ik Michael ga zien, de dag dat ons leven zal doen veranderen. Ik ben best zenuwachtig, vraag me niet waarom.
Ik heb Lena verteld dat ze beter niet zou meekomen, ik wou niet dat ze gevaar zou lopen, ook al is de kans erg klein vanwege de politie. De politie zal goed verstopt zijn, daar hoef ik me dan ook geen zorgen meer over te maken. Ik ben er bijna zeker van dat Michael gewapend zal zijn.
Zoekend kijk ik in mijn kast om een outfit te vinden, waarna ik een simpele joggingbroek pak en daarboven een simpel shirt doe. Ik trek mijn zwarte nike's aan en daarboven doe ik nog een jas aan, zodat ik zeker geen koud heb, want het weer bevalt me niet echt. Het kan elk moment gaan regenen zo te zien.
Ik zet nog een pet op en loop daarna naar de deur. Op naar Michael, de psychopaat. Voor de laatste keer controleer ik mijn mobiel, voor het geval dat ik nieuwe, inkomende berichten heb. (Schatjjee♥= Lena's bijnaam die Jake haar heeft gegeven op z'n mobiel)
Schatjjee♥ heeft je een bericht gestuurd. Verschijnt er op mijn scherm. Ik glimlach even en open daarna het bericht.
*Schatjjee♥: Doe voorzichtig liefje, alsjeblieft.♥ Ik hou van je.*
*Me: Sure, ik hou ook van jou, babygirl Hou je sterk i.v.m je mama♥*
---
POV Lena
Vandaag is de grote dag. Mijn moeder gaat inslapen, aangezien ze teveel pijn heeft. Ik kon het eerst niet verwerken, maar het moet. Het is beter zo, dat zeiden de doktoren en het was tenslotte ook de keuze van mama. Huilend staar ik voor me uit. Binnen een halfuur mag ik afscheid gaan nemen.
En hier zit ik dan, in de gang van het ziekenhuis. Wachtend op het moment dat straks zal komen. Voor de laatste keer zijn ze haar aan het onderzoeken, niet dat het veel nut meer heeft, maar ach, je kent doktoren. Waarom kan er nou niet een wondermiddel zijn tegen kanker? Wat bezielt die ziekte aka rotziekte.
Er komt een oudere man met een witte vest naar buiten gelopen. Zijn ronde brilletje staat op zijn neus, wat er best grappig uitziet. Hij komt naast me zitten, op één van de lege stoelen.
'Meisje, je bent echt héél sterk geweest. Ik bewonder je daarvoor, want zelf zou ik het echt niet kunnen. Je kan zo afscheid gaan nemen van je moeder, daarna zullen we haar laten inslapen. Geloof me, het is beter zo, je wilt toch niet dat je moeder steeds meer pijn heeft?' En bij die woorden rolt een traan over mijn wang. Straks zal ik haar moeten verlaten, straks zal ik haar niet meer kunnen vasthouden...Straks is mijn mama weg, voor altijd. En ooit op een dag, zal ik haar terug ontmoeten. In de hemel, daarboven.
'O-oké.' Mompel ik, terwijl ik een paar verloren tranen van mijn wang afveeg. Ik weet dat mama me niet graag ziet huilen, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Zo fucking veel pijn. Zal die pijn ooit wel weggaan?
Ik volg de dokter naar de kamer waar ik de afgelopen tijd vaak gekomen ben. Inmiddels staat de kamer vol met bloemboeketten, pralines, knuffelberen en kaartjes. En daar zie ik haar dan, liggend op het bed. Terwijl ze haar ogen amper kan openhouden. Ze ziet er mager uit, véél te mager voor woorden. Ik kan dit niet. Ik wil haar niet kwijt..
'Mamie..' Ik ga naast haar zitten, waar een stoel stond voor bezoekers. Ik leg mijn hand op haar koude, magere handje. Mijn lieve mama. De vrouw die me opgevoed heeft met veel liefde, ligt nu voor mij, stervend. De vrouw die me een fantastisch leven heeft gegeven, de vrouw die ik 'de beste moeder ooit' kan noemen. De geweldige vrouw, waar ik nu afscheid van moet nemen.
'Lena, wordt gelukkig. Treur niet om mij, maar maak jezelf gelukkig en maak elke dag van je leven een feest. Koester elke dag van je leven, mijn meisje. Ik zal je nooit vergeten, ik hoop dat je mij ook nooit vergeet en dat ik een plekje heb in jouw gouden hart.' Tranen vloeien geluidloos over mijn wangen. Ik knijp mijn ogen even dicht, om zo de tranen tegen te houden, maar integendeel. Het worden er steeds meer.
'Mamie, ik zal je noot vergeten. Je zit in mijn hart voor altijd. Ik zie jou zo graag.' Ik streel over haar hand, terwijl ik een kusje geef op haar voorhoofd. De doktoren komen binnen, nu is het zover..
Ik houd haar hand stevig vast, terwijl de doktoren allerlei spullen klaarleggen.
'Lena, is het goed als het nu gebeurd?' Vraagt de man van daarnet weer. Mijn ogen lijken waarschijnlijk net als die van een zombie, maar I don't give a shit. Het enige wat telt op dit moment is mama. De beste vrouw ter wereld.
De dokter maakt de spuit klaar, terwijl ik alleen maar meer kan huilen. Langzaam gaat de spuit in mama's arm.
'Lena, ik hou van je. Vergeet me alsjeblieft nooit.' En dat zijn haar laatste woorden.
Ze blaast haar laatste adem uit. Dit was het dan.. Het enige wat ik nu kan doen is huilen, tot de tranen stoppen..
--
POV Jake
Ik kom aan op de plek waar we afgesproken hebben. Michael staat me met een grijnzend gezicht te bekijken. Denkt hij nu echt dat ik bang ben van hem? Denkt hij serieus dat ik niet zou durven komen? Wat een loser ook..
Met de koffer, waar het geld in zit, loop ik naar hem toe. Hij steekt zijn hand al uit om hem aan te nemen, maar ik schud lachend mijn hoofd. 'Niet zo snel, sukkel.' Ik maak een handgebaar, het gebaar dat ik heb afgesproken met de politie's, dan weten ze wanneer ze mogen ingrijpen.
En een paar seconden later komen ze naar ons, gewapend en al. Michael wou net vluchten, maar een politieagent had hem al vastgegrepen en nu zit hij in handboeien. 'Had je niet verwacht hé?' Zeg ik plagend, waardoor hij los probeert te komen om me aan te vallen, wat natuurlijk niet lukt. De politie's hebben nog een aantal vragen gesteld, maar dat waren gewoon simpele vragen over wat er zowat was gebeurd in de situatie. De politie wou Lena ook graag even spreken, want ik heb verteld over dat gedoe dat ze zo bang van hem was.
Ik stuur even snel een bericht naar haar, om haar even te verwittigen over de situatie.
*Me: Babe, alles is oké, hij is opgepakt door de politie. Ze zouden je ook een paar vragen willen stellen, is het goed als ik je zo kom ophalen? My little girl, hoe gaat het trouwens daar? Straks ben ik er om je tranen weg te kussen en je te troosten. Lysfm*
*Schatjjee: *Sad emoji* Ik wil jouw sterke armen om me heen voelen, Jake. I need you now. Het zal nodig zijn om mijn tranen weg te kussen, bereid je al maar voor. Lysfmt*
---
Ik stap in de auto om Lena op te halen, ik maak me toch wel zorgen. Ze heeft tenslotte haar mama verloren, die ook als een moeder voor mij voelde. Het was een goede vrouw, met een hart van goud.
Lena staat buiten al te wachten. Haar ogen zien rood en glinsteren, door de tranen die nog steeds geluidloos over haar wangen glijden. Ik neem haar in mijn armen en veeg rustig over haar zachte haren. 'Shhh, het komt goed, schatje.' Fluister ik geruststellend.
Ik kus één voor één de tranen van haar wangen weg, waarna ik een kusje op haar lippen plant.
'Uh, mevrouw. Zouden we een paar vragen mogen stellen?' Vraagt één van de politiemannen. Ze knikt en loopt naar de man toe. Ik ga naast haar staan, terwijl ik haar hand grijp en onze vingers verstrengel.
'Wat heeft Michael allemaal gedaan?' Dit was één van de vragen die de man stelde. Ze kijkt naar beneden, alsof haar schoenen wel erg interessant zijn geworden. Ze slikt hoorbaar, terwijl ze mijn hand steviger vastneemt.
'A-aangerand, geslaan en g-gedwongen.' Stottert ze, mijn ogen gaan wijd open. Hoe kon hij dat ooit bij haar doen? De eikel! Ik zou hem gerust een paar klappen kunnen geven nu. Niemand komt aan mijn meisje. Break her heart and I break your face.
'Jullie mogen nu gaan, bedankt voor jullie tijd.' Zegt de man op een beleefde toon. Ik schenk hem nog kort een glimlach en loop dan hand in hand met Lena naar de auto.
--
We lopen Lena's kamer binnen, waarna we op bed gaan liggen. Ze valt in mijn armen in slaap. Sweet dreams.
***
Okay, ik twijfel of ik vandaag het einde zal online zetten. Waarschijnlijk wel, maar wat ik dus nog niet weet is, zou ik hier een vervolg op maken? Ik heb geen idee, dus als jij het wel weet, dan kan je het even zeggen :) xxx